Vísir Sunnudagsblað - 15.03.1942, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
orsökin, og ákvað hún þá að
gefa honum dálitið undir fót-
inn, ef engin' breyting yrði á,
jafnvel vera blíðleg í framkomu
við hann, en hóflega þó. Og beið
hún nú árangursins, skáldlegrar
ástarjátningar hans. Þetta var
hennar Iéyndarmál, en öll
leyndarmál eru mannlegu
hjarta byrði, og það var og
hennar reyrisla. En bardagaað-
ferð hennar har tilætlaðan ár-
angur. Bourmin varð æ meira
hugsi, það var sem eldleg þrá
brynni í hinum tinnudökku
augum hans, í hvert skipti, sem
hann leit á hana. Það gat ekki
hjá því farið, að hin mikla
stund væri skammt undan. Ná-
grannarnir spjölluðu um það
sin á milli, að það hlyti að vera
útkljáð mál þeirra milli, og hin
égæta Praskovia Petrovna hugði
að dóttir hennar hefði nú Ioks
fengið biðil, sem hún var full-
sæmd af.
Eitt sinn, er gamla konan sal
í setustofu sinni, og „Iagði kab-
ala“ kom Bourmin inn og spurði
þegar eftir Maríu Gavrilovnu.
„Hún er úti í garðinum,“
svaraði gamla konan, „farið til
hennar, og eg mun biða ykkar
hér.“
Bourmin fór að ráði hennar,
en gamla konan signdi sig og
sagði:
„Kannske hann láti nú til
skarar skríða í dag“.
Maria Gavrilovna, sem var
klædd hvítum kjól, sat undir
pílviðartré úti í garðinum með
bók í hönd, er Bourmin kom til
hennar. (
Þau töluðu i fyrstu um daginn
og veginn, og eftir nokkura
stund þagnaði María Gavril-
ovna af ásettu ráði, og urðu þau
nú bæði allvandræðaleg. Báðum
var mikið í hug og eina leiðin úl
úr öngþveitinu var að láta til
skarar skríða, og það var það
sem BoUrmin gerði. Hann virt-
ist eisa enn erfiðara en Maria
Gavrilovna. Hann hafði í raun-
inni lengi heðið eftir tækifæri til
þess að ræða við hana í fullri
hreinskilni, eins og honum bjó
í briósti, og hann bað liana nú
að beina allri aihygli sinni að
sér stundarkorn. María Gavril-
ovna lagði aftur bókina, varð
all niðurlút, og andvarpaði um
leið, eins og til merkis um, að
hún léti til Ieiðast að verða við
bón hans.
„Eg elska vður,“ sagði Bour-
min,“ af öllu hugskoti minu“.
María Gavrilovna roðnaði enn
meira og varð enn niðurlútari.
„Það-var óhyggilegt af mér að
láta það verða að vana að koma
á fund yðar daglega — en það
var mér yndi að sjá yður og
heyra - og nú get eg ekki lengur
spyrnt á móti broddunum, vilja
forlaganna verð eg að hlita,
minningin um yður, hin óvið-
jafnanlega fegurð yðar, verður
sál minni framvegis hvort-
tveggja i senn kvöl og fróun,
en eg verð nú að inna af hendi
þunga skyldu — skýra yður frá
ógurlegu leyndarmáli, sem til
þessa hefir aðskilið oklcur, eins
og múrveggur, sem ókleift var
að brjóta.“
„Það hefir alltaf verið —
múrveggur — milli okkar,“
flýtti Maria Gavrilovna sér að
segja. „Eg get aldrei orðið kon-
an yðar“.
„Eg veit það,“ sagði Bourmin
rólega. „Eg veit, að þér báruð
ástarhug í brjósti, en sá, sem
þér elskuðuð er látinn — og nú
hafið þér syrgt hann í þrjú ár.
.... Góða Maria Gavrilovna,
sviftið mig ekki minni seinustu
huggun, að þér munduð hafa
gert mig hamingjusamastan
allra manna, ef ....“
„Segið ekki meira, í guðanna
hænum, segið ekki meira. Þér
kveljið mig“.
