Vísir Sunnudagsblað - 05.03.1944, Blaðsíða 8
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍÐM
Abraham Lincoln kunni
manna bezt að segja smellnar
sögur, sem hittu markið. Einu
sinni var hann að verja mann,
sem kærður var fyrir barsmíði
og meiðsli. Segir sagan, að hann
hafi unnið málið í það skipti
með því að segja sögu af hundi,
en við vitnaleiðsluna sannaðist
það í raun og veru, að kærand-
inn bafði hafið ófriðinn, þótt
ekki kynni hann frá upphafi að
að sjá fyrir endi málsins.
„Liklega hefði þó skjólstæð-
ingur yðar getað varizt án
þess að hálfdrepa mótstöðu-
manninn“, sagði sækjandi máls-
ins.
„Þetta minnir mig á sögu“,
sagði Lincoln. „Maður nokkur,
sem grimmur hundur réðist á,
drap hundinn með heykvísl.
,Hvers vegna drapstu hundinn
minn? Hví varðirðu þig elcki
með liinum endanum á hvísl-
inni?‘ spurði eigandi seppa.
,Nú — hví kom hundurinn
ekki með hinn endann að mér?‘
svaraði maðurinn.“
★
Þegar Abraham Lincoln var
að alast upp hjá Tom föður sin-
um og Söru stjúpu sinni, er var
honum sem mætasta móðir, var
oft þröngt i búi hjá þeim hjón-
unum í Litlu-Dúfnavík, svo að
ekki var annað en jarðepli til'
matar. Eitt sinn, þegar ekki var
annað en jarðepli á borðum,
færði faðirinn drottni þakkir
fyrir blessuð jarðeplin.
Þá sagði drengúrinn í hálfum
hljóðum:
„Þetta var nú harla aumleg
blessun.“
★
„Mamma! I þessu tímariti
stendur, að þegar nautgripir éti
með öðrum nautgripum, þá éti
þeir meira og fitni meira.“
„Já, góða mín, það er víst
satt.“
„En þá hljótum við að vera lík
nautgn'pum, mamma.“
„Nú — hvað áttu við?“
„Við hðfum ævinlega meira
að borða, þegar ókunnugir eru
hjá okkur.“
★
Lifitmálarinn- „Þetta er dá-
sam’esa fagurt kvö’d.**
Kona hans- „En er nokkur
leít5 að selja það?*
‘ ★
1 fyrrasumar voru noldcrir
unglingar úr borginni- á
skennntiför austur í sveitum.
Kvöld eitt hittu þeir stálp'aðan
strák, sem «var að relca lcýr á
stöðul. Reylcjavílcurpiltarnir
hugðust nú að slcennnta sér á
kostnað sveitadrengsins, en
skemtan þeirra varð endaslepp,
því að strálcsi kallaði til þeirra:
„Þess arna þurfti nú eklci
með; eg þekkti ylckur áður en
eg heyrði til ykkar.“
★
Fyrir nolckru birtist i Sunnu-
dagsblaði fáeinar nafnagátur.
Nú hefir hinn þjóðlcunni hag-
yrðingur Páll á Hjálmsstöðum
sent 8. síðunni nafnagátur þær,
sem hér fara á eftir:
|
Karlanöfn.
Snarhendur úr snæ og reylc
snýr oft langa þræði.
Fjalls við brúnir byrjar leilc,
á burstum raular lcvæði.
I
Allsstaðar á undan gelclc
— er það gamall vani.
Mörgum varð hann mætumreklc
morðingi og bani.
Með byssu og spjót á baki geng,
böggla og pynlcla hef eg.
Ef að mæti dáða dreng
drápslcot honum gef eg.
Ótilneyddur eldinn vóð,
angurfullur stundum.
Ylja, hressi, örva blóð,
umvafinn af sprundum.
Kvennanöfn.
Gleður lýð með svásum söng,
svölun veitir góða,
krókótt spor um klettaþröng
lcnýja strengi ljóða.
J
Nafnið þýðir sólcn og sverð,
sitt á báðar hendur,
jíar sem bölvís bragna mergð
brytjar skjalda rendur.
I
Nafnið hylst í hverju blómi,
hagann slcreytir til og frá.
Innanhúss að allra dómi
æðsta skraut, er finna má.
