Morgunblaðið - 01.08.2003, Blaðsíða 3

Soyjamjólk
með höfrum
Heilsubúðin Njálsgötu - Lyfjaval
Vöruval Vestmannaeyja
Alvöru heilsudrykkur
er alveg hægt að finna þau. Nema kannski í djúpu lauginni. Þá þarf að kafa. Ef
sólin skín er best að vera í buslupolli, þá liggur fullorðna fólkið á bakkanum í
nýjum sundfötum sem eru minni en gömlu sundfötin. Það vill verða sólbrúnt og
svo grettir það sig þegar það reisir sig upp til að segja eitthvað því sólin fer
beint í augun. Vatnið í sundlaugunum er tært en það má ekki drekka það.
Pabbarnir banna manni að drekka það. En stundum sýpur maður óvart á og þá
verður bara að hafa það. Alltaf skal vera einhver sem hóstar í sundi, það er allt-
af einhverjum að svelgjast á.
Og vatnið er líka á húsþökunum og rennur ofan í hettuúlpurnar þegar rignir
og rignir og rignir. Oft rignir og rignir. Stundum snjóar meira að segja. Og
snjórinn er líka vatn. Snjórinn bráðnar á nefinu og kinnunum og líka í hárinu
og ef maður lætur kuldaskóna sína standa á þvottahúsgólfinu myndast pollur
allt í kring. Kannski stígur einhver í volgan pollinn, það getur verið fyndið.
Snjórinn getur næstum verið heitur, eins skrýtið og það nú er. Á veturna er
snjórinn á nefbroddinum heitur en á sumrin er vatnið í garðlauginni kalt.
Vatnið er kalt og heitt og blautt og verst að geta ekki sent það til útlanda, í
eyðimerkurnar þar sem varirnar á börnunum springa af þurrki og sólin skín í
augun á þeim en þau gretta sig ekki. Best væri að geta sent þeim svolítinn
klaka, kannski heilan snjókall sem myndi bráðna í eyðimerkursólinni og endast
þeim sem drykkjarvatn í margar vikur. Vatnið er gott því það vökvar og það er
skemmtilegt því það frussast stundum og þá verður maður blautur, jafnvel
holdvotur. Þá er maður færður úr fötunum þegar maður kemur heim og settur
í bað. Heitt bað, kalt bað, kannski freyðibað.
Morgunblaðið/Ómar
FOSSANDI – Flúið undan úðanum frá vatnslistaverkinu Fyssu eftir Rúrí.
Morgunblaðið/Kristinn
SEYTLANDI – Regnhlífar eru ómissandi og þær gegnsæju veita líflegt útsýni.
Morgunblaðið/Kristinn
GLAMPANDI – Sólin skín á ylvolgan sjóinn í Nauthólsvíkinni.
Morgunblaðið/Arnaldur
KITLANDI – Í Árbæjarlauginni steypist vatnið yfir.
sith@mbl.is
 Í hverri sameind vatns eru tvö
vetnisatóm og eitt af súrefni, H2O.
 Á jörðinni eru 1.360 milljónir rúmkílómetra af
vatni í föstu, fljótandi og eimkenndu formi.
 Hafið geymir 97,2% af vatnsbirgðum jarðar.
 Vatn þenst út er það frýs en alla jafna
dragast efni saman í kulda.
 Vatn hefur ekki fundist í fljótandi formi
á neinni annarri plánetu en jörðinni.
fólk sitt á Upplýsingamið-
stöð ferðamanna í Ingólfs-
nausti.
„Þau [aðstandendur
tískuvikunnar] sáu grein-
ina og fengu í kjölfarið að
skoða möppuna mína. Þau
hrifust af því sem ég hafði
gert og leist það vel á
vinnubrögðin að þau buðu
mér að vera með,“ segir
Sonja og bætir við: „Ég hef
yfirleitt fengið mikið lof
fyrir góðan og fallegan frá-
gang á þeim flíkum sem ég
hef gert.“
Á lokasýningu tískuvik-
unnar á Þingvöllum sýndi
Sonja m.a. kjóla og ullar-
nærföt, en nærfötin eiga
hug hennar um þessar
mundir og eru á leið í dreif-
ingu. Fyrst um sinn verða
þau til sölu í Búðinni við
Laugaveg, og hjá Sonju
sjálfri sem saumar öll sett-
in ásamt móður sinni, Sæ-
unni M. Sigurgeirsdóttur.
