Pressan - 02.08.1990, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 2. ágúst 1990
13
ÞAU ÞEKKTU BERNARD JOURNET í EYJUM

Hann var ofsalega myndarlegur”
SEGIR VINKONA HANS
Bernard Journet sem frönsk stjórnvöld
lýstu eftir fyrir skömmu er ekki öllum
gleymdur, ef dæma má af öllum þeim upp-
hringingum sem PRESSUNNI bárust eftir
að greinin um hann birtist í síðasta tölu-
blaði. Pað voru Vestmannaeyingar sem
hringdu og sögðu frá kynnum sínum af
Bernard og því sem virðast vera endalok
hans.
EFTIR GUÐRÚNU FINNBOGADÓTTUR MYND BJARNI ÓLAFSSON
Það er Ijóst af þessum við-
tölum að ýmsir einstaklingar
í Eyjum sýndu Bernard Jo-
urnet hlýhug og aðstoðuðu
hann á ýmsan hátt, þótt ekki
hafi opinberir aðilar gert
mikið veður út af honum, lífs
eða liðnum.
„Vildi giftast mér“
,,Ég held að Bernard hafi
verið orðinn þunglyndur
undir lokin,“ segir kona sem
nú er um fertugt og býr í
Reykjavík. Fyrir tuttugu ár-
um bjó hún enn í fæðingarbæ
sínum, Vestmannaeyjum og
þar kynntist hún þessum
unga Frakka sem varð ást-
fanginn af henni. „Hann vildi
giftast mér en ég sagði hon-
um strax að það vildi ég ekki.
Það voru hreinar línur með
það og ég gerði honum það
ljóst. Hann var mjög laglegur.
Myndin af honum í Press-
unni er ekkert lík honum.
Það lá við að ég þekkti hann
ekki aftur.
Hann kom oft í partý og
skemmti sér með öðru ungu
fólki í Eyjum, a.m.k. fyrst, áð-
ur en þunglyndið fór að hafa
áhrif á hegðun hans. Hann
var ekki ágengur, en mér lík-
aði ekki þegar hann fór að
fara með mig sem sína einka-
eign. Ég sagði honum að ég
ætlaði til útlanda og búa þar
í nokkur ár. Hann tók því ekki
vel, varð enn dulari og hætti
að tala við fólk. Svo hvarf
hann einn morguninn. Aum-
ingja Bernard, það var sorg-
legt hvernig fór fyrir honum.“
Njáll Torfason sem bjó
líka í Eyjum á þessum árum,
kynntist Bernard í hraðfrysti-
húsinu þar sem hann vann.
„Bernard var mjög ein-
rænn," segir hann. „Hann bjó
í verbúð sem hét Kórea. Ég
man mjög vel efir deginum
þegar hann hvarf. Hann var
ekki mættur í vinnuna klukk-
an tíu og ég var sendur að
sækja hann. Hann svaraði
ekki og það endaði með því
að lögreglan braut upp hurð-
ina. Allt dótið hans var inni í
herberginu. Það fannst svo
seinna peysa af honum úti á
Ystakletti. Ég gerði alltaf ráð
fyrir því að hann hefði fyrir-
farið sér og ég held að það
hafi verið almennt álitið.
Bernard var ósköp venju-
legur piltur. Hann drakk ekki
og vildi heldur fara í göngu-
ferðir og skoða fuglalífið en
skemmta sér.“
Sótti Bernard
í tjaldið
Bjarni Ólafsson þekkti
líka Bernard. Litlir frændur
hans, sem nú eru fullorðnir
menn, tóku eftir tjaldi sem
stóð úti í „gamla hrauninu".
Þetta var haustið 1968 og
orðið nokkuð kalt í veðri.
Trausti Marinósson, mágur
Bjarna, sótti Bernard, sem
bjó í tjaldinu, bauð honum
gistingu hjá sér og fjölskyldu
sinni, útvegaði honum síðan
vinnu í Hraðfrystistöðinni
og hjálpaði honum að fá at-
vinnuleyfi. „Hann kom
nokkrum sinnum heim til
okkar," segir Bjarni. „Meðal
annars á jólunum 1968 og á

Síðustu jólin. Bernard á heimili Sigrunar Lúðvíksdóttur.
gamlárskvöld og fékk sér
bjór með pabba. Hann gaf
krökkunum gjafir á jólunum,
en hann var fremur dulur og
sóttist ekki eftir samskiptum
við fólk. Mér virtist hann þó
ekki þunglyndur. í þessi
skipti sem hann kom heim til
okkar var hann mjög kátur.
