Vísir - 08.10.1981, Qupperneq 16

Bflatorg sf.
ilasala
ilaleiga
orgartúni 24
Dodge Aspen SE station árg.
'79 ekinn 41 þús. km. Glæsi-
legur bni, innan sem utan.
Cortina 1600 árg. '77 ekinn 54
þús. km. Blár.
Willys árg. ’74, ekinn 98 þús.
km. Gulur, 6 cyl, skipti.
Mazda 626 2000 árg. '80, ek-
inn 27 þús. km. Teinafelgur,
silsalistar. Skipti á ódýrari.
Range Rover árg. ’75 Gulur
Upptekin vél og kassi.
Lada Sport árg. ’79. Litur
grænn, ekinn 46 þús. km.
22 manna Benz 390, rúta árg.
'72, blá aö lit, ekin 80, þús.
km. Gott verö, greiðsluskil-
málar.
Mercury Montego árg. ’74,
ekinn 110 þús. km. Litur blár
8 cyl. 302 cub. vökvastýri,
sjálfskiptur, Skipti.
Plymouth Volare station
árg. ’76, ekinn 47 þús. km. 6
cyl, sjálfskiptur.
BMW 320 árg. ’80, ekinn 12.
þús. km. Brúnn, út-
varp/kassettutæki.
Opið kl. 9-19 alla
daga nema sunnu-
daga.
Símar: 13630—19514
VÍSIR
Fimmtudagur 8. október 1981
lesendlxxi hafa orölö
Tvéttargæslu landsins þótti viö hæfi aö senda einhleypa þriggja barna móöur inn I steininn til fimmtán
aaga dvalar, heldur en aö láta 500 króna sekt fyrnast.
BORGAÐU GÓBA EÐA
ÞÚ FERB í STEININN
Reið kona hringdi:
Ég missti ökuskirteiniö, sem
ekki er i frásögur færandi. f>á
bjó ég úti á Seltjarnarnesi. Ég
lét alltaf öðru hvoru keyra
bihnn fyrirmig og einn morgun-
inn ætlaði ég aö laumast til að
fara með hann sjálf, til að láta
setja undir hann snjódekkin. Þá
var setið fyrir mér, lögreglan á
Seltjarnarnesi er alveg fræg
fyrir að sitja fyrir mönnum,
sérstaklega þegar von er á þeim'
úr vinnu.
Hann kemur með blikkandi
ljósum á eftir mér og gripur
mig, það var Ingimundur, og ég
fékk viðbótarsekt. Ég viður-
kenndi auðvitaö allt saman og
það var sætst á dómsátt.
Siðan rukka þeir mig og ég
borga inná þaö. Svo i júli i fyrra
hafði ég ekki heyrt frá þeim i
langan tima. Þá flutti ég af Nes-
inu inn á Laugarnesveg. Þá er
hringt i mig frá bæjarfógetan-
um og gefnir tveir kostir: annað
Finnbogi Alexanders-
son svarar:
,,A sinum tima var gerð dóm-
sátt við konuna og þar var henni
gefinn ákveðinn frestur til að
greiða sektina og sakarkostnað.
Hún gat ekki greitt á þeim um-
samda tima og þá var henni gef-
inn annar frestur.
Siðan hefur það skeð að hún
stóð ekki við þá samninga.
Henni voru send itrekunarbréf.
Siðan var hringt i hana 21.
september og henni gefinn
frestur til 24. september og sið-
an aftur til 29. september.
hvort að borga eöa fara inn. Ég
spurði: „Hvað ætlið þið að gera
ég er einstæö móðir með þrjú
börn og með foreldra mina á
sjúkrahúsi?” ,,Þá erþaðbarna-
verndarnefnd”, segir hann. Svo
ég spyr h vort þeir geti ekki gef ið
mér viku frest til mánaðamóta.
„Nei, það er sko ekki hægt”. Ég
spyr hannþá hvort það taki ekki
lengri tima en eina viku að
skapa heimilinu forsjá meðan
ég sit inni, „Það skiptir engu
máli, það kemur bara i ljós.
Hvenær geturðu greitt?” spyr
hann. Ég segi honum þá að ég
geti ekkert greitt fyrr en 1.
næsta mánaðar. ,,Þá skaltu tala
við hannFinnboga”, segirhann.
Það er maðurinn, sem upphaf-
lega hafði með málið að gera.
Ég þrælast I þvi næsta dag að
ná i Finnboga og gekk brösug-
lega og ég náði ekki i hann fyrr
en þar næsta dag. Þá spyr ég
hann, hvaða djöfulsins óðagot
þetta sé allt i' einu. Ég hafi ekki
heyrt i þeim i' hátt á annað ár og
Framhaldið er það að farið er til
hennarog þá greiðir hún. Máliö
er það að hún hafði ekki staðiö
við að greiða sektina, eins og
um varsamið, og henni var gert
ljóst aö það komi til fram-
kvæmdar vararefsingar, ef
húnn greiddi ekki.”
Finnbogi er fulltrúi við bæjar-
fógetaembættið i Hafnarfirði.
Hann var spurður, eftir aö hafa
gefið þetta svar, hvort inn-
heimtubréf hefðu verið send
konunni á umræddu tveggja ára
timabili. Hann sagði að sam-
kvæmt innheimtukorti hjá
svo á einni viku eigi bara að
setja mig i fangelsi i fimmtán
daga, fyrir fimmhundruðkall.
