Vísir Sunnudagsblað - 30.05.1943, Blaðsíða 1

1943
Sunnudaginn 30. maí
20. blað
Líf ogr §tarf í 50 ár.
__ Í ■_ ' ' ’* ■■ ’** * '*■
Lrlendnr O. Pétur§§on i'iiiiiiitngiir.
í dag, sunnudaginn 30. maí, er Erlendur ó. Pétursson forstjóri fimmtugur. Erlendur
er flestum, ef ekki öllum Reykvíkingum kunnur — að góðu kunnur. Þeir sem kynnst hafa
Erlendi, þekkja þar dugmikinn og góðan dreng, fullan af brennandi eldmóði og ótæm-
andi fórnfýsi fyrir áhugamál sín. E. Ó. P. hefir sinnt verzlunarstörfum frá þvi hann var
13 ára að aldri, lengst af, eða í 28 ár samfleytt hjá Sameinaða gufuskipafélaginu. Frá
því 1938 hefir hann gegnt forstjórastarfi þess fyrirtækis hér á landi. Af stéttarmál-
um verzlunarmanna hefir hann ávallt haft mikil afskipti. í 5 ár var hann í stjórn
„Merkúr“ og formaður þess í tvö ár og í 9 ár formaður Verzlunarmannafélags Reykja-
víkur. Kunnust eru þó ef til vill afskipti Erlehdar af íþróttamálum, enda hefir hann flest-
um öðrum fremur látið þau til sín taka. í 28 ár hefir hann setið í stjórn Knatt-
spyrnufélags Reykjavíkur, fyrstu 19 árin sem ritari, en þau 9 síðustu sem formaður.
Á vegum félags síns hefir hann afrekað ótrúlega miklu starfi, auk þess sem hann hef-
ir starfað í fjölda nefnda, ferðast með íþróttaflokka, átt sæti í Knattspyrnuráði Rvík-
ur í 12 ár og stjóm íþróttavallarins í 23 ár. Nú síðast átti hann sæti í nefnd þeirri,
er samdi íþróttalögin, eitt af veigamestu sporum, sem stigin hafa verið í líkams- og
heilbrigðismálum íslenzku þjóðarinnar.
E. ó. P. hefir hlotið viðurkenningu og verið heiðraður af fjölmörgum stofnunum og
féiögum þessa lands, auk þes sem hann var sæmdur Fálkaorðunni 1941 og heiðursmerki
frá ítalíukonungi 1934. í. S. I hefir sæmt liann æðsta heiðursmerki sínu og hið sama
iiafa ýms íþróttafélög bæjarins gert. Hann er heiðursfélagi Verzlunarmannafélags
Reykjavíkur, sem óvenjulegt er um ekki eldri mann, heiðursfélag i stúkunnar Víkingur
og svo mætti lengi telja.
Einn af höfuðþáttum í skapgerð E. Ó. P. er léttlyndi og gamansemi og verður hennar
að nokkru vart í eftirfarandi viðtali, er tíðindamaður Vísis átti við Erlend rétt fyrir afmælið.
Vísir árnar E. Ó. P. allra heilla á fimmtugsafmælinu og gefur honum hérmeð orðið:
„Eg er meiri Reykvíkingur en
flestir aðrir sem stæra sig af
þvi að vera höfuðstaðarsynir
eða — dætur. Þú mált ekki
misskilja mig ef eg segi að eg
sé nærri 400 ára gamall Reyk-
víkingur. Maður með unglings-
svip eins og eg er vitaskuld ekki
400 ára. En það er sannanlegt í
gegnum livaða ættfræðing sem
er, allt frá fúskurum til Steins
Dofra, að forfeður inínir liafa
húið hér i Reyltjavík nærri 400
ár. Og það er nærri eins sannan-
legt, að þeir hafa ekki hreyft sig
héðan nerna rétt þegar þeir voru
að draga ýsur hérna inni á
sundunum til að hafa i soðið.
