Vísir Sunnudagsblað - 20.06.1943, Side 4

YlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SKOTIÐ Á KAFBÁT.
Myndin sýnir skotvirki í amerískum strandvarnabát, sem
mjög eru notaðir gegn kafbátum. Mvndin er tekin um leið og
skotið ríður af.
4
Bjóst eg við sunnanátt eða þá
austan, en ef svo færi, mætti
eins búast við hríðarveðri svona
seint á hausti. Eg var hinn ró-
legasti fram eftir deginum, en
alltaf þyngdi í lofti og útlitið
var tvírætt. Eg brá mér til bónda
sem þarna var, og spurði hversu
honum segði liugur um veðrið.
Hann kvað það mjög óráðið, en
loftvogin væri fallandi og stæði
neðarlega. Hann gæti eins átt
það til, þó austan kul væri nú,
að ganga i suðrið með lcvöldinu.
Þetta svar róaði mig, þar sem eg
þóttist líka viss um, að smalað
yrði heima, eins og ráð var fyrir
gert. Fór eg því til vinnu minn-
ar aftur. En einhver óhugur var
þó í mér, enda jókst veðrið eftir
þvi sem á daginn Ieið. En mér
var talin trú um að öllu mundi
óhætt, þar eð átt hefði að smala
hálsinn og reka féð ofan á lág-
lendi. Það mundi eigi verða sú
hrið, að eigi mundi verða hægt
að ná saman fé á láglendi.
Þetta þótti mér sennilegt,
enda áttu fleiri fé úti en eg einn,
af þeim sem þarna voru í vinnu.
Svo þegar vinna hætti fóru
menn að þvo sér, borða og hátla
fram af því. En fyrst í stað sofn-
aði enginn, því foraðsveður var
á komið og stormur og regn
huldi á þekjunni og húsið kippt-
ist til i byljunum. Eg hugsaði
heim. Skyldi nú ekki hafa farizt
fyrir að smalað væri heima?
Þessi spurning vaknaði hjá mér
aftur og aftur um kvöldið. Og
skyldi það nú hafa fundizt og
vera i hvömmunum? Ef svo
væri, þá væri öllu óhætt til
morguns. En ef eitthvað vant-
aði, þá mætti eiga það víst, að
það fennti eða það hrekti í gil-
in eða fram af klettunum.
Átti eg nú að drífa mig í föt-
in og fara heim í nótt og vita
hversu þessu væri varið? Nú
voru allir orðnr á einu máli um
það, að úr þessu yrði slyddubyl-
ur, en líka að þýðingarlaust væri
að fara heim í svarta myrkri,
þvi ekkert \-rði gert hvort sem
væri í nótt. Enginn hærði á sér
og sumir höfðu fest blund, þrátt
fyrir veðurofsann og illviðrið
úti. En eg gat ekki sofnað. Eg
hugsaði heim. Vissi að veikliðað
var fjn-ir, og ýtti það undir að
eg tók ákvörðun um að biða ekki
morguns.
Eg vatt mér fram úr fletinu
og í fötin í snatri, Iét vænan
trefil um hálsinn, til að taka við
mestu vætunni, meðan eg væri
að venjast vosinu, og sjóhatt á
höfuðið; slitin olíuföt fór eg í
til málamynda. Góð stígvél hafði
eg á fótum, og mátti segja að
þessi búningur væri ekþi bein-
línis til gangs..
Það kom hálfgert fát á félaga
mína við þessar aðfarir mínar,
og allir glaðvöknuðu. Eg held
þeim hafi fundizt þetta óvita-
æði, sem von var. Eg lét þetta þó
ekki á mig fá, en bað þá vel að
lifa, batt snæri um stakkinn og
héll út í óveðrið. En það var svo
mikið að torvelt var að ráða sér.
Háir sjávarbakkar * voru á
liægri hönd, en sjórinn á hina,
svo elcki var vandratað, en illt
var að fóta sig á hálu grjótinu
i svartamyrkri og eftir stutta
stund var eg orðinn holdvotur.
Gerðu olíuklæðin mér og erfitt
um ganginn. Nú gekk eg sem
leið lá fram i hvammana, sem
eg gat um áður, þar sem féð átti
að vera, og ætlaði að taka það
heim í hús. Þangað voru um 2
ldlómetrar. En þegar þangað
kom var enga kind að sjá. Það
var nú orðið grátt af snjó, svo
betra var að sjá í brekkurnar,
þótt náttmyrkur væri. Eg gekk
livamm úr hvammi, en fann
enga skepnu þar. Sennilega er þá
féð í húsunum, hugsaði eg. Þeg-
ar heim kom var orðið allivitt
af snjó og veðurhæðin sama. Eg
leit inn í húsin og varð var við
fáeinar kindur í einu húsinu.
Mér leizt nú ekki á blikuna,
en geng þó heim í bæinn, vek
smalgna og spyr þá um smölun-
ina. Höfðu þeir smalað allan
hálsinn og ekki fundið annað
en þetta, sem í liúsunum var.
