Pressan - 02.08.1990, Blaðsíða 19

Fimmtudagur 2. ágúst 1990
19
ísafirði. Faðir hennar var skólastjóri á ísa-
firði, seinna þingmaður, ráðherra og flokks-
formaður. „Hann var ailtaf virkur í verka-
lýðspólitíkinni á árunum á ísafirði. En ég var
eiginlega bólusett gegn pólitíkinni í frum-
bernsku," segir Elín, en játar þó að hún beri
þess líklega einhver merki að vera dóttir föð-
ur síns.
Bólusetningin hefur greinilega ekki virkað
á alla fjölskylduna, að minnsta kosti ekki á
bróðurinn Jón Baldvin, utanríkisráð-
herra. En Elín er ekki mjúk í máli í umsögn
sinni um stjórnmálin almennt. „Mig hefur
aldrei langað til þess að skipta mér af pólitík.
Ekki nema kannski einhver augnablik þegar
Elin í stóra gróðurhúsinu, sem hýsir rósir
á 1200 fermetrum.
ákveðin málefni eru á dagskrá. Ég held að
pólitíkin sé ekki alltaf holl þeim sem hana
stunda og að hún geti kallað fram það versta
í fólki."
Elín tekur fjölskylduna fram yfir pólitíkina.
„Þeir sem eru á kafi í stjórnmálum hafa auð-
vitað minni tíma fyrir fjölskylduna. Ég er
alltaf með annan fótinn í bænum, foreldrar
mínir eru komnir hátt á níræðisaldur og yngri
dóttir mín, Sif, býr líka í Reykjavík, ásamt
syni sínum. Ég er sjálfsagt uppalin í þjónustu-
hlutverkinu eins og margar aðrar konur.
Svona er þetta víða, vonandi er það að breyt-
ast, en eiginlega efast ég um það.“
Börn og blóm
Þó að flest barnabörn Elínar eigi heima á
Flúðum í Hrunamannahreppi, á hún líka
tvö annarstaðar, eitt í Reykjavík og hitt í
Svíþjóð. Litla stelpan í Svíþjóð er barn Sól-
veigar elstu dóttur Elínar. Pabbi hennar er
frá Eritreu. „Hún er eins og dúkka," segir El-
ín og sýnir mynd af henni þegar hún kom í
heimsókn frá Svíþjóð í vetur.
Eldri sonur Elínar, Hannibal, á fimm börn.
Hann býr i húsi við hliðina á Elinu og Emil og
börnin hans eru sum komin í skólann hjá El-
ínu. Barnabörn Emils eiga líka heima á Flúð-
um, svo það skortir ekkert á félagsskapinn.
„Strákarnir mínir eru orðnir rótgrónir
sveitamenn fyrir löngu. Sjálf hef ég stundum
ætlað mér að flytja héðan, kannski til
Reykjavíkur, því þangað á ég sterk bönd líka.
Núna eru ræturnar hér orðnar það sterkar
að ég ílyt varla úr þessu," segir Elín.
Emil er kominn heim aftur og sættir sig við
að stilla sér upp fyrir myndatöku. „Þetta er
ágætis blómaauglýsing," segir hann. Það eru
líka komnir gestir til Elínar, en hún gefur sér
samt tíma til þess að sýna rósagarðinn, stóra
gróðurhúsið þar sem eingöngu eru ræktaðar
rósir. Rósirnar sem á að selja þarf að klippa
á réttu augnabliki áður en þær springa of
mikið út. Nokkrar stórar fallegar rósir hafa
orðið útundan og prýða gróðurhúsið, rauðar,
hvítar, bleikar, gular og ilmandi. Þó að þær
stingi, finnst manni vera einhver rómantísk-
ur blær yfir rósaræktinni, samanborið við
hefðbundna kálhausa- og tómatarækt. Það
hlýtur að vera gefandi atvinna að ala upp
bæði börn og blóm.
Á Flúðum í Hrunamannahreppi blómstrar allt. Þetta er einn
affáum stöðum í dreifbýli þar sem fólki fjölgar og atvinnutæki-
færin verða sífellt fjölbreytilegri. ístóru, glæsilegu, hvítu húsi
við endann á þorpinu búa Elín Hannibalsdóttir kennari ogEmiI
Gunnlaugsson, garðyrkjubóndi, umkringd börnum og barna-
börnum. Hjá þeim blómstrar líka allt, þar á meðal rósir á 1200
fermetrum.
TEXTI OG MYNDIR: BJÖRG EVA ERLENDSDÓTTIR
því, en að kenna eldri krökkunum.
„Ég held ekki að ég hafi orðið kennari af
neinni köllun, og ekki heldur af því að faðir
minn, Hannibal Valdimarsson, var kenn-
ari áður en hann fór í pólitíkina. Leiðin lá
ekki beint í kennaraskólann, fyrst fór ég út í
barneignir, eignaðist fjögur börn og bjó í
Garðahreppi, sem þá var hálfgerð sveit.
