Vísir - 04.09.1977, Blaðsíða 14

14
Sunnudagur 4. september 1977
vlsni
Vagn Kristjánsson og Þórður Eliasson eru meðal elstu starfandi bll-
stjóra á Hreyfli.Vagn byrjaði 1944 en Þórður 1939.
„Sumir farþegar eru alveg að
drepa mann i kjaftagangi og
forvitni” sagði Þorvaröur Guö-
mundsson um þriggja áratuga
starf sitt sem leigubflstjóri.
Talstöévaleysi*
var ba§ale§t
„Það skapaöi stundum óþæg-
indi aö hafa engar talstöövar
eða gjaldmæla í bilunum. Maö-
ur varö bara að telja minút-
urnar. Ekki var óalgengt að túr-
arnir kostuöu þetta 5-6 krónur.
Maöur fékk t.d. kannski far-
þega út i Skerjafjörð og þegar
maður kom þaöan aftur var
kannski næsti farþegi I húsiöviö
hliðina I Skerjafiröinum”, sagöi
Vagn.
Nú var röðin komin aö Þóröi
og viö spurðum hann hvort hann
myndi eftir einhverju forvitni-
legu sem skeð heföi gegnum ár-
in.
„Þaö hafa margir mætir
menn sem nú eru kannski ofar-
lega I þjóðfélagsstiganum unnið
hérna meö okkur” sagði Þórö-
ur: „Ég man t.d. eftir þvi aö
Björn Tryggvason i Seölabank-
anum var hérna um skeiö, nú og
ekki má gleyma „79 af stöðinni’,’
honum Indriða, hann var hérna’
hjá okkur” sagði Þórður.
Eru í sambandi norrænna
sporvafnstjóra
„Félagslifið hjá bilstjórunum
hefur alltaf veriö mjög öflugt”
sagöi Þórður: „við höldum
skák- og bridgekeppnir, árs-
hátiöir, skemmtanir og böll.
Einnig erum viö með fótbolta og
handboltaæfingar.
Nú og ekki má gleyma þvi aö
hjá okkur er starfandi Kven-
félag Hreyfils, þar sem eigin-
konur bilstjóranna eru og halda
skemmtanir fyrir okkur.
Bilstjórarnir hér á stööinni
munu nú vera milli 260 og 270
talsins” sagöi Þóröur.
„Og svo erum við þátttakend-
ur i sambandi norrænna spor-
vagnsstjóra” bætti Vagn við og
kimdi.
„Þaö kom til af þvi aö þátt-
takendur voru frá öllum
Noröurlöndum nema Islandi.
Þaö fannst forráöamönnum
sambandsins ekki nógu gott svo
þeir buðu okkur bara að vera
með i staðinn.
Siöan höfum við verið meö og
tvisvar haldið mót samtakanna
hér á landi, 1969 og 1973”, sagði
Vagn.
Föstu kúnnarnir færri
Á Hreyfli hafa menn mikiö
stundað þaö aö gefa hver öörum
gælunöfn svo sem „kóngurinn”,
„prinsinn” og „dýrlingurinn”.
Þaö kom til af þvi aö i gamla
daga þegar bilstjórar voru allir
mikið niöri á stöö var oft
gantast eins og gengur.
Nú horfir máliö ööru visi viö
vegna þess að bilarnir og bil-
stjórarnir hafa dreifst svo mikið
um bæinn og flestar stöövarnar
eru með staura hingað og þang-
að þar sem þeir biða eftir kall-
inu '.
Viö spyrjum Þórö hvort ekki
hafi margt fleira breyst i timans
rásv
„Öjú. Þegar ég var aö byrja i
þessu 1939 og árin þar á eftir,
létu ýmsir menn aka sér heilu
næturnar og furðulegt var hve
sumir gátu verið tiltektarsamir
þegar þeir voru búnir að bragða
vin.
Það var nú ekki nema Hótel
Borg sem hafði vinveitingaleyfi,
en sú venja skapaðist aö ákveö-
in hús og staöir voru i borginni
þar sem fólk gat alltaf fengið
áfengi.
1 lok striðsins voru margir
slikir staöir i braggahverfunum
þar sem algengt var aö ýmis-
konar ógæfufólk heföist viö”
sagði Þórður.
Var nærri drukknaður
í vatnsbala
„Annars hefur maður lent I
ýmsu merkilegu.
Eitt sinn var ég aö keyra ung-
an mann að ákveðnu húsi vestur
i bæ. Ég ek með hann þangað og
hann fer bak við húsið.
Siðan liöur drykklöng stund,
þannig að ég fer aö athuga hvað
manninum liði.