Eg stóð þai-na höggdofa og hugs-
aði ráð mitt. Líklegt þótti mér
að í góða veðrinu í fyrradag
liefði féð rásað fram allt fjall
og frain á heiði, og þar væri þess
að leita nú, og mundi fenna þar
eða hrekja í ár og læki og verða
þar til í krapinu.
Eg segi konu minni að eg ætli
að reyna að vita hvort eg relri
mig ekki á eittlivað framfrá.
Þótti henni það heldur óráð eins
og eg væri á mig kominn, hold-
votur og stígvélafullur. Verður
það þó úr, að eg vind trefilinn
minn og vetalingana og helli svo
úr stigvélunum og fer i aftur og
hélt af stað.
Var nú hrollur í mér fyrst í
stað, er eg' kom út í óveðrið á ný.
En mér var svo erfitt um gang
sökum veðurs og búnings, að
brátt fór úr mér lirollurinn.
Gekk eg nú fram dalinn sem
leið liggur fram í heiði, um þrjá
kílómetra og var nú æði sein-
fær, sökum þess, að kafhlaup
var i hverjum læk og gili af sn.jó
og vatni. Geng eg nú unz fyrir
mér verður þverá, sem kemur
þar niður af hálendinu. Grilli eg
þá í einhvern dökkva handan
við ána, en fæ ekki greint hvað
það er. Var áin full af krapi.
Leita eg nú færis að komast yfir
á klöpp, er þar var, og náði þvi
um síðir. En þetta reyndist þá
bara skriða, sem sorfið hafði af
snjóinn.
Vildi eg nú sam,t kanna þetta
land belur, því beinast lá við að
féð fennti við ána, ef það var á
leið heim undan óveðrinu fram-
an af heiðinni. Er eg nú þarna
að svingla enn um stund unz eg
rekst á fjárhóp, sem stendur
þarna albrynjað við ána neðar,
en þorði ekki út í, enda var
þarna ófæra. Varð eg nú liarla
glaður. Var i þessum hóp um
fimmtíu fjár. Átti eg í löngu
stríði með að koma þvi upp
með ánni á vaðið, sem eg liafði
farið yfir. Þó tókst það um síðir,
með aðstoð hundsins, og tóku
þær þegar á rás heim á leið und-
an veðrinu.
Nú vantaði mig tólf og svaml-
aði eg þarna í kring í hriðinni,
en varð einskis var í myrkrinu.
Bjóst eg við að þær kynnu að
Iiafa verið ofar i fjallinu og
kynnu nú að hafa hrakið þar að
ánni. Hélt eg þvi upp hlíðina, þó
jnmgfær væri og þræddi með
árgjjúfrinu svo sem mér var
unnt, allt að vatni því, sem áin
rcnnur úr, sem nú var allt orðið
fullt af krapi eins og áin.
Þetta bar jió engan árangur.
Og eg treystist eigi að letila
lengra fram til lieiðarinnar
svona á mig kominn i nátt-
myrkri og hríð. Hélt eg þvi,
sömu leið til baka ofan aftur,
en varð nú æ erfiðara um. gang-
inn, því nú voru fötín farín að
frjósa. Samt tókst mér að finna
hópinn, sem eg rak yfir ána.
Hafði liann stoppað við eitt gil-
ið fullt af krapi og tvær höfðu
ætlað yfir, en ekki náð sór upp
úf pg sátj4 þarna f&star, er eg
kom að. Gat eg náð þeim um síð-
ir upp úr, krafsað úr þeim það
mesta, svo þær gæti gehgið. —
Gelvk mér síðan slysalaust heim
með féð og þóttist liafa vel iðn-
að, því sennilega hefði það hrak-
ið í ána, eða fennt þarna, því
hríðinni létti ekki fyrr en eftir
tvo daga.
Dagur var áHofti, þegar eg
kom heiin með það, sem eg
fann af fé minu. öll nóttin fór
í þetta slark, illa til reika og
feginn heimkomu. Sumai’ kind-
urnar, sem mig vantaði, fundust
lifandi, en aðrar hafði hralcið í
ána og fundust dauðar, suinar
ekki fyrr en snjóa leysti um vor-
ið. Eg ásakaði sjálfan mig fyrir
dirfskuna, að liætta á að hafa féð
á liálsinum að næturlagi svona
síðla liausts og eg ekki heinia.
Það er haft að orðtæki, að skað-
inn geri menn liyggna. En sú
reysnla verður nokkuð dýr á
stundum, og svo var'hér, og fór
þó betur en á borfðist að þessu
sinni.
Félögum niínuni varð eklvi
svefnsamt um nóttina, en héldu
þó kvrru fyrir fram undir morg-
un. En þá fóru allir heirn til búa
sinna. Hjá sumum fennti eitt-
hvað af fé, en flestur náðu sínu,
enda aðstaðan betri en hjá mér,
þó sæmilega rættist úr, eftir þvi
sem á horfðist um sinn.
G. J.
„t hvert skipti, sem eg sé þig,
verður mér íiugsað til mikil-
mennis." M
„Er það? Tit hvers yerður þér
þá hugsað?“
„Darwins.“