Vísir Sunnudagsblað - 17.01.1937, Blaðsíða 2

2 VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
\MjolsuccLo. Scd^hmtnj^o:
Hefnd eiginmannsins
Ungur og efnilegur náms-
maður í Kastiliu, Alfonso de
Toleto að nafni, hafði tekið þá
ákvörðun að fara til Bologna til
frekara náms við háskólann þar
í borg. Var honum vel kunnugt
um áht þessarar merku og víð-
frægu mentastofnunar og á-
setti hann sér, að ljúka þar
prófi í lögum.
Alfonso de Toleto hafði hið
besta orð- á sér. Hann var allvel
stæður efnalega, því að eftir
föður sinn, göfugan aðalsmann,
er var nýlátinn, hafði hann erft
næga fjármuni til þess að búa
sig að öllu sómasamlega til far-
arinnar og námsdvalarinnar í
Bologna. Lagði hann af stað í
langferðina til ítaliu að öllu vel
búinn. Hann hafði ágæta reið-
skjóta og þjónalið. Einnig hafði
hann gott bókasafn meðferðis
og í pyngju sinni hafði hann
eitt þúsund gullflórínur.
Fór hann sem leið liggur um
Kastiliu og Kataloniu og kom
eftir nokkurra daga ferð til
Avignon, þar sem hann ætlaði
sér að hafa nokkurra daga við-
dvöl.
Daginn efir komuna þangað,
er hann var á leið frá gistihúsi
þvi, sem hann hafði sest að í,
til þess að skoða sig um í borg-
inni, gekk hann fram hjá húsi
nokkuru, og varð honum litið
upp á svalirnar. Sá hann þar
konu nokkura forkunnar fagra
og fanst honum þegar, að hann
hefði ekki jafn fagra konu aug-
um litið. Gat hann eigi stilt sig
um að horfa stöðugt á hana
meðan hann gekk fram hjá
húsinu. Varð liann þegar svo
hrifinn af konunni, að hann á-
kvað með sjálfum sér að halda
kyrru fyrir í Avignon, og reyna
að koma sérímjúkinn hjá henni
og gleymdust honum nú öll hin
lofsverðu námsáform. Með því
að ganga tíðum fram hjá húsi
hennar og nota hvert tækfæri
til þess að verða á vegi hennar,
tókst honum allfljótt að vekja
athygli hennar á sér. En kona
þessi var slæglynd og gerði hún
sér þegar ljóst, að hún mundi
geta vafið pilti þessum um fing-
ur sér. Duldist henni eigi, að
hann var ungur og hafði af ht-
illi lífsreynslu að segja, og eigi
fór það fram hjá henni, að hann
mundi efnaður vel.
Fór hún nú að hugleiða með
sjálfri sér á hvern hátt hún gæti
haft hagnað af að koma sér í
kynni við hann. Til þess nú að
vinda bráðan bug að því, að þau
kæmist í kynni hvort við ann-
að, leitaði hún aðstoðar kerl-
ingarnornar, sem hafði góða æf-
ingu i að reka shkt erindi og
hún nú fól henni á hendur.
Sjálf settist konan við glugga í
stofu sinni til þess að vera sjálf
vitni að hver árangur yrði af.
Alfonso de Toleto varð fegnari
en frá verði sagt, er kerlingin
gaf sig á tal við hann og tjáði
honum, að hún þekti mæta vel
hina fögru konu, er honum væri
svo tíðlitið á. Tókst kerlingu
fljótlega að veiða upp úr piltin-
um alt sem konunni lék hugur
á að fá vilneskju um. Bar kerl-
ing henni nú kveðju piltsins og
var nú skiftst á orðsendingum
og gjöfum og loks var um það
samið, að pilturinn kæmi í
heimsókn til konunnar fögru að
kveldi næsta dags og færði
henni þúsund gullflórínur og
nyti ástar hennar í staðinn.
Þegar hin tiltekna stund rann
upp var þessi óforsjáli piltur,
sem hafði töfrast svo af fegurð
konunnar, að hann hikaði eigi
við að færa henni alt fé sitt fyr-
ir blíðu hennar, leiddur inn í
íbúð hennar, og tók hún honum
sem vænta mátti af miklum feg-
inleik og dvaldist liann með
henni næturlangt. En þetta varð
de Toleto og konunni, sem
Laura nefndist, til mikillar ó-
hamingju. Áður en þau skildu
ræddu þau um, hvemig þau
gæti hitst, án þess að skyld-
menni hennar grunaði neitt, og
að svo búnu lagði aumingja
pilturinn af stað til bústaðar
síns. t
Konan fagra hlakkaði yfir
hve greiðlega henni hafði geng-
ið að véla piltinn. Hún hafði
heillað hann svo með fegurð
sinni, að göfugur ásetningur
hans að fara til Bologna til þess
að framast þar, gleymdist hon-
um, og svo slæglega liafði kon-
an komið ár sinn fyrir borð, að
hann efaðist ekki um, að hún
mundi framvegis taka sér
opnum örmum.
Leið nú að kveldi næsta dags
og dró hann ekki í efa, að hún
mundi taka sér jafnvel. Á sömu
stundu og kveldið áður hraðaði
hann sér til húss hennar og gaf
til kynna, á þann hátt, sem
þeim hafði talast til, að hann
væri kominn, en það bar engan
árangur, og heldur eigi þótt
hann gerði frekari tilraunir til
þess að vekja athygli liennar á,
að hann væri kominn. ,
Varð hann nú að hverfa brolt
þaðan illa vonsvikinn. Alt var
honum glatað, konan fagra,
auður hans og sómi. Sorg hans
og gremju verður vart með orð-
um lýst og eigi seig honum
blundur á brá ólieillanótt þessa.
