Pressan - 23.09.1988, Blaðsíða 6

6
(,'Föstudagur23. Sdptember 1988
Samband okkar
virðist hafa
farið fyrir
brjóstið á
einhverjum.
—- Ofi J'rœfiur Jolbollukuppi...
„Já, og einstakur drcngur á allan
hátt. Svo á ég dóttur sem er 29 ára
og aðra sem er 24. Þctta eru allt
góðir krakkar, alskaplega ólík, cn
góðir krakkar."
— Hejurdu mikid sumbund vid
börnin?
„Nei, |iaö hef cg satt að segja
ekki. Ég hef nijöggolt samband við
börnin mín, cn ekki mikið. Ég hef
mikla ótrú á þessu foreldravaldi
sem ég tek eftir að ríkir víða. bað er
alveg fráleitt hvað loreldrar skipta
sér mikið af börnunum sínum.
Börn sem eru komin yfir tvítugt,
gifl eða í sambúð, eru orðin sjálf-
sticðir einstaklingar. Ég tel að þctta
fólk cigi að hafa algjörlega Irjálsar
hendur og alls ekki vera háð for-
: eldrum sínum. Kannski er þetta sér-
i l viska í mér, en þaö er reyndar eins
og á ýmsum öðrum sviðum að ég
hef alstöðu scm er svolitið ólík því
sem vanalegt er.“
— Voru þelta ekki miklir um-
-1 hleypingar í lífi þínu, þegar þií tek-
ur saman vid Gunnar?
„Það var heilmikið brambolt,
| eins og alltaf er. En það var mikið
i' lán að krakkarnir minir cru mjög
j hrifnir af Gunnari. I>að tíðkast
■ heldur ekki í minni fjölskyldu að
fullorðið lólk skipti sér hvert af
|I öðru. Þótt ég vtcri lyrsta mann-
?! eskjan langt al'tur í aldir setn skil í
S minni Ijölskyldu var ég ekkert látin
finna lyrir því. Þetta var bara eitt-
hvað sem ég bar ein ábyrgð á.“
— Þat) lilýtur samt aö hafa verid
talsverður kjaftagangur?
„Já, helst hérna í Reykjavik. En
tivorki í vinahópnum né fjölskyld-
unni. Það er nú svo skrítið að mér
finnst þetta allt í einu vera farið að
vekja mikið umtal, nú þegar við
erurn búin að vera gift í sex ár. Það
er ekki hægt að neita því að þetta
samband okkar virðist hafa farið
fyrir brjóstið á einhverjum."
— Hvernig finnst þér að vera
svona mil/i tannanna ú fólki?
„Mér er í raun alveg sama. Fólk
má Itafa sína hentisemi þegar það
talar um mig. Ég hef ekki gert neitt
af mér, ég læt fólk í friði ef það
gerir ekki neitt á minn hlut. En um-
talið varðar mig ekkert um, það er
vandamál þeirra sem eru að
skemmta sér við þetta. Okkur til
skemmtunar höfum við Irétt heil-
mikið af þessum kjaftasögum, sem
eru bara hreinn uppspuni. Ég hef
ekki heyrt eina einustu kjaftasögu
um okkur sem er sannleikskorn í.
Þess vegna er mér sama um þær. “
— Líf ykkar vœri býsnu cesilegt
ef þœr vœru sannar?
„Reyndar lifum við afskaplega
rólegu lífi. Við förum ekki út að
skemmta okkur, eins og það heitir.
Við förum stöku sinnum á veitinga-
litis og láum okkur að borða. Það
er bara svo mikið að gcra í söfnuð-
inum og i músíkinni. Æsilegu lifi
lilum við að minnsta kosti ekki, cn
hins vegar mjög tilbreytingarsömu
lífi. Og mjög skemmtilegu líli, vildi
ég meina.“
— H vernig er að vera preslsfrií i
sttírri stíkn?
„Ég hef alla tið unnið mikið við
kirkjur, hcf veriðað vasast í kirkju-
störfum i 30 ár. Þannig að þetta lif
er mér ekkert sérstaklega framand-
legt. Kannski hef ég alltaf ætlað
mér að verða preslslrú? Þetta hent-
ar mér mjög vel, mér er líklega í
blóð borið að vasast i kringum
kirkjur. Ég er komin af miklum
prestaættum, ég man eftir tuttugu
prestum í minni ætt sem ég get talið
upp svona i svipinn. Hvort það
breytir einhverju lyrir mig að vera
prestsfrú eða prirnus motor i ein-
hverjum kirkjukórnum — ja, það
er ekki svo langt hvort frá öðru.“
— Ertu trúuð?
„Það er eins með það og sönginn.
Ég vil ekki vera dómari i eigin sök.