En stundum hafa þeir nú lika
„dregið ýsur‘‘ heima í rúmun-
um sínum —- en þær ýsur hefði
ég ekki viljað fá í soðið; — Er
það nokkuð meira sem þú.vilt
fá að vita?“
„Það var nú ekki mikið, en
aðeins langaði mig til að spyrja
þig hvar þú værir fæddur.“
„Auðvitað í Vesturbænum,
maður! Þar er kjarni þjóðar-
innar fæddur. Auk þess fæddist
eg í svokölluðum Götuhúsum.
í þann tíma var það torfbær, en
tveim árum eftir að eg fæddist
var lorfbænum breytt í steinhús.
Að öðru leyti man eg lítið eftir
fæðingardegi mínum.“
„Hvað gerðist markverðasf í
bernsku þinni.“
„Það var nú margt. Það gerð-
ust yfirleitt lifandis býsn á
þeim árum — og allt var það
merkilegt. Eg slóst við Austur-
bæinn, stofnaði fótboltafélag,
elti upsa sem eg misti af fær-
inu minu, hálfdó úr sjósótt, og
margt fleira gerðist markvert.
Annars má segja það, að
höfuð styrrinn^sem stóð milli
Austur- og Vesturbæjarins væri
á enda þegar eg ólst upp. Hins-
vegar ríkti þá enn smáskæru-
hernaður og vei þeim Austur-
bæing, sem dirfðist að koma
fylgdarlaus innfyrir landhelgi
Vesturbæjarins. Mér er nær að
halda að hann hafi haldið sig í
hæfilegri fjarlægð frá Vestur-
bænum næstu dagana — ef ekki
vikurnar — á eftir. Hitt var svo
annað miál að stórorustur við
Austurbæinga voru þá hættar,
enda voru þeir svo fjölmennir
orðnir að það var ekki þorandi
að leggja i þá.
Ekki má gleyma því að við
strákarnir i Vesturbænum gáf-
um út blað — skrifað blað —
sem lesið var upp á fundum
á hálfsmánaðarfresti. Það fjall-
aði um knattspyrnu og önnur
mikilsvarðandi þjóðnytjamál
okkar Vesturbæinga. Eg var rit-
stjórinn, enda var blaðið gott
— gaf Vísi i litlu eftir. Á þessu
sérðu að eg hefi verið blaða-
snápur eins og þú. Svo seldi eg
líka blöð á götunum. Eg seldi
t. d. fyrsta dagblaðið sem gefið
var út hér á landi. Jón Ólafsson
gaf það út, en nafninu á þvi er
eg búinn að gleyrna. Auðugur
varð eg ekki á þeirri sölu, enda
fékk eg ekki nema einn. eyri
fyrir hvert blað sem eg seldi.
„En hvernig fór fyrir þér
þegar þú eltir upsann, sem þú
minntist á áðan?“
„Það er voðaleg saga — jafn-
vel hræðilegri heldur en þegar
K. R. tapar kappleik og er þá
langt til jafnað. En svo var mál
með vexti, að eg var slrákur i
þá daga, og eins og strákum er
títt, stundaði eg bæði kola- og
upsaveiðar niður við sjó, énda
þótt það væru aðallega mar-
hnútar sem bitu á. Svo var það
eitt skipti að eg var með færið
mitt niður við Ingimarskletta —
þú veizt náttúrlega hvar þeir
eru?“
„Ingimarskletta??? Aldrei
heyrt þeirra getið.“
„Auðvitað ekki. Þessir menn
sem ekki eru fæddir í Vestur-
bænum vita akkúrat ekki nokk-
urn skapaðan hlut. En vitanlegá
eru Ingimarsklettar niður við
sjó i Vesturbænum og þar veiddi
eg upsa —• aldrei þessu vant —
á færið mitt.
En hvað heldurðu ekki að
hafi skeð þegar upsinn var
kominn alveg upp að vatns-
yf irborðinu ? Heldurðu að
bölvaður þrjóturinn hafi þá