Vísir Sunnudagsblað - 03.01.1937, Page 8

VÍSffi SÚNNtJDAGSBLAÐ

‘ Jl. I. V
hitti hana í blómagarðinum
fyrir utan húsið. Hún stóð þar
undir liáu og fögru reynitré og
tók ckki eftir því, að hann kom
inn i garðinn. Hann stóð kyr og
virti hana fyrir sér og sá að hún
var döpur í hragði og lionum
datt i hug kvæði Jóns Olafsson-
ar: „Haustkvöld á Hörðalandi“.
Þar er líka þetta: „Já fundir
firnasl, ás.tin ei, þótt annar nú
hugur sé vífs.“ Þessa mynd af
Sólrúnu ætlaði hann að geyma
alla æl'ina i huga sínuin ásamt
öllum fögru myndunum sem
liann átti þar af henni frá sól-
skinsdögunum horfnu. Hann
gekk lil hennar og sagði:
„Gott kvöld.“ Hún lirökk við
eins og liún vaknaði upp af
draumi og tók kveðju lians og
sagði:
„Ert þú hér, Þormóður?“
„Já, mig langar til að tala við
þig. Þú sagöir, að bráðum sæj-
uinst við ekki aftur. Ertu að
fara liéðan og hvert ætlar þú?
Þér finst nú líklega að mér
komi það ekki við, en þú varst
mér alt þangað til Bjarni skildi
okkur og eg ætla ekki að ásaka
þig»þó þú gleymdir mér, eg hefi
svo litið upp á að bjóða,- verð
fátækur sveitaprestur, en Bjarni
er í góðri stöðu og stendur til að
verða ríkur maður sem gat veitt
þér öll hugsanleg þægindi og
skemtanir hér í liöfuðstað
landsins og það er langt frá þvi
að eg gleðjist yfir því að liann
hrást þér. Eg veit að þú ferð
burt af því að þú liefir elskað
hann og getur ekki verið á sama
slað og hann er og eg vona að
þú eigir eftir að verða liam-
ingjusöm. Eg mun ávalt minn-
ast þín.sem vinur.“ .
„Eg á það ekki skilið, að þú
liugsir þannig til mín,“ sagði
Sólrún og nú skal eg segja þér
satt og réll frá öllu. Eg verð hér
i vetur, en með vorinu fcr eg
heim í sveitina mína. Eins og þú
veist, er bróðir minn kvæntur
og býr á jörðinni, sem foreldr-
ar okkar bjuggu á; til lians ætla
eg að fara langt burt frá gleði-
glaumnum hér í Reykjavík. Þar
ætla eg að reyna að finna frið
og ró, ef eg gel fundið það fram-
ar. Eg var óviti, þegar eg lilust-
aði á öll fögru orðin hjá Bjarna
og fyr en eg vissi af var eg kom-
in út í hringiðu borgarlífsins
mcð honum, mér fanst að fram-
tíðin myndi verða glæsileg við
hlið hans, liann myndi geta
veitt mér alt sem eg óskaði eftir
og hugsaði ekki um annað en
að njóta unaðsemda lífsins sem
best. En eg hugsaði aldrei um
það, hvort eg elskaði hann sjálf-
an i raun og veru, en þegar
liann hvarf mér, þá vissi eg að
eg liafði aldrei elskað hann,
heldur liöfðu það verið pening-
ar og góð staða sem höfðu vilt
mér sýn. Það er því langt frá
því að eg syrgi hann, en mér
gremst að vita það, að fólk lief-
ir þetta til umlals og þessvegna
fer eg héðan i vor. Þú trúir
þessu víst ekki og það er lieldur
ekki von. Eg breytti illa við þig
og oft hefir mig langað til að
biðja þig fyrirgefningar á þvi.