Árla næsta morguns tók hann
þá ákvörðun, að komast að
fullu að raun um hvernig í öllu
lægi, og gekk liann nú aftur
til húss konunnar, en hann kom
þar að luktum dyrum, en auk
þéss höfðu hlerar verið settir
fyrir alla glugga, og þurfti hann
nú ekki að fara í neinar graf-
götur um, að hann hafði verið
vélaður af konu þeirri hinni
fögru, sem hann hafði fengið
ást á, þegar er hann leit hana
augum.
Hann gekk nú á fund þjóna
sinna og félaga, og var það með
mestu herkjum, að honum
tókst að bæla niður örvænting-
arhugsanir þær, sem höfðu
vaknað í huga hans. Bjóst hann
nú til þess að hverfa á brott úr
borginni. Hann hafði nú glatað
gulli sínu og var til neyddur
að selja besta múlasna sinn til
þess að greiða skuld þá, sem
liann var kominn í, fyrir gisti-
húsdvölina. ,
Þegar hann nú hafði sóma-
samlega skilið við gistihússtjór-
ann lagði hann af stað sem leið
liggur um Provence, til Italiu,
og var hann dapur í huga af til-
hugsuninni um það, að verða nú
að lifa í fátækt og basli við nám
sitt í Bologna, í stað þess að
hafa þar alt, sem hcnn vildi
hendi til rétta, eins og hann
mundi hafa getað, ef hann hefði
hagað sér skynsamlega.
Eigi liafði neitt birt yfir hug-
arheimi hans, er hann loks kom
til Trayques, en þar atvikaðist
svo, að hann leitaði gistingar í
sama veitingahúsi og eiginmð-
ur Lauru, konunnar fögru og
slægvitru. Yar liann nýkominn
þangað, er de Toleto bar að
garði. ,
Eiginmaður Lauru var mað-
ur fríður sýnum og riddaraleg-
ur, göfugmenni hið mesta og
mikils virtur í föðurlandi sínu,
og var hann nú að koma úr ferð
til páfagarðs, en þangað hafði
hann verið sendur í mikilvæg-
um erindagerðum af sjálfum
Frakklandskonungi.
Sendiherra þessi hafði beðið
gistihússtjórann þess, er hann
kom, að gera sér aðvart, ef
nokkum göfuglyndan og ment-
aðan gest bæri að garði, svo að
hann gæti notið þeirrar ánægju
að hafa hann fyrir borðfélaga,
og fór liann þar að venju frakk-
neskra manna af hans stétt, er
þeir voru á ferðalagi.
Var honum svo tilkynt, að
kominn væri ungur maður og
göfuglyndur að sjá, og hefði
hann beðist gistingar. Væri
þetta námsmaður á leið til Bol-
ogna og virtist hann sorgbitinn
mjög og vildi hvorki neyta mat-
ar eða drykkjar. Þegar. sendi-
herrann varð þessa áskynja á-
kvað hann þegar að hjóða pilt-
inum til kveldverðar, þvi að
hann fékk þegar samúð með
honum, er honum var sagt frá
þvi, að hann væri harrni lost-
inn. Fór hann sjálfur á fund
hans og sagði til nafns síns og
hverrar stéttar hann væri. Pilt-
urinn sat einn í herbergi sínu og
hugsaði um ólán sitt, er þessi
tigni maður kom til hans, tók
hlýlega í hönd hans og bauð
honum af mikilli samúð og vin-
semd, að snæða með sér kveld-
verð.
Alfonso de Toleto gekk þess
ekki dulinn, að um mektar-
mann væri að ræða, og gat vit-
anlega ekki neitað hinu góða
boði hans. Að máltíðinni lok-
inni skipaði sendiherrann þjón-
unum að fara, til þess að geta
rætt við piltinn í fullri einlægni,
með það fyrir augum, að létta
áhyggjur hans og koma honurn
til að líta bjartari augum á hf-
ið. Hóf hann mál sitt með því
að spyrjast fyrir um það af var-
færni livert hann ætlaði og hver
tilgangur lians væri með dvöl-
inni í Bologna, og þannig færði
hann sig smám saman nær þvi
marki að komast að raun um
livers vegna liann væri svo sorg-
bitinn. Alfonso de Toleto svar-
aði fyrstu spumingum lians og
veittist það þó erfitt, en færðist
undan að ræða um hugarangur
sitt. En vinur sá, sem hann nú
hafði eignast, og þegar frétt af
honum, að hann var af göfugri
og virtri ætt, vildi nú fyrir A
hvem mun komast að Iiinu
sanna til þess að geta hjálpað
honum, og þótt de Toleto lengi
vel færðist undan, fór svo að
lokum, að hann — vegna hins
mikla og einlæga áhuga sendi-
herrans fyrir velferð lians —
sagði honum alt af létta. Skýrði
hann honum frá komu sinni til
Avignon, frá því, er hann fyrst
leit konuna fögru augum og
varð ástfanginn í henni við
fyrstú sýn, og öllu þvi, er síðar
gerðist og dró hann ekkert und-
an og sagði enda sendiherran-
um líka hvert var nafn kon-