Vísir - 10.06.1978, Blaðsíða 5

VISIR Laugardagur 10. júnl 1978
5
„HREiNSA
EfTT BED
f FRÍ-
MÍNÚTUNUM "
— Helgarblaðið rœðir við
Eddu Ólafsdðttur, stud. jur
Þaö er enginn drungi yfir hjónunum, þótt I nógu sé aft snúast
og fimm barna mðður
Viðtal: Sigurveig Jónsdóttir
Myndir: Jens Alexandersson
„Ég hef stundum verið komin á
fremsta hlunn meö aö kasta bók-
unum frá mér”
fræösludeild viö Menntaskólann
i Hamrahliö. Okkur datt strax i
hug aö þetta væri eitthvað fyrir
mig og ég ákvaö aö fara á fyrsta
fundinn.
Ég gleymi aldrei þeirri til-
finningu sem greip mig þegar
ég kom niður i sköla. Þar var
troðfullt af fólki á öllum aldri og
af öllum þjóöfélagsstigum. En
allir áttu eitt sameiginlegt. Alla
vantaði þrep yfir i það sem þeir
ætluöu sér. Þetta var eins og að-
göngumiöi aö frekara námi eða
betra starfi. Marga hefur sjálf-
sagt lika langaö til aö sanna fyr-
ir sjálfum sér að þeir gætu lært,
þó svo að þeir hefðu hætt námi
af einhverjum ástæðum”.
Eins og hetjur
„Ég man, að ég hugsaði með
mér hvernig þeim mönnum sem
fyrir þessu stóðu væri innan-
brjósts. Það voru þeir Guð-
mundur Arnlaugsson, rektor og
Hjálmar ólafsson, konrektor.
Þeim hlýtur að hafa hrosið hug-
ur viö öllum þeim fjölda, sem
þarna var samankominn. Það
var ekki til baka srniið, en hvar
áttiaðkoma öllu þessu fólki fyr-
ir? Og hvar átti að fá kennara?
En þetta tókst mjög vel, þótt
allt væri I lausu lofti fyrst. Þeir
Guðmundur og Hjálmar stóðu sig
eins og hetjur”.
„Ég hef þaö bara eins og þeir hjá
AA-samtökunum: tek einn dag
fyrir I einu”
— Hvernig tók fjölskyldan þvi
að þú ætlaðir að fara að setjast á
skólabekk?
„Það tóku þvi allir vel. Ég var
hvött til þess heima fyrir að
halda áfram að læra. Þegar ég
var byrjuð, komst á talsverð
samvinna milli min og elsta
sonar mins, þvi við vorum að
mörgu leyti á sama stigi i skóla.
1 öldungadeilinni varð t.d. að
kenna okkur mengi frá upphafi
til að við gætum skilið það sem á
eftir kom. Við gátum þvi lesið
megnið saman og eins vorum
við með sömu þýskuna. Við bár-
um saman glósur, skiptumst á
reikningsdæmum . og ræddum
námið fram og til baka. Helgi
tók þátt I umræðunum, þvi hann
var á kafi i náminu lika, hlýddi
mér alltaf yfir og hjálpaöi mér á
allan hátt.
Eins og allir geta skilið er
svona lagað óframkvæmanlegt,
ef ekki er mætt skilningi heima
fyrir. Þann skilning fékk ég i
rikum mæli, bæði heima og hjá
fjölskyldunni á báða bóga. Allir
höfðu áhuga á þvi sem ég var að
gera.”
Skemmtilegur tími
„Þetta var skemmtilegur
timi. Fyrstu nemendum öld-
ungadeildarinnar var gefinn
kostur á að vera i timum frá kl.
5 á daginn eða frá 1/2 9. Ég valdi
seinni timann, þvi fyrr komst ég
ekki með góöu móti að heiman. I
þeim hópi voru heldur færri , og
það varð til þess að fólk kynntist
fyrr. Þarna varð þvi strax
skemmtilegur andi. Allir voru
komnir til að læra og voru á-
kveðnir i að standa sig. Auðvit-
að heltist fljótt úr lestinni, en á
öðru ári héldu á annað hundrað
manns áfram. Með tímanum
varð náinn vinskapur milli okk-.
ar allra. Við áttum okkur sama
markmið og börðumst við sömu
vandamálin. Við komum á tals-
veðri samvinnu, sem þrýsti
okkur saman og auðveldaði
okkur námið. Þetta finnst mér
hafa vantað I Háskólanum. Þar
er meiri samkeppni rikjani
meðal nemenda.
