Tíminn - 15.06.1969, Blaðsíða 5

SÍSan 1962 heíur ívar Qngfand
vcri'ð' l'ekíor við hásikólainin f Lundi
í Svíþjóð. og toainm toefur verið
sfjórnanidi árlagk sumiaaihásikóki
Norræma félagsim® í Reyfcjavík o<g
norskur lekiboa’ við suimairitoáslkól-
aon í Vasa í Finniandi. Hiingiað er
toainin nú kosmi'nin enin eiinu simoi
góðs erindis, og «r ástæ'ða tii a‘ð
ósfca toonu’m góðra mindiisloka.
— AK.
Nei, strálear, hvaS eruó þið með handa
mér þarna, afmælisgjöf? Hún fylgdi okk.
ur eftir frá „STAÐNUM".
Frá „staðnum"? Hver ert þú?
Hey! Ciyde, lögganl
SUNNUDAGUR 15. jtini 1969.
TIMINN
SER VORIÐ KOMA
Framhald af bls. 16
toross.
Þau reyndusit vera innan við
20, en GuSmuindur seiLur hesta
og áSur tamdi toann taisvert
en er mú a® mestu hættur því
GuSSmuaidur hefiuir einaiig hesta
fyirár aðra og um h'estamienn
segir hiann:
— Hesitiamenn eru eiuhver
HMinmitegund, sem ég hef fymir
haWt og úr þeirira hópi eru
treargir beztu fcum'ninigjar minir.
Vfð tötam um hesta. — Ég
ItsE eáginiaEt mörg huwdruð
þeirra um ævina. En bezt man
óg efifcír þessum tveimur, segir
Guðmuaidiur og bendir á tvær
mymdár á veggnum. Á annarri
í ;'tiur hann próðbiiinn með hatt
á höfði á Sfcjón'a á Lauigaveg
iamm1, fynsta hesitimum, sem
han® eiign'aðtst. A hinini mynd
iimni er BlesS.
— Ég tófc sérstakri tryggð
vi@ bam'n. Ég gat efcki fengið
af mér a'ð Táta éta hann og
heygði hanin hérnta sfeammt
frá bænum.
Kymmá af hestum eru a'lltaf
ánægjuleg. En þeir eru eins
misjiafoir og miennirmir bæði
a@ gieðsl'agi og i aMri umgengni.
Á miínum. yngri ánwn gaf
ég mieira fyrir hest ef hamn
viar styggur, vilitur og enfitt
að eiga við banm. En nú mundi
ég láta siifca'n hest samstund
ils, ef ég eiigmaðist hanm,
— Hvað þurfia menm eimk-
um að temja sér í umgen'gni
við heste?
— 1 sambaindi við tamningu
og arniað þesis háittar er þólirí
mœði það sem mest ríður á.
Og ofit hef ég séð menn verða
að beita hemmi ósleitiliega. En
efcfci þurfa mienn niema kom
ast á baík tái aíö alíir erfiöleik
arnir sóu gleymdir.
Og þafð er eimts með hesta
meansfcu, bækur og drýfckju-
síkap. Hiestamáðurinn hefur
sína ástríðu eins og hinir. Ef
ég sá hest áður fynr, sem mig
lamgaði í, hætti ég efcfci . fyrr
em ég féfcfc hamn, væri þess
nofcfcur kostur. Og svo tímir
maður efcfci að Táta hann aft-
ur fyrr en miaður má tiJ. Það
getur verið kostnaðarsamt. En
til hvers er fólfc að lifa ef
það reynir efcfei að hafa ein-
hverja ánægju af því og ánægj
m. getur birzt í ýmsum mynd
um.
— Nú hefur urnferð og
hraöi aukizt mifeið í þinni tíð
hér á Seljabrekku?