Já, á meðan alt lék mér í lyndi
þá langaði mig til þess, hvað þá
nú, þegar eg sit í rústum allra
vona minna, og alla æfi mína
mun eg minnast þessa kvölds,
minnasl }>ess, að þú komst
hingað til að tala við mig, því
aldrei myndi eg hafa getað
komið til þín. Og nú vil eg nota
tækifærið og þakka þér allar
gleðistundirnar sem við áttum
saman áður en glaumur hfsins
vakt mig af þeim sæludraumi.“
Sólrún þagnaði og hallaði
sér upp að reyniviðartrénu. Þor-
inóður stóð við hlið liennar.
Hlýr kvöldblærinn þaut í trjá-
liminu yfir höfði þeirra.
„Eg trúi þér, Sólrún,“ sagði
Þormóður, „eg trúi þvi, áð þú
hafir aldrei elskað Bjarna.“
„Nei, aldrei, aldrei, sagði
Sólrún.
„Segðu mér þá eitt sem mig
langar til að vita. Viltu giftast
mér í vor þegar eg hefi tekið
prestvígslu og koma með iriér
vestur á Snæfellsnes.“
„0, Þormóður, viltu hafa mig
mcð þér,“ sagði Sólrún.
„Já, þig og enga aðra,“ sagði
hann.
„Eg elska þig einan,“ sagði
Sólrún.
„Og nú skal ckkert skilja
okkur framar,“ sagði Þormóð-
ur og vafði Sólrúnu örmum.
Þau kvöddust við garðhliðið
og báðum fanst þau aldrei hafa
verið eins hamingjusöm og nú.
Næsta kvöld fór Sólrún vestur
að Seli með Þormöði. Hjónin
þar sátu inni í stofu. Þorbjörg
leit út'um gluggann og sagði:
„Er sem mér sýnist, að þarna
kemur Þormóður með Sólrúnu
við hlið sér?“ Sigmundru leit
út og sagði:
„Jú, svo cr það, þetta líkar
mér. Aumingja Þormóður, hann
er svo lryggur.“
„Hún ætti þá að kunna að
meta það,“ sagði Þorbjörg.
„En mér er nú reyndar altaf
lilýtt til Sólrúnar, þvi hún er i
rauninni besta stúlka og eg vildi
óska, að þau ættu eftir að verða
hamingjusöm eins og þau voru
áður.“
„Já, það vildi eg líka“, sagði
Sigmundur.
Daginn eftir sagði Þormóður
við Þorbjörgu.
„Þú liafðir rétt fyrir þér, Þor-
björg mín þegar þú sagðir, að
hamingjan myndi ekki sleppa
liendinni af mér. Nú er Sólrún
aftur mín.“
„Það gleður mig. að heyra
það,“ sagði Þorbjörg og eg
vona, að alt fari vel lijá ykkur.“
Veturinn leið og með vorinu
lauk Þormóður guðfræðinám-
inu og lók prestsvígslu. Noklc-
urura dögum síðar voru þau
Sólrún gefin saman í lijóna-
band. Um fagurt júnikvöld stóð
síra Þormóður með Sólrúnu á
þilfari skipsins sem flutli þau
vestur yfir Faxaflóa. Nú var
liann orðinn aðstoðarprestur
frænda síns á Snæfellsnesi.
Vesturfjöllin sýndust fagurblá
í sólskininu og lognkyrð kvölds-
ins. Sólrún fór að tala um hvað
þau væru fögur. Hún var í sjö-
unda hinini ánægjunnar.
„Já, það er yndislegt að horfa'
vestur í kvöld,“ sagði síra Þor-
móður, „en þó er það miklu
fegurra vegna þess, að nú hefi
eg fundið þig aftur.“
Ritstjóri Páll Steingrimsson. — Félagsprentsmiðjan.
Versianin Fálkinn.
SAUMAVÉLAR
nýkomnar.
Mikill fjöldi ánægðra notenda
um land alt ber vitni um gæði
saumavéla okkar.
Fyrirliggjandi:
Slignar vélar og handsnúnar.
Greiðsluskilmálar hagkvæmir.