Alþýðublaðið - 05.05.1994, Side 4

4 (a) ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ÞRAUTAGANGA
Fimmtudagur 5. maí 1994
PALLBORÐIÐ: Sigrún Ó. Marinósdóttir
Krossferð kvenkyns sveitar-
ómaga á íslandi anno 1994
Opið bréf til Húsnæðisnefndar Reykjavíkur
Tilefni skrifa minna eru
einstaklega ómakleg mála-
gjöld sem umsókn mín
hlaut í „Húsnæðisnefnd
Reykjavíkur“.
Eg er þriðji ættliður
Reykvíkinga, - afar mínir
og ömmur í báða ættleggi,
bjuggu og lifðu í Reykjavík
frá því fyrir aldamótin síð-
ustu.
Aldrei hef ég þurft að
biðja Reykjavíkurborg
nokkurrar bónar, enda ekki
þurft á því að halda fyrr,
sem betur fer. En ég er ein
þeirra sem „missti heils-
una“, - hvert veit ég ekki.
En 75% öryrki er ég talin
frá júlí ’92, - þó svo ég
reyni að vinna meira af
vilja en getu til 13. janúar
1993. - en þá var ég tekin
úr „umferð“ vegna lélegs
heilsufars. Er ég nú háð níu
tegundum lyfja, - lyrir mér
liggja fleiri aðgerðir og á ég
þó nokkrar að baki. En ekki
hef ég hugsað mér að rekja
50 ára sjúkdómssögu mína
hér. Kemur engum við
nema mér, íjölskyldu
minni og þeim ágætu lækn-
um, sem reyna að bæta það
sem bætanlegt er og eftir er
af líffærum í mínum „ve-
sæla“ líkama.
Tekin úr
umferð
Vegna þess að ég var
„tekin úr umferð vinnu-
markaðarins" og verð að
lifa á örorkubótum þeim
sem okkur öryrkjum er ætl-
að að lifa á, - varð ég að
selja ágæta íbúð mína á
„Melunum" fyrir ári. - Hef
síðan orðið að leita mér
húsaskjóls á hinum ómann-
eskjulega leigumarkaði
okkar Islendinga. - Hef ég
lifað og starfað langdvöl-
um á erlendri grund, bæði á
meginlandi Evrópu og
Englandi, og hvergi er jafnt
ótrúlega grimmilegt „leigu-
húsnæðiskerfi“ og hér á
þessu landi okkar, Islandi.
Það er ótrúlega erfitt fyr-
ir meðal ,Jónuna“ að hafa
öruggt húsaskjól fyrir sig
og sína, þegar eitthvað bját-
ar á, - hvort sem er vegna
heilsubrests eða annarra or-
saka. Þetta land, ísland, er
svo kalt í tvöfaldri merk-
ingu þess orðs, því miður.
Vanþroskuð
þjóð
Islendingar eru hvorki
félagslega eða andlega
þroskuð þjóð, þessi þjóð
sem nýskriðin er út úr torf-
bæjunum, þar sem enginn
fullvaxta maður eða kona
gátu staðið upprétt. En við
höldum að við séum svo
einstök meðal þjóða heims-
ins. Hvers vegna, er mér
hulin ráðgáta.
Við reynum að lifa á „-
fomri frægð", - það er að
segja á þeim íslendinga-
sögum, sem voru skrifaðar
fyrir margt löngu. Víst eru
þær góðar og merkar bók-
menntir, - en við verðum
að fara að hætta að lifa á
þessari nú svo fomu frægð.
Tíminn líður og aldimar
hverfa hver af annarri, - en
íslendingar geta ekki sýnt
þann manndóm að búa vel
að sjúkum, öldruðum eða
bömum í þessu svokallaða
„velferðarþjóðfélagi".
*
Omannleg
nefnd
Og þar er komið að aðal-
efni þessa bréfs, en þessi
hér persóna, sem er 75%
öryrki vegna veikinda, varð
að sækja um í hinu félags-
Iega kerfi Reykjavíkur-
borgar. Sú nefnd heitir
„Húsnæðisnefnd Reykja-
víkur“ og er til húsa að
Suðurlandsbraut 30. Ekki
em mannlegu gildin höfð í
hávegum þar, - því miður.
Ekki skiptir miklu máli
hvemig málum umsækj-
enda er háttað, eða hvort
þeir hafi lagt eitthvað til
þjóðarbúsins í gegnum tíð-
ina. Eg hef unnið hjá „Rík-
inu“ í 19 ár og á mörgum
öðmm vinnustöðum, bæði
hér og erlendis, frá því ég
gat unnið fyrir mér, borgað
mínar skyldur og skatta og
lagt mitt fram til framfara
þeirra, sem orðið hafa á ís-
landi undanfarna áratugi.
