Vísir Sunnudagsblað - 23.04.1944, Síða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Innstidalur er í Hneglafjöllum. Hann er paradís skíðanianna, ekki aðeins vegna skíðabrekkna og snjó-
laga, heldur einnig vegna fjölbreytrar fegurðar landslagsins, einkum þegar snjór hvílir yfir landinu og hjúp-
ar það í hið hvíta slfart sitt. Oft er snjór í Innstadal þótt jörð sé auð á láglendinu og má fara þar á skiðum
bæði snemma hausts og líka nokkuð fram eftir vori. Þess má geta, að i Innstadal er gamalt útilegumanna-
bæli, og sér þar enn fyrir beinum frá þeim tíma.
SÍI»A\
Séra Guðmundur Torfason.
Það er sagt um liann, að aldrei
yrði komið svo að honum, að
hann hefði ekki vísu á reiðum
ltöndum til að svara fyrir sig.
Þegar Guðmundur var vígð-
ur var Sigurður skáld Breið-
fjörð viðstaddur í kirkjunni.
Hann stóð í kirkjudyrum, þeg-
ar Guðmundur kom út með
hiskupi. Laut hann ]>á að Guð-
mundi og hvíslaði að honum:
„Þarna ertu þá orðinn prest-
ur, Gvendur.“ — Guðmund-
ur hvíslaði þá aftur, án þess að
nema staðar:
Já, ég er prestur, ég er bezti
maður,
en þú ert hlesstur háðungum
og hefir flest af skömmunum.
(Sunnanfari 1896).
★
Rússneskir bændur bera kola-
salla á bómullarekrur sínar,
ekki til að auka áburðinn, hekh
ur til að auka hitann. Nú er
ekki svo að skilja að bændurnii
kveiki í sallanum, hinsvegar
liafa þeir uppgötvað að dökkir
hlutir leiða ljósgeislana betur en
Ijósir hlutir og með því að bera
kolasallann á jörðina, fá bænd-
ur hómullina um það til mán-
uði fvrr í ræktun en ella.
★
Englendingar eru allra manna
fastheldnastir í fqjrnar venjur.
Ein af hinum hefðbundnu venj-
um við brezku konungshirðina
er að klæða alla varðmenn kon-
ungs geysimiklum bjarnar-
skinnshúfum, sem þeir bera
jafnt sumar sém velur. Enda
þótt húfur þessar séu hinar
þægilegustu í velrarhörkum er
allt öðru máli að gegna sól-
hjarta sumardaga. Þá kemur
það fyrir að varðmennirnir þola
ekki hitann og falla í öngvit áð-
ur en varir. — ítrekaðar tilraun-
ir til að fá þessu breytt hafa
reynzt árangurslausar; meira að
segja var daufheyrzt við bónar-
bréfi eiginkvenna varðmann-
anna, þar sem beðið var um létt-
an sumarbúning þeim til handa.
Þessari beiðni var synjað með
þeim forsenduiti, að þetta hryti
í hág við fornar venjur. — Varð«
meníitFní?? við Ruekín|iwmhöll
mega svitna og falla i ómegin
eftir sem áður.
★
Rússar eru taldir einhverjir
beztu skákmenn heimsins, og er
það ekki að ófyrirsynju. Af
heimsmeisturum eru ekki nema
einir tveir, sem ekki eru fæddir
í Rússlandi eða löndum, sem
verið hafa rússnesk, þeir dr.
Euwe og Capablanca. (En
Capablanca er kvæntur rúss-
neskri konu). Það er ekki langt
síðan dr. Aljekin og Boguljubov
kepptu um lieimsmeistaratign-
ina, háðir rússneskir. Skömmu
siðar vann Botvinnik tignina af
dr. Aljekin. Meðal hinna má
nefna Keres, sem er frá Eist-
landi, Reshevski, rússneskan
gyðing, Fine og Flohr. Enginn
þessara manna reykir, nema
Reshevski, og enginn þeirra
neytir áfengis.