Þá hafði hann troðið sér gegn-
um litinn kjallaraglugga sem
þarna var og glugginn hafði
skellst á fæturna a honum. En
ekki nóg meö þaö heldur var
hausinn á honum á bólakafi i
vatnsbala og litlu mátti muna
að hann hefði ekki drukknað
þarna i balanum.”
Saupalltaf á
tómri flösku
Viö vorum nú búnir að tefja
bilstjórana i nokkuð langa stund
og fleiri höfðu bætst i hópinn.
Einn þeirra sagði að hann mætti
„Ekki hœgtað hugsa sér skemmtilegra"
— segir Guðrún Jóno Sigurjónsdóttir hjó Hreyfli
„Blokkin er heilög” sagöi
Guðrún Jóna Sigurjónsdóttir
leigubilstjóri á llreyfli, þegar
blaðamaðurinn spurði hana
hvorthann mætti kikja i „blokk-
ina” sem svo er nefnd, en þar
skráir leigubilstjórinn innkom-
una yfir daginn.
Guðrún er ein tveggja kvenna
sem nú starfa hjá Hreyfli sem
leigubilstjórar. Hún tók meira-
prófið núna i ár og hefur verið
leigubilst jóri i rúma tvo
mánuði.
Aður starfaöi hún á símanum
og á skrifstofunni hjá Hreyfli:
„en bilstjórabakteríuna hef ég
verið meöi 25ár”sagði Guðrún.
Guðrún er með útgerðarleyfi
á Hreyfli, en keyrir fyrir annan
semá bil á stööinni. Yfirleitt eru
það eldri bilstjórar eöa ekkjur
sem eiga réttindi til að aka ein-
um og jafnvel tveimur aukabil-
um viö stöðina og er það arfur
frá gömlum tima.
„Bflstjórarnirtóku mjög vel á
móti mér, föðmuðu mig og
kysstu þegar ég byrjaði. Einn
„Þaö kom mér satt aö segja
mjög á óvart hvað unga fólkiö er
heiðarlegt og kemur vel fram”
sagði Guörún Jóna Sigurjóns-
dóttir um reynslu sina þá tvo
mánuði sem hún hefur verið
starfandi leigubilstjóri.
þeirra lét þau orö falla að þetta
væri i fyrsta skipti sem hann
fýindihjá sérlöngun til að kyssa
starfsfélaga sinn” sagði Guð-
rún.
Um reynsluna af starfinu
þessa tvo mánuði sagði hún að
farþegarnir væru mjög já-
kvæðir og þeim þætti skemmti-
legt að fá kvenbilstjóra. Ekki
sagðist hún hafa orðið vör við
neina fordóma þó hún hefði búið
sig undir slikt.
„Annars spyrja margir ansi
persónulegra spurninga og
sumir eru ákaflega nærgöngulir
og forvitnir um hagi manns, en
afsaka sig i öðru hverju orði yfir
þvi að vera að spyrja svona”,
sagði Guðrún.
„Eitt vil ég taka sérstaklega
fram og það er hve unga fólkið
er sérstaklega skemmtilegir og
góðir farþegar. Það kom mér
satt að segja mjög á óvart hvað
þau eru heiðarleg og koma vel
fram. Auk þess eru unglingamir
opinskárri og frjálslegri en
eldra fólkiö” sagði Guörún enn-
fremur.
„Þetta er draumastarf og
ekki hægt að hugsa sér það
skemmtilegra.
„Maður á aldrei frí"
— segir Guðmundur Sigurðsson hjá Steindóri
„Þetta er eina stöðin sem á
flesta bilana sjálf” sagöi Guö-
mundur Sigurösson leigubll-
stjóri hjá Steindóri, en sjálfur er
hann hinsvegar einn fjögurra
bilstjóra stöðvarinnar sem aka
eigin biium.
„Ég byrjaði i þessu árið 1952
og hef verið leiguhilstjóri meira
og minna síðan. Hjá Steindóri
hef ég lengst af verið, en var þó
á BSH árin 1955-63” sagði
Guðmundur.
„Kúnnarnir eru ósköp svipaö-
ir — hvorki betri né verri heldur
en þegar ég var að byrja. Hins
vegar er flest annað miklu
betra” sagði Guðmundur, „Það
er mikill munur t.d. frá þvi þeg-
ar maður þurfti að verðleggja
túrana eftir klukkunni”.
„Útlendingar spyrja mikils
um ísland og Reykjavík, en eru
aö öðru leyti álikir islenskum
farþegum”, sagði Guðmundur
þegar hann var spurður nánar
út i farþegana; „það fer ekki
„Þaö er mikill munur frá þvi
sem áður var þegar maður
þurfti aö verðleggja túrana eftir
klukkunni" sagði Guðmundur
Sigurðsson sem búinn er að
keyra leigubil meira og minna
frá 1952.
hjá þvi i svona starfi að maður
sjái ýmislegt og kynnist mörgu.