Hann segir mér aö hringja til
sin daginn eftir, ætlar að kanna
máliö betur. Daginn eftir segir
hann mér að ,,af vissum ástæð-
um verðum við að fá þetta inn
fyrir mánaðamót.”
Þetta mál fór þannig að ég
hafði ekki flóarfrið hér, einn
daginn, 29. september, og þeir
ætluðu að komaog hirða mig, ef
ég borgaði ekki fyrir hádegi
þann þritugasta.
Ég gat bjargað þessu, vegna
þess að þegar ég fór á stúfana
að reyna að fá peninga vildu all-
ir hjálpa. En ég er viss um að
þeir hafa ekki sent eina einustu
rukkur. i þessi tæp tvö ár, og
hafa bara verið að reyna að
breiða yfir eigin mistök. Mig
langaði mest til að biðja þá að
senda mér ljósrit af öllum bréf-
um sem þeir höfðu sent mér á
þeim tfma en ég gerði þaö ekki,
því miður.
embættinu heföu itrekanir verið
sendar 8. nóvember 1979 og 5.
febrúar 1980. En hann bætti þvi
við aö vera kynni að bréfin
heföu ekki borist konunni, þar
sem þau hefðu verið send á
fyrra heimilisfang hennar.
Þá var Finnbogi spurður
hvaða „sérstöku ástæður”
hefðu skapað þessa miklu og
skyndilegu nauðsyn á að fá
sektina fyrir mánaðamót. Hann
svaraði þvi til að samkvæmt
nýjum lögum um fyrningu
sekta, hefðu þessi fyrnst um
mánaðamótin og þá ekki verið
kræf eftir þann tima.
Fyrirspurn
tii stiórnenda
Frihafnarinnar:
Hvers
vegna
er boðin
aðeins
eln
tegund
af bjór?
Ferðalangur skrifar
eftirfarandi:
„Ég var einn af þeim, sem
fógnuðu reglunum um að flug-
farþegar mættu kaupa og flytja
inn kassa af bjór i staöinn fyrir
léttvinsflösku. Þetta hef ég
notaö mér, en það hefur valdið
mér vonbrigðum, að aldrei
hefur verið á boðstólum nema
ein bjórtegund, þegar ég hef átt
leið um Frihöfnina inn i landið.
Stundum einungis bjór, sem ég
kann engan veginn að meta,
þótt bjór sé.
Talsvert úrval er jafnan af
sterkum og léttum vinum, þótt
það hafi þó stundum reynst
götótt, og efalaust er hugsað til
þess að fólk hefur misjafnan
smekk á alla þessa drykki. En
hvers vegna er þá úr engu að
velja, þegar bjórinn er annars
vegar, fyrst á annað borð er
leyft að flytja hann inn fyrir
tollmúrana og landhelgina?”
Svar FríHatnarinnar:
Landlnn vlll
miklnn bjór
Guðmundur Karl Jóns-
son svarar fyrir Frí-
höfnina
Það er hárrétt að oft kemur
það fyrirað aðeins ein tegund af
bjór er inni i senn. Við bjóðum
þó 3-4 tegundir af bjór, sitt á
hvað, en plássleysi kemur i veg
fyrirað við getum haft þær allar
inni i einu.
Meðal annars skapast þetta
plássleysi af þvi að við reynum
ávallt að hafa stærstu bjórdós-
irnar á boðstólum, þvi heimilt
er að taka með sér 12 dósir allt
að hálfum litra að stærð. Og það
hefur sýnt sig að Islendingar
velja flestir að taka bjór með
sérinn i landið, heldur en léttvin
og viija þá fá sem mest magn.
Svar embættlslns:
Efflr mánaðamótti varö sektti fymd
Græða ekkl aðrlr en ólukku bændurnlr?
Sveitó skrifar:
Ég vildi bara stinga niður
penna og hvetja þau „Lonu úr
Eyjafirði” og „Neytanda” til
dáða. Bréfin ykkar eru bráð-
skemmtileg og ég vil endilega
að þið haldið áfram ykkar skrif-
um. Hver veit nema þið náið
einhverntima að verða sam-
mála. Það er þó ekkert aðal-
atriði, jafnvel verra, þvl þá
hætta bréfaskiptin.
Aðalerindi bréfsins átti þó að
vera aö benda Neytanda — sem
mér skilst að sé þéttbýlisbúi á
að lita sér örlitið nær, þegar
hann reiknar út tekjur manna.
Til að skýra meininguna betur
ætla ég að segja dæmisögu.
Égfylgdi forlögum Islendinga
og fór úti aö byggja hús. Þegar
kom að svefnherbergisskápun-
um, keypti ég þá tilbúna og fékk
smið eftir ábendingu framleið-
anda, til að setja innréttinguna
upp. Hann verðlagði vinnu sina
sem hlutfall af verði innrétting-
arinnar og tók kr. 2.200 fyrir að
Ætliþessi græöieins mfliiö, eöa
jafnvel meira en ólukku bænd-
urnir.
setja upp innréttingu, sem kost-
aði kr. 11.000.
Ég röflaði, en hann sagðist þá
skyldi koma til móts við mig og
taka heldur löggiltan uppmæl-
ingataxta. Enhann lét þess get-
ið um leið, að þá fengi ég sko að
sjá tölur, sem mig svimaði af.
Ég afþakkaði boðið að fengnum
þessum upplýsingum.
En Neytandi góður, littu þér
nær og kannaðu hvort ekki eru
einhverjir i þéttbýlinu, sem
græða mikið, jafnvel meira en
ólukku bændurnir.
I