Tíminn - 01.06.1969, Blaðsíða 5

L4UGAE.DAGTTR 31. maí 1969.
TÍMINN
5
ORÐSENDING
TIL ÚTVARPSINS
JKaeæa liandfari.
BGg lanigiar tó'l að biðja þig
a@ fcoma eirnm ósfc imáinini á
fisaBnffiæiá. Á þráíðjiadagsfkivöicli'ð
Tiair, siömg Sigiuriiaug Rósinkra'ns
aofcfcwr ®8g í útvarpið. Ég hafði
bstí má'ður efcfci tatíkifaeri tii að
fhlustja á tenia symgija vetgna sér
StJafcna ásfcæðna, og ég er toasdd
uim a® tíöoigur hennar hafi far-
ið framjhrpá mörgum þar sem
sjúnmaap vair eákmig þet'ta
toöifcd og fceifur marigur eöaust
efcfc'i váijað máteisa atf því, sem
það JiafflSj að bijóða. Bg IheyrSi
fþiessa unigu. og uppremmandi
sSmgfconiu symgjá í sjóravarpið
f vetur mér til ótoandínnar
áæaegju og viíMi gjarnan fá að
íreyiu M hennar aftur. Bið ég
þág þvf Landfari góður að mæl
aslt tffll þess að þáttur þ essi
vierðii enldiurt'elbiinn. Bg er viss
um að fleári en ég eru þess
fýsamdi Með fciærri þöfcik fyrir
álgæíia opiisrfflla, sem birat hafa
toéífalþiæ'tltá þínum í Tímianum.
Söngelsk“.
LANDGRÆDSLA
OG VEIÐIVON
„í sumnudagsblaði Tímans 4.
maí 1969, ritar Retill Indi'iða-
son á Fj'allli um Landeyðkngu
oig landgræðisíu á bHis. 364.
Þessi .grein'M'öga grein mdnnti
miig á erindi Um dagiun og
veginn í sopt. 1955, og það sem
ég ih-ef ritað um þessi máJ í
flyrstia ritd Hreppamianras bfe.
9 og 10 í des. 1956. Einniig
má minna á: Sjáum gróður á
Ms. 83 x ötfeu ritd Hx-eppa
1958. Á nokfci'um ásum í Hörgs
IhoMislandi voru háir rotfabafcfc-
ar fyrir 60—70 ánuim og oft
miffldlbytur fram af ásumuim.
Faðir minm sagði mér, að sá
fiósmoðinu í_ fyrir hross í fllag
austan við Ásinm,. Hrossin átu
það seim þau gátu og tróðu
töðusaila miéð teðsik) í hiofl-
fclaka, þá fór fflaigið að gró.i
upp.
Vofcurinn 1952 sfcrdífaði ég
Runólifi í Guninarsholti og
sníikti sandfaxfræ og sóði bvi
sem hann sendi mér liér og
yfdr gx'óðurinn. Þessir látkx
bléttir fóru a@ gróa. Þó hefur
búfé nagað þessa bletti alt ár-
ið. . . Eftir )xess>ar iitlu tlraun
ir mÍHar tel ég vdist að græða
mngi upp: urðir, sanda og
méldaxlfllög ef grasfræi og é-
burði er sáð úr ffagivéluim 7
til 14 ár samfléytt, þó þúfé
bifci grasið á hiverju sumri.
Jafinfiramit sáðdreifingu þairtf að
athuga áiveitusfcilyröi á örfofcia
land.
Kiausturbiaéður hafa sýnt og
'saxmað á Stjórniarisanidii að
vatnisN'eiitur binda fiofcfræ á
saurum og sönidum,
Ajuigilijóst er áð gii’ðimgar má
miiikið spara með stiiflum í ár
og lféki. >á fyláast lóndn af sl
ungi á nofckrum áruxn tíi fagn
aðar og hagniaðar. . .