Maður hefur þurft að keyra
ólika menn. Umgengni er yfir-
leitt góð i bilunum. Misbrestur
vill þó verða á þvi, einkum um
helgar og á kvöldin.
Annars er það aðallega unga
fólkið sem er með svolitla fyrir-
ferð. Stundum eiga þau það til
að skrúfa niður rúður o§ öskra
og æpa, en þau taka nú yfirleitt
sönsum”.
Vinnudagurinn hjá Guðmundi
byrjar klukkan hálf niu á
morgnana og siðan er unnið
með pásum fram eftir kvöldi.
„Það er nú erfiðast i sambandi
við þetta starf hvað mikill timi
fer i það” sagði Guðmundur,
„Maður á aldrei fri”.
í fristundunum tefla leigubil-
stjórar hjá Steindóri mikið, eins
og hjá hinum stöövunum. Bil-
stjórarnir eru milli 20 og 30 tals-
ins með afleysingamönnum.
„Ég hef nú sjálfur litið teflt
siðari árin, en ég reyni að lesa
eins mikið og ég get ég hugsa að
leigubilstjórar séu með mestu
bóka- og blaðalesendum sem
finnast” sagði Guðmundur að
lokum.
„Stéttaskipting far-
þeganna er minni nú
en fyrir tuttugu árum"
— segir Guðmundur Magnússon hjá B.S.R.
„Það fer mikið eftir bilstjóran-
um sjálfum hvort fólkið hegðar
sér vel eða er með læti” sagði
Guömundur Magnússon sem
verið liefur ieiguibllstjóri hjá
BSH siðan 1954.
„Stéttaskipting virðist vera
mun minni nú en þegar ég var
að byrja að keyra fyrir rúmum
tuttugu árum” sagði Guðmund-
ur Magnússon sem keyrt hefur
bil hjá B.S.R. samfellt síðan
1954.
„Maður sér það best á þvi
hvað farþegarnir eru mikiu
jafnari, maður finnur engan
mun á stéttum þeirra i dag.”
„Annars hefur mér likað
starfið mjög vel, enda kynnist
maður ýmsu i gegnum þetta”,
sagði Guðmundur: „tslending-
ar eru yfirleitt góðir farþegar
held ég. Annars fer þaö voða-
lega mikið eftir bilstjóranum
sjálfum hvort fólkið hegðar sér
vel eða er með læti. Sjálfur hef
ég sjaldan lent i vandræðum og
tel mig hafa komið vel út úr
starfinu i samskiptum við far-
þegana”, sagði Guömundur
ennfremur.
Hann sagði að á BSR væri þó
nokkuð mikið félagslif meðal
bilstjóranna, en þar eru um 160
bilstjórar skráðir.
Bridge og skákkeppnir eru
vikulega að vetrinum og siðan
eru keppnir milli allra
stöðvanna nokkrum sinnum á
ári.
„Það er mikill munur aö gera
út bil núna en þegar maður var
aö byrja. Mesta breytingin varð
náttúrulega þegar malbikið
kom og svo eru bílarnir miklu
betri” sagði Guðmundur en
bætti siðan við: „Afkoman er
aftur á móti verri en hún var og
dýrtiðin gerir það að verkum að
allt viðhald og varahlutir eru
mun dýrari en áður.”
Fastir kúnnar
Um starf sitt að öðru leyti
sagði Guðmundur: „Það eru
ýmsar hliöar mannlifsins sem
maður kynnist i gegnum þetta
starf. Maður verður vitni að
miklum erjum og rifrildum og
svo einnig gleði og ástum.
1 gegnum árin hefur maður
kynnst mörgu ágætu fólki. Mér
er t.d. minnisstætt aö Kjarval
var fastur kúnni á þessari stöð
og annars staðar vildi hann ekki
vera, jafnvel þó hann þyrfti á
stundum lengi að biða eftir bil.
Hann átti það til að koma og
láta keyra sig eitthvað út i busk-
ann og láta bilinn biða eftir sér
kannski heilan dag á meðan
hann málaði. Einu sinni fór ég
með hann i slika reisu, dag-
langa, upp á Kjalarnes.
Þegar dimmdi snerum við i
bæinn aftur og þá var Kjarval
hvorki búinn að bragða vott né
þurrt allan daginn. Þegar hann
kom heim til sin dembdi hann i
sig heilli lýsisflösku og fór siðan
beint út á Hressó og fékk sér að
borða”.