Alþýðublaðið - 05.09.1996, Qupperneq 5

FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 1996
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
5
Bessastaðabækurnar
Dagur29
Fimmtudagurinn 29. ágúst
Um leið og ég beit í ristuðu brauð-
sneiðina við morgunverðarborðið í
morgun rann upp fyrir mér Ijós. Þar
sem ég sat þama með brauðið að hálfu
upp í mér, leit ég yfir borðið: Avaxta-
safi, teketill, bolli, diskur, tvö bréf
(hvorugt gluggaumslag - ekkert
gluggaumslag næstu ijögur árm, þökk
sé þjóð minni og mér), Mogginn, Al-
þýðublaðið, Dagur-Tíminn (nýtt blað
og engu skárri en hin - birti þó af mér
tvær myndir í fyrsta tölublaði). Hvar á
öðru byggðu bóli væri forseta boðið
upp á slíkt starfsumhverfi? Hvemig á
ég að geta skynjað, séð og áttað mig á
lífi fólks, framtíð mannkyns, framþró-
un sögunnar með þessa glugga út í
heim? Þetta em svo sem ágæt blöð,
hvert fyrir sína deild, en drottinn guð,
þetta em engin Washington Post, eng-
in Le Monde, engin Times, ekki einu
sinni nein Pravda. Er nema von að
mér finnist Clinton, Jeltsín, Chiracq
og þeir allir hafa forskot? Ég tók út úr
mér brauðsneiðina, gekk inn í setu-
stofu, reif sjónvarpið úr sambandi og
gekk með það inn í borðstofu. Skellti
því upp á mitt borðið og stakk því í
samband. Stillti á CNN og var sam-
stundis kominn í samband við veröld-
ina. Hættuástand í Tjetsjemu, óróleiki
í Jerúsalem, ólga í Kúrdistan. Ég lyft-
ist upp í stólnum. Þetta vom sko for-
setafréttir í lagi. Ekki eitthvert væl um
aflaleysi í Smugunni, læknaleysi á
Hólmavík, kennaraskort á Neskaup-
stað, innbrot í húsnæði Afengisráðs!
Er nema von að ég hafi verið utan við
mig undanfarið. Sá sem lætur íslenska
fjölmiðla mata sig með útúrbomlegri
heimsmynd sinni er dæmdur til að
vera utan við sjálfan sig, utan alfara-
leiðar, utan við framgang sögunnar.
Þarna sat ég skyndilega beintengdur
sjálfri veröldinni inn í borðstofunni
minni og sá í hendi mér sniðuga milli-
leiki í deilu Jeltsín við Tjetjena. Mikið
væri gaman ef íbúar Melrakkasléttu
hefðu í sér þann dug að skapa mér
einhvem þesslegan starfsvettvang. En
þar sem ég var sokkinn ofan í heims-
málin heyrði ég einhvem ræskja sig.
Búbba var kominn niður til morgun-
verðar; Ég leit af skjánum en sá hana
ekki. Ég hallaði mér örlítið en þó ekki
það mikið að lokkurinn afvegaleiddist.
Hún sat í stólnum sínum og benti á
tækið: „Er þetta viðeigandi, Óli
minn?“ spurði hún. „Guðrún Katrín
mín,“ svaraði ég, „manstu fyrst er við
hittumst og ég trúði þér fyrir því að ég
ætlaði að verða forseti og jafnvel eitt-
hvað enn meira en það?“ „Já, Ólafur
minn,“ svaraði hún og áttaði sig á
Guðrúnar Katrínar-sneiðinni. „Og
hélstu þá að það hefði engin áhrif á
heimilislíf okkar? Hélstu að ég gæti
axlað alla þá ábyrgð sem þjóð mín vill
fela mér og verið eftir sem áður eins
og hver annar bókhaldari á leið til
vinnu sinnar á morgnana? Heldur þú
að forsetar leiki við bömin sín annars
staðar en á myndum? Heldurðu að
Clinton sé mikið að kyssa og leiða
Hillary þegar enginn sér til? Nei, h'f
okkar forsetanna er fóm, fóm, fóm og
aftur fóm.“ Eftir að hafa útskýrt þetta
fyrir Búbbu sneri ég mér aftur að
CNN. Irland. Major er bara ekki rétti
maðurinn í það mál. Það er spuming
hvort ekki væri hægt að leysa þessa
deilu ef óháður aðili kæmi að henni,
maður frá þjóð sem hefur átt farsæld
samskipti við Breta gegnum aldimar
og er skyldur írum. Maður frá landi
eins og Islandi, maður eins og ég. Ég
ákvað að missa þessa hugmynd út úr
mér einhvem tímann þegar ég kemst í
tæri við breska sendiherrann.
