Vísir - 03.03.1976, Blaðsíða 11

VTSIR Miðvikudagur 3. marz 1976
11
Mynd 5
Vegasölt eru á flestum
leikvöllum. Þau eru mjög
æskileg ef verið er að sækj-
ast eftir handleggsbrotum
og fótbrotum. Þannig
hefur þó líklega ekki verið
hugsað i upphafi. Vega-
söltin ætti að f jarlægja.
Rugguhestar fyrir-
finnast á leikvöllum, en
þeir eru óæskilegir eins og
myndin sýnir. Sumir eru
ónýtir og detta jafnvel í
sundur eftir stutta notkun.
Sérstaklega eru þeir þó
hættulegir fótum barna,
sem geta klemmst á milli.
Fleiri dæmi mætti nefna
um hættuleg leiktæki, en
þessi eru venjulegustu.
Mælt er með því að þau
séu f jarlægð og þeim sé að
sjálfsögðu gleymt þegar
nýir leikvellir eru gerðir.
Þessi eru öllu
æskilegri
Krakkarnir kunna vel að
meta þessa ,,spýtu". Nota
má slíkar til þess að
byggja úr, en fyrst og
fremst eru þær ætlaðar
börnunum til þess að reyna
að halda jafnvæginu á.
Þessi bygging þjónar
fleiri en einum tilgangi.
Hér er um a ræða renni-
braut og undir er lítið hús
sem krakkarnir geta
skriðið inn í og leikið sér í.
Þetta klifurtæki er um
100 sm á hæð og að sjálf-
sögðu á að staðsetja það í
sandi, svo að enginn meiði
sig þó hann detti. Einfalt
tæki og ekki hættulegt.
Fyrir aðeins eldri
börn
Þessi rennibraut er langt
frá því að vera hættuleg.
Enginn stigi er upp í hana
og þarna er hún höfð í
grasi.
Hér er klifurgrind, sem
einnig er hægt að setja
reipi í. Svona grind verður
að staðsetja i mjúkum
sandi að sjálfsögðu
Hámarkshæð f yrir svona
leiktæki er 80 sm. Þarna
geta börnin reynt jafnvægi
sitt og að sjálfsögðu er
sandur undir, svo enginn
meiðist þó hann detti.
O • . o 1 . ■? /
Þegar menn geta
talað tungumál,
sem þeir skilja ekki
„Ég vil taka það skýrt fra m, að
tungutal er ekki ókristilegt fyrir-
brigði,” sagði sr. Jón Dalbú
Hróbjartsson i viðtali við Visi.
„Það er fjallað um tungutal i 1.
Korintubréfi 12.—14. kafla. Þetta
er fyrirbrigði, sem hefur verið i
kristinni kirkju frá frumkristni.
En það hefur komið meira fram i
dag isambandi við vakningu ungs
fóiks, svonefnda náðargjafar-
vakningu.”
Trúarvakning ungs fólks
Tilefni viðtalsins var grein,
sem birtist i Kirkjuritinu um
norræna, kristilega stúdentamót-
ið, sem haldiö var hér á landi s.l.
sumar. 1 þeirri grein segir m.a.
frá þvl, að norskur prestur, Olav
Carcia de Presno, hafi talað tung-
um I Laugardalshöllinni. Þetta
fyrirbrigði, sem ekki er mjög
þekkt hér á landi og báðum við
þvi Jón Dalbú að segja örlitið
nánar frá þvi.
„Náðargjafarvakningin nær til
allra kirkjudeilda, svo sem
frikirkjuna, kaþólsku kirkjunnar
og lúthersku kirkjunnar,” sagði
Jón Dalbú. „Tungutalið er
einkennandi fyrir þessa vakn-
ingu. Það er reynsla, náðargjöf
eða einsog Páll postuli orðar það
i 1. Korintubréfinu, ein af mörg-
um náðargjöfum, sem guð gefur
manninum og er hún ætluð mann-
inum sjálfum til uppbyggingar
bænalifi si'nu.
Hvitasunnusöfnuðurinn hefur
lagt töluverða áherslu á þessa
reynslu, og hefur hann lengst
haldið velli af svipuðum hreyfing-
um kirkjusögunnar. Náðargjaf-
arvakningarinnar hefur gætt
nokkuð á Norðurlöndum, en
minna hérá landi. Þó fyrirfinnast
islendingar, sem hafa fengið
þessa reynslu.
Það er mjög mikilvægt að komi
skýrt fram, að tungutal er fyrir-
brigði sem ekki má leggja höfuð-
áherslu á og varar Páll við þvi i 1.
Korintubréfinu. Ef þessi reynsla
verður aðalatriðið, er ritningin
látin vikja, verður litill munur á
þessu og heiðnum trúarbrögð-
um.”
MALIÐ ER OFTAST
ÓSKILJ ANLEGT
Hvað er það, að tala tungum?