Það fór þó ekki mikið fyrir fé-
lagslifi I öldungadeildinni lengi
framan af. Við komum bara i
timana og hlupum svo beint
heim á eftir. Þetta var svona
eins og á járnbrautarstöð. Það
var ekki fyrr en eftir tvö ár, sem
einhver stakk upp á þvi aö halda
ball. Eftir siðasta prófið á fjóröu
önn komst það til framkvæmda
og við fórum öll með mökum
okkar i rútu upp á Kjalarnes og
héldum þar fagnað I félags-
heimilinu. Þar var mikið um
dýrðir”.
Samvinna án heraga
— Hefur þú orðið vör við að
fólk gagnrýni þig fyrir að
stunda nám frá öllum þessum
barnahópi?
„Já, ég hef heyrt það. Þó vil
ég taka það fram að ég hef enga
gagnrýni heyrt frá þeim sem
máli skipta, fjölskyldu minni og
vinum okkar. En sumt fólk
heldur að ég sé með heilan hóp
aðstoðarfólks, garðyrkjumann,
vinnukonu og hver veit hvað.
Mér finnst I rauninni óþarft að
vera aö svara þessu, en ég hef
aldrei nennt að fá konu til að
liggja i gólfunum fyrir mig og
garðyrkjumann hef ég einfald-
lega ekki vegna þess aö garöur-
inn er mitt hálfa lif.
Auðvitað verður að vera sam-
vinna til að allt gangi snurðu-
laust, en það þarf engan heraga.
Mér finnst allt jafnréttistaliö
hafa farið út I öfgar. Hér hafa
alltaf allir talið sjálfsagt að
hjálpast að, lika áöur en litlu
krakkarnir bættust við og ég fór
aðlæra. Hvaða máli skiptir það
hver ýtir á takkana? A venju-
legum heimilum i dag eru vélar
til allra hluta. Okkur hér finnst
þetta ekkert mál. Við erum oft 9
við matarborðið og þvi eru
margar hendur á lofti. Enginn
byrjar að borða fyrr en allir eru
saman komnir, enda er alltaf
gaman við borðið og þar eru
umræðurnar fjörugastar. Það
segir sig auðvitað sjálft, að hús-
verkin lenda á húsmoðurinni, en
þau taka ekki svo langan tima,
ef vel er gengið um.
Við litum á fjölskylduna sem
félagsskap, sem stofnað er til af
fúsum og frjálsum vilja. Ég
held að fjölskyldan sé það fyrir-
komulag, sem alltaf verður.
Hún hefur minnkað, en eftir
sem áður er þetta sá félags-
skapur sem traustastur er.”
hissa á þvi hvað við erum öll
lik.”
— Tekur þú þá gagnrýnina
aldrei nærri þér?
„Nei, yfirleitt ekki. Þó verð ég
stundum reið, þegar sagt er um
konur sem eru að sinna ein-
hverju öðru en bara heimilinu:
„Hvers vegna i ósköpunum eru
þessar konur að eiga börn?” Ég
hugsa t.d. að ég sé miklu meira
með minum börnum en margar
konur sem eru heima allan dag
inn. Maður nýtir aö minnsta
kosti timann með börnunum
betur. Þegar ég er að vinna að
ákveðnu verkefni, þá er um það
samið að þegar þvi sé lokiö ger-
um við eitthvað skemmtilegt
saman, en þangað til fæ ég friö.
Láta þrýsta sér út
Hvaða kynslóðabil?
„Mér finnst vera skemmtilegt
fólk á heimilinu og skii ekki
þetta kynslóðabil, sem alltaf er
verið að tala um. Börnin eru
eins og félagar okkar. Unga
fólkið i dag er mesta fyrirmynd-
arfólk. Það er gagnrýnið, en það
er hægt að tala við það eins og
jafnaldra. Ungt fólk hefur lika
sömu vandamálin. Þráttfyrir 18
ára aldursmun á mér og flestum
skólasytkinum minum, finn ég
ekkert fyrir þvi. Ég er mest
— En svo ég spyrji nú, eins og
margir hafa sjálfsagt spurt þig
áöur: Hvernig ferðu að þessu?
Hver hefur gætt barnanna fyrir
þig?
„Ég hef leyst barnagæslu-
málin á svipaðan hátt og flestar
aðrar mæður. Ég hef haft barn-
fótrur á sumrin og svo hef ég
notað gæsluvellina og leikskól-
ana. A timabili voru öll yngstu
börnin á sama leikskólanum, en
nú eru þau öll komin i barna-
skóla. Ég hef helst ekki beðið
0
„Hvaöa máli skiptirhver þaöersem ýtir á takkana?”