Ég flagniaíft uimrœðum um
llamdgi-æðlsllu á afrétti Hrurna-
mianna, fyrsitu t'\'o tíma á þessu
sumn-i. Eklki tel ég (hyggMegit að
byrja á að eyðá einná miMijón
króna ti að afgirða gróandi
landd. Hygigilegra er að sá úr
fluigvélum ytfiir urðir, fllög og
eyrar íxá GulWossi ina á Sand-
ártumgu., stiiflla Leirá við Leir-
ártumigu. Þá myndast stórt
veiðivabn wesitan við Geldinga
feM og gtnænm gróður allt í
fcring. Girða má frá vatninu út
í Hi'dtú beinuistu og beztu leið.
Þá yi-ði einnig að girða iinn á
Rauðádh'iið. Eftír 10. ágúst er
bötra að beiba búfé á nýgræ'ð-
imiginm.
Athuga þanf ár og læld
Ef menn nota beztu tæki
má grœða á að græða
gróður:
græða flög og gæða-fóðv.r.
-Törðin fníða. gjörisl g.ræn
gtrösin pryða blómin.
Hjörðán hJíða vafcir væn
verður lýða sómin.n.
7. xr.aí 1969.
Bjarni Guðmupdssou,
Hörgsholti
hvar i roffiög og sáði ábu-rði
1-44-44
HVERFISGÖTII 103
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Krístinn dómur í
mörgum myndum
Hvað er kristindómur? er
stumdum spurt. Og sivarið er
nofcfcum veginn tæmamdd í
stuttu miiádii rnieð toTÍ að svara:
Krjistlindómur er sú lffs-
sfcoðun að tedlja Jesúim Kiist.
fyriiimy.r>id oig fredlsaira mamna,
álíta að hatnn sé vegurdmn,
samirleifcuri'nm og Iffið.
Hitt er svo amnað mái,
Jwerniig einsibaMiimgum og þjóð
um tefcsit að samræma þessa
lilflssfcoðun sínuim störfum, sið-
um framkvæmdum og menn-
imgu eða gera hana að tafc-
mamki oig táliganigi í roðli oig at-
höfln.
En auðivitað á það aö vera
sýniilegt atf öllutm líflsháttum,
dwort við erum í raum og veru
fcrisitim eða ekfci. Og það mé
eklki vexa Wlfct og aðeiais til að
sý’miast, hel'dur fcomia eðlilliega
og einflaildlega Mfct otg immliflað
og sfljmgródð ofcfear innsta eðli.
Sdzt atf pju rná það bdrtast í
orðum án aithatfna, heldur í
siálflgll'eymii, fórnarlund, ástúð
og kærd'eifcsiþjónuistu jatfnvel í
hinu sini'æsiba og hivei'sdaigsile'g-
asba,
Auðvditiað erurn við emgin
miein dyggð'iamuns'tur, ÖM höfum
við ofekar gaMa. En MfssbdilOion,
aðtferffiim verður að motast af
megi'tiatriðá kan'n'stimdóms kæi’-
lcifcanuim, a.nuairs er kristim-
dóm-ur oikikar éktai Idfsiskoðum
heldur aðeins utanflæx-ð játning
Oio] og ifcödd.
Sé trúin, ,það er sambandið
við kemmdmgiar og amda Krists
liflamdi, þá kemur það f.ram án
varaijátnimga í jáíkvæðri að-
sitöðu í öllum aibviifcum ldílsdns
og verffcar siem. ábyrgð og
sfcylda (i stöðu'gri frambi’æmd
ti'l að l'ýsa, bæta, græða, hugga
og hjálpa. I hinni firægu bók
sinmi, Land etftirvæntinjgarinm-
ar eða Spenmimgens land seg-
ir Berggirav biskup frá ýmsum
ativifcum og atburðum úr ferffi
sánmi tófl Norður-Noregs oig
dvöl smmi þar. Hiamn veitir þvá
athyigld gilöggum giesitsaugum
hins meninltaða hugsandd
miaxns, to'ernig krdst'iindóm-
ur not'ar ISf og hag fóltosdms á
þessum útjaðri heims og gief-
ur fólfcinu þmök og þolgæði til
að stamdast þyinigstu rauniir
sem heitjur, án þess að það
veálfii því aitlhyígdi sijélflt eða gerl
s'ér þess greim, að það breyti
til aðdáunar og vánni aifi'ek. Á-
hrdf kristindóms ljómuðu
hvarvétna liítot og perlur við
veg hans bæði í athöfmum og
talli flóllbsiins.