— Jú, og aðalbreytingin
varð efitir seinna stríð, og hún
er auðsfcilin í tengstaim við þá
hugarf'arisbrieytiingu, scm hefur
orðið hjá fólfci. Áður átti eng
inn neiitt, en á sti’íðisái'unum
flæddu peninigamnir a'lliL.í einu
yfh’ landið og miargir kunna
ékfcert mieð þá að fiara. En
þa® sem mér finnsf sorgtegt
er, að þægindi og pen'ingar
virðast e'fcki veita unglingun-
um aufc'iia ánægju. Á minum
umglinigisárum vorum við mifclu
áiniæigðiari en þeir eru nú, og
sama er að segja um eldra
fólfc.
Guiðimundiur teluir að á sumr-
in sé hvetrgi á landimu meiri
umtfea’ð en hér um vegánn tii
Þingvailla efitir að Lyngdals-
heiði og' Uxa'hi-ygig'iir eru færir.
Ifún er þá nœr þrottaus. Þá
er íykið hjónumum helzt tii
ama, en húsfi’eyja segist oft
vaadia geta hemgt út þvott.
Erfiðteig'a hiefur gengið að fá
VegaefitM'itið tá'l að bera ryk-
bindtefmi á veginn. Það hefur
verið g©rt á ÞingvöTlutn og
gefizt vel og einoig á leiðimni
frá Reykj avík að Gljúfrasteimi,
sem ea- næsta hús fyrir neð-
an Selijaliand, liemgra en til
Ki'lijanis fara þeir ©fcki. Ryk-
bimdiefni dugar aiveg í mokfcra
mánuöi en kvað vera rándýrt.
Þegar minmisit er á Þimgvelli
lætur Guðmumdur í ljós þá
skoðun sína að hanm telji þá
ráðstöfum mjög misráðna að
loka vegimum niður í Almamma
gjá. — Það er hverjuim. mamni
ógl'eymani'egt að koma niður
Áliinamniagjá ti'l Þingvalla og
' aíldrei hefur hrumið þar úr
gjárbarmimum til skaða fyrii’
U'mferð, stegir hann. Mér fimmst
sjáltfsiagt að leyfa umferð í
A vængjum
milli Isiands
í dag fer friam dofc'torsvö'i'm í
Háskó'la íslainds. Það er merkur
við'burðui’ og giteðiil'egiur, og ekfci
eiður fyrir það, að erlendur mað-
ur ver þar veirfc sitt til heiðurs
— verfc uim istenzkt miennim'giair-
efni. S’á miaður er otokiur þó harla
náfcominn, jafmiveí s>vo að erfitt er
þeiim, ei’ tiil þekitoja, að fcaMa hann
útlendi'n'g, Iiviar Ongliand, fyrrum
S'endifc'emmiari við Hásfcóla ítelamdB.
Hamm er hér igóður gestur og muin
jafflnam yerða, enda ©iiguim wið hom
um miifcla þafcfciarsfcu'lid að gj aild a.
Irvar Oi’iglamd komi ihimgað uinigur
hiáskólaborigia'ri oig nam íslenzfcu
svo vel, að hanm var bæ'ði ágæt-
l'egia mnæltur og ritlfær á íslenzfcu.
Hitt var þó meira u-m vert, að
hamm las og litfði sig ómm í íslienzík-
am sifcáiMsifcap svo vel, að 'hainrn
va.r'ð þar heiim'aimaðiur. Síðan hélt
hanm #1 Noregs, en toefur síðan
verið 'hálfflur eða meira í Menzk-
uim bótomiennitu'm, þýtt eða uimort
á mýmorsfciu að miiinmista fcosti sjö
ljóðahælkiuir effltir íslieoZk ömdvegis-
sitoálLd, oig hefflur fflortogið Fomma
gefið þetta ístenztoa Irjóðasafm út
í eaintoar vandaðrd og faililegri út-
igáfu imeð saimstæðum svip.
og Noregs
Fyrsta Ijóð'abófcin hét Eg sig'ler
i haust etftir - Davíð Stefánsson.
