Morgunblaðið - 15.08.2003, Blaðsíða 6

DAGLEGT LÍF
6 B FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Djásn
ÞURÍÐUR hafði aldrei neinnsérstakan áhuga á hundumen það hefur heldur beturbreyst. Í sumar fékk hún
ásamt einum af hundunum sínum,
Kolkuós-Björk, heiðurseinkunn í úr-
valsflokki í veiðiprófi Retriever-deild-
ar Hundaræktarfélags Íslands. Og
slíkur árangur næst ekki á einni
nóttu.
Þuríður og maðurinn hennar, Sig-
urmon M. Hreinsson, eiga fimm
Labradorhunda og rækta einnig slíka
hunda undir merkjum Kolkuósrækt-
unar. Hundaræktin á rætur sínar að
rekja til ársins 1995 þegar Sigurmon
flutti fyrsta hundinn inn frá Englandi.
Þuríður tók ekki þátt í áhugamáli
mannsins síns til að byrja með en Sig-
urmon hefur lengi stundað veiðar og
fékk sér fyrsta veiðihundinn árið 1990
eftir að hafa sjálfur lagt það á sig að
synda í átta stiga frosti til ná í
bráðina! „Þá gekk þetta nú ekki leng-
ur,“ segir Þuríður.
Eftir að hundunum fjölgaði á heim-
ilinu og Sigurmon fór að eiga fullt í
fangi með að þjálfa þá byrjaði Þuríður
að leggja honum lið við þjálfunina og
þá varð ekki aftur snúið. „Hann var
svo mikið einn að þjálfa hundana og
það er svo margt þar sem er ekki
hægt að gera einn. Ég fór að fara með
honum til að kasta í svokallaðar mark-
eringar fyrir hundana og það gekk
svona og svona til að byrja með en svo
fór þetta að koma hjá mér og áhuginn
að kvikna.“ Þetta var árið 1999.
Þuríður og Sigurmon hafa flutt alla
hundana inn frá Englandi og hafa
fengið þá til sín við sex mánaða ald-
urinn. Sá síðasti kom reyndar frá Ír-
landi í vetur, þá tæplega tveggja ára
gamall, en alls hafa þau flutt inn fimm
hunda og bera nöfnin þess merki;
systurnar Bringwood-Quail og -Quiz,
Treckers-Bouda og þeir Drakeshead-
Veiðihundur
í góðri þjálfun
Þuríður Elín Geirsdóttir
stundar ekki veiðar en
þjálfar og ræktar veiði-
hunda. Hún og Labrad-
ortíkin hennar, Björk,
fengu hinn eftirsótta
Haddabikar í veiðiprófi í
sumar og Steingerður
Ólafsdóttir spjallaði við
Þuríði af því tilefni.
Morgunblaðið/Sverrir
Hjónin Þuríður og Sigurmon M. Hreinsson með fjóra af hundum sínum.
Björk er lengst til vinstri og sú ljósgula heitir Quail. Systir hennar, Quiz, er
nýfarin til nýrra eigenda. Svörtu hundarnir heita Falcon og Spectre.
Björk er meðlimur í Koníaksklúbbnum svokallaða, sem dregur nafn sitt af
lit hundanna. Frá vinstri: Fantur, Björk og Kolkuós-Húgó.
Ljósmynd/Svava Garðarsdóttir
SKÖPUNARGLEÐI mannabirtist með ýmsum hætti oggetur tekið á sig margvís-legar myndir. Birgir Eyj-
ólfsson vélvirki uppgötvaði til dæmis
að járnklippur og logsuðutæki væru
ágætlega brúkleg til listsköpunar og
hann nýtti hugmyndaflugið til að út-
færa sköpunarþörfina og veita
henni útrás í skúlptúrum og lista-
verkum úr járni. Þessari hugmynd
laust bara niður í kollinn á honum án
þess að hann hefði nokkra sérstaka
fyrirmynd að sambærilegum aðferð-
um við listsköpun.
„Ég datt niður á þetta fyrir svona
tólf, þrettán árum,“ sagði Birgir
þegar hann var spurður um tildrög
þess að hann fór að vinna listaverk
með járnklippum og logsuðutækj-
um. „Ég hafði frá unga aldri haft
gaman af því að teikna og tók nokkr-
ar annir í Myndlista- og handíðaskól-
anum í vatnslitun og módel-
teikningu. Ég náði hins vegar aldrei
almennilega tökum á vatnslitunum,
þeir vildu renna til í höndunum á
mér, þannig að ég þurfti að fá útrás
fyrir sköpunarþörfina með ein-
hverjum öðrum hætti.“
Birgir er fæddur og uppalinn í
Stykkishólmi og lærði vélvirkjun
þar, í vélsmiðju Kristjáns Rögn-
valdssonar, sem seinna varð
Skipavík. Hann hefur starfað
hjá varnarliðinu á Kefla-
víkurflugvelli í 32 ár,
fyrst sem tækni-
teiknari, en
síðustu árin sem verkstjóri á við-
gerðadeildinni. Fyrir framan bygg-
inguna, þar sem Birgir starfar, er
skúlptúr á stalli eftir hann af stórri
randaflugu, sem er merki við-
gerðadeildar hersins. „Randaflugan
var afhjúpuð með viðhöfn á sínum
tíma. Þegar verkið var tíu ára var
það farið að ryðga og ég lagfærði
það með sandblæstri og sinkhúðun.
Þá var það fært til og afhjúpað aftur
með viðhöfn,“ sagði Birgir.
Eftir að hann fór að fást við list-
sköpun úr járni hefur hann gefið
flest sín verk til vina og
vandamanna. Hann
sagði að það
hefði
aldrei komið
til tals að hann héldi sýningu á verk-
um sínum eða setti þau í sölu með
einum eða öðrum hætti. „Ég hefði
hins vegar ekkert á móti því að taka
þátt í samsýningu með öðrum
„amatörum“, til dæmis hér í Hafnar-
borg í Hafnarfiði, ef slíkt stæði til
boða.“
Birgir vinnur verk sín aðallega í
bílskúrnum heima og þar má sjá
stóran örn, með tuttugu punda lax í
klónum, sem Birgir hefur verið að
vinna við að undanförnu. „Vænghaf-
ið er um 2,40 metrar og örninn er
því af stærri gerðinni, en ég tók mið
af bók Birgis Kjaran um íslenska
örninn, þar sem segir að vænghafið
geti orðið allt að tveir og hálfur
metri hjá þeim stærstu. Einnig varð
ég að kynna mér nákvæmlega gerð
fjaðranna, til dæmis muninn á stél-
fjöðrunum og flugfjöðrunum, gogg-
inn og klærnar og hlutfallið þarna á
milli, svo dæmi séu tekin.“ Birgir
sagði að um 500 vinnustundir lægju í
þessu verki, en fjaðrirnar eru á milli
1.300 og 1.400 talsins, sem hann hef-
ur orðið að skera út hverja fyrir sig
og síðan sjóða saman. „Já, það fer
talsverður tími í þetta, en mér finnst
þeim tíma vel varið. Maður sofnar þá
ekki yfir sjónvarpinu á meðan.“
járni
Fuglar eru eftirlætis
viðfangsefni Birgis,
eins og þessi fálki með
þanda vængi.
Þau eru ekki flókin verkfærin sem Birgir Eyjólfsson notar við listsköpun sína, eins og þessar járnklippur.
Í þessum erni eru tæplega 1.400 fjaðrir, sem Birgir hefur skorið út hverja
fyrir sig og síðan soðið saman.
svg@mbl.is
úr