★
Skákklúbbur heimsótti geð-
veikrahæli til að keppá þar i
samkeppni milli meðlima
klúbhsins og sjúklinganna. Einn
klúbbmanna drap peð af sjúk-
lingi i framhjáhlaupi. „Hvað á
þetta að þýða?“ spurði sá geð-
veiki. „Eg drep í framhjá-
blaupi“, svaraði hinn. „í frarn-
hjáhlaupi? Hver fj.... er nú
það? Nfei, væni minn. Það getur
verið að þú lialdir að við séum
eitthvað skrítnir hérna. En
svona vitlausir eruni við ekki.
Láttu peðið kyrrt.M
★
Jónas var áliafur skákmaður5
Kvöld eitt kom hann heim kl. 3
að nóttu af skákkeppni og hugs-
aði með sér að ekki myndi taka
þvi að fara að sofa, þvi að hann
átti að mæta til vinnu kl. 7 um
morguninn. Hann fór því að at-
huga hiðskák, er hann átti i
keppninni. Hann rankaði við
sér, þegar klukkuna vantaði
kortér i sjö og liraðaði sér á
skrifstofuna. Þar rakst liann á
forstjórann og bað afsökunar á
þvi að hann kæmi fullseint.
„Það gerir ekkert til,“ sagði foi'-
stjórinn. „En hvað var að yður
i gær og fyrradag ?“
★
Skákmaður rakst á mann í
bókasafni, sem var að lesa skák-
rit af áhuga. Hann gaf sig á tal
við liann og spurði, hvort hann
hefði gaman af að tefla. Jú,
svaraði hinn, en þóttist vera
byrjandi. Það var samt úr, að
þeir tefldu eina skák, og byrjaði
byrjandinn á kóngspeði, en
hinn gerði sama. Leið nú kortér
svo, að byrjandinn hreyfði ekki
mann. Þá gerðist lxinn óþolin-
móður og spurði, hvort leikur-
inn kæmi ekki bráðum. „Tja,
það er nú það,“ svaraði byrjand-
inn og handlék riddara. „Eg er
að reyna að muna, hvernig þessi
hérna hreyfist. Það er eitthvað
kyndugt við ganginn hans.“
★
Ahues hét þýzkur skákmeist-
ari, sem sagði þessa sögu: Hann
hafði gaman af að tefla við
ókuimuga á kaffihúsi, en vildi,
gjarnan yeðja kaffibolia um
úrslitin. Kvöld eitt tefldi hann
margar skákir við ungan mann,
sem jafnan tapaði, og lauk svo,
að Ahues átti hjá honum 28
kaffibolla. Pilturinn afsakaði
það, að hann hefði ekki liand-
hært fé og hað meistarann að
ganga með sér heim, hann átti
lieima skammt þar frá. Þegar
heim kom, kallaði pilturinn til
mömmu sinnar: „Mamma, viltu
gera svo vel og fara fram í eld-
liús og hita kaffi. Þessi herra
ætlar að drekka 28 kaffiboIla.“
★
Steinitz var heimsmeistari í
skák og átti lieima í London á
tímum Viktoríu drottningar.
Hann tók gjarna við áskorun-
um af hverjum sem vera vildi
og lagði jafnan 10 sliillinga
undir. Ungur maður tók að
venja komur sínar til Steinitz
og tapaði jafnan, og voru það
engar smáræðis upphæðir, sem
Steinitz vann af honum. Kunn-
ingi Steinitz sagði honum, að
ef þessu héldi áfram, myndi
pilturinn brátt hætta að reyna
og ráðlagði Sleinitz að tapa
viljandi skák í eitt skipti, til
þess að vekja áhuga piltsins og
fá hann til að leika áfram — og
tapa meiru. Dag nokkurn lék
Steinitz viljandi af sér drottn-
ingu i þriðja leik og gaf, siðan
taflið. Pilturinn varð himinlif-
andi. Hann hrópaði upp yfir
sig: „Eg hefi sigrað heimsmeist-
arann — eg hefi nóð langþráðu
takmarki." Síðan fór hann burt
og kom aldrei aftur,