Það gera aðrir. Ég er alin upp á
trúuðu heimili. Ég sæki kirkju, ég
bið mjög mikið og linnst það vera
einstök forréttindi. Ég álít það líka
forréttindi að lara í kirkju og ganga
til altaris. Siðan er það æðsti dóm-
ari sem dæmir um það hvort niaður
er trúaður eða ckki. En auðvitað er
maður ekki nógu trúaður. Það er
enginn, lield ég.“
— Nú hefur þú beitt þér ákaf-
lega mikið í Frikirkjusöfnuðinum,
ekki satt?
„Akaflega lítið. Það er stór-
gaman að þessari spurningu. Þetta
er nefnilega stóri misskilningurinn.
Það er skemmst frá því að segja að
ég hef hvorki fengið að hreyfa legg
né lið. Það hefur verið passað vand-
lega upp á það. Ef ég hef fært til
blómsturpott helur orðið fjaðra-
lok. Svo er gefin út sú saga að ég sé
ráðrík og afskiptasöm, sem eru lík-
lega eiginleikar sem ég þyrfti að
liafa dálítið meira af. Ég er ekki
ráðrík, kannski skapstór og ákveð-
in, en það er af og frá að ég sé ráð-
rík. Ég vil ráða á mínu heimili og í
mínu eldhúsi er ég ráðrík. En ég
reyni ekki að ráðskast með það sem
mér kemur ekki við.“
— Var ekki sagt að þú hefðir
viljað stjórna öllu músíklífinu i
kirkjunni?
„Það er hreinræktaður upp-
spuni. Mér er það alveg óskiljanlegt
hvernig þessi saga hefur orðið til.
Við komum bókstaflega ekki ná-
lægt þessu, ekki nema þegar organ-
istinn kont austan Irá Eskifirði og
var ráðinn í Fríkirkjuna. Þá hafði
verið samið um það að gamli kór-
inn hætti með Sigurði ísólfssyni
kórstjóra, svo þessum unga manni
var nokkur vandi á höndum, því
hann þekkti ekki nokkurn mann
hér í Reykjavík. Svo við gerðum
það sent ég held að hver einasti
maður í okkar stöðu og með okkar
þekkingu hefði gert — hringdum í
vini og kutiningja og tókst að smala
saman trcplega þrjátíu manna kór.
Eftirþaðhefégekki halt afskiptiaf
kórnum. Ég vildi gjarnan lá að sjá
framan í þá manneskju sem telur
sig hafa séð mig á söngloftinu á
æfingum. “
ÞAKKLÁT FYRIR ÞESSA
REYNSLU
— Ertu þú ekki þessi mikli k ven-
vargursem maður hefur heyrt talað
um?
„Ég er alls ekki frek. Annars væri
ég líklega komin inn á gafl alls stað-
ar og búin að sæma mig öllum tign-
um sem hugsast gæti. Fólk ruglar
mikið saman frekju og skapi. Það
er orðið svo hugmyndalítiðog dóm-
greindin svo rugluð af þessari fjöl-
miðla-vídeóvitleysu. Það er tvennt
ólíkt að vera skapmikill og frekur.
Geðiaus frekja er leiðinlegasti
karakter sem til er. Það er mikið af
svoleiðis lölki. Geðlausar frekjur
troða sér alls staðar, en það er eng-
inn veigur í því fólki, ekkert púður.
Fólk sem kemur beint fram og er
ákveðið — það er ekki frekt. Þetta
er líka mikið mál lyrir listamenn,
að viðurkenna sjálfa sig, að vera
ekki lullir af öryggisleysi og van-
metakennd. Sérstaklega er þetta
mikilvægt fyrir konur. Listamenn
þurfa að vera skapmiklir. Mér
finnst það vera óhuggulega mikil
tilhneiging hjá okkur nútíma ís-
lendingum að bæla allt niður. Fólk
á að vera svo hlédrægt að það brosir
helst aldrei nema með framtönnun-
um. Þetta er mikill misskilningur.
Við verðum aldrei neinir listamenn
ef við erum svona yfirmáta hæversk
og erum alltaf að biðja afsökunar á
sjálfum okkur.“
— Finnst þér þú vera misskilin?
„Ég hef aldrei velt því almenni-
lega fyrir mér. Ég hugsa voðalega
lítið um það livað öðrum finnst utn
mig, liklega hef ég of mikinn áhuga
á sjálfri mér til að geta verið að
spekúlera í því. Misskilin? Eg vil
ekki dekra við svoleiðis hugsanir.
Ég lít niður á væl og skæl og nöldur.
Ég er ákaflega bjartsýn og myndi til
dæmis aldrei viðurkenna neitt tap.
Það að tapa er líka svo afstætt. Þeir
sem velta sér hvað mest upp úr óför-
um annarra og passa sig í lengstu
lög á að vera ekki á milli tannanna
á fólki ranka kannski við sér um
sjötugt og uppgötva að þeir hafa
gleymt að lifa lífinu, að þeir hafa
aldrei þorað að segja sína mein-
ingu.“
— Finnurðu fyrir reiði eftir það
sem hefur gengið ú í sumar?
