Vísir Sunnudagsblað - 11.12.1938, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
lega skilið við kommúnistana
og leysa upp Alþýðufylkinguna.
Lýsti hann yfir því, á flokks-
þingi Radikalsocialistanna i
Marseille í lok október, að hann
sæi sér ekki fært lengur að eiga
nokkuð saraan við kommúnist-
ana að sælda, þar eð þeir
liefðu ávalt gert alt til að liindra
hann i starfi lians fyrir endur-
x’eisn Frakklands, hæði út á við
og inn á við. Fór hann mörgum
liörðum orðum um hina óvönd-
uðu framkomu þeirra í frönsk-
um stjórnmálum síðastliðin ár.
A þinginu i Marseille átti Dala-
dier við töluverða andstöðu að
etja af hálfu þeirra, senx vildu
ekki slita samvinnunni við
kommúnistana, en hann bar al-
geran sigur úr hýtum og var
einróma kosinn forseti flokks-
ins.
Með svona sterkan meirihluta
flokks síns að haki sér áleit
Daladier, að tímahært væri að
láta til skarar skriða og taka
lilutina föstum tökum. Eitt af
þvi fyrsta, sem liann gerði, vai’
að skifta um fjármálaráðherra
í stjórn sinni, þannig að fyrver-
andi dómsmálaráðherra, Paul
Reynaud, tók við embættinu, en
Marchandeau fjármálaráðlierra
tók við ráðherasæti Reynauds.
Að ]xví loknu4hað liann um 5
daga frest til að undirbúa þær
ráðstafanir, sem nauðsynlegar
væru. Að þessum fresti' liðnum
voru kunngerðar þær linur, scm
farið yrði eftir i framtíðinni.
Ráðstafanirnar, sem gera á, eru
afar margþættar, en stefna flest-
ar að þvi að auka framleiðsluna
í landinu, spara í útgjöldum rik-
isins og auka tekjur þess með
nýjuxn og liækkuðum tollum.
Eftir þeinx upplýsingum, sem
Reynaud gaf í ræðu sinni laug-
ardaginn þ. 12. nóv. hefir
stjórnartíð Alþýðufylkingarinn-
ar og tilraunir þær, sem liún
gerði með atvinnulíf þjóðarinn-
ar, orðið æði dýi’lceypt reynsla.
Kornst liann að orði á þá leið
að með svona áframlialdi væri
Frakklandi glötunin vís á ör-
skömmum tíma. Það er af þess
um tilraunum, sem franska
þjóðin fær nú að súpa seyðið.
Með hinum áðurnefndu ráð-
stöfunum er i raun og veru eng-
in ný stefna tekin í fjármálum
landsins, lieldur aðeins liorfið
frá þeirri glötunarstefnu, sem
var grundvöllurinn fyrir „Al-
þýðufylkingunni“ og haldið inn
á brautir liinnar gömlu frjáls-
lyndu stefnu, eins og kemur
greinilegast frarn i þessum orð-
um Paul Reynauds: „Til þess að
hin frjálslvnda stefna í atvinnu-
málunum geti þrifist, verðum
við að hlýða þcim lögmálum,
sem liún i)ygeis( á, en þau eru:
arður, einkaframtak og sam-
kepni á frjálsum markaði“.
Eitt af þvi þýðingarmesta i
þessu sambandi er lenging
vinnutímans úr 40 klst. í 45—
48 klst. á vikn. „Frakkland hef-
ir ekki lengur ráð á að hafa tvo
sunnudaga í sömu vikunni“,
sagði Reynaud m. a. í ræðu
sinni. Ennfremur var nokkrum
öðrum hindrunum, sem að
dómi atvinnurekendanna voru
óþolandi fyrir heilbrigt atvinnu-
líf, hrundið. Þelta þýðir samt
enganveginn „sigur fjármagns-
LANDVARNALÁNIÐ.
Fólkið streymir i banka og aðrar stofnanir til þess að gei’ast
hluthafar í landvarnaláninu.
Greiningarvit bíflugna
virðisl Iiið hesta þroskað, að því
er tilraunir og rannsóknir hafa
leitt í ljós. Þannig er fullyrt, að
þessi litlu grey sé ekki i neinum
vandræðum með að gei’a grein-
armun á sykri og sakkarini.
Viðskifta-siðgæði.
Sá' sem við kaupsýslu fæst
og hefir litið vit á þeirri starfs-
grein, liugsar á þessa leið:
— Eg kaupi lélegar og ódýrar
vörur og sel þær háu verði.
Hinn — sá er vitið liefir
meira og drengskapinn — hugs-
ar aflur á móti þannig:
— Eg sæti sem allra hestum
kjörum, kaupi einungis góðar
vörur og sel þær við sanngjörnu
verði.
