Vísir Sunnudagsblað - 14.05.1939, Síða 1

Snjóbíllinn á Hellisheiói
sem sigruðu Sahara
og bræður hans,
eyðimörkina.
Hve oft hefir það ekki vakið
aðdáun okkar, þegar við höfum
verið á ferð að vetrarlagi austur
um fjall, þegar allir venjulegir
hilar komast ekki úr sporunum
og sökkvandi ófærðin tekur svo
strax við er stígið er úl, að sjá
snjóbílinn koma fljótandi ofan
ó fannbreiðunni, smeygjandi
sér mjúklega gegn um skafla-
hliðin, eins og það væri hið eðli-
legasta af öllum hlutum, að aka
yfir íslensk öræfi, \'fii' hotnlausa
ófærð, gegn um hríð og myrkur
jiótt og nýtan dag.
Þetta getur snjóhíllinn og ger-
ir það.
Hann er stórt spor á leið
manns i að yfirstiga örðugleik-
ana í umhverfinu og gera þá
sér undirgefna með mætti Jiugs-
unarinnar.
Það Jiefði enganveginn verið
óeðlilegt, að þessi bíll eða þessi
tegund af híl liefði einmitt ver-
ið fundin upp hér í haráttu við
þau skilyrði, sem við eigum við
að J)úa á þessu sviði, en véla-
menningin harst of seint hingað
til landsins til þess að gefa ís-
lenskum liugvitsmönnum færi
á að keppa við liinar stóru þjóð-
ir á jöfnum fæti.
Það var einnig til önnur þjóð,
sem átti í striði við langar vega-
lengdir og miklar snjó- og ís-
breiður. — Það voru Rússar —
og þar kom lika þessi vagn fyrst
fram, a. m. k. í lieila hugvits-
mannsins.
Uppfinningin, sem þessi gerð
híla hyggist á, eru hinir svo-
nefndu„tanks“,semEnglending-
ar fundu upp í stríðinu, lil þess
að nota gegn gaddavírsgirðing-
um og öðrum þvilíkum hindr-
unarvörnum Þjóðverja.
En hinir erfiðu flutningar um
sléttur Rússlands munu hafa,
einkum er ófriðurinn dró erfið-
leikana enn skýrar fram i dags-
ljósið, vakið ýmsa vélfræðinga
til umhugsunar um á hvern hátt
hæta mætti úr þessari þörf á
nýju farartæki. — Þá kom ein-
mitt hin nýja enska uppfinning
til hjálpar, skriðdrekinn, sem
flotið gat yfir hverja ófæru. En
svo kom byltingin 1917 og sá
góði maður, sem fann upp þenn-
an bíl, varð að flýja land. —-
Hann fór lil Frakklands og
komst í samband við Citroen-
verksmiðjurnar miklu.
Svona farartæki var þýðing-
armikið fvrir Frakka, sem áttu
svo mikil ítök í geysmiklum
veglausum landflæmum í Af-
riku og Asíu.
Citroén-verksmiðjurnar stóru í
Frakklandi unnu nú að tilraun-
um og smiði þessarar nýju teg-
undar af hílum, sem áltu að
geta sigrast á öllum þeim erf-
iðleikum, sem yfirleitt væri
mögulegt að ætlast til af farar-
tæki af mannlegum höndum
gert. —
Þeir áttu að geta flotið yfir
hinar endalausu snjóhreiður
heimskautalandanna — sand-
skafla og bylji eyðimerkurínn-
ar, votlenda mýrafláka, sem
hingað til voru engum færir
nema fuglinum fljúgandi. —
„Ókleift“ sagði Napoleon, þeg-
ar nienn sögðu að það væri ó-
kleift að komast með fallhyss-
ur yfir Alpafjöllinn. „Eg þekki
ekki þáð orð“. Sama gat þessi
nýi landi hans sagt.. Og tilraun-
irnar með nýja hilinn sýndu
ífurðu góðan árangur og gáfu
góðar vonir um framtíð hans.
Andró Citroén tók nú merki-
lega en áhættusama ákvörðun.
Iiann ákvað að senda nokkra af
þessum nýju bílum yfir eyði-
mörkina Sahara — stærstu og
ægilegustu eyðimörk í heimin-
um.
Þúsundir ára háfði úlfaldinn
verið eina farartækið yfir þessar
endalausu auðnir fullar af ógn
og dauða. Hann var eina dýrið,
sem dögum saman gat lifað án
vatns eða matar.
En það hafði „gengið svo grát-
lega seint“ og sumir — og þeir
voru margir — sáu þar sinn sið-
asta dag einhversstaðar langt
hurt frá öllu lifandi, rnitt i misk-
unnarleysi tryltra eyðimerkur-
sandbylja, ræningja og villu-
samra vega.
Hvít og skinin bein þeirra
voru hinar einu sýnilegu leifar
þeirra þessa heims, gátu aldr-
rei orðið til annars en e. t. v.
vísa öðrum, sem nærri var eins
komið fyrir, veginn lil lifsins.
— Lán i óláni.
Ferðin yfir eyðimörkina.
í desembermánuði var öllum
undirhúningi ferðarinnar lokið,
svo-að leiðangurinn gat lagt af
stað.
í honjum voru fimm bilar,
hver um sig með 2000 kg. hurð-
armagni, auk tveggja manna,
gat ekið 40—45 km. á klst. á
sléttri grund.
Ferðin var hafin í Touggourt,
stóru óasana í Norður-Sahara.
17. des. 1922, nokkru fyrir
sólaruppkomu, var alt tilbúið.
IIERTOGAFR.ÚIN AF WINDSC R.
Herloginn af Windsor og frú hans (áður Wallis Warfield frá
Baltimore) eiga nú lieima í sIrautlegu húsi við Bois de Bol-
ogne í París. Þessi nýjasta mvnd af hertogafrúnni var tekin
þar. Hún og hertoginn (Játv. fyrv. Bretakonungur) njóta hinna
mestu vinsælda i Frakklandi. Sagt er að þeim sé báðum hug-
leikið að setjast að í Bretlandi en breskir stjórnmálamenn eru
ekki hlyntir því áformi.