Endemis
bjálfaskapur
Finnst mér ekki til of
mikils mælst að mér sé rétt
hjálparhönd þegar á bjátar,
- en hvílíkur endemis
bjáifaskapur að halda að
þannig virki „kerfið“. Hef
ég ýmislegt lært af sam-
skiptum mínum við það og
er ekki verri manneskja eft-
ir, ef eitthvað er, þroskaðri
og raunsærri.
Því miður það er ekki
gott að búa hér á þessari
eyju í Norður- Atlantshafi,
- ekki er þar fýrst og fremst
veðrinu um að kenna, þó
svo virkilega leiðinlegt sé,
nei, það er fýrst og fremst
okkar „spilltu stjómarhátt-
um“ í öllu kerfmu um að
kenna. Það er ekki gott að
vera manneskja á Islandi í
dag, hvorki fyrir börn,
gamalmenni eða sjúklinga.
Þú rekst alls staðar á veggi,
- þú skal ekki halda stolti
þínu. Þú skalt skríða og
biðja um náð og miskunn,
- þá kannski gætir þú feng-
ið einhverja hjálp. Én þann-
ig er ég ekki gerð, - stoltið
er mér meðfætt og verður
ekki af mér tekið.
Eg skríð ekki fyrir nein-
um, hversu fínan „titil“
hann/hún kann að hafa. Ég
geri ekki greinarmun á
fólki eftir stöðu þess í þjóð-
félaginu, - heldur hvernig
það vinnur sína vinnu, hver
sem hún er. En þannig gerð
manneskja fær engu fram-
gengt í „kerfmu“, - því hef
ég svo sannarlega komist
að í þrengingum mínum nú
undanfarin ár.
Öruggt
húsaskjól
En þessi hér kona á son,
sem er ijórtán ára gamall.
Hann hefur verið í umsjón
föður síns, sem er vel
menntaður, á góða íjöl-
skyldu og er heilsuhraust-
ur. Fannst mér það skipta
meira máli en mínar tilfinn-
ingar gagnvart þessum syni
mínum þegar við skildum
fýrir tólf árum.
Trúði því helst að ég
myndi ekki lifa mörg ár í
viðbót, alltaf svona veik og
kvalin. vann þó alltaf fulla
vinnu og rúmlega það, - en
það var líka lítið annað sem
ég gat gert, - því kraftar
mínir leyfðu ekki meira.
Þessi sonur minn, nú
Qórtán ára, er auðvitað oft
hjá mér og þá fær hann
bæði að borða og sofa. Fað-
ir hans þarf oft að ferðast
vegna starfa sinna og þá er
þessi sonur rninn auðvitað
hjá mér. Hann þarf að eiga
öruggt húsaskjól hjá þess-
ari móður sinni, sem illu
heilli er sú eina sem hann á.
Hvar er
skilningurinn?
Tók ég þetta fram í um-
sókn minni til „Húsnæðis-
nefndar Reykjavíkur" og
varð að senda alls konar
plögg, meðal annars frá
fyrrverandi eiginmanni
mínum, þess efnis að
drengurinn væri oft hjá
mér, móður sinni. En ekki
komst það inn í sálartetur
nefndarmanna „Húsnæðis-
nefndar Reykjavíkur“.
Síðastliðinn föstudag,
fékk ég bréf frá þeim, þar
sem mér er úthlutað eins
herbergis íbúð frá því fyrir
árið 1985 og gæti fengið
hana, ef vildi, 1995. -
Hvemig þetta fólk í þessari
nefnd gat komist að þessari
niðurstöðu er mér algjör-
lega óskiljanlegt. Auðvitað
tek ég ekki slíku boði. -
Það vill svo vel til að ég
tala og skrifa nokkur
tungumál, þannig að ég get
unnið mér inn smá auka-
pening með til dæmis þýð-
ingum. Svo þótt ég sé ör-
yrki, þá þarf ég ekki að taka
slíku niðurlægjandi tilboði
frá „Húsnæðisnefnd
Reykjavíkur". En hvar er
mannúðin? Hvar er skiln-
ingurinn á högum fólks, -
sem hefur orðið fyrir þeirri
þungbæru reynslu að
„missa heilsuna" þeim að
forspurðu?
Engum sýnd
miskunn
Ég vona aðeins að ekkert
þessa fólks í þessari
„nefnd“ eigi eftir að þurfa
að leita á náðir „kerfisins“.
Því þar er engum miskunn
sýnd. Þú verður að nota
vini, vandamenn og kunn-
ingja í háum embættum til
að fá eitthvað út úr þessu
,kerfi“. - Það veit ég með
vissu og var reyndar sagt,
áður en ég sótti þama um
aðstoð. En ég vildi ekki
hlýta þeim ráðum, þó
marga þekki í svokölluðum
„háum embættum“. Vildi
fá þetta í gegn á mínum
eigin verðleikum.