Þeim l’yrnefnda gengur illa,
er til lengdar lætur. — Hinum
farnast vel.
Lífgunartilraunii’.
Fyi’ir svo sem 170—180 árum
þóttu eftirfarandi reglur mjög
ins“ eins og sumir vilja halda
fram, heldur er það miklu frenx-
ur svo að með þessum ráðstöf-
unum er einkaframtakinu gefið
eitt tækifæri enn, og sennilega
það síðasta, til að sýna að það
geti þrifist innan hins svokall-
aða frjálslynda skipulags.
Þannig Iiafa Frakkar enn
einu sinni veigrað sér við að
grípa til nokkurra þeirra ráð-
stafana, senx beint skertu fram-
tak einstaklingsins eða settu
nokkrar verulegar hörnlur á
frjálst atvinnulif. Iivað lengi
þeir geta haldið áfram á þess-
ari hraut getur framtíðin ein
sagt um.
Móttökurnar, sem þessi stefna
stjórnarinnar hefir fengið, í
landinu eru æði misjafnar. Eitt
er vist, að Daladier verður að
leita sér stuðnings annarsstaðar
en áður. Jafnaðarmenn hafa
lýst vfir því, að þeir muni und-
ir engum kringumstæðum
styðja stjórn hans i þinginu.
Unx afstöðu hægriflokkanna er
enn ekki vitað með vissu, en
mörg af blöðum þeirra hafa far-
ið líeldur köldum orðum um
ráðstafanir stjórnarinnar. Það
er þess vegna ómögulegt, eins
og nú standa sakir, að segja fyr-
ir um livort Daladier tekst að
fá meirihluta i þinginu, til ]>ess
eru línurnar ennþá of óskýrar
milli fylgismanna lxans og and-
stæðinga.
„devoleb“.
vænlegar til árangui’s, er lífga
skyldi þá, sem komnir væri að
þvl að drukna:
1. Klæðið liinn druknandi
mann úr öllum fötum og leggið
liann upp í rúm, ef þess er kost-
ur. Nuddið líkama lians vel og
vandlega úr salti. Ilaldið fyrir
nasir lionum og ixúið i munn
lionum!
2. Sé aðstaðan þannig, a'ð
hinurn druknanda manni vcrði
ekki komið í hlýtt og notalegt
rúm, skal fara þannig að:
Klæðið hann úr öllunx fötum,
leggið hann síðan endilangan í
fjöruna (ef þelta er við sjó) og
mokið ofan á hann sandi, lielst
volgum, ef þess er kostur (kald-
ur sandur getur verið varasam-
ur). Það, sem nú ríður á, er að
sniia sér þegar að því, að örfa
starfsemi hinna innri líffæra.
Og það verður einna best gert
með því, að smevgja pipu inn í
endaþarminn og hlása siðan
gegn unx liana miklum tóbaks-
reyk!
Marg-vísleg er hjátrúin.
Sumir kvnflokkar á Gull-
strönd (The Gold Coasl) eru
þeirrar skoðunar, að „dauðir
hlutir“ — svo sem pottar, katl-
ar, könnur, allskonar vopn o.
m. fl. þessháttar —- „gangi aft-
ur“ eða sé á slæðingi hingað og
þangað möiinum til meins,
löngu eftir að þeir hafi verið
teknir úr notkun eða eru orðnir
ónýtir! Samkvæmt þessari trú
sinni segja Gullstrendingar, að
þáð geti verið meira en lítið
hættulegt, einkum er dimma
tekur og um nætur, að vei-a á
ferðalagi þar sem „draugar“
þessir Iiafist við, en þeir taki sér
oft fasta bólfestu á afmöi’kuð-
um svæðum. Þeir sé t. d. oft
að flækjast á ákveðnum vegunx.
Sérstaklega er nefndur einn veg-
ur, sem er talinn svo stórlxættu-
legur, að nauðsynlegt hefir þótt,
að leggja hlátt bann við því, að
nokkur nxaður nxegi um liann
fara eftir dagsetur. — Hafði ein-
hverju sinni fundist dauður
nxaður á vegi þessunx og var tal-
ið alveg sjálfsagt, að gamalt
sverð „afturgengið", sem þarna
væri á fhxgi fraixx og aftur um
nætur, hefði orðið lionunx að
bana!
100.000 verkamenn.
Ráðgerð er nú bx’autarlagning
fi’á Addis Abeha til Soxxxalilands.
Talið er, að þar íxxuni verða að
starfi 1000 vei’kfræðingar og
100 þúsund algengir verka-
nxenn. Eiga 30 þúsund þeirra að
vei*a Italii’, en hinir „innfæddir“
menn.