Vísir Sunnudagsblað - 05.03.1944, Blaðsíða 4

4 VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Óðnm styttist biðils bið.
---------------- Eftir Maclesen Ross
Konan mín liafði ekkert látið
til sín heyra í sex ár. Mér datt
því í hug dag nokkurn, að bezt
væri, að fá skilnað.
Þar eð eg var í hernum, fór eg
fyrst að finna að máli lierdeild-
arforingjann okkar.
Þessi liðsforingi, sem var
frægur meðal hermanna sinna
fvrir fjarhygli, góndi undrandi
á mig.
„Skilnað? Ja, eg get ekki veitt
yður hann. Þér verðið að finna
lögfræðing að máli til þess.“
„Já, herra,“ sagði eg, „en
mér skilst að til sé ný reglugerð,
sem veitir mönnum í liernum
lagalega aðstoð. Mér datt í hug,
að þér gætuð hjálpað mér
herra.“
„Það er rétl. Nú minnist eg
þess að hafa séð eitthvað ....
Yfirliðþjálfi, hvað hefir orðið
af litlu rauðu bókinni? — Laga-
aðstoð fyrir hermenn hans há-
tignar? Hún var að þvælasl
hérna á skrifstofunni fvrir ein-
um eða tveimur dögum.“
Yfirliðþjálfinn hafði ekki séð
hana. „Enga rauða bók, herra.“
Herdeildarritarinn hafði ekki
heldur orðið hennar var. Her-
deildarforinginn sagði hrjúf-
lega, að hún hlyti að vera ein-
hversstaðar á flækingi.
Við fórum allir að leita uppi
rauðu bokina. Við gáðum alls-
st.'.ðar, jafnvel ofan í meðala-
( Okann. Hornið á rauðum bækl-
ingi gægðist upp úr skjala-
Iirúgunni á borði herdeildar-
foringjans, en er hann var bor-
inn upp að Ijósinu, sást að á
honum stóð „Stríð“. Það var
aðeins ein bók í viðbót á skrif-
stofunni, en hún var ekki rauð
og hét: „Iívaða gallar eru á
hernum ?“
„0 jæja, hún hlýtur að koma
í leilirnar seinna. Við sendum
eftir yður, þegar hún finnst.“
Eftir tvo daga var kallað á
mig aftur. Rauði bæklingurinn
var kominn í leitirnar. Einn
hraðboðinn hafði verið að lesa
hann. Hann hélt að það gæti
hjálpað sér til að lonsa úr hern-
um.
1 þetta sinn töluðum við sam-
an einslega. Herdeildarforing-
inn var niðursokbinn í bækling-
inn fáein andartök og dró djúpt
andann. Þá leit hann upp.
„En þessi reglugerð er aðeins
fyrir fólk, sem á enga peninga,“
sagði hann.
„Þá það. Eg, á enga peninga,
herra, sagði eg. „Ekki næga til
að borga hjónaskilnað.“
Herdeildarforinginn varð
bissa. Hvaða stöðu bafði eg á
friðartímum? Eg sagðist skrifa.
„Ritböfundur, er ekki svo?
Jæja, þá eigið þér auðvitað enga
peninga. Vilduð þér gera svo
vel að fylla út þetta eyðublað.“
Eg fyllti út eyðublaðið; það
átti að sýna, að eg ætti enga
peninga. Herdeildarforinginn
var aftur farinn að glugga í
rauða hæklinginn. „Hm, sagði
hann. „Nú kom bohb í bátinn.
Yður er gert að skyldu að
Ieggja fram 5 sterlingspund.“
„Núna strax, herra? spurði
eg. Hann kvað það ekki vera
strax, heldur seinna. Eg sagðist
sjá mér það færl. Hann kvað
það í lagi. Næsta sporið væri að
leita uppi fulltrúann, sem veilti
lagaaðsoð sína.
Hann fannst ekki fyrr en
tveim mánuðum siðar. í fyrstu
stóð mér á sama, en svo varð
eg ástfanginn einn daginn. Það
gerðist meðan eg var í leyfi.
Þess vegna bað eg um annað
viðtal við herdeildarforingjann,
þegar eg kom aftur.
„Eg kem vegna skilnaðarins,
herra.“
„Hvaða skilnaðar? Veit ekkert
um það; hefi ekki með þau mál
að gera. Þér þurfið að finna
veIferðarmálaforingjann.“
„En eg kom til yðar fyrir
tveim mánuðum herra, til að fá
Iagaaðstoð.“
„Jú, rétt. Þér gerðuð það.
Skil ekkert í að eg skyldi gleyma
því! Ja, eg veit ekki hvort nokk-
uð hefir verið gert i málinu. Þér
ættuð að spyrja herdeildarritar-
ann um það.“
Herdeildarritarinn hafði heyrt
eitthvað á þetta minnzt. Það var
bréf um það í einni möppunni,
en í hvaða flokki? Lagaaðstoð?
Velferðarmál ? Velgerðarmál ?
Hjónaskilnaðir? Mátti ekki vera
að því að athuga það núna;
komdu á morgun!
Daginn eftir var kallað á
mig einu sinni enn. Lagafulltrú-
inn var kominn, hann dvaldi í
hálfrar mílu fjarlægð. Þeir
höfðu skrifað honum og beðið
um viðtal; svarið hlaut að
koma innan skamms.
En svarið kom ekki. Þeir
skrifuðu honum aftur eftir
hálfan mánuð. Þá kom svar, en
það var frá Manchester. Laga-
fulltrúinn var ekki lengur fyrir
héraðið, en hafði verið fluttur
til Manchester, ásamt herdeild
sinni.