Hugmyndin að starfinu kviknaði þegar ég
var að skúra skólann þar, orðin fjögurra
Elín og Emil á stéttinni heima hjá sér,
með ferska blómvendi, reyndar ekki rós-
ir, því Emil ræktar líka fleiri blómateg-
undir.
Til vinstri: Foreldrar Elínar, Sólveig Ólafs-
dóttir og Hannibal Valdimarsson, með
barnabarnabörnin, afkomendur Elínar.
Frá vinstri: Rakel Hannibalsdóttir, Rut
Kaliebsdóttir, Elín Hannibalsdóttir, Guð-
rún Edda, Hrafn, Karl Ágúst og Styrmir
Kári. (Ljósmyndastofa Kópavogs.)
barna móðir. Þetta var ekkert vel skipulagt
fyrirfram. Seinna þegar ég flutti með börnin,
eftir skilnaðinn, var heldur ekki ákveðin fyr-
irætlun mín að fara út í sveit, en krakkarnir
vildu bara alls ekki flytja til Reykjavíkur.
Harra, yngsta syni mínum, fannst alveg
sérstaklega gaman að koma hingað að Flúð-
um. Hann var þá sjö ára og yngri börnin voru
eina viku í senn í skólanum og áttu svo frí í
tvær vikur. Honum fannst mikið til um að
þurfa ekki að fara í skólann, þótt hann ætti
heima í skólabyggingunni," rifjar Elín upp.
Bólusett gegn pólitík
Elín Hannibalsdóttir er fædd og uppalin á
„Viðtal, nei, elskan mín góða." Emil garð-
yrkjubóndi tekur til fótanna og lætur Elínu
einni eftir viðtalið. Þetta er á sunnudags-
morgni, börn og barnabörn úr báðum ætt-
um, hans og hennar, streyma í gegnum hús-
ið, sífellt ný andlit. „Ég á sjö barnabörn," seg-
ir Elín. Hún er í sumarfríi frá kennslu, en hef-
ur nóg að gera við að sinna fjölskyldunni,
austanfjalls og einnig í Reykjavik, þar sem
dóttir hennar, dóttursonur og aldraðir for-
eldrar búa. Hún hefur því hætt afskiptum af
rósum sambýlismanns síns, enda í fullri
kennslu við Grunnskólann á Flúðum og
veitir ekki af sumrinu til að safna kröftum.
„Emil á rósirnar, en ég hef unnið í þessu
stundum á sumrin. Þetta er ekkert yndisleg-
ur vinnustaður, þyrnarnir rífa og tæta bæði
fötin og mann sjálfan. Ef þyrnarnir festast i
þér er varla nokkur leið að ná þeim út aftur.
Þetta hefur samt lagast eftir að vökvunin
varð sjálfvirk, áður var alltaf verið að
vökva," segir Elín. „Tækin áttu reyndar að
koma strax en á því varð einhver bið."
Gróðurhúsið er búið nýjustu tækni á allan
hátt og rósirnar eru ræktaðar nánast allan
ársins hring. Það gerir ljósabúnaðurinn
mögulegt. Þó er tekið eitthvert hlé í skamm-
deginu, en það er vegna þess að plönturnar
þurfa beinlínis að hvíla sig.
Ein í sveitina
með fjögur börn
Elín Hannibalsdóttir flutti að Flúðum fyrir
nítján árum og hefur búið hér síðan. En þó
Elín geti núna dansað á mörg hundruð fer-
metrum af rósum, hefur því ekki alltaf verið
þannig varið. Fyrir nítján árum var Elín nýút-
skrifaður kennari og nýfráskilin fjögurra
barna móðir. Hún sótti um kennslu við
Grunnskólann á Flúðum og flutti austur með
börnin, nánast inn á heimavistina i Flúða-
skóla. Kennaraíbúðin var fyrir endanum á
gangi heimavistarinnar og kennaranum bar
að taka að sér eftirlit með heimavistinni á
kvöldin og á nóttinni eftir því sem með
þurfti.
„í byrjun var skylda að vera með einhvers-
konar kvöldvöku og hafa ofan af fyrir börn-
unum með félagsvist eða hjálpa þeim við að
gera leikþætti og fleira. Seinna breyttist
gæslan og varð ekki annað en eftirlit. Ég
hafði frá upphafi meira en fulla kennslu og
gæsluna að auki. Þetta gat verið mjög erfitt
og var ekki alltaf gaman. En stundum áttum
við skemmtilegar stundir, ég og krakkarnir,"
segir Elín. Núna kennir hún fyrst og fremst
yngri börnum og segist hafa meiri ánægju af