Tíminn - 24.12.1968, Side 4

4
TiMINN
ÞEIÐJUDAGUR 24. dcsomber 1968.
ar hann boðafti henni að hún
myndi ala son. „Og þú gkalt
nefna hann Jesús“. sagði þann.
Það var sem sagt í þeþsum
helli, að þetta nafn, senl er
æðra öllum nöfnum, hljomaði
í fyrsta sinni. Nú er hann
skreyttur skerandi litum og
kertum, sem ósa, óþægilegt ó-
samræmi ríkir í því fagra, tæra
lagi, sem hér ætti að hljóma.
Og sömu sögu er að segja í
Betlehem og Jerúsalem.
Maður verður að læra að
skyggnast á bak við allt skrum
ið og prjálið. Ósmekklegur á-
róður og lélegur smekkur
skilja eftir sig bletti. en ýmis-
legt er til, sem ekki er hægt
að eyðileggja. Ég gleymi ekki
þeim stundum, er ég gekk um
göturnar í litla fjallaþorpinu,
Nazaret, og endurlifði daglegt
líf Maríu, Jósefs og Jesúbarns
ins. Einu sinni gnæfðu engar
háreistar kirkjur yfir heimili
Maríu og hellinn, þar sem búr
heimilisins var og verkstæði
/ ' ■ )
í frásögn þessari segir höf-
undurinn, Daninn séra Poul
Borchsenius, frá ferð sinni til
hinna frægu helgistaða í Gyð-
ingalandi. Þótt hvarvetna blasi
við augum auðvirðilegar aug-
lýsingar, ósmekklegar skreyt-
ingar og ljótir minjagripir,

í
tekst honum samt að skynja
með sjálfum sér það mannlíf,
sem hér fór fram fyrir 1968
árum.
FERÐINNI TIL BETLE-
HEM lýkur við Fæðingarkirkj
una, sem er gjörsneydd öllu
veraldlegu prjáli. Dyr kirkj-
unnar eru svo lágar að nærri
lætur, að fólk verði að skríða
inn, og strax þar vaknar í hug-
anum auðmýkt og guðrækilegt
hugarfar, svo jafnvel forhert-
ustu ferðamenn hljóta að
skynja hina sönnu merkingu
jólanna.
Fyrir aðeins hálfri öld var
það álitin mesta dirfska að
ferðast til Landsins helga.
Leiðin var löng og torfær. að-
stæður á bessum slóðum frum-
stæðar og hættulegar. Flestir.
sem þangað fóru, skrifuðu
erfðaskrá áður en þeir lögðu
af stað. En pílagrímum nútím-
ans vex ekki augum smáferð
til ísrael, en svo nefnist land-
ið nú. Þeir þurfa ekki að fara
fótgangandi yfir Evrópu eða
sigla um háskalegt hafið í sí-
felldum ótta við sjóræningja
eða sk'ipbrot. Og þegar komið
er á áfangastað, er ferðin um
landið ekki lengur farin á ösn
um, og ekki þarf lengur að ótt-
ast árásir stigamanna eða
hættulega sjúkdóma. Nei, pfla
grímurinn kemur til landsins
eftir 5—6 tíma ferð í þotu og
þeysir um landið í loftkæld-
um bflum í því skyni „Að
sjó landið helga í örstuttri
ferð“, en svo hljóma auglýs-
ingar ferðaskrifstofanna. Næl-
onföt, sem ekki þarf að strauja
hafa komið í stað hrosshárs-
kyrtlanna, pflagrímurinn hef-
ur leiðsögubók í vasanum i
stað biblíunnar, og í stað leð-
urpyngju með guflpening-
um hefti með ferðaávísunum i
í stað vaxkertis hefur hann nú
vasaljós. og þriggja stjörnu
gistihús með sundlaug skipar
nú sess fátæklegrar gististofu.
Á okkar tímum þarf píla-
grímurinn ekki að berjast við
skort og hrakninga, og jafnvel
þótt hann ferðist á ódýrasta
máta, er ferðin sannkölluð lúx
usferð miðað við það, sem var
fyrir ekki löngu. En samt sem
áður getur hann upplifað
sömu ævintýrin og pfla-
grímarnir í gamla daga.
En eitt verður hann að
muna til að verða ekki fyrir
vonbrigðum: Landið er ekki
eins og hann hefur dreymt
um. Mér kemur i huga Naza-
ret fæðingarbær Jesús. Þar
deila ýmsir ólíkir söfnuðir um
„hina helgu staði“ og skreyta
þá á svo ósmekklegan og
ruddalegan hátt, að manni
hrýs hugur við. Ef gengið er
um bæinn, verður manni oft
illt við vegna þess, sem ber fyr
ir augu. Svona óeðlilega og æp-
andi litadýrð hafði maður ekki
búizt við að sjá í hellinum,
þar sem María á að sögn. að
hafa séð engflinn Gabríel, þeg-