„Ég nota sjálf ullarnærföt og hug-
myndin kviknaði þar. Mig vantaði
einmitt svona undirföt fyrir veturinn
og vinkonu mína líka. Þetta er öðru-
vísi útfærsla á gömlu
nærfötunum, hér á árum
áður voru aldrei til svona
buxur heldur í besta falli
síðar brækur.“ Hún tek-
ur því fjarri að ullarnær-
fatnaðurinn stingi og vitnar til
stuðnings í fyrirsæturnar sem
gengu í þeim heilt kvöld. „Þær full-
yrtu að þær klæjaði ekki,“ segir hún
og brosir. „Enda er þetta 100% soðin
ull og á ekki að stinga. Hún mýkist
líka við þvott.“
Auk undirfatanna hefur Sonja út-
fært það sem hún nefnir „djamm-
dress“ úr ull og byggist á
peysu með kvartermum
og síðum brókum sem
poka dálítið við hnéð og
bera mynstur úr glit-
þræði við mjöðm. „Peys-
an er ekki tilbúin, þannig að á sýn-
ingunni notaði ég hefðbundinn bol
við buxurnar. Í þessum fatnaði er
hægt að fara út á lífið, hann er sér-
hannaður fyrir íslenskar aðstæður,“
segir hún hlæjandi og vís-
ar til hinna landlægu bið-
raða við dansstaði – oft í
hráslagaveðri.
Sumarkápan sem Sonja
hafði með til
Þingvalla vakti
að hennar sögn
einnig áhuga
margra. „Ég
hef fengið ara-
grúa af pöntunum frá ein-
staklingum út frá þeirri
kápu. Sumir vilja aðeins
öðruvísi snið eða aðra liti,
þannig að engin þeirra
verður eins. Ég mun hafa
nóg að gera í vetur í kring-
um þessar kápur og líka í
nærfötunum, því fólk virð-
ist vera að taka við sér
gagnvart þeim þótt sala sé
ekki einu sinni hafin.“
Það var draumur Sonju
frá því að hún var lítil
stúlka að verða fatahönn-
uður og hún er ekki frá því
að tilhneigingin sé í blóð-
inu. „Föðuramma mín var skraddari
og móðir mín er líka ótrúlega flink á
þeim sviðum og hefur kennt mér
nánast allt sem ég kann í dag,“ út-
skýrir hún. „En námið sem stóð til
boða hér á Íslandi fannst mér ekki
nógu áhugavert þegar að því kom að
velja. Ég hafði hins vegar einnig
áhuga á ferðamálum þannig að það
varð ofan á.“
Hún áréttar að gefandi sé að
vinna á báðum sviðum og segir fram-
tíðina eina leiða í ljós hvort hlutföllin
á milli þeirra taki breytingum.
Kannski muni það gerast smám
saman eftir því sem spurn eftir flík-
unum eykst. „Ég hef ekki sagt skilið
við drauminn. Kannski tek ég mig
einhvern tíma til og fer í nám, en það
virðist þó ekki aftra mér í dag, til
dæmis við sníðagerð.
Þvert á móti.“
Hún greinir að end-
ingu frá nýjasta hugar-
fóstrinu, kanínulúffum
fyrir veturinn. Það er ný
útfærsla af hönskum sem hún gerði
fyrir vini og vandamenn í fyrra, fóðr-
uðum með skinni. Nú hyggst hún
einnig hafa kanínuskinn að utan-
verðu – finnst það krúttlegra – en
saumaskapurinn er nákvæmnis-
vinna þannig að lúffurnar þurfa
tíma.
Efni til fatagerðar hafa hvert sinn
kost en Sonja er þó ekki í vandræð-
um þegar spurt er hvaða efni henni
þyki skemmtilegast að vinna með.
„Mér finnst ullin æði, íslensk og
einnig færeysk. Svo finnst mér ofsa-
lega gaman að vinna með skinn og
önnur náttúruefni. Annars ræður
litagleðin líka oft ferðinni, ég tapa
mér oft í lifandi litum og þá skiptir
minna máli hvaðan efnin koma.“
Ullarnærföt Sonju úr 100% soðinni ull. Gylltur þráður er
heklaður í kantana en fötin munu verða til með ólíkum
bryddingum, svo sem skærbleikum og appelsínugulum.
sith@mbl.is
Morgunblaðið/Jim Smart
Djammklæði
fyrir íslenskar
aðstæður
Litagleðin
ræður oft
ferðinni
DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 2003 B 3