Vísir Sunnudagsblað - 12.01.1941, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Tjaldið fellur.
Leikhúsgestir klappa svo, að
veggirnir liristast og skjálfa, en
Walter fer inn á leiksviðið á-
samt öðrum meðleikurum, og
til þess að engan skuli gruna
neitt, gengur hann til Jóakims,
tekur í liönd ha'ns og segir:
— Þú ert dásamlegur leikari,
þér hefir aldrei tekizt betur en
nú.
Hann verður að stilla sig um
að hlæja ekki og syngja af á-
nægju. Loksins var haníi laus
við versta óvin sinn, og fram-
vegis gat María verið óhult, þó
liún væri ein lieima. Litla góða
og trygga konan hans.
En gleði Walters er skamm-
vinn. Hinn „myrti“ stendur á
fætur og segir brosandi:
— Þakka þér fyrir, Walter
minn.-------- En hvað er þetta
maður, ertu veikur, þú ert ná-
fölur?
— Nei, nei, stamar Walter
og herðir sig upp, því nú er
tjaldið aftur dregið frá og leik-
Stjörnurnar í Bandaríkjunum
eru alltaf að finna upp á hinu
og þessu, til þess að vekja at-
hygli á sér. Þegar söngkonan
Lily Pons var í Florida í haust,
gekk liún oft með hatt þann,
sem hún ber á myndinni. Hann
er í laginu eins og ldnverskt
bænhús — éða brúðkaupskaka.
Rannveig Schmidt:
Sundurlausir þankar
endur eru hylltir með endurnýj-
uðu lófaklappi.
Eins og í leiðslu gengur Walt-
er út af leiksviðinu og í áttina
til búningsherbergisins. Hann
mætir símastúlkunni, sem seg-
ir:
— Konan yðar hringdi áðan,
en ég gat ekki náð í yður, því
að þér voruð inni á leiksviðinu.
Hún biður yður að koma strax
lieim, þvi drengurinn yðar hafi
orðið fyprir skoti. Hann hefir
verið fluttur á sjúkrahús, en
læknirinn telur að hann sé ekki
í lífsliættu.
Walter kennir svima, en Jóa-
kim, sem liafði heyrt síðustu
orð stúlkunnar, hrópar:
— Hamingjan hjálpi okkur!
Hvernig getur staðið á þessu?
Hann kom einmitt hingað rétt
áður en sýning hófst og vildi fá
að vera hérna og horfa á, en ég
hringdi á bíl og sendi hann
heim. En af því Harry litli var
mjög sorgmæddur, gaf ég hon-
um gömlu skammbyssuna
mína, ég keypti mér nefnilega
nýja í dag. Hann varð mjög
glaður og sagðist ætla að æfa
sig á hlutverki mínu strax og
liann kæmi heim. Þú manst, að
við lofuðum honum einu sinni
að horfa á æfingu, og hann varð
svo ákaflega hrifinn af síðasta
þætti.
Walter þoldi ekld meira, —
hann hné meðvitundarlaus í
fang versta óvinar síns.
Betlarinn: Já, eg má muna
tvenna tímana, madama góð, því
að sú var tíSin, að eg var efnaSur
maður, átti þak yfir höfuðið, pen-
inga í banka, vini í öllum áttum
og stæröar-bú. En nú er allt farið,
ekki tangur né tetur eftir af neinu,
sem nokkurs er urn vert, jafnvel
hundinn og köttinn hefi eg mist og
ekkert er eftir — nema æran og
konan!
— Eg get þetta ekki, sagöi pilt-
urinn — ekki meS nokkuru lifandi
móti.
— Láttu mig ekki heyra þetta,
svaraSi faSir hans. Veistu það
ekki, drengur, að Napoleon mikli
sagði: Orðin „eg get ekki“ eru
eintóm vitleysa, því að maöurinn
getur allt.
— En það mont, sagði strákur.
Mér þætti gaman að vita, hvernig
hann hefði farið að því, að kveikja
á eldspýtu með því að dýfa henni
í vatn!
Hvað er að tarna, maður! Ertu
kominn með hring einu sinni enn?
— Ó-já, ekki ber á öðru! Eg
býst nefnilega við, skal eg segja
þér, að rekast á fyrstu konurnar
mínar, tvær eða þrjár, á dansleikn-
um í kveld, og svo datt mér í hug
að sýna þeim, að eg er ekki alveg
genginn úr móð hjá kvenfólkinu
ennþá!
Sinn er siður í landi liverju.