„Tungutal er, að menn tala
mál, sem heilagur andi gefur
manninum að mæla. Það virðist
óskiljanlegt á stundum,en getur
verið tungumál, sem talað er ein-
hvers staðar i heiminum, þótt sá
sem tali kunni það ekki. Málfræð-
ingar hafa sýnt þessu mikinn
áhuga og eru að rannsaka spólur
með tungutali, til þess að reyna
að komast að þvi, hvort alltaf sé
um lifandi tungumál að ræða eða
ekki.
Menn hafa stjím á þessum
hæfileika og geta ráðið, hvenær
þeir tala tungum og hvenær þeir
láta það vera. Þeir finna með
sjálfum sér, að þeir geta það.
Þegar þeir svo eru byrjaðir aö
tala tungum, veröur það eins og
ósjálfrátt mál.”
Hvernig er þá hægt að skilja
boðskapinn?
„Um þaö er talað i 12. kaflanum
i 1. Korintubréfi, aö hæfileikinn til
aö túlka tungutal sé önnur
Jón Dalbú Hróbjartsson bendir á,
að tungutai sé i samræmi við
ritninguna og eigi ekkert skylt við
djöfladýrkun.
náðargjölf. Sami maður þarf ekki
endilega að hafa báðar þessar
náðargjafir. Sá sem túlkar tungu-
tal skilur ekki orðin, heldur inni-
haldið, boðskapinn.
Sá sam talar tunguip i einrúmi
til uppbyggingar bænalifi sinu,
skilur ekki endilega orðin, sem
hann segir. Það er reynslan sjálf,
sem er blessunin, ekki innihald
málsins, segir fólk sem hefur
upplifað þetta.”
HVERFANDI HÆTTA
A FALSTÚLKUN
Ef sá sem talar tungum, skilur
ekki sjálfur orðin, getur túlkand-
inn þá ekki túlkað að eigin viid?
„Þegar menn tala tungum á
trúarsamkomum, er það vegna
þess að þeir finna, að guð vill
koma fram með ákveðinn
boðskap. Ef þeir hafa eksi
túlkunargáfuna, geta þeir auðvit-
að ekki vitað, hvort túlkandinn
hefur rétt eftir það sem þeir hafa
sagt. Sú hætta er eflaust fyrir
hendi, að falstúlkandi segir það
sem honum sjálfum þóknast, en
þar sem þetta fær að þróast i
réttu jafnvægi undir réttri
leiðsögn, ætti sú hætta að vera
hverfandi.”
DJÖFLADÝRKUN
HEFURRUTT SÉR TIL
RÚMS A VESTUR-
LÖNDUM
Nú er minnst á djöfladýrkun i
Kirkjuritsgreininni. Er slik dýrk-
un eitthvað tengd þessu fyrir-
brigði?
„Nei. Alls ekki, nema þá þar
sem upplifun á borð við tungutal
er gert að algjöru aðalatriði og
grundvallaratriðum kristindóms-
ins hafnað. Djöfladýrkunin er
fremur tengd dultrú en tungutali.
Djöfladýrkun hefur rutt sér
mikið til rúms á vesturlöndum
siðustu árin. Lýsingar af þessu
fyrirbæri eru vægast sagt ógeðs-
legar. Þeir, sem ánetjast þessu
eiga bænasamfélag við djöfulinn
og hann virðist hafa algert vald
yfir þessum einstaklingum. Þetta
fólk er gjarnan haldið öndum hins
illa, sem geta látið menn gera
óliklegustu hluti. Þessu fylgir
gjarnan mikill ótti og skelfing, en
fólkið fær ekki við neitt ráðið.
Margir hafa komið til kristinna
presta og beðið þá um hjálp.
Þegar kemur að þvi að reka út
þessa illu anda, þá brjótast þeir
um, gefa frá sér óliklegustu hljóð,
bölva kristnum dómi og öllu þvi
sem Guðs er. Þetta gera þeir á
ýmsum tungumálum.”
„ AFTRIÐ ÞVt EKKI
AÐ TALAÐ SÉ TUNG-
UM”
Jón Dalbú sagði, að þegar hann
hafi verið spurður, hvort segja
mætti frá tungutali norska
prestsins i Kirkjuritinu, hefði
hann ekki séð neitt þvi til fyrir-
stöðu. Fyrirbærið i Laugardals-
höllinni hefði ekki verið að neinu
leyti andstætt þvi, sem annars fer
fram á kristilegu stúdentamóti.
„Ég vil visa i ritninguna,”
sagði hann. „Þar stendur að ekki
eigi að neita mönnum um að tala
tungum. Þetta er reynsla, sem
trúaðir menn i dag hafa orðið
fyrir og er það ein af reynslusönn-
unum kristindómsins. Annars tel
ég rétt að fólk fræðist sjálft um
þetta beint af ritningunni, en eins
og áður sagði, segir hún frá
tungutalinu ” — SJ
Á kristilega stúdentamótinu i Laugardalshöll s.l. suniar varð mikill fjöldi fólks vitni að þvi, að ungur
norskur prestur stóö upp og talaði á framandi máli.