Ég man að einu sinni dansaði
hann kósakkadans fyrir okk-
ur.“
Sá hann síðast
á lífi
Sigrún Lúðvíksdóttir,
móðir Bjarna Ólafssonar,
skaut skjólshúsi yfir Bernard
þegar hann lá úti í tjaldi í
haustkuldanum. Hann hafði
búið í tjaldinu allt sumarið og
veitt fisk í Kaplagjótu sér til
matar. Barnabörn Sigrúnar
hændust að Bernard og faðir
hennar gekk í að finna handa
honum vinnu. „Hann fór svo
að mæta stopult i vinnuna
þegar fram í sótti. Hann lá
bara og starði út í loftið. Hann
hefur þá verið orðinn svona
þunglyndur."
Enginn kannast við að
Bernard hafi leitað læknis
eða að hann hafi verið hvatt-
ur til þess. Hann var þó farinn
að tala ensku að einhverju
marki og gat gert sig skiljan-
legan. Ekki ber öllum saman
um hvernig staðið var að leit-
inni eftir að Bernard hvarf.
Yngra fólkið telur að lítið hafi
verið leitað, en Sigrún, sem
nú ér 74 ára að aldri, segir að
leitarflokkar hafi leitað hans.
Trausti Marinósson mun
vera síðasti maðurinn sem sá
þennan gæfulausa franska
pilt á lífi. Þennan vormorgun
fyrir tuttugu og einu ári var
hann á gangi inn með fjöllun-
um á leið inn í Dal og sá pilt-
inn tilsýndar og kallaði til
hans. Bernard sneri sér við
sem snöggvast og veifaði til
hans áður en hann hvarf sjón-
um.
BÚSTAÐIR ÚTVALDRA í LANDI SKÓGRÆKTAR RÍKISINS
Byggt á gömlu misrétti
„Það má segja að ákveðin mismunun felist íþví
að leyfa einum frekar en öðrum að hafa sumarbú-
stað í landi Skógræktar ríkisins,“ segir Jón Þór
Jónasson, oddviti í Stafholtstunguhreppi. í Jafna-
skarðsskógi eiga nokkrir einstaklingar sumarbú-
staði frá fornu fari og nýlega var einum lóðarhafa
leyft að byggja þar íbúðarhús. Skógræktarlandið
er annars friðað sem útivistarsvæði fyrir almenn-
ing.
„Sérstök heimild í skógræktarlögum leyfir að
byggt sé ílandi Skógræktar ríkisins,“ segir Haukur
Ragnarsson, skógarvörður í Borgarfirði.
EFTIR BJÖRGU EVU ERLENDSDÓTTUR
MYNDIR: INGIBJÖRG S. GÍSLADÓTTIR
um,“ segir Haukur Ragnars-
son, en hann er sjálfur sá síð-
asti sem fékk að byggja bú-
stað í skóginum.
„Ég er þeirrar skoðunar að
skógræktarland sé sumstað-
ar mjög heppilegt sem sum-
Óánægju hefur orðið vart
meðal almennings vegna
bygginganna í landi Skóg-
ræktar ríkisins í Jafna-
skarði, nú síðast þegar Jón
Ingvarsson forstjóri, fékk
leyfi til þess að byggja 129,9
fermetra íbúðarhús á leigu-
lóð þar sem áður stóð sumar-
bústaður í skógræktarland-
inu. Að sögn Ólafs Guð-
mundssonar byggingarfull-
trúa, á Halldór H. Jónsson
litlu minni sumarbústað
skammt frá nýbyggingu Jóns
Ingvarssonar. Alls eru fimm
bústaðir í skóginum. Aðrir
sumarbústaðaeigendur
þarna eru Friðjón Svein-
björnsson, sparisjóðs-
stjóri i Borgarnesi og fjöl-
skyida Jóns Steingríms-
sonar sem var sýslumaður í
Borgarnesi, en Jón er látinn.
Haukur Ragnarsson skóg-
arvörður á einnig bústað í
skóginum. Hann hefur engan
lóðasamning en hinir bústað-
irnir eru á erfðafestusamn-
ingi.
I skógarreitum Skógræktar
ríkisins stendur almenningi
ekki til boða að leigja land til
að byggja sumarbústaði eða
íbúðarhús, en það hefur lengi
tíðkast að sérstakir aðilir fái
leyfi til slíkra bygginga.