Ómnur var Fra lidue dager eftir
Stetfán fré Hvítaidial. Þriðja Enno
syng várnatti etftir Tómias Guð-
mumidissom. Fjórða Pá veglaust hav
eftii’ Steiim S'teinar. Fiimmita
Ki-ystallar eftdr Hiainmes Pétursson.
Sjöttia Sjudögra eftir Jóhanines úr
Hötium og hin sijöunda Lyng og
krater etftir Snorra Hjiarta'rsom.
Hvert 'bimdi hefur að geymia aillt
að huindiraði Ijóða eftir þessa höf-
umda, oig miá af því sijá, að hér' er
ekfcii uim Iftinin. sfcerf að ræða. Þýð
imigiar OrgiLaindis toatfa fenigið góðá
dóma í Noregi, oig þótt við eiguim
örðu'gt um ýik að meta, hverisu
Ijóðirn baltí'a gtldi sínu á mýnorsk-
unind, virðast þau þar býsna hug-
tæk, enda tfurðair otokur otft, hye'
miái'in og liíikiitnigiar þeirra eru svi-p-
l'ík og þó enm fcjiarnialíkiari. Er
varla of sagt, að ívar Orglaind hef-
uir uminið stórv'iirki með þessuim
þýðiiimgum og fteiri úr íslenzkiu
niiáflli og byiggt nýjia brú miMi.
stranda Noregs oig íslanids. Með
þéiim hefua’ haon unmiið oldtour
mieira þurffltaa’verfc en í fljótu
briaigðd verður metið að verðleiík-
um.
aðra áttina þótt baninað væri
a@ nemia stáðar í gjánni.
Guðmiu'ndur hetfur verið virk
ur í samtöfcuan hest'am'amna
imniainisveiibair og utan og í aísku
var hamm mifcið í un'gmenna
fólagshreyfingunni, en kveðst
hafa verið ónýtur í imnansvediijar
pólitók.
— Eg hef verið svo heppinn
áð eiga a'iíitaf prýðilega ná-
granmia. Hór í sveit er efcki
ammað en gott fólk. Og ekki
sízta segir hann sína næstu og
n.afnfcunnustu nágranoa Halldór
Kiljan Laxness og frú Auði, á
Gljúfnaisteini en frá þebra
hendi. sé ga’eiðvifcni alltaí sjálf
sögð.
— Seljábrekifca er nú á
mörfcum þesis að vera rauo'vea-u
tegui’ saæitabær eða í útjaðri
borgar, segir Guðmundur að
l'otou'in. — Við höfurn haft
mieiri samiiskipti við borgai’búa
en niairgua’ anmiar. Ég ■ er , nú
orðinn það gamall að ég fer
að; .hætta . þessurn búskap,. og
ég'1 vona að einh\’«r af mínum
atfkomienduim taki við af mér.
En ég hel’d ég sé efck'ert að
flytja tifl Rcykjavíkur það
hallan’ svö þægilega undan
fæti fyrsta spödinn héðam yfir
í hiitt lífið, a'ð það er ástæðu
laust að fara þamgað fyrst.
/
S. J.
lillillllllll!!EIIIII!!ll!llll!ll!!lil!ll!lll!!!!lllllll!!!lli!lillillllllll!i!!!lll!lll!l!!lllll!!llllll!lllllllll!l!!l!llll!l!li!!!l!lll!llllllllll!!!l!l!!!!lll!!l!ll!lll!l!l!!il!llll!l!liH

usTj
.dOULP
Hann rændi okkur öllu fé okkar, þú ættir
að handtaka hann! Við fórum aftur inn í
vagninti, en þá æpti ekillinn allt i einu.
„þú ert ekki neinn ..." meira sagði
hann ekki, og var þegar skotinn.
