Nýja dagblaðið - 19.02.1934, Blaðsíða 3

N Ý J A
DAGBLAÐIÐ
3
Ljúgvitnamálið
gegn Hermanni Jónassyni iögreglustj.
Framh. af 1. síOu.
H. J. standa á hæðinni vestan |
á eyjunni og skjóta úr rifflin-
um, og vegna þess að hlaupið
hafi stefnt að sjónum „gizki
hann á“, að H. J. hafi verið að
skjóta sjófugla.
Aðspurður segist Oddgeir
ekki verulega hafa tekið eftir
því, hvemig H. J. var klædd-
ur.
Kærandinn benti á Gustav
Karlsson sem vitni, segist hafa
séð hann, ásamt öðrum manni,
fara út í eyjuna rétt á eftir
H. J.
Framburður Gustavs Karls-
sonar.
Gustav Karlsson segir svo
frá, að hann hafi verið staddur
úti í eyju dag einn fyrrahlut-
ann í októbermánuði ásamt
Jóni Valby. Segist hann þá
hafa heyrt skot og séð H. J.
standa á hæðinni vestan á eyj-
unni með byssu í hendinni, en
segist ekki hafa séð liarm
skjóta. Hann segist álíta, að
Jón Valby hafi tekið eftir
þessu. Gustav segist ekki hafa
séð Oddgeir Bárðarson.
Jón Valby neitar að liaía sóð
H. J. eða heyrt skot.
Jón Valby skýrir svo frá, að
hann hafi oft verið með Gustav
Karlssyni úti í eyju. En hann
segðist aldrei, hvorki þegar
hann hafi verið með Gústav né
endranær, hafa orðið var við
Hermann Jónasson í eyjunni.
Hann segist aldrei, þegar hann
hafi verið með Gustav, hafa
orðið var við mann skjóta í
eyjunni. Aðspurður telur hann
víst, að hann mundi hafa tekið
eftir slíku, ef það hefði komið
fyrir, og muna það.
Samprófuu vitnanna við
Hermann Jónasson.
Þá kom að því, að yfirheyra
vitnin nánar um einstök atriði,
og lét Hermann Jónasson þá
leggja fyrir þau ýmsar spurn-
ingar.
Reyndist þá framburðurinn
ósamhljóða í ýmsum atriðum.
Oddgeir segír, að skotin hafi
verið tvö. Gustav segir, að það
hafi verið eitt.
Oddgeir segir, að þegar hann
hafi séð manninn skjóta, hafi
Gustav og félagi hans verið all-
langt út eftir eyjunni. Gustav
segist ýmist ekki hafa farið
nema að sundskálanum eða
austur af honum (seinni fram-
burður).
Oddgeir segir talsvert af
unglingum hafi verið á granda-
garðinum og „margt fólk í eyj-
unni“. Nánar aðspurður í
næsta réttarhaldi man hann
eftir að hafa séð fimrn menn í
sjálfri eyjunni. Hann segist
ekki hafa þekkt neinn af þess-
um mönnum, en heldur, að
tveir af þeim hafi verið
„sveitamenn“. Ekkert af þessu
„fólki“ hefir gefið sig fram eða
fundizt. — Gustav segist hins-
vegar engan mann hafa séð í
eyjunni, nema þann, sem hann
segist hafa séð skjóta á hæð-
inni.
Oddgeir og Gustav komast i
bobba.
Þegar H. J. hafði látið Gúst-
av Karlsson skýra frá, hvar
hann hefði staðið í eyjunni, i
þegar hann hefði þekkt sig á
hæðinni, lét hann spyrja hann
nýrrar spurningar: Hvort hann
hefði séð, hvernig H. J. heí'ði
verið klæddur og á hverju hann
hefði þekkt H. J.
Gustav sagði, að H. J. hefði
verið í dökkum eða gráum
frakka, dökkum fötum, og haft
á höfði hatt með slútandi börð-
um. Hann kvaðst hafa þekkt
H. J. þegar hann hefði snúið
sér við svo að hann hefði séð
framan í hann.
Hann kvaðst ekki hafa komið
nær manninum en þá, er mað-
urinn hefði staðið á hæðinni,
en hann sjálfur (vitnið) rétt
austan við sundskálann. Eftir
það hefði maðurinn haldið
áfram lengra út í eyjuna, en
Gustav sjálíur til lands.
H. J. íer með dómarann og
vitnin út í eyju.
Rannsóknardómarinn ákvað
nú að láta vitnin staðfesta
framburð sinn með eiði.
