Vísir Sunnudagsblað - 23.07.1939, Síða 6

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
í STOKKHÓLMI.
DAGU.R
Þing .ungliðadefilda Rauða
Kross félaganna í skandina-
visku og Eystrasaltslöndunum
var liáð í Stokkhólmi dagana
19.—21. júni siðastliðinn.
*
Stokkhólmur — höfuðborg
Svíþjóðar — hefir oftlega ver-
ið kallaður Feneyjar Norður-
landa. Eg fyrir mitt leyti trúi
þvi að þetta muni vqra rétt-
nefni — því að slíkaii yndis-
þoklca og slíka fegurð hefi eg
aldrei augum litið — annars-
staðar en í Stolckhólmi. Lestin
brunar inn í borgina. Hinar
glæsilegu byggingar, skógivaxn-
ar liæðirnar og spegilsléttur
vatnsflöturinn glitrar undir
heiðhláum júníhimni og brenn-
heitri hásumarsól.
Ef til vill sé eg þarna hið feg-
ursta skart þessarar glæstu
borgar — ef til vill ekki. Eg
velti því ekki frekar fyrir mér.
Eg er aðeins þakklátur að fá að
sjá og njóta þess, sem er göf-
ugt, tignarlegt og fagurt.
*
För minni til Svíþjóðar er
heitið til að sitja þing ungliða-
deilda Rauða Kross félaganna í
skandinavisku og Eystrasalts-
löndunum, sem sett skyldi í
Stokkliólmi hinn 19. júní síð-
astliðinn.
Um gervallan heim, þar sem
Rauða Kross félögin eru starf-
andi, er innan þeirra skipulagð-
ar og vinnandi félagsheildir
æskunnar, sem nefnast Junior
Red Cross — eða ungliðadeild-
ir Rauða Krossins.
Deildir þessar vinna ötullega
að ýmsum velgerðarmálum og
líknarstarfsemi — jafnframt
þvi sem þær innbyrðis eru holl-
ur og göfgandi félagsskapur
æskunnar — hinni komandi
kynslóð, sem erfa á Iandið og
vinna að heill og hag þjóðar
sinnar.
Víða i löndum starfa ung-
liðadeildirnar í nánu sambandi
við skáta- og íþróttafélögin, og
t. d. í Svíþjóð er starf unglið-
anna og skátanna nátengt hvað
öðru.
nautakjöti og sauðakjöti og
ferskum lax, þorski, rjúpum og
lóum, þá efast eg ekki um það,
að lyfsalinn hefði ekki gefið
gestum sínum neina ástæðu til
að kvarta, því hann er gestris-
inn maður“.
Þá er ekki sú saga lengri.
EFTIR J. V. HAFSTEIN.
Unghðadeildirnar vilja fyrst
og fremst vinna að bættu hug-
arþeh og hjartalagi mannanna,
en eyðingu á löstum þeirra og
göllum. Kjörorð þeirra er: „Eg
lijálpa" og í anda þess orðs
vinna þær á öllum sviðum.
Þær vinna að aukinni kynn-
ingu á milli æskulýðs þjóðanna,
skiptast á bréfum, myndum,
leikritum, bókum og blöðum —
það er, að starf þeirra beinist til
aukins skilnings, samvinnu og
vinátlu skjddra sem óskyldra
þjóða.
Við lifum á þeim tímum, þeg-
ar heimurinn allur hrópar á
frið — og hugir fólksins skelf-
ast daglega vegna aukins ótta
um komandi blóðuga bardaga.
Eldingar ófriðarins þjóta um
loftið, og það er kannske til-
viljun ein, sem veldur, að neisti
hefir ekki enn lirokkið niður í
liúðurtunnuna, sem hleypa
myndi heiminum í bál. Á slík-
um tímum leggja allir hönd á
plóginn til að starfa í þágu frið-
ar, og það er álit miljóna
manna, að starfsemi ungliða-
deilda Rauða Krossins sé heilla-
drjúgt spor í þessa átt, því að
bönd vináttu og hjálpfýsi, sem
knýtt eru á æsku og unglings-
árum eru furðu sterk, og geta
orðið voldugur hlekkur í keðju
þeirri, sem tengir hinar mis-
munandi þjóðir saman til auk-
ins skilnings og samvinnu
hverja við aðra. Innan ungliða-
deilda Rauða Krossins hefir
æskan út um gervallan heim
liaslað sér fagran starfsvöll —
og þangað heldur hún til sam-
vinnu í blessunarriku starfi. Og
starf hennar er marg-þætt.