.... Kurleisi í Bandaríkjunum
er nokkuð frábrugðin kurteisi í
Norðurálfunni.....Ég er enn
ekki búin að venja mig við, að
enginn segir: „gerið þér svo
vel“, þegar hann réttir eitthvað,
.... og að amerískir karlmenn
rétt aðeins lyfta hattinum lítið
eitt, ef þeir mæta konu, sem
þeir þeklcja á götunni, .... og
að enginn karlmaður tekur ofan
fyrir öðrum karlmanni, (ef
hann gerði það, mundi hann
hreint og beint vera álitinn ekki
með öllum mjalla!) .... En
enginn ameríkumaður situr, ef
kona er í sömu stofu og stend-
ur, og enginn karlmaður lætur
konu setjast að borðum með sér
án þess að hjálpa henni til sæt-
is, með því að ýta stólnum und-
ir hana....Skrítið var það í
fyrstu, að koma hér í búðir, og
afgreiðslustúlkan kallaði allar
konur „gæzlcu“ og „góðu“, þótt
hún hefði þær aldrei fyrr aug-
um litið .... eða ef ég ólc of
hart í bíl og lögregluþjónn
stanzaði mig og sagði: „hvað
liggur þér á, systir!“ .... Ó-
gleymanlegur er mér svipurinn
á þrem ungum Dönum, sem ný-
komnir voru að heiman, þar
sem þeir höfðu verið liðsfor-
ingjar í hernum, er þeir komu
inn í matsölustað i New York
í fjTrsta sinn og þjónninn sagði
við þá: „Hvað er ykkur á hönd-
um, drengir mínir“ .... Flest-
ir liér nota hnífinn, er þeir
borða fisk, sem er nærri
„dauðgsök“ í Norðurálfunni ..
. . og meðan við tölum um
borðsiði og mat, hér þykir maís
(corn) ákaflega ljúffengur rétt-
ur, en í Norðurálfunni eru það
bara kýrnar, sem borða mais,
.... ég er annars að velta því
fyrir mér, hvort betra er, mais
eða riklingur .. get ekki kom-
izt að neinni niðurstöðu, því það
eru meira en 15 ár síðan ég
borðaði rikling, en háðir réttir
eiga það sameiginlegt, að
þeir eru borðaðir „,með fingr-
unum“......Fólk hér, sem eng-
inn pundi gruna um slika ó-
svinnu, stangar tennurnar með
sýnilegri ánægju og framúr-
sþarandi úthaldi eftir hverja
máltíð.....Óþarfi er að of-
reyna skynsemina, þegar mað-
ur talar við ameríkumann ....
bara byrja að tala um bílinn
hans, og hann er í essinu sínu.
.... Þetta er nú ekki allslcostar
rétt, því eg hefi talað við marga
gáfaða og hámenntaða Ame-
ríkumenn, sem leiðist að tala
um bíla! .... Þegar Ameríku-
maður segir, að einhver sé
■ „þétlur“, þá meinar hann, áð
maðurinn sé annaðhvort kennd-
ur eða nízkur...... Fyndinn
landi sagði við mig á árunum,
að aðalgallinn á íslendingum
væri sá, að þeir kynnu ekki að
láta tappa í flösku...Ame-
rikumenn líjkjast Islenchngum
að því leyti, að þeir kæra sig
bara um sterlca drykki og
kunna ekki að meta vin....Af
Norðurlandamönnum held ég
að Danir séu mestir hófsmenn
við drykkju.....
Minnisstætt á ýmsan hátt:
Þegar Jóhann Sigurjónsson las
„Lyga-Mörð“ upphátt kvöld-
stund eina í vinahópi í Kaup-
mannhöfn......Á heimleið frá
Danmörku á Gullfossi eitt sum-
ar, söngur frá morgni til
kvölds, góðir söngmenn og
Sveinbjörn Sveinbjörnsson
stjórnaði söngnum.....íslend-
ingurinn, sem lieimsótti mig í
San Francisco og heilsaði mér
með orðunum: „langamma
þín og langamma mín voru
systur“ (langömmurnar voru
Rannveig og Kristín, systur
Bjarna Thorarensen).....Þeg-
ar ég átti að segja nokkur orð
um dönsku skáldkonuna frú
Thit Jensen á undan fyr-
irlestri, sem hún hélt í Nor-
ræna klúbbnum í háskóla Cali-
forníiu í Berkeley, fór upp á
ræðupallinn og gat ekki með
nokkuru móti munað nafn frú-
arinnar.....Ilrifningin á and-
liti Kjarvals, þegar Sigfús frá
Ilöfnum las Bragarbót Matthí-
asar upphátt fyrir okkur — og
gerði það slcínandi vel, — en
Kjarval heyrði þá kvæðið í
fyrsta sinn.....Á Lögbergi,
mörg í hóp, í rigningu — og
einhvernveginn býst maður allt-
af við sólskini á Lögbergi — en
Ragnar Kvaran var svo fynd-
inn og andrikur, að við gleymd-
um rigningunni.....
Great Falls, Montana,
1. sept. 1940.
Aldurinn var leyndarmál.
Kona ein í borginni Tampa í
Florida sótti um ökuleyfi. Hún
var spurð um aldur, en vildi ekki
segja, hva'S hún væri gömul. Þá
var henni sagt, aS ef hún vildi ekki
segja til aldurs síns, gæti hún
ekki fengiS ökuleyfiö. „Þá vil eg
þaS ekki,“ svaraSi hún, og þar viö
sat.