En góðir íslendingar, -
ekki svo mikið sem láta
ykkur detta í hug, að þann-
ig gangi hlutimir fyrir sig í
„íslenska kerfmu“, sem er
svo rotið, - að það er ekki
einu sinni reynt lengur að
hylja ósómann. Svo ég bið
ykkur, kæm landar mínir
hvar á landinu sem þið bú-
ið, notið öll þau sambönd,
sem þið mögulega getið, -
ef þið þurfið að leita á náð-
ir hins íslenska kerfis. -
Annað er bara bjálfaskap-
ur. - Heiðarleiki borgar sig
ekki í dag, - hann þykir
hreint og beint hlægilega
hallærislegur í viðskiptum
hins opinbera.
Minnisvarðar
Það þykir mér þó einna
verst að formaður Húsnæð-
isnefndar Reykjavíkur er
Hilmar Guðlaugsson, 4.
maður á Iista Sjálfstæðis-
fiokksins til borgarstjómar-
kosninga hér í vor.
Ég hélt í einlægni eftir
viðtal mitt við hann, að þar
færi ágætasti maður, þó svo
hann hefði álpast til að
ganga í lið Sjálfstæðis-
llokksins. En ég styð auð-
vitað Reykjavíkurlistann,
eins og hver einasta mann-
eskja hlýtur að gera, sem
getur hugsað skýrt og sér
hlutina hér í Reykjavík í
sínu rétta „ljósi“, - sú týra
Sjálfstæðisflokksins er nú
heldur orðin dauf og birtan
þaðan nánast engin, ef þá
nokkur. Þeir hafa byggt sér
minnisvarða á eina fallega,
náttúmlega stað Reykja-
vfkur, - í Tjörnina.
Ekki lasta ég þar húsa-
meistarana, en staðarvalið
gat ekki verið verra. Þessi
minnisvarði mun verða
þeim fiokki til ævarandi
skammar. Enda kemur
maður ekki svo með út-
lending til höfuðborgarinn-
ar, sem ekki undrast þessa
staðsetningu, - sérlega þó
þeir sem höfðu séð Tjöm-
ina okkar áður en umhverfi
hennar var spillt svo hrap-
allega.
Niðurlægjandi
viðskipti
Já, viðskipti mín, þessa
kvenkyns ómagans á Is-
landi í dag, vom ótrúlega
smánarleg, niðurlægjandi
og mannskemmandi og öll-
um þeim til skammar sem í
nefndinni sitja og úthluta
að eigin geðþótta eftir ein-
hverju „mannfyrirlitningar-
legu kerfi“. Verði þeim að
góðu. Þar er meðal annars
einhver Guðrún, sem var
svo ótrúlega dónaleg við
mig í símann að ekki er
prenthæft.
Þar varð hún sjálfri sér
virkilega til skammar og
ætti að reyna að stunda
betri mannasiði framvegis
við umsækjendur í þessu
„Húsnæðiskerfi Reykja-
víkur“. Mæli ég með því að
hún fari á námskeið í ein-
hverjum þessara „skóla“,
sem reyna að kenna Islend-
ingum framkomu sem al-
mennt er nefnd kurteisi og
gerir öllum gott, sem þann-
ig koma fram við annað
fólk, hvort sem er þeim
skylt eða óskylt.
Legg ég til að þessari
Guðrúnu verði fengið eitt-
hvað annað starf en að sitja
í Húsnæðisnefnd Reykja-
víkur, - því þangað sækja
aðeins þeir sem þurfa virki-
lega á hjálp að halda og síst
af öllu þjösnaskap og geð-
vonsku einhverra illa inn-
rættra nefndarmanna.
Að njóta valdsins
Vonandi njóta nefndar-
menn „Húsnæðisnefndar
Reykjavíkur" valdsins,
sem þeim er veitt, - en oft
hlýtur þeirn að líða illa,
vegna þess hversu oft þau
misnota þetta „vald“ gagn-
vart blásaklausu fólki, sem
þarf á hjálp að halda.
Er þetta yfirleitt fólk,
sem vildi helst af öllu geta
séð fyrir sér og sínum, en af
mismunandi ástæðum hef-
ur verið kippt undan þeim
möguleikanum á að til
dæmis vinna fýrir sér
vegna sjúkdóma eða ann-
arra ástæðna.
Munið þetta við næstu
úthlutun nefndarmenn og -
konur í „Húsnæðisnefnd
Reykjavíkur“!!!
Alþýðublaðsmynd
/EinarÓlason