„Eg veit það, en eg hefi það á
tilfinningunni, að ef ekki væri
vegna illra örlaga, hefðuð þér
orðið konan min. Mín, sem er
aumastur allra manna. Eg — eg
er þegar kvæntur“.
María Gavrilovna horfði á
hann sem steini lostin.
„Eg er kvæntur”, hélt Bour-
min áfram, „hefi verið það í
f jögur ár, en eg veit ekki hver er
konan mín, né hvar hún er, eða
hvort fundum minum og henn-
ar her nokkuru sinni saman
aftur.“
„Hvað segið þér?“ sagði Maria
Gavrilovna. „Þetta er furðulegt
.... en segið allt af Iétta — eg
bið yður þess.“
„Það var í byrjun árs 1812,“
sagði Bourmin, „er eg var á leið
til Yilnu, þar sem herdeild mín
var. Eg kom seint að póststöð
nokkurri eitt kvöldið, og bað
um, að óþreyttum hestum yrði
beitt fyrir sleða minn, eins fljótt
ogrinnt væri. En allt í einu skall
á hríðarveður og póstmeistar-
inn og ekillinn ráðlögðu mér
að biða, þar til veðrið Iægði. Eg
fór að ráði þeirra, en einliver ó-
þreyja náði tökum á mér. Eg gat
ekki gert mér grein fyrir þessu,
en það var eins og eg yrði að
halda áfram, eins og einhver ó-
sýnileg öfl, einhver dularfullur
máttur stjakaði við mér. Yeðrið
lægði ekki. Loks liafði eg eriga
eirð í mínum beinum. Eg skip-
aði að liestunum skyldi heitt
fyrir sleðann og eg ók af stað út
í hríðina. Ekillinn datt niður á
það ráð, að aka meðfram ánni,
þvi að það mrindi stytta okkur
leið svo mUnaði 3—4 milum.
Árbakkarnir voru snævi þaktir
og snjórinn þyrlaðist i liáa
skafla og við ókum fram hjá á-
kvörðunarstað okkar. Við vilt-
umst. Við vissum ekkert hvar
við vorum. Og hríðarveðrið
lægði ekki.
Eg sá Ijós í fjarska og skipaði
svo fvrir, að þangað skyldi ekið.
Við komum að þorpi nokkru og
ókum beint að kirkjudyrunum,
en þær stóðu opnar, en í kirkj-
unni loguðu ljós og daufa birtu
lagði út um dyrnar.
í nánd við kirkjuna voru
nokkrir sleðar og fólk gekk inn
og út um sáluhliðið.
„Þessa leið“, kölluðu menn.
„Akið áfram,“ sagði eg við
ekilinn.
„Hvar hafið þér verið að
slæpast, maður,“ sagði einhver.
„Það leið yfir brúðina. Mesta
öngþveiti er ríkjandi. Prestur-
inn stendur þarna ráðalaus og
við vorum að hugsa rim að bezt
væri, að hver héldi til sinna
heimkynna. Hafið nú hraðan á.“
„Eg steig út úr sleðanum, án
þess að mæla orð af vörum og
gekk inn í kirkjuna, en þar log-
aði aðeins á nokkurum* kertum.
Ung stúlka sat á bekk úti i
dimmu horni, en önnur stúlka
stumraði yfir henni og neri
gagnaugu liennar með snjó.
„Guði sé lof“, sagði þessi
stúlka. „Loksins komuð þér.
Brúður yðar er nær dauða en
lífi“.
Gamli klerkurinn gekk til
mín.
„Viljið þér, að eg byrji?“
spm’ði hann.
„Já, faðir,“ sagði eg eins og
viðutan.
A Ítalíu fá barnamargar fjölskyldur árlega verðlaun :Trá ríkinu. Á myndinni hér að ofan sjást
tvíburamæður mæta til að taka á móti yerðlaununum,