Vísir Sunnudagsblað - 05.03.1944, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
S
„Reynið að láta ykkur detta
eitthvað í hug.“
Hvorugum okkar tókst það.
Við vorum báðir ráðalausir.
Við gengum fram og aftur i
myrkrinu og haglélið buldi á
andlitum okkar.
Þá glumdi í byssukefti.
„Stanzið, hverjir eruð þið?“
„Heyrðu vinur, veiztu hvar
nr. 63 er?“
„Getið þið ekki svarað mér,
livað ykkur er á liöndum,
Beddington?“ — „Það er nú ein-
mitt það, sem við erum að leita
að.“ — „Þið skulið spyrja í
varðldefanum á efstu hæðinni.
Þið hljótið að geta fundið það
sjálfir."
Hann sagði það satt. Varð-
klefinn var lýstur upp, sem
væri liann læknastofa. Ljósið
skein út milli óþéttra sandpoka,
sem var hlaðið upp við inngang-
inn. Fordyrið var opið og við
stauluðumst upp tröppur og
inn i forsal. Á öðrum dyrum til
liægri handar stóð: „Varð-
gæzluklefi.“
Skyndilega voru dyrnar opn-
aðar og andspænis okkur stóð
geysilega feitur maður, sem
mér virtist í fyrstu veraherprest-
ur. Sá misskilningur stafaði af
því ,að hálsinn á honum, fyrir
ofan hálsmálið, var vafinn ein-
hverju hvítu, sem eg sá við nán-
ari athugun að var sáravaf, en
ekki prestskragi.
„Veiztu hvar nr. 63 er?“
„Þetta hús er nr. 63, lið-
þjálfi,“ sagði feiti maðurinn
með sáravafið.
„Er það? Jæja, en því í dauð-
anum gat vörðurinn ekki sagt
okkur frá því? Hann sagðist
ekki hafa hugmynd um hvar
það væri.“
Feiti maðurinn fór að hrist-
ast af niðurbældum lilátri. Iláls-
inn yfir sárabindinu varð eld-
rauður eins og á karfa. Andlit
liðþjálfans fékk á sig sama lit.
Hann var ekki í skapi til að láta
lilæja að sér.
Feiti maðurinn sagði: „Það
hefir verið Dinty Moore gamli.
Hann liafði auðvitað ekki hug-
mynd um númerið. „Er ólæs.
— Þið skiljið. Hann man aldrei
hernúmerið sitt, hvað þá heldur
númerið á spjaldinu.“
Við fórum liú inn í varð-
gæzluldefann og fengum of-
birlu í augun af tveimur sterk-
um rafmagnsljósum. Eldurinn
logaði upp i miðjan reykháf.
Gæzluipennirnir sátu með
hálsmálin óhneppt. Beygluð
vekjaraklukka og kanna með
tei stóðu á borði, sem var þakið
brauðskorpum og ostasköfum.
Gæzluliðþjálfinn sagði: „Ætl-
ið þið að finna Rask major.
t
Jæja, þið eruð á réttri leið. Á
að leiða ykkur fyrir herrétt ugl-
urnar ykkar?“
„Nei,“ svöruðum við.
„Þið gætuð auðvitað ekki
kosið ykkur betri verjanda, ef
svo væri ástatt fyrir ykkur.“
Hann var lögfræðingur fyrir
stríð. Já, það held eg! Má ekki
vera að segja ykkur frá því.
Jæja, hvor ykkar á undan? . .
Eg ætla að fylgja ykkur upp til
hans.“
Eg var á undan. Smith öku-
maður með bláu liúfuna bug-
aðist af erfiðleikum hjónalífsins
og lyppaðist niður i hrúgu af á-
breiðum, sem var í hinu horn-
inu. Hann góndi út i loftið og
gnísti tönnum lítilsháttar.
Trask majór var í skrifstofu
sinni uþpi á lofti. Hann var
litlu eldri en eg, var með gler-
augu, yfirvaraskegg og reykti
pípu.
Svipurinn virtist frjálslegur
og ákveðinn. Ánægjulega ólík-
ur herdeildarforingjanum okk-
ar. ,
IJann skrifaði hjá sér upplýs-
ingarnar á skeytaeyðublað:
„Hvernær giftuð þér yður?
Hvenær yfirgaf konan yður?
Af hverju stafaði missætti yð-
ar?“
„Ólík skapgerð, herra,“ svar-
aði eg. „Með öðrum orðurn, við
höfðum ekki nóga peninga.“
„Hvorugur aðili ótrúr
„Nei, herra,“ svaraði eg.
„Það var nú verra. Alltaf auð-
veldara þegar um ótrúlyndi er
að ræða. Mér skilst samt að á-
kvörðuninni verði ekki hagg-
að?“
fc
„Alls ekki, herra“. Nú kæmi
það í ljós, sem mig fýsti helzt
að fá að vita. Hve langan tíma
mundi taka að ganga frá skiln-
aðinum.
