Alþýðublaðið - 29.07.1994, Blaðsíða 5
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 5
Föstudagur 29. júlí 1994 FÖSTUDAGSMAÐURINN!
úðinn framkvœmdastjóri SAMBANDS UNGRA JAFNAÐARMANNA.
evintýrið um Reykjavíkurlistann. Það hlýtur að vera merkilegur maður
hagsmunatengsl og klíkuskap. Utsendari Alþýðublaðsins rakti garnirnar
ilþingi, spilaði á bassa ípönkhljómsveitum, vann sem dyravörður og
if hugsjón og œtlar félögum sínum stóra hluti.
Ekkert mun stöðva unga
jafnaðarmenn."
- Heyrðu. Eigum við
ekki að segja þetta
ágætt af pólitíkinni?
„Það varst þú sem aulaðist
til að teyma mig inn á þessar
brautir. En fyrst þú vilt fara
hina leiðina þá get ég svo
sem laumað einni léttri:
Þannig var að ég og Óli
Jón, frændi minn, vorum í
pönkhljómsveit, einni fer-
lega góðri sem nefndist því
frumlega nafni Ghosts. Þetta
var á tíunda aldursári mínu,
Óli Jón var ári eldri og er
það enn. Héldum við þá
stórtónleika í bílskúr afa
míns í Kópavoginum, því
eðla Fræbblabæli. Dró að
múg og margmenni. Heppn-
uðust tónleikamir ágætlega
og klykktum við út með
söng sem hljómaði eitthvað
á þessa leið: // Á Borginni er
pönkið fílað // og vímugjafar
með // afbrot er á pönkið
stílað // þó enginn hafi það
séð // því pönkið leiðir liðið
saman // ekkert fær því
breytt // að slæpast það er
voða gaman // og löggan
orðin þreytt. // Því Reykja-
víkurborg er spillt // og lög-
gæslan er pass // liðið æst og
alveg tryllt // og reykir stöð-
ugt hass. // Tónleikamir
hlutu síðan snubbóttan endi
þegar Jói kaupmaður, sem
bjó við hliðina á afa, kom
trylltur útúr búðinni, slökkti
á græjunum og skipaði okk-
ur að snáfa. Ég og Óli Jón
ákváðum að hætta á toppn-
um og höfum ekki hist síð-
an. Hvar ætli hann sé?“
- Fín saga. Skemmti-
legur boðskapur.
Komdu með aðra.
„Allt í lagi, vinur. Þú ætlar
að spila þetta svona. Þannig
var að einu sinni sem oftar
var ég villtur á Grænlandi og
óvinveittur ættflokkur Inúíta
tók mig til fanga. Mér kross-
brá, ég var alveg hvumsa.
Höfðingi þeirra sagði, að
það eina sem gæti orðið mér
til lífs væri að leysa þrjár
þrautir. Fyrst átti ég að
drekka heila ámu af sel-
spiksbrennivíni Iþví rót-
sterka glundri]. Því næst átti
ég að drepa risastóran ís-
bjöm sem tjóðraður var inni
í helli þar skammt frá. Að
lokum skyldi ég eðla mig
með Iuuuuuquuiqqeq Iiq,
hinu akfeita vændiskvendi
þorpsins. Gekk ég nauðugur
að þessum afarkostum.
Hellti í mig sullinu á tveim-
ur sekúndum sléttum, ropaði
duglega og skundaði síðan
reikull í spori til hellisins.
Samkvæmt fomum munn-
mælasögum Inúíta bámst úr
hellinum torkennileg hljóð
allnokkra stund og er þeim
linnti kom ég illa rifinn og
tættur fram í hellismunnann
og spurði: Hvar er svo
vændiskvendið sem ég átti
að drepa? Ég gat nú aldrei
togað það upp úr Inúítunum
hvað væri svona fyndið, en
sagan er góð engu að síður.“
- Ég þarfað fara heim,
það er að koma matur.
Takk fyrir spjaUið. Það
var..., athyglisvert.
Bless.
„Matur ?“
- Nákvæmlega.
„Ég kem þar sterkur inn
og tek allan pakkann.“
-Ha?
„Ég kem með, fíflið þitt!“
Alþýðublaðsmynd /
EinarÓlason