„Nei, það geri ég ekki. Þetta
hefur verið gríðarlega dýrmæt
reynsla Það er mikill misskilningur
ef fólk heldur að skapandi eða túlk-
andi listamenn geti náð árangri án
þess að reyna eitthvað á eigin
skinni. Það eru til þónokkuð marg-
ir tónlistarmenn sem reyna að hlífa
sér við öllu, öllum skakkaföllum og
öllum agnúum sem fylgja lífinu. En
ef maður reynir aldrei neitt, þá hef-
ur maður ekki frá neinu að segja.
Þá er eins gott fyrir mann að halda
sig við vögguvísurnar. Þessi tími
hefur líka verið stórskemmtilegur. í
fyrsta skipti i þau sex ár sem við
höfum þjónað þessum söfnuði
höfum við getað gert það sem við
viljum gera. Hingað hafa komið
30—40 manns af kirkjugestum eftir
messur, drukkið kaffi, talað saman
og haft það skemmtilegt. Stuðn-
ingsmannahópur okkar er mjög
stór og það hefur skapast mikill
samgangur milli þessa fólks. Ég er
þakklát fyrir þessa reynslu. Það
.verður svo bara að koma í Ijós
hvernig þetta fer allt.“
HJÓNABANDIÐ - JÁRN OG
STÁL
— Þetta hlýtur samt uð Iwfa
verið erfiður timi?
„Jú, auðvitað hefur þetta verið
erfitt. En erfiðleikarnir eru lil að
takast á við þá og sigra þá. Ég er
mikil baráttumanneskja. Ég held
að ég rnyndi hætta að skapa ef ég
hefði ekki eitthvað til að berjast
fyrir. Það á ekki við mig að sigla
sléttan sjó.“
— Mér finnst þú furðu boru-
brött eftirþað sem á undan er geng-
ið, allt fjölmiðlafárið...
„Bjóstu kannski við því að ég
skriði undir sófann? Ég les þessi
blaðaskrif, það fýkur í mig eitt
augnablik og svo er ég búin að
gleyma þessu eftir hálftíma. Ég er
saklaus af öllum þessum áburði,
það er allur munurinn. Þess vegna
líður mér ekki illa. Það getur vel
verið að ég hefði átt að fara með
veggjum eftir ýmislegt sem hefur
verið sett á prent í blöðunum. Það
geri ég ekki. Þetta er ekki mitt
vandamál.“
— Nú hefur þú beitt þér mikið í
söfnuðinum i sumar, ólíkt því sem
þú segir uð áður hafi verið?
„Já, til tilbreytingar hef ég ekki
þurft að vera undir einhvers konar
smásjá. Það sem ég hef verið að
gera í sumar er ekki litið hornauga,
mitt framlag hefur ekki verið lagt út
sem undirróður eða afskiptasemi
sem á ekki rétt á sér, heldur hefur
því verið tekið með miklum þökk-
um. Ég hef margt fram að færa,
bæði sem listamaður og mann-
eskja. Nú í sumar hefur þetta allt
verið mjög vel þegið og það er mikil
tilbreyting. Þannig að það eru
miklu fleiri Ijósir punktar í þessu en
dökkir.“
— Hvernig hefur hjónabandið
komið út úr þessu?
„Mjög vel. Það er eins og „Eisen
und Stahl“, járn og stál. Þetta er úr
ljóði eftir Brahms sem heitir „Von
ewiger Liebe“ — þar er klifað á því
að járn og stál sé að vísu mjög
sterkt, en sönn ást sé samt sterkari.
Og þannig er nú það.“
— H vernig maður er það sem þú
er gift, Gunnar?
„Hann er öðlingsmaður og fullur
af hæfileikum. Það gætu margir
gert sig ánægða með minni hæfi-
leika. En hann er kannski dálitið of
saklaus, það hefur ef til vill háð
honum svolítið að hann trúir fólki
alltaf, ætlar fólki aldrei nema það
besta. Það hefur stundum komið
honum í koll. Það er ekki til neitt
illt i honum; hann er mikill sálu-
sorgari, á mjög gott með að um-
gangast fólk og hefur frá náttúr-
unnar hendi mjög mikla og góða
kosti. Ég held að það léku ekki
margir eftir það sem Gunnar er að
gera núna, það færu ekki margir í
fótspor hans. En auðvitað hefur
hann fengið mikla aðstoð, bæði frá
söfnuðinum og sínum vinunt og
kollegum."
— Hvað er svo frannmdan hjá
þér nœsta veturinn?
„Ég geri það sem ég er vön að
gera. Kenni söng, æfi söng, held
tónleika. Ég er uppfull af alls konar
efni sem bíður eftir því að komast á
framfæri. Það væri náttúriega
mjög gaman ef fólk færi að beina
áhuga sínum að mér á öðrurn svið-
um, færi að taka meira eftir mér
sem manneskju og söngkonu." ■