„Þér skiljið, að þetta er alll
undir þvi komið: I fyrsta lagi
verður lagaaðstoðardeildin að
samþykkja að taka upp mál
yðar. Ef þeir gera það, verð eg
að fá lögfræðingi málið í liend-
ur. Því næst er spurningin um
rannsóknarréttinn og dómsúr^
sk'urðinn. Málsmeðferðin ein
gæti tekið sex mánuði.“
Það yrði i septemþer. Gæti
allt verið klappað og klárt í
september? „Já, ef allt gengi að
óskum,“ sagði hann. Þetta virt-
ist ætla að fá skjóta afgreiðslu.
IJann ætlaði að láta mig vila,
þegar búið væri að ganga frá
því. Vildi eg biðja Smith að
koma upp, um leið og eg færi?
„Allt í lagi! Komdu þér upp,
Smith,“ sagði eg um leið og eg
gægðist inn í gæzluklefann.
Beyglaða vekjaraklulckan sýndi
9,30. Það er þá búið að loka
Til þeirra sem lifa
Stórkostleg' iðgjöld staðist fáum varla,
stöðugt vill dauðinn hetjur vorar kalla.
Kveðjurnar liinztu flytur feigðarbjalla
fallinna bræðra hels við offurstalla.
Hrímlenzka móðir, svipt ert sólarskini,
séð færð þú ei, að hel á tökum lini,
grátin þú horfir eftir ættarhlyni,
ástkærum maka, bróður, föður, syni.
Vér, sem að lifum, þurfum liefjast lianda,
holl finna ráð, sem bjarga þjóð úr vanda.
Aðgerðalausir ekki megum standa
eða lifbáti tilverunnar stranda.
Sýnum nú, bræður, forna dáð og frækni,
full virðist þörf á allra skyldurækni.
Almáttkan biðjum alheims sáralækni
oss veita styrk í bjargráðanna tækni.
Loks þá vér búumst byrðing lúnum lenda,
le^T þinni náð á friðarhöfn oss benda.
Stálarmi voðans virzt þú frá oss venda,
valdráður Ijóss við liinzta leiðar enda.
Ólafur Vigfússon,
Laugavegi 67.
veitingahúsum — eg varð
skyndilega glorhungraður. Á
leiðinni upp myrkvaða götuna,
gat eg ekki hugsað um annað en
fisk og kartöflur. í skálanum
okkar var enginn matur til og
eldurinn var nærri kulnaður
út. „Félckstu skilnaðinn?“
spurði eitt mannkertið.
Þegar eg leit á hann, langaði
mig helzt til að rífa hann í mig,
,en mér virtist hann ekkert sér-
staklega girnilegur. Eg settist
nú niður og skrifaði bréf —
verður í september.
Skömmu síðar félck eg sjö
daga leyfi. Eg útbjó mig og tók
mér far með lestinni til London.
„Hvérnig gengur með skiln-
aðinn“, spurði hún þegar eg
kom þangað. „Hefir nokkuð
verið átt við það?“
„Trask major hefir málið
með höndum. Það lagast hráð-
lega.“
„Það vona eg að guð gefi“,
sagði liún.
Þegar eg kom aftur, sagði
herdeildarforinginn: „Höm,
meðal annars .... Þetta með
skilnaðinn. Alvarlegt ástand.
Það er búið að setja Trask major
niður annarsstaðar“.
„Búið að flytja hann til,
herra ?“
„Annað hvort til Sciltz-eyj-
anna eða eitthvert annað. Bölv-
uð vandræði. Nú verður að taka
málið upp að nýju.“
„Verður að taka málið alveg
upp að nýju, lierra?“
„Hræddur um það, því mið-
ur. Eg hefi skrifað yfirforingj-
anum og skýrt honum frá
þessu. Eg læt yður vita strax og
eitthvað gerist í málinu.“
Eg hefi ekki ennþá heyrt
neitt frá honum. Auðvitað eru
ekki liðnir þrír mánuðir frá því,
að þetta, gerðist.
Stúlkan mín skrifar mér, að
það liti út fyrir að við giftum
okkur aldrei, ef þessu heldur
áfram. Eg' get nú ekki fallist á
það með henni.
Ef við reiknum með, að þeir
þurfi þrjá mánuði i viðbót til
að hefjast lianda aftur, þá verð-
ur rannsókn málsins og úr-
skurður ekki kominn fyrr en
seint á næsta ári.
Ef til vill er bezt, að það drag-
ist. Hver getur sagt um það.
Það yrði ef til vill búið að semja
frið. Það er alls ekki óhugsandi.
Tvær gamlar kunningjakonur
hittust á götu.
— „Það eru víst nokkur ár síð-
an eg sá yður seinast. Eg ætlaði
varla að þekkja yður; þér eruð
orðin svo ellileg“, sagði þá
önnur.
„Nei, er það satt! Eg hefði svei
mér þá ekki heldur þekkt yður,
ef þér hefðuð ekki verið í sama
kjólnum“, svaraði hin.