Hárramur af jHáva frú
hríðin lclóta stinna. —
Maður, hérna mættir þú
meyjar nafngift finna.
(Ráðningar á bls. 3.)
★
„Má eg biðja yður um einn
koss, ungfrú Sigrún?“
„Hvernig getur yður dottíð
slíkt í hug, herra skipstjóri?“
„Má eg þá stela honum?“
„Það er alli annað mál.“
★
Hún: „Það er ósiður að vera
að lesa blöð yfir naatborðinu,“
Reykholtskirkia
Það er næsta athyglivert, hversu kirkjubyggingum þessa lands hetir
allt til þessa verið lítill sómi sýndur, í stað þes? að erlendis bera kirkju-
byggingar ekki aðeins af flestum öðrum byggingum, heldur er þeim jafn-
an valinn staður, þar sem þær gnæfa yfir umhverfi sitt, oft uppi á háum
hæðum og hnúkum.
Reykholtskirkja er með sama markinu brennd og aðrar þær kirkjur,
sem fátæktegastar eru og hrörlegastar á þessu landi. Er Reykholt þó ekki
aðeins einn af merkustu sögustöðum þessa lands, heldur er þar nú
risið upp fjölsótt menntasetur og ástæða þvi margföld til að sýna bygg-
ingum staðarins einhvern sóma.
Næst þegar Reyklioltskirkja verður endurbyggð, þarf að gera veg henn-
ar meiri — e. t. v. ekki að stærð, því að sveitakirkjur þurfa elcki að vera
nein bákn, heldur þarf að gera hana faHega og stílhreina, frumlega en
þó í samræmi við umhverfi sitt og svip landsins. — Og þannig eiga ekki
aðeins kirkjubyggingar að vera, heldur hver einasta bygging landsins,
þannig, að maður hafi unun af að horfa á þær, en að þær særi ekki
fegurðarkennd manns eða stingi mjög í stúf við umhverfi sitt.
jHann (lesandi): „Nú, nú —
hm — feylcilegt úrval af lcven-
höttum .... nýjasta tízka . . . .“
Hún: „Æ, góði, lofaðu mér að
sjá það .... fáðu mér blaðið.“
★
„Það er elcki til nema einn
einasti maður í öllum heimin-
um, sena eg vil eiga.“
„Nú, það er elclci heldur leyfi-
legt að eiga nema einn mann.“
★
í háskólabólcasafninu í Cam-
bridge getiir lcoaaaizt fyrir ein og
liálf anilljón bólca, og bókahyll-
urnar eru samtals 60 lcm. á
lengd. ;
★
Þegar skáldsagnahöfundurinn
Charles Read var ásakaður fyrir
að hafa hnuplað efninu i eina
af skáldsöguaum sþaum, svar-
aði hann: ,JEg mjólkaða þrjú
bundruð lcýr i hana. en smjörið,
sena eg bjó til. á eg sjálfur.“
★
Þegar þú talar, hreyfir þvt 44
misniunandi yöðva,
Á þessum hluta árs, þegar
fólk er öðru hverju að fá in-
flúenzu, er fróðlegt að rifja það
upp, að ýnasar stéttir naanna
eru, að því er virðist, ónærnar
fyrir flensunni. Gasmenn eru í
þessum hóp. Lítur út fjhár, að
þefurinn, sem jafnaia er í gas-
stöðvum og mörgum mislikár,
geri sitt til að gera menn ónærna
fyrir inflúenzu. Menn, sem fást
við að bræða tjöru, eru einnig
að mestu ónæmir. Þetta hefir
leitt til þess, að utanlands senda
margar mæður börnin sín til að
leika sér í námunda við naenn,
sem eru að malbika götur og
trúa þvi að þetta sé holt fyrir
börnin. Möa-gum þykir afleit
lýktin af sútunarvea-lcstæðuna,
en sannleikurinn er sá, að lykt-i
in sú er rnjög góð vörn gegn
allskonar sjúkdómum, svö sem
kvefi, hálsbólgú og jafnvel tær
ingu. Loks rná geta þess, að
verlcamenn i saltnnmum "ð'a"
milc'a mótstöðu gegn kulda, o
er þeim síður hætt við ofkæl
ioagu ep öðrurn mömautiu