Vísir Sunnudagsblað - 14.05.1939, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
odmnJi o.fy 'p.e^asus
Cl ftjOMSthÖndum,.
Loksins var sólskinið komið!
Eg spratt upp úr rúminu, nudd-
aði stýrurnar úr augunum og
starði út um gluggann. Var mig
enn að dreyma? Nei, hér var
ekki um að villast. Það var heið-
ur liiminn og glaða sólskin úti.
Mikið var! í lieila viku höfðum
við þrammað um sveitir, tveir
ferðalangar, og altaf fengið
sama leiðinlega veðrið, þoku-
súld og rigningu. Við liöfðum
fyrir löngu komist að þeirri
dapurlegu niðurstöðu, að gremi
guðanna væri yfir okkur. Lík-
lega var þetta refsing fyrir ein-
hverjar drýgðar eða ódrýgðar
syndir. Þær voru vist nógar, ef
fara átti út i smámuni. Einkum
voru liugrenningasyndirnar al-
veg voðalega margar.
Máske var þetta hka gjörn-
ingaveður. Hver gat sagt um
Jjað? Eitthvað var óeðlilegt við
það, að vera i skemtiferð dag
eftir dag og vera að veltast á-
fram, meira og minna votur, i
öðru eins leiðinda-veðri og við
höfðum lilotið i þessum leið-
angri. Væri til útvarp á hæj-
unum, þar sem við gistum,
hlustuðum við spentir á það á
liverju kvöldi og biðum — eftir
veðurspánni. Þar var altaf sama
tóbakið: Hæg suðvestanátt,
skúrir. Nú gat honum ekki
skjátlast, karlinum í útvarpinu,
liugsuðum við og vorum gramir
yfir lifinu og tilverunni, sem út-
hlutar sumum sólskini og hlíðu
á ferðalögum, en kvelur aðra
með þokum og rigningum. —
En livað um það. Nú var sól-
slcinið komið. Gremi guðanna
var aflétt, gerningahríðinni lok-
ið. —
Eg kallaði til félaga míns,
sem enn dvaldi i heimi draum-
anna og liafði ekki hugmynd
um dásemdir veðursins. Við
vorum ekki lengi að smeygja
okkur i fötin og búast til ferð-
an og margvíslegan hátt nema
landið sitt fagra og víða.
Og seint mun belti bygðanna
breilcka við það, að fráum sem
fótlama gefst færi á að una við
efstu brún liinna íslensku fjalla
— þar sem sjónhringurinn er
viðastur í hinni „nóttlausu vor-
aldar-veröld, þar sem víðsýnið
skín.“ —< B. V.
BROT ÚR
FERÐASÖGU.
ar. Það var að eins fyrir frá-
bæra mælslcu og rölcvísi hús-
freyju, sem hægt var að telja
olckur á það, að híða eftir morg-
unlcaffi. Að því húnu þökkuð-
um við fyrir ágæta gistingu,
gripum balcpokana og hlupum
af stað. Áður en varði vorum
við farnir að syngja.
Eg verð líklega að gera ein-
hverja grein fjrrir því, hvers-
lconar fuglar voru á ferð, stik-
uðu sveit úr sveit, i trampskóm
og polcabuxum, með byrði á
halci. — Fyrir 40—50 árum
hefðu slíkir flakkarar líklega
verið álitnir vera með lieldur en
ekki lausar skrúfur. En tímarn-
ir breytast. Á því herrans ári
1938 þótti elckert óvanalegt við
svona ferðalag. Þarna voru hara
tveir óslcöp algengir .náungar,
sem notuðu sumarfriið sitt til
að leggja land undir fót, en voru
heldur óliepnir með veðrið.
Við höfðum kynnst í slcóla.
Hann var Reykvíkingur i húð
og hár, eg vestfirskt sveitaharn.
Eitthvert persónulegt segul-
magn dró mig að þessum káta,
greinda og snotra pilti. Hann
var skákl. Það sagði liann að
minsta kosli sjálfur við sína
hestu vini. Og það var alls ekki
laust við að eg tryði því, svona
inst inni, að hann væri efni i
slcáld. En fyrir honum sjálfum
viðurkendi eg það eklci.