Hvernig hefði ökumaðurinn iokið setning ^
unni? jjjss
l»a'ð er auðvelt a'ð geta sér til um það. EEs
,,þú er enginn Indíáni"!
Ivar Orgland
En þettia «r ekki ekna lianidmáim
ívars Ongliamds í íslieinZfcuim. bók-
heLmi, Hamm togði sérstaifca stumid
á að kyninia séi’ ævi og afcáldsfcap
Stefáms frá Hvítadiai, anamo'inin og
sfaálldið. Um hann ritaði þ'anrn
lamgia og ýtaiilega ritgerð, sem
Meniniinigiarajóður h'efiur gefflið út,
þýdda af þelian Btaldri Jómssymi og
Jóhönmiu Jóhanmis'döttur. Þétta er
að sjiáltfsögðu wigamesta könniun,
sam getrð hefflur veoið á þessin
áigæta oig séiis!tæða stoáldi, og þaS
ei- þessi ritgerð, serni rnú hiefflnr ver-
ið tekin tiil dototorsvarn'ar vdð H6-
.stoó'lia ísilamidis, og sú dofatoirs.'vöm
fer fflraim í diag. Hér sficai lefcOci uon
þetta verk dæmt, endia stemdur
það miú flyrir æðni dómi, en al-
mienmum lesamíd'a viei’ður huigstæð-
aist, Ihve máfcl'a vinrnu og ritoa alúð
hiöffiumdur leigigur í verfc sdtt, og
hve miikdð far hamn gerár sér uim
að s/kii'lija uimlhverfi, ævilk|jlör og
samitíð Stefáns og meta hiamn frá
íslenzkiuim slbáldstoaipai’tejömiarmið
uim. Sérstafcia eftirtekt vetour, tove
gl'öigigt hami dregur f'naim tengsi
Stefflánis við önmiur sfcáiM í saimihr.'a
og foa'itíð og skýríir þau rétóiliega,
en a’'amin'Siaikiar ítoamm eikfci einian eða
með Mi'ðsjón af ertenduin s'báld-
uan, eiins oig ’búa'st hefðd mátt við
af erlend'um nminni.
Em íviar O'rgll'a'nd hefur elkfci
Iláitið sér þetta nægja með háslfcólia
kenin'sliu simni, hamm hiefur sent fflná
sér alimargar fruunortar Ljó'ðaibœík-
ur. Bera þæa’'vott um rdfca skáld-
sfciaipairigáfu, fcíanind og móliauðgd.
Hanm yrfcir á nýnorstou, ;og heíur
forfiaigið Fornnia geldð þæa- út oneð
smefckivisleigumi og vömdu'ðuan
braig. Fynsta l'jóðabók Origlan'dte
viar Lilje og sverd, sem út fcom
1950, o'g aif þeim, sem síðar liafia
fcomdð út má nefflnia Mjöd og mal-
uvt 1959, Atlantider 1960, Eld og
Marmor 1961. og Furer i berg 1962.
ívar Org'liand dvaMdtet hér á liamdi
saimfeM í 'áa’atuig og bamm batzt
liandj oig þjóð stei’buan böndum,
svo sem oflt hefur toomadð vél fram
í llj'óðafoófc hanis Atlantider eru
mokikui’ k'væ'ðd mieð rætur á íis-
landi. og mifcta víðar er þær að
fáininta. Um fsland orti hamm þett'a
fialtega sraátovœði:
Kvite j'ötoliar rnoit várblá himoned
SO'liaaljraiv.
— S'ldfc har eg einigomig 'stooda Itelamd
ídisia or hav.
Bláe fjell irnot hi>mimietaa'ndá,
AjvdiagiSHglo.
— Sigliar du bort, du ser og lamd'et
sigia d sjo.
— Da’auimistilt ut iimot vest líiigg havet.
~ Stjern'enatt.
— — Framtfor eit einsiaaiait slkip eit
S öyland
= lyftea- seg att.