Vísir Sunnudagsblað - 23.06.1940, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
munnsöfnuði og lét hiö dólgs-
legasta.
Litla fiðrildið með purpura-
vængina slapp nú aftur nauðug-
lega þegar síra Samúel strauk
hendinni um skallan með á-
hyggjusvip. Það var spauglaust
að standa nú uppi með þúsund
pund af ull og geta ekki þvegið
hana, að liafa svo að segja ekki
ráð á nokkrum dropa af þessum
ómissandi vökva. Sira Samúel
minntist þess ekki að hafa lieyrt
getið um búskaparáfall af þessu
tagi, og kannske átti það sér ekk-
ert fordæmi í sögu landsins.
Kálfskrattinn að gera manni
þetta. Reginbaldina kom nú
vafrandi neðan frá læknum, og
síra Samúel flúði inn i suður-
stofu til þess að grunda i friði.
Eldsnemma næsta morgun
reið hann úr lilaði til þess að
hitta grannkonu sína, Vígdísi á
Urðum. Dalalæðan lá ennþá eins
og hálfþak yfir innri byggðinni,
og grasið silfraði i dögg. Urðir
voru lijáleiga frá prestssetrinu,
þar sem ekkjan Vígdís bjó með
drengjunum sínum. Þau liöfðu
verið njágrannar i aldarfjórðung
og gjört livort öðru margan
greiðann, bæði smáan og stóran.
Hann hafði skírt og fermt öll
henriár hörn, gift sum og grafið
sum, og hin hreinhjartaða
bóndakona leit á þetta alt saman
sem persónulega velgerninga, er
liún aldrei fengi full þakkað né
goldið. Hún var hinn dyggasti
kirkjusækjandi í sókninni, og
allan þann tima sem sira Samúel
hafði verið þjónandi, hafði ekk-
ert nema sængurlegur eða ann-
að álíka aðkallandi hindrað hana
í að sækja tiðir.
— Trygðatröll! tautaði síra
Samúel um leið og hann kom
upp á liæðina þaðan sem mátti
líta bláhvítan móreykinn stíga
lóðrétt upp af grænu þekjunni á
Urðarhúsinu.
— Nei, nú lield eg hreint að
eg sé feig, hrópaði Vigdís um leið
og hún kom þjótandi út úr dyr-
unum til þess að hjálpa sálu-
sorgaranum af baki. — Er nú
ekki bara guðsmaðurinn sjálfur
kominn í eigin persónU!
— Hojá, Vígdís mín, svaraði
síra Samúel og blés þungan.
Hann hafði nú náð þeim aldri og
likamsþyngd, að honum varð
nokkuð um að komast af baki
og á. — Já, mörg er búmanns-
raunin eins og orðskviðurinn
segir og enginn veit sína æfina
fyr en öll er.
— Ja, eg segi nú bara hreint
eins og er, að eg skammast mín
eins og hundkvikindi fyrir að
bjóða prestinum inn í alt þetta
béað ekki sen drasl sem liér er,
maður er nú svo sem lieldur
ekki vanur því, að fá lieldri
majtina lieimsóknir og stands-
fólk hér að Urðum og síst á þess-
um tíma dags — ja hér!
— O, blessaðar verið þér ekki
að minnast á það, Vigdís mín,
þvi hver og einn hefir sinn djöf-
ul að draga eins og skrifað
stendur — og síra Samúel var
þegar kominn inn i miðja bað-
stofu og sestur á eitt af liinum
óuppbúnu rúmum með þeim
hispurslausa alþýðleik sem lion-
um var svo eiginlegur.
— Nei, þetta er til háborinnar
skammar, hélt Vigdís áfram að
þusa. — Eg liefi ekki einu sinni
komist til þess að hella úr
koppunum Iivað þá meir, en
hvernig g a t eg líka vitað að
sjálfur ....
— Kæra Vigdís, þetta eru alt
saman guðs gjafir, livað til síns
brúks, flýtti presturinn sér að
gripa fram í með allan hugann
við erindi sitt — og meðan við
erum við efnið þá er eg nú kom-
inn til þess að vita livort þér get-
ið nú ekki hjálpað mér úr mikl-
um vanda.
— Já, nú er presturinn farinn
að draga dár að mér sem von er,
galaði nú Vigdis upp og skelti á
lærið. Ætti eg nú svo sem að geta
orðið prestinum að nokkru liði!
Nei, því skal eg nú aldrei trúa
þótt guð gæfi að það væri satt.