Dagur30
Föstudagurinn 30. ágúst
Morgunstund á Hrafnseyri, fæðing-
arstað kollega míns, Jóns Sigurðsson-
ar. Lítill hópur manna vafrar um hlað-
ið, að því er virðist stefnulaust. f miðj-
um hópnum er maður með krans. Það
er ég. Ég finn það á göngulagi mínu
að ég er staddur á helgri jörð. Um
þessa jörð gekk forveri minn, maður-
inn sem hefur trúað mér fyrir kyndli
sínum að bera áfram til komandi kyn-
slóða. Hér erum við eitt, ég og Jón,
lærimeistarinn og sá sem á eftir að
blása nýju lífi í boðskap meistara síns.
Sókrates og Plató, Marx og Lenín,
Móse og Jesú, Jón og ég - sagan er
full af svona tvíeykjum. Þegar ég
lagði blómsveig á minnisvarða Jóns
vissi ég að eftir öld eða svo kæmi ann-
ar maður og legði blómsveig á minn
minnisvarða. Þannig er lífið og sagan.
Með þetta í huga flutti ég innblásna
ræðu um Jón en var þó allt eins að tala
um mig, Jón var ég og ég var Jón. Á
eftir renndum við til Þingeyrar. Mér
var hlátur í brjósti. Litli strákurinn
snýr aftur sem forseti. Hvað segið þið
nú? Ha! Ég get svarið að mig langaði
að bruna í gegnum bæinn, skrúfa nið-
ur rúðuna og hrópa ókvæðisorðum að
þessu pakki sem aldrei virti mig neins,
sá ekki í mér það sem ég var, átti eftir
að verða og myndi verða um ókominn
aldur. Sem betur fer lét ég það ekki
eftir mér heldur skemmti ég mér við
að hlusta á fólkið bjóða herra forsetan-
um að setjast, bjóða herra forsetanum
að smakka, bjóða herra forsetanum að
hlýða á. Ég var formlegur í framkomu
og gaf lítið uppi um hvemig mér leið.
En greip til gamals trix frá Jesú og tal-
aði mest við bömin. Ég trúi að fólkið
hafi skilið sneiðina.
Dagur 31
Laugardagurinn 31. ágúst
Æ, ég veit ekki. Það getur verið
þreytandi að vera forseti á opinberu
ferðalagi. Sérstaklega heima hjá sér.
Þessir grey Vestfirðingar geta ekki
boðið upp á aðra en einhverja sýslu-
menn og presta að heilsa. I gær var ég
dreginn að Holti að heilsa upp á séra
Gunnar og frú Ágústu. Ætli þau eigi
ekki að vera menningarelítan á þess-
um guðsvolaða kjálka? Er furða þótt
allir bestu synir Vestfjarða flytjist burt
upp úr fermingu? Hér á ísafirði var ég
kynntur fyrir einhverjum úr Litla leik-
klúbbnum. Pælið í því! Litla leik-
klúbbnum! Ekki þjóðarleikhúsinu,
konunglega ballettinum - nei, nei, Litli
leikklúbburinn, það er toppurinn. Eini
jákvæði punkturinn var æskuheimili
forsetans. Ég hafði verið með hálf-
gerða magapínu yfir að það væri hrör-
legt og alls ekki hæft til endurbygg-
ingar. En það var bara sætt, lítið en
reisulegt miðað við stærð - ekki
ósvipað og lítill drengur með stóra
drauma. Þarna mætti vel setja eina
fræðimannaíbúð og velsamansett
bókasafn án þess að þrengja þyrfti að
æskuíbúð forsetans svo unga fólkið í
landinu gæti sótt þangað kraft og þor,
innblástur í líf þessa manns sem braust
óstuddur til mennta og valda. Ólafs-
Alþýðublaðið
Aðeins 950 krónur á mánuði//n>7g<i« eða sendu okkur línu eða símbréf
Ég óska eftir að gerast áskrifandi að Alþýðublaðinu
Nafn
Heimilisfang
Bæjarfélag
Kennitala
Ég óska eftir að greiöa með
greiöslukorti númer:
Gildir til:
gíróseðli
hús? Stofnun Ólafs Ragnars Gríms-
sonar? Hvort tveggja kæmi til greina.