Gömul leyfi
„A sínum tíma fengu þessir
menn leigðar lóðir í skógin-
um og ráðherraleyfi til þess
að byggja þar sumarbústaði.
Leyfin voru veitt á mismun-
andi tímum og þeir sem bera
ábyrgð á því eru ráðherrar
sem eru löngu hættir störf-
:
OVIWOIWHM
ÖMEJ«U.
€>» óuort cu Fuát-st
HVOBIttBONUMlHM
stidmut
Skógurinn er friðaður sem
útivistarsvæði til almenn-
ingsnota. Fimm einkaaðil-
ar hafa fengið að byggja
bústaði í skóginum.

j 11 ggjjjí :
íbúðarhús Jóns Ingvarssonar á svæði Skógræktar ríkis-
ins í Jafnaskarðsskógi við Hreðavatn.
arbústaðaland, en það væri
þá eðlilegra að skipuleggja
svæði þar sem lóðum væri út-
hlutað til almennings á venju-
legan hátt. Það mætti gera
meira af því, en skógræktinni
er heimilt að leigja einstak-
lingum á þann hátt sem hér
hefur verið gert. Skógræktin
hefur ekki neitt með það að
gera hvort byggingarleyfi séu
veitt á lóðum sem leigðar
voru út fyrir löngu. Ef menn
vilja endurnýja húsin sín
þurfa þeir fyrst og fremst að
sækja um leyfi til sveitar-
stjórnarinnar og byggingar-
nefndar Mýrasýslu. Það veit
ég að hefur verið gert,“ segir
Haukur.
Engin stefna
mörkuð
Oddviti sveitarstjórnarinn-
ar í Stafholtstungum, Jón
Þór Jónasson, bóndi í
Hjarðarholti, telur að sam-
þykki sveitarstjórnarinnar sé
nánast formsatriði, þetta sé
fyrst og fremst mál skógrækt-
arinnar. Að sögn oddvitans
hefði sveitarstjórnin þó getað
synjað um leyfi til endurbygg-
ingar á lóð Jóns Ingvarsson-
ar. „Ef við ættum að banna
fólki að byggja, þá þyrfti fyrst
að marka einhverja stefnu í
þessum málum og það hefur
ekki verið gert. Það var ekki
ágreiningur innan hrepps-
nefndarinnar um leyfisveit-
inguna og engar kvartanir
hafa borist til mín. Óánægja
utanaðkomandi fólks byggist
ef til vill á einhverskonar öf-
und,“ segir Jón Þór Jónasson
oddviti.
Sveitin innheimtir fast-
eignagjöld af öllum húsum á
svæðinu og hefur því fjár-
hagslegan ávinning af bygg-
ingunum.
Friðað
en ekki friðlýst
„Öll hús utan skipulagðra
svæða eða hefðbundinna
bygginga á lögbýlum þurfa
að fá samþykki margra
nefnda áður en leyfi fæst fyrir
byggingu," segir Ólafur Guð-
mundsson. Skipulögð sumar-
bústaðasvæði eru tekin sem
ein heild í kerfinu, en einka-
bústaðir fara hver fyrir sig
gegnum mylluna. Fyrst fer
málið fyrir sveitarstjórn og
jarðanefnd. Svo þarf um-
sögn frá heilbrigðisnefnd
og náttúruverndarnefnd
eða náttúruverndarráði.
Samþykktir þarf síðan frá
skipulagsstjórn ríkisins
og byggingarnefnd svæð-
isins. Að lokum fer málið aft-
ur fyrir sveitarstjórnina til
staðfestingar.
Samþykki fyrir nýbygging-
unni í skógræktarlandinu
hefur þvi fengist í öllum
nefndunum. Þessar lóðir fóru
í gegnum kerfið fyrir mörg-
um árum og Ólafur telur eðli-
legt að leyfi hafi verið veitt
fyrir nýbyggingu.
Ný leyfi eru samkomulags-
atriði hverju sinni en Haukur
skógarvörður og Jón Þór
oddviti eru báðir þeirrar
skoðunar að eðlilegra væri
að almeriningur ætti kost á
að eignast bústaði í skóg-
ræktariandinu. Jón Lofts-
son skógræktarstjóri hef-
ur ekki sett sig inn í málið. Bú-
staðirnir í Jafnaskarði eru
ekki einu dæmin um bygg-
ingar einkaaðila í ríkislandi,
enda er skógræktarland yfir-
leitt ekki friðlýst þó það sé
friðað gegn grasbítum og
bílaumferð.