— Blessuð mín, þér hafið oft
orðið mér að liði — miklu liði,
oft og mörgum sinnum. Þér haf-
ið verið góður nágranni, já, ást-
rikur nágranni, en meiningin er
að tarfskrattinn liann Ólafur
hefir velt um koll fyrir mér
keitutunnunni, svo nú stend eg
uppi vita ráðalaus nema ef þér
skylduð ....
Vigdís gat ekki þagað lengur:
— 0 blessuð skepnan! það er
nú varla hægt að ætlast til þess
að liann beri skyn á alla hluti,
þvi það get eg i sannleika sagt að
aldrei hefi eg séð né eignast fall-
egri kvígu en þessa tvævetra
rauðu sem er dóttir hans og
snemmbær að fyrsta kálfi i
haust blessunin, enda líkist bún
Ólafi föður sínum og allri þeirri
ætt já, það veit sá sem alt veit ,.
.... nema ef þér skylduð
vera aflögufær, tókst nú síra
Samúel að skjóta inn í.
— Herra trúr! Já, það er nú
víst það eina sem við höfum í
ríkulegum mæli hér á Urðum,
þó lierranum sé svo fyrir þaklc-
andi að okkur liefir aldrei vant-
að neitt sérstaklega, og eg hefði
nú haldið að þetta ullarhár okkar
gæti beðið svolitið. Nei, þvi segi
eg það enn, það er nú ekki hér
eins og hjá prestinum, sem Iiefir
þúsund pund að þvo á hverju
ári. En þér getið líka spurt
drengina mína hvort eg hafi ekki
altaf sagt það, að guð útdeilir
sínum gjöfum alt eftir verðleik-
um og kunnáttu mannanna til
þess að fara með þær. Jú, það
veit sá sem alt veit, að það liefi
eg altaf sagt, og eg á heila tunnu
fulla og eg læt drengina koma
henni til yðar strax i dag, það
vantaði nú bara annað. Nei,
aldrei hefði mig dreymt fyrir
því að prestsullin ætti það eftir
að verða þvegin i Urðarktátunni.
En hún skal nú gera sitt gagn
samt, því að þóit við höfum ald-
rei verið nein stórmenni hér á
Urðúm, þá höfum við altaf haft
hvíta og góða ull. Það hefir
kaupmaðurinn sjálfur sagt. En
sú heppni, að eg skyldi baka
pönnukökur í gær.
Og Vigdis gat ekki stilt sig um
að klappa á herðarnar á sálu-
sorgaranum um leið og húu
skaust út í eldhúsið til þess að
hella upp á.
Sunnudaginn næstan á eftir
talaði síra Samúel um náungans
kærleika. Tími uppskerunnar
fór nú í hönd, þessi tími sem réði
svo miklu um þessa heims af-
komu okkar allra, og þvi bæri
oss að minnast orðsins: Hjálpið
Iiver öðrum að þér megið einnig
verða hólpnir....
Vigdís sat með drengjunum
sínum i kórnum og brá hvíta
klútnum upp að augunum. Þetta
var dásamleg ræða lijá honum
blessuðum. Það hafði lika ávalt
látið henni betur að láta gott af
sér leiða heldur en að leita til
annara, og hún fann sig sæla í
vitundinni um það að liafa getað
hlaupið undir bagga með hless-
uðum prestinum i vandræðum
hans.
Seint um kvöldið stóð síra
Samúel aftur úti á lilaðinu sínu.
Þetta hafði verið dýrðlegur dag-
ur og kvöldið var hljótt og frið-
sælt. Síra Samúel var snögg-
klædur, að því kominn að hátta.
Hann ætlaði hara að hvíla hug-
ann í hinu fagra útsýni yfir tún-
ið, þar sem þúsund pund af
hinni skæru og blæfögru ull
blöstu við auganu. Það var fög-
ur sjón.
En uppi á burstinni kúrði
heimspekingurinn Jósafat og
lygndi augunum til norðurs, þar
sem lambaskýin sveimuðu i
marglitu skini miðnætursólar-
innar eins og liundrað þúsund
pund af himneskri ull frá æðra
og ríkara heimi.
MYNDIN er af Paavo Nurmi og Taisto Máki, sem fóru til
Bandarikjanna eftir áramótin og sýndu hlaup viða um landið
til þess að vekja samúð með Finnum. — Myndin er tekin á æf-
ingu á braut Columbia-háskólans í New York fylki.