„Þú ert Reykvíkingur“, sagði
eg oft. „Þú getur aldrei orðið
skáld. Það er elclci til óskáldlegri
hær en Reykjavík. Allir olckar
andans menn eru utan af lands-
bygðinni. Þeir eru Vestfirðing-
ar, fyrst og fremst, og svo er
kannske eitthvað svolitið úr
hinum fjórðungunum líka. En
í Reykjavik hefir aldrei fæðst
verulegt slcáld og fæðist liklega
aldrei!“
„Bíddu hara við. Eflir tult-
ugu ár, — jafnvel eftir tíu ár,
verður reynslan húin að dæma
alla þina sleggjudóma um
Reykjavík dauða og ómerka.“
Þannig deildum við oft um
andann og skáldskapinn, en vor-
um aldrei hetri vinir en á eflir.
Maður slcáldskapar og ásta.
Það vildi vinur minn vera. Og
þótt hann gæli sett saman snot-
ur smákvæði, þegar vel lá á
honum, verð eg að segja það,
að meiri gáfu sýndi hann hvað
snerti hið siðarnefnda. Það
nálgaðist áreiðanlega list. Altaf
minnist eg þess, þegar liann
kyntist fyrst dúfunni sinni, sem
hann lcallaði svo. Það gerðist
um hátíðarnar veturinn áður.
Hún var einhver snotrasta stúllc-
an á dansleiknum og átti
margra völ. Herrarnir sóttust
eftir að dansa við liana og auð-
sjáanlega álti hún þarna ein-
hverja gamla kunningja. Ger-
samlega ókunnugur hertólc
hann stúlkukindina og stakk af
með hana, Ijurt frá þeim náung-
um, sem höfðu verið að gera
liosur sínar grænar fyrir henni.
Slíkt var laglega gert. En ann-
ars er hest að tala sem minst
um það.
Svo mjakaðist tíminn áfram.
Veturinn leið til enda og það
kom að prófum. Sumir höfðu
miður góða samvislcu dagana
þá. Þeir höfðu að vísu lesið —
en hara alt annað en vera skyldi.
Þar sem skáldskapurinn og ást-
in eru annars vegar, vill kvarn-
ast ótrúlega mikið af þeim tíma,
sem á að nota til að fást við
fræðitíning og lexíustagl. En
hvað um það. Alt geklc stór-
slysalaust. Prófum lauk og mað-
ur gat varpað öndinni léttara.
Þá strengdum við þess heit, vin-
ur minn og eg, að lyfta okkur
ærlega upp við fyrsta tækifæri.
Þetta gerðist á gangstétt Aust-
urslrætis, einn eftirmiðdag vor-
ið 1938.
Og tækifærið kom. I hjrrjun
júlímánaðar stóðu tveir sport-
klæddir náungar á þilfarinu á
Laxfossi. Þeir ætluðu með hon-
um í Borgarnes, og þaðan skyldi
svo haldið á tveimur jafnfljót-
um vestur á fjörðu. Eg var á
leið lieim, og liafði hoðið vini
mínum með mér.
Þannig stóð á ferðum okkar
félaga. Og nú vorum við senn
koninir á leiðarenda. Eg var far-
inn að kannast við landslagið:
Djúpir dalir og á flestar hliðar
brött, gróðurlaus fjöll. Um-
liverfið var tiöllslegt og ein-
lcennilegt, en í mínum augum
var það glæsilegt og fagurt. —
FLUGFERÐIR YFIR ATLANTSIIAF
eru í þann veginn að hyrja og verður flogið samkvæmt fastri áætlun sumarmánuðina. Pan Am-
erican Airvvays byrjar fyrst og svo Imperial Airways nokkru síðar. Er samvinna milli þessara
tveggja kunnustu flugfélaga Breta og Bandarikjamanna um Atlantshafsflugferðirnar. — Myndin
er af flugbátnum Cabot, sem er eign Breta, en flugkapteinninn, sem stjórnar honum, er J. C.
Kelly, írskur maður.