Vísir Sunnudagsblað - 30.05.1943, Blaðsíða 8

' VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
i
SÍDAM
Vitið þér?
—- að árið 1936 voru 445
kvenmenn teknir fastir í
Stokkhólmi fyrir ölæði á al-
mannafæri?
<gð rikasti fursti Indlands,
Nizam frá Haiderabad, á 35
Iiallir, og að í siimum þeirra
dvelur liann aðeins fáa daga á
ári hverju og í öðrum aldrei ?
að dýraverndunarfélag
eitt í Sviss hefir b<n'ið fram þá
ósk við svissneska þingið, að
illri meðjferð á skepnum yrði
hegnt með húðstrýkingu.
— að hnappar á fötum þekkt-
ust ekki fyrr en á 14. öld, þeg-
ar föt karlmanna urðu yfirleitt
svo þrörig, að þeim varð ekki
Jengur smeygt fram yfir böfuð ?
•
Einn banki í Los Angeles
hefir lekið upp ])á riýbreytni að
gera bilfæran \rcg í gegnum af-
greiðslusalinn, þannig að auð-
menn sem ekki nenna eða vilja
Iiafa fyrir því að fara út úr
bifreiðinni sinni til að leggja
inn peninga, geta fengið sig af-
greiddan án þess að þurfa að
stíga út úr bifreiðinnL Hefir
þetta aukið viðskipti bánkans
til muna.
%
Eldri maður, tannlaus og
heldur geðvonzkulegur á svip
situr í járnbrautarklefa and-
spænis ungri fátæklegri konu,
sem heldur á grátandi harni í
fanginu.
„Eg vona,“ segir hann úrillur,
„að krakkaormurinn sé ekki
með neinn smitandi sjúkdóm."
„Þér mættuð Iirósa happi,“
svaraði konari, ,„ef að þér
gengjuð með sama sjúkdóminn.
Hann er nefnilega að t.aka
tennur.
Allir vita að það er kona Jóns
bókhaldara, sem öllu ræðuj' á;
heimilinu, og að Jón greyið
verður að skríða i duftinu fyrir
henni, hvenær sem henni þókn-
ast. En eins og venja er til um
slíka eiginmenn stæra þeir sig
mjög af völdum sinum og svo
var um Jón, er hann sagðist
hafa vanið konu sína á stund-
vísi. „Nákvæmlega klukkan eitt
verður hún að hafa miðdegis-
verðinn á borðinu,“ sagði hann.
Oráni
G r á n i er
gæðaklár, og
þannig er um
flesta aðra
Grána — og
flesta hesta
yíirleitt. —
Þetta eru
einhverjar
liugþekkustu
og nytsörn-
ustu skepnur,
sem við
þekkjum. —
Þessi Gráni,
sem við sjá-
um á mynd-
inni, er fekki
neinn úti-
gangsklár,
enda þótt
hann sé eilít-
ið loðinn eft-
ir veturinn.
„En hvað skeður, ef þú ert
þá ekki kominri heim?“ spurði
Geir vinur hans.
„Ja, þá-------“ stamaði Jón
vandræðalega og klóraði sér á
hak við eyrað, „-----ja þá fæ
eg bara ekki neitt.“
•
„Segðu mér hvað þú lest, þá
skal eg segja þér hvað þú,ert?“
„Eg les Shakespeare, Goethe
og Einar Benediktsson."
„Þú erl Iygari.“
•
„Tókiið þér nokkurn þátt í
þvi að skemmta gestunum ?“
' „Já, ])vi var nú ver.“
„A hvern hátt gerðuð þér
það?“ \
„Mér var fleygt út.“
•
Jafuvel í Ameríku er það
næsta sjaldgæft að menn bjóði
sig, með likama og sál, til sölu.
En einnig þetta skeður og þarf
ekki annað en minna á Jolm
Anderson, sem nýlega auglýsti
sig í ýrnsum blöðum i Boston
lil sölu með húð og hári fvrir
1500 dollara.
Hann var orðinn þreytlur á
lífinu, liann skuldaði auk þess
1500 dollara, og þá skuld vildi
hann með einhverju móti
greiða, en átti ekki neitt upp í
liana nema sjálfan sig.
Jöhn Anderson var búinn að
reyna æði margt á lifsleið sinni,
en allar tilraunir lians til að
komast áfram í lífinu báru nei-
kvæðan árangur. IJann átti
ekki neina vini, allir kærðu sig
kollótta um hann, enginn rélti
honum hjálpandi hönd á neinn
hátt. Eftir 10 ára árangurs-
lausa baráttu við að könia sér
áfram i lífinu og hafa sig upp
úr skuldafeninu ákvað hann að
slá botninn í þetta allt saman,
])ó ekki væri með öðru móti en
með því að stytta sér aldur.