Ólafshús er ef til vill of akureyrískt.
Ólafsbúð er kannski of torfkofalegt.
Ólafssetur er hins vegar ekki galið. Eg
hef einhver ár til að ákveða mig.
Dagur32
Sunnudagurinn 1. september
Afhverju er verið að draga forseta
lýðveldisins inn í Vigur? Er forsetinn
eitthvert fyrirbrigði sem á að hættu að
lognast út af, deyja út? Afhveiju er sí-
fellt verið að nudda mér upp úr ein-
hverju horfnu, einhverju veiku og
deyjandi, einhverju stöðnuðu? Hvar
eru verksmiðjurnar, framkvæmdin,
framtíðin, hugrekkið, framsóknin? Ég
hellti mér yfir Komí í bámum á leið-
inni inn Isafjarðardjúpið. „Komí, hver
heldurðu að ég sé?“ spurði ég. , Ja, ég
veit ekki,“ svaraði hann, varkár sem
fyrr. „Forsetinn?" bætti hann síðan við
með spumarhljóm. „Jájá, en hvemig
forseti, Komí, hvernig forseti?" „Ja,
bara venjulegur forseti,“ svaraði kján-
inn. „Þarna er það Korní, Þarna er
ástæðan fyrir því að ég fæ ekki að
blómstra, verða sá sem ég get verið.
Þú ert að reyna að gera einhveija Vig-
dísi út mér. Skilurðu það ekki? Ég vil
ekki vera Vigdís. Ég vil vera eitthvað
nýtt, eitthvað skemmtilegt, eitthvað
öðmvísi." Komí horfði á mig. Síðan
spurði hann: „Hvað viltu vera, herra
forseti?" Ég horfði á hann á móti: „Ég
var að enda við að segja þér það.“
Komí horfði skilningssljór á mig. Svo
þóttist hann skilja og sagði: ,J2mmitt.“
Og fór neðan þilja. Hann ætlaði að
hugsa sinn gang og ef ég þekki kauða
rétt þá kemur hann upp með eitthvað
fáránlegt.
Dagur33
Mánudagurinn 2. september
Frystihús, tölvufyrirtæki, bakarí.
Alls ekki nógu gott en þó í áttina. Mér
datt ekki neitt í hug að segja í frysti-
húsinu, gætti þess samt að fetta ekki
upp á nefið, en mikið ájietta fólk vont
að vinna í þessari lykt. I tölvufyrirtæk-
inu var ég í essinu mínu. Bendi fólki á
að lausnin til að yfirvinna átthagafjötr-
ana væri á Intemetinu. Á Netinu getur
maður verið sá sem maður vill vera og
þarf ekki að vera Islendingur, Vest-
firðingur eða ísfirðingur frekar en
maður vill. Ef við lokumst inni í átt-
högum okkar og ættlandi höfum við í
raun engan sjens á að verða fram-
kvæmdastjórar Sameinuðu þjóðanna.
Ef við emm sífellt að leysa vandamál-
in heima hjá okkur þá komust við
aldrei í að leysa vandamál heimsins.
Þetta sagði ég svona meira og minna,
en gætti samt að klæða hugsanir mínar
í búning sem venjulegt fólk getur skil-
ið. Það er kross okkar stórmennanna,
að geta aldrei talað hreint út. Ekki
skyldi ég hvað Korní var að meina
með því að draga mig í bakarí, hefur
sjálfsagt haldið að ég væri sonur bak-
ara en ekki rakara og ætlað að móðga
mig. Ég sneri þessu upp í grín og bað
um Napóleonskökur og fékk nokkrar
með mér í poka til að maula í flugvél-
inni á leiðinni suður. Og þar sem ég
sat og borðaði kökumar sá ég fyrir
mér ferð nn'na að vestan og til Bessa-
staða í ljósi Napóleons. Óli grís leggur
af stað frá Isafirði. Möðmvellingurinn
á Þorskafjarðarheiði. Kjaftaskurinn
kominn í Búðardal. Gasprarinn í
Borgamesi. Ólafur Ragnar á Akranesi.