Ógæfa. Næsta skrefið var að
komast í samband við stjórn
lagaaðstoðarinnar,“ sagði her-
deildarforinginn.
„Telcur það langan tiina,
berra “ spurði eg. „Eg hefi
nefnilega í liyggju að giftast aft-
ur.“
„Guð minn góður, hvað á það
að þýða?“
„Eg lield að mig langi til þess,
herra.“
„En hvernig gelið þér gifzt,
peningalaus maðurinn. Auðvit-
að kemur mér þetta ekkert við.“
„Við vorum að bugsa um að
gifta okkur í júní,“ sagði eg.
„O, eg er nú í vafa um, hvort
þér getið það. Það er komið
fram i desember núna.“
Desember var löngu liðinn
og farið að siga á seinni blutan
í janúar, þegar eg var kvaddur
til viðtals aftur.
Loksins er að komast skriður
á málið.
Það er nýkomið bréf frá laga-
aðstoðarstjórninni. Lagaaðstoð-
arfulltrúi var rétt bjá í Bed-
lingtonstræti. Alveg })rýðilegt.
Hann hefir verið þar í sex mán-
uði. Lika .... skrítið að við
skyldum ekki hafa komizt að
þvi. En allt er bezt þegar endir-
inn allra beztur verður. Eg
hringdi til þessa Trask majors
og fékk hann til að veita yður
áheyrn í kvöld klukkan átta.
Verið komnir bingað klukkan
átta stundvíslega! Varðliðþjálf-
inn nnin fylgja yður til hans.
Á slaginu álla kom eg að
skrifstofu herdeildarinnar. Það
ríkti dauðaþögn í húsinu og
enga Ijósglætu lagði þaðan.
Þetla var á launagreiðsludegi og
þess vegna höfðu allir farið út
lil að fá sér bjór. Iskaldur drag-
súgur fór um ganginn. Eg var
i beztu skónum mínum, en varð
að sta]ipa niður fótunum til að
halda á mér hita.
Er eg hafði beðið í 10 mínút-
ur, heyrðist í einhverjum, sem
var að skrönglast upp þrepin.
Hann náði landi að lokum og
fór að slá saman fótunum bölv-
andi.
„Komndu nær, svo eg sjái
þig,“ sagði eg. Eg hélt að þetta
væri varðliðþjálfinn.
En þetta vai' ekki varðlið-
þjálfinn, heldur Smith öku-
maður. Hann átti einnig í skiln-
aðarmáli og hafði beðið mán-
uðum saman eftir úrslitum
þess. Langt síðan eg hafði séð
kellu mína. Hann hafði fundið
sína síðasta sunnudag og gefið
henni glóðarauga. Sömuleiðis
mannfýlunni, sem hún hélt við.
Við stóðum í ísköldu anddyr-
inu og reyktum vindlinga.
Skyndilega var ljósbjarma
varpað á einkennishúfuna og
fægða linappana á Smitli öku-
manni. Hann kom frá ljóskeri,
sem varðliðþjálfinn bélt á í
hendinni. „Ætlið þið í skilnað
skarfarnir ykkar? Rétt, komið
með mér! Við erum orðnir sein-
ir fyrir. Þegar komið var niður
þrepin, lýsti liann á miða, sem
á var kröfsuð utanáskrift:
„Gainsboroveg 63“. Komið!
Við hlunkuðumst ofan af gang-
stéttinni og feíuðum okkur yfir
götuna í kolsvartri myrkvun-
inni.
Liðþjálfinn staðnæmdist á
götuhorni.
„Þetta er ábyggilega Gains-
borogata. Þá er bara eftir að
finna þetta bölvað liús nr. 63.
Við skulum telja númerin á
hliðunum.“ En þetta feyndist
óframkvæynanlegl, þvi að lið-
þjálfinn bafði tæplega lokið
máli sínu, þegar Ijósið fór að
fölna á ljóskerinu og áður en
honum tækist að beina því að
fyrsta búsnúmerinu, liafði það
alveg slokknað. „ Nú er það
svart, batteríið búið. Hefir hvor-
ugur ykkar eldspýtur?“
„Eg á tvær eldspýtur,“ uml-
aði Smitb ökumaður vesældar-
lega.
„Eg á vindlakveikjara,“ sagði
eg, „sé hann ekki bilaður.“
„Það vildi ekki kvikna á hon-
um fyrst í stað, og þegar það
tókst, slökkti vindurinn það
jafnharðan.
Við vorum á báðum áttum og
brettum upp kragana á frökk-
unum til að skýla okkur fyrir
storminum og ísköldu regninu,
sem var byrjað að streyma yfir
okkur. „Reyndu að kveikja á
annari eldspýtunni, Smith.“
Það tókst ekki að kveikja á
fyrri eldspýtunni. Hann kveilcti
á hinni rétt hjá liliðinu og huldi
hana í hendinni. „Sérðu núm-
erið?“ „Ekkert númer, aðeins
nafn. Nú eru eldspýturnar bún-
ar.“
Liðþjálfanum datt nú ráð i
hug. Hann ætlaði að spyrjast til
vegar í einu húsinu. Fólkið hlaut
að geta leiðbeínt okkur.
Það var árangurslaust. Allir
virtust vera fjarverandi. Hund-
ur kom þjótandi viðvörunar-
Jaust út úr byrginu sínu og réðst
á liðþjálfann. Hann flýði bölv-
andi til baka.
„Eg kæri mig ekki um fleira
af svo góðu.“