En John Anderson var lieið-
ursmaður. Ilann skuldaði 1500
dollara, sem hann langaði til að
greiða og auk þess liraus hon-
um hugur við þvi að flevgja
lifinu frá sér /eins og hréfmiða
eða útbrunnum vindlingsstubb.
Því tók hann það til bragðs að
verja síðustu skildingunum sem
hann átlj til að auglýsa sjálfan
sig til sölu. Hann taldi víst, að
fvrir ekki hærra verð mundu
margir lýsthafendur gefa sig
fram. Til einhverra hluta mátti
notast við heilt mannshf. Vís-
indamenn og læknar gátu not-
að hann sem tilraunadýr við
ýms lyf eða læknisaðgerðir,
uppfinningamenn gátu líka
notfært sér hann t. d. • til að
fleygja honum í nýrri falLhlíf-
argerð út úr flugvél eða til að
láta hann anda að sér nýrri
eiturgaslegund. — Hann var
reiðubúinn að fórna sér til alls
þessa fyrir 1500 dollara ef ein-
hver hefði hug á því.
En livað skeði? Enginn vis-
indamaður, læknir, uppfinn-
ingamaður eða kaupsýslumað-
ur hafði not fyrir hann — en
þratl fyrir allt féklc hann hátt á
f jórða hundrað tilboð — og þau
komu öll frá konum. Það voru
hrjóstgóðar og rómantízkar
konur allt frá 16 ára gamlar
til sextugsaldurs, sem urðu
hugfangnar af þessu sérstæða
athæfj marinsins að vilja selja
sig. En allar setlu þessar 400
konur sama skilyrðið fyrir
kaupunum — að hann lívænt-
ist þeim.
•
Það hafa ævinlega gengið
fjöldi sagna og ævintýra um
geymda og lýnda fjársjóði, um
niörg hundruð ára gamlar dýr-
mætar perlur og aðra skart-
gripi. Þess her aðeins að gæta
að þetta slenzt ekki fullkom-
lega í veruleikanum, livað perl-
urnar snertir,- Iivað sem öðru
liður.
Perlur, sem orðnar eru 150—
200 óra gamlar hafa að lang-
mestu leyti glatað fegurð sinni,
og verða’jafnframt verðlausar.
Þær eru „dauðar“, sem kallað
er. í kalkinu, sem perlurnar
myndast úr verður efnahreyt-
ing er fram líða stundir, og það
hefir enn ekkert ráð fundizt til
að koma í veg fyrir þá. efna-
hreytingu.
. •
Rétt áður en heimsstyrjöld-
in skall á, kom áttræður Jap-
ani, Gihei Ajioka til Kaliforniu
til að hitta vin sinn og hjálpar-
hellu er hann hafði'kynnzt i
frumskógum Afríku 48 árum
áður.
Svo var mál með vexti, að á
yngri árum sínum Ias Ajioka,
sem þá var auðugur maður, um
rannsóknarleiðangur Englend-
ingsins H. M. Stanley, og varð
svo hrifinn af þeim að hann
langaði sjálfan til að reyna eitt-
hvað áþekkt. I þessu skyni réði
hann i sína þjónustu 24 negra
í Afríku og hélt með þá inn í
lítt könnuð frumskógalönd. Sér
til mikillar undrunar rakst
hann þar á trúboðabækistöð
eina og þar tókst vinátta milli
hans og fyrii’liða trúboðanna,
sem Baxter hét. Eftir nokkurn
tíma hélt Ajioka för sinni á-
fram, en veiktist litlu síðar
hætlulega af gulusótt, lét þá
senda eftir Baxter, og það var
hann sem vakti yfir honum
nætur og daga og hjúkraði þar
til Japaninn rétti við. Varð
Ajioka að liætta við allar frek-
ari fyrirætlanir um rannsókn-
arferðir og hélt beina leið til
Japan aftur. Þaðan ætlaði hann
að votta Baxter vini sínum
þakklæti á einhvern hált, en
gat það ekki vegna þess að
Baxter f>TÍrfannst hvergi. -—
48 iár liðu, Ajioka setti allt
hrezka heimsveldið á stúfana
til að leita Baxlérs vinar síns,
en allt kom fjTÍr ekki, þar til
rétt fyrir striðið, að Ajioka
féklv tilkynningu um að Baxter
væri fundinn og búsettur i
Kaliforniu. Þótt Ajioka væri
komirin yfir áttrætt, brá hanri
sér þegar á fimd hins forna vin--
ar og lífgjafa, enda höfðu orðið
miklir fagnaðarfundir.
f