Formaður Alþýðubandalagsins stígur
um borð í Akraborgina. Forsetinn
kominn til höfuðborgarinnar. Herra
Ólafur Ragnar Grímsson kemur til
Bessastaða.
Dagur34
Þriðjudagurinn 3. september
Ég finn hvemig mér er að takast að
sameina þjóðina að baki mér. Dagur
og Tíminn hafa sameinast. Nú eru
Þjóðvaki og Alþýðuflokkurinn að
renna saman. Næst verður það Sjón-
varpið og Stöð 2. Hvað mun fólk
segja eftir tíu ár eða svo? Jú, Vigdísi
gróðursetti einhver tré en Ólafur
Ragnar sáði frækomum friðar og sam-
einingar í hjörtu mannanna. Mikið
djöfull lýst mér orðið vel á mig í þessu
embætti. Þetta á við mig. Ég er forset-
inn og forsetinn er ég. Þjóðin á forset-
ann og forsetinn á þjóðina. Einhvem
veginn svona hef ég alltaf séð þetta
fyrir mér. Ríkið, það er ég. „Islenska
lýðveldið, góðan daginn,“ missti ég út
úr mér þegar ég svaraði í símann á
Sóleyjargötunni. Það var Korní að
minna mig á bandaríska sendiherrann.
Kallinn var kominn með trúnaðarbréf-
ið sitt til landsins og hvetjum ætlaði
hann að rétta það? Æ, æ, hver var það
nú aftur? Jú, það var herra ég sjálfur.
„Jújú, kallinn minn,“ ætlaði ég að
segja við hann, „ég trúi þér, ég trúi
þér.“ Hvað ætli trúnaðarbréf sé ann-
ars? Ekki get ég spurt Komí, ég ætla
ekki að gleðja hann með því. Hann
kæmi með einhvem fyrirlestur aftan
úr fymdinni. Og um leið og ég fór að
hugsa um þetta helltist þessi tilfinning
yfir mig, að meira en helmingur af
þessu djobbi mínu væri aftan úr fymd-
inni, eitthvað sem tilheyrði Korní
frekar en mér. Ég hristi þetta af mér
og lét vaða í sendiherrann. Jæja,
hvemig hefur Clinton það? En Hillary
og Chelsea? Ég er meira að segja orð-
inn frábær í þessu innihaldslausa di-
plómataþvaðri.
Dagur 35
Miðvikudagurinn 4. september
Ég sat megnið af deginum og
reyndi að setja saman ræðu fyrir
vígslu Hæstaréttarhússins á morgun.
Það var bara helvíti strembið. Ég var í
einhverjum sameiningarham en sá
ekki alveg hverju ég gat sameinað
Hæstarétt. Auk þess sat í mér einhver
kergja. Síðast þegar ég fór í Hæstarétt
var ég dæmdur fyrir að afnema lög
sem ég þó setti sjálfur. Ég sé ekki al-
veg hvað dómurunum kemur það við.
Ólafur gaf og Ólafur tók, lofað sé nafn
Ólafs, hefði verið viðeigandi niður-
staða. En þess í stað umluðu þeir eitt-
hvað um réttindi opinberra starfs-
manna. Er ljármálaráðherra og forseti
þá ekki opinberir starfsmenn? Æ, ég
veit það ekki, það er einhver gorgeir í
þessum dómumm sem ég kann ekki
við. Ég get ekki treyst fólki sem er
klætt í silkisloppa í vinnunni.
Loks gafst ég upp og fletti upp í ræðu-
safni embættisins og fann ágætt kom
sem Vigdís hélt við vígslu Snorrastofu
í Reykholti, strikaði út menningu og
setti réttarfar í staðinn, strikaði yfir víg
Snorra og setti gamla sáttmála í
staðinn, hélt megninu af tungunni,
landinu, þjóðinni og því öllu. Það má
hún Vigdís mín eiga að ræðan hennar
dugir við nánast hvað sem er og
maður þarf svo sáralitlu að breyta.
Síung klassík, það er það sem hún
Vigdís er. ■