Og murnidi éfcfci samua koma
upp á teningimm, hviar sem hon
um væi'i varpað til athugunar.
Mamnssállin er Owarvetna söm
við sáig.
í sveiltum, þar sem einaingr-
un og saimgöniguteyisi þjafcaði
flóltoið var sagt:
Við þjóumist af þiví, sam
mefma mœtti andOiegt bHóðlefi’Bi
og um Oleilð maignílleyBi, atf því
að okkur er varmað eðlidegrar
uimigiea'gmi við annað fóllk. Við
laesum að ofcfcur og kaarum okfc
ur efclfci um aðra mieinn. Hér
þiarf enginn að eOsOoa náumg-
anim, ef avo mætitii að orði Ocom-
asl, bvi að bamn er ekfcí til.
Mammtfæini, feimmi og tor-
faygigni verða þammiig nokfcurs
toomar víltah'i'ingur, siem varna
sönnum kristimdóm vaxtar.
Smóyfiirisijónii'r enx dæmdar senn
sitórglæpir, hæðni, strfðni og
DREKI
s!|IIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!|lll!|||!lll!IIHIIIIIIII!!!iilliniiilJÍ!lilií!:iili:ll!!!ll!!lllllllllll!lllllllllllllllll!llllllllllllllll!l!=
sem földu þetta hér koma aftur
tnéð stórar byssur. Ég verð að koma þér
burtu héðan með !•
að tlugvélina, en ég skildi eftir gamlan
hafi ekki séð hann! Heyrðu Toff, sérðu
SS bílinn þarna niðri!
Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii
Geturðu gefið lýsingu á méðlimum leik-
flokksins? Vissulega, og ég get sýnt ykk
ur myncfir af þeim! Á méðan þeir eru
þama írvni, er góður tími til þess að tara
i Indíánaleik! Fyrlr 10 árum ráku þeir
okkur, áður en ég fengi tækifæri ti! þess
að leika Indránahlufverkið mitt!
lít'iOH\4i'ðimg gaigmivaiit himum
fomdæmidu blómstar hivar-
vetcxa, oig þeir tóða lix'æðáilega
þjámimigu úibsfcúlfun'ai'inn'ar. Hér
eiiga hioir dámsjúku, sem telja
sig öðmum betrí þymgista kök.
Hér þamf sanmanlega að aufcast
dýpt O'g óhnif orðamma: „Dæmx-
ið e(k!kd“, þegar alilir gerast
dómarar yflir eimutm,, sem í
raumdr raibar. Saamt veit flólkið
eimlhjveiin vegimm að þetta er
ranigt, dómar þess eru of
srtraagir. Em það opinhenar
andá kristi'ndömeimis stamvizku
þess.
Hann talar eimniig um arf-
gengau kristindóm. Þar er aMt
miðað við gaimOar vemjur og
helgisi'ði. Svoma var það á dög-
umx aía og ömimu og því hlýt-
ur þaö ré'tt að vera segir harnrn
í orða'stað íbúanna.
tott.a fcemur í ljós sem há-
t'öa kristiiidómur og útfai'ar-
kristnidómur, þá eru stórat-
burðir lótair öMu ráða svona
eims og til viðhatfnar, e.n síðam
aflliagt likt og sparifötin þegar
heim er fcomið.
Þamnig stooi'tir þenman
erfðakristdindóm kjarna og
heiílimdi. Og vax-Ja niiundi þurfa
tdi heimisfcautaOamda til að
fixnina slifca aðstöðu. Húm er
okki síður tiO í borgum og fjöl
monmi.
Hvei'su oft er sa@t: „Ég bef
aldrei 'fcomið í kirfcrju sí'ðan ég
var fermdur" eða, óg fer
aldrei í bii'kju n'ema á jólun-
umx og swo þegar hún arnma
miín var jörðúð“.
Eimmdig miinmást Beiiggran
FramhaJLd á bls. 14.