I fyrsta lagi mætti nefna
heilsuverndar og líknarstarf-
semina. Þar sem ungliðadeild-
irnar eru einkum starfandi inn-
an skólanna, er heilsuverndar-
starfsefmi þeirra oftlega fólgin
í því að gæta nákvæms hrein-
lætis í umgengni allri í skólun-
um, og hafa gott og fagurt for-
dæmi fyrir félögum sínum um
alla þá hluti er að hreinlæti lýt-
ur. Sömuleiðis halda deildirnar
uppi námskeiðum í hjúkrun
sjúkra og hjálp í viðlögum, um
leið og kend er meðferð ýmsra
algengustu lyfja og sáraumbúða
Liknarstarf deildanna beinist
að þvi, að aðstoða við hjúkrun,
að heimsækja sjúk skólasyst-
kini og færa þeim bækur, á-
vexti, eða eitthvað, sem kann
að gleðja þá og stytta stundirn-
ar; að hjálpa gömlu og farlama
fólki, lesa fyrir það, og færa því
gjafir á stórhátiðum. Þær vinna
að blindra hjálp á ýmsan hátt,
og svona má lengi telja.
I öðru lagi starfa þær að
herðingu og þjálfun likamans
með íþróttaiðlcun bæði vetur og
sumar, og til þessa hðs etu svo
auðvitað þjóðdansarnir taldir,
sem víðast hvar eru mjög i há-
vegum hafðir. I þriðja lagi eru
starfandi ferðafélög innan
deildanna, og vinna þau að auk-
inni þekkingu á fósturjörðinni
og átthögunum, og er þá oft
svo, að sá, sem slyngastur er,
hreppir reiðhjól eða annan nýti-
legan hlut í verðlaun. í
I fjórða lagi er stunduð
margskonar handavinna á vetr-
um — stúlkurnar einkum
prjóna og innanhúsvinnu, en
drengimir smíðar og bókband.
í fimta lagi eiga deildirnar
víðast hvar sitt eigið málgagn,
sem eru barna- og unglinga-
blöðin -— og senda þau í skift-
um landa á milli.
I sjötta lagi má nefna söng
og hljóðfæraslátt ungliðanna.
Og í Lettlandi er ungliðakórinn
svo góður og fullkominn, að
hann er frægur víða um lönd
og þykir mjög eftirsóknarverð-
ur hjá öllum, sem vit hafa á
sönglist.
Hér hefir myndin af starfi og
starfsaðferðum ungliðadeild-
anna verið dregin upp í stórum
dráttum, enda þess ekki kostur
í stuttri blaðagrein, að gera
jjeim fullkomin skil. Einkum
verið drepið á störf deildanna
innbyrðis, en auk þess vinna
þau að lausn ýmsra mikilvægra
mála í sambandi við Rauða
Kross félögin sjálf.
Friður og gleði eru hinar
voldugu og tæru lindir og afl-
gjafar, sem skapa möguleikana
fyrir því að það sem gott er og
fagurt í fari mannanna fái not-
ið sín. Að lindum þessum vill
Rauði Krossinn leiða ungliða-
deildirnar og gefa þeim að
drekka.
★
Daginn, sem þingið var sett,
ver veður í Stokkhólmi með af-
brigðum gott og heitt, svo að
jafnvel helzt til mikið var af því
góða.
Á þinginu voru mættir um
400 fulltrúar, og ungliðarnir
mættu þarna í þjóðbúningum,
glæsilegum í htum, sem ghtr-
uðu og glóðu í sólskinsdýrð-
inni — gulir, grænir, bláir,
rauðir — en andhtin ljómuðu
af gleði og fögnuði — alt var
svo bjart og hlýtt.
Útiskemtistaður Stokkliólms-
búa heitir Skansen, og það er á
J. V. HAFSTEIN.
þessum stað, sem þátttakendur
í þessu fjölmenna þingi mætast
hinn fyrsta dag.
Margt ber þar fyrir augu —
og nýstárlegt þeim, sem langt
er að kominn og tiltölulega lit-
ið liefir séð af öllu því, sem
stórborg árið 1939 hefir upp á
að bjóða. En það sem mesta at-
hygli vekur hjá mér eru e'kki
munir eða verk frá árinu í ár
eða fyrra. Það eru salarlcynni
þau er við snæðum miðdegis-
verð i — Högloftet og Nyloftet,
— sem velcja sérstaka eftirtekt
og tilfinningar hjá mér.
Þe’tta eru æfagömul sveitaset-
ur, sem flutt hafa verið á Skans-
en, innan úr Dölum Svíþjóðar.
Gluggarnir eru smáir og viðir
ómálaðir en olíubornir, en yfir
dyrum eru máluð blóm á ein-
faldan en þó fallegan hátt. Ein-
hver viss blær fegurðar liðinna
tíma livilir hér yfir öllu. Kvist-
irnir í viðunum eru dökkir
deplar, sem falla i fagra lita-
samsetningu og náttúrlega við
hinn ljósari við.
Eg gleymi því að eg er stadd-
ur í einni stærstu og ríkustu
borg Norðurlanda, en finst eg
veTa kominn langt upp í sveit á
stóran og fallegan sveitabæ, þar
sem unga heimasætan hljóti að
koma á hverri stundu með
hvítan klút um hárið.
Það er líkast því að vera
staddur í gróðursælum dal, þar
sem á rennur eftir miðjum
dalnum, huldufólk hýr í klett-
um og síli í tjörnum. En þegar
eg veiti því athygli, að þungar
laufkrónumar sveigjast niður
að gluggunum man eg það, að
eg er í framandi landi, en ekki