H. J. fór þá fram á það, að
áður en eiðfestingin færi fram,
yrði farið með vitnin, að sér
viðstöddum út í eyju og þau
látin sýna þar staðarafstöðuna.
Þegar vitnin svo stóðu í þeim
sömu sporum, sem Gústav
kvaðst hafa staðið, þegar hann
hefðj þekkt H. J. á hæðinni,
sendi H. J. mann út á hæðina.
Komu þá'fjórir menn, sem þar
höfðu verið í hvarfi, upp á
hæðina, þar sem H. J. átti að
hafa staðið.
Hermann Jónasson krafðist
þess þá, að vitnin yrði látin
segja til um, hvaða menn þetta
væru.
Vitnin þekktu engan.
Rannsóknardómaranum kom
þessi athöfn sýnilega mjög á
óvart og spurði, hvað þetta
ætti að þýða.
Ég ætlaði mér aö sanna það
hér á staðnum, sem ég nú hefi
gert, sagði Hermann Jónasson,
að þetta vitni er ljúgvitni"),
því að það hefir í réttinum
borið um og ætlað að sverja
atriði, sem það getur ekki hafa
skynjað.
Þegar í réttinn kom, krafð-
ist H. J. þess, að setulögreglu-
stjórinn tilkynnti dómsmála-
ráðuneytinu þegar í stað, hvað i
komið hefði fyrir vitnin, og að
þau yrðu tekin undir saka-
málsrannsókn fyrir rangan
framburð**).
*) Fyrir þessi ummæli o. fl. hafa
þeir Oddgeir og Gustav nú farið
í meiðyrðamál við H. J.!
**) Fýrir þetta hafa vitnin líka
stefnt H. J.!
Vitnin gátu ekki hata þekkt
manninn á hæðiniii.
Fjarlægðin, sem Gustav
Karlsson þykist hafa þekkt H.
J. á, er um 300 metrar og fjar-
lægðin frá Oddgeiri nokkru
meiri. Er þetta jafn langt og
frá Arnarhvoli niður á hornið
á Pósthúsinu eða úr miðju
Bankastræti vestur í Aðal-
stræti. Getur hver sem vill
prófað sjálfur, hvort hann
myndi vilja vinna samskonar
eið og Gustav Karlsson.
Það skal tekið fram, að vitn-
in viðurkenndu að þau, undir
venjulegum kringumstæðum,
þekktu alla þessa fjóra menn í
sjón og væru sérstaklega kunn-
ugir einum þeirra. Þau reyndu
að snúa sig út úr þessu með
því að skyggni væri ekki nógu
gott, og bauð þá H. J. að end-
urtaka tilraunina í því skyggni,
sem þau tiltækju, en því var
neitað.
Og samt sóru þaul
En á fimmtudaginn var lét
Amljótur Jónsson vitnin, í stað
þess að þau yrðu tekin undir
rannsókn, sverja það, að þau
hefðu þekkt Hermann Jónas-
son í þessari fjarlægð í októ-
bermánuði síðastliðnum!
En Jón Valby sór líka.
Sóru þessi tvö vitni (Odd-
geir og Gústav), innbyrðis
hvort á móti öðru og um at-
burði, sem samiað er að þau
gátu ekki, skynjað. Og daginn
eftir sór þriðja vitnið Jón Val-
by sinn framburð, sem skýrt
er frá hér að framan og er
þvert ofan í framburð hinna.
Þetta er þá orðið úr kæru
Oddgeirs Bárðarsonar.
Vitnin frá 1930.
Vitnin frá 1930, sem bera
gegn Hermanni Jónassyni, eru
fjögur: Valdemar Þórðarson
frá Brekkholti (áður kunnug-
ur lögreglunni) og bílstjóri,
sem segist hafa verið með hon-
um við grandagarðinn, enn-
fremur þeir Egill Jónasson,
starfsmaður við pípugerð Jóns
Þorlákssonar og Stefán ólafs-
son frá Fúlutjörn. Þessir menn
eru allir kunningjar, eftir því
sem þeir hafa sjálfir skýrt frá
í prófunum.
Vitnin við grandagarðinn.
Valdemar og bílstjórinn,
segjast, þann 1. des. 1930,
hafa séð H. J. ganga fram
grandagarðinum með riffil að
því er þeir halda milli kl. 1.
og 2 um daginn.
Vitnin í eyjunni.
Egill og Stefán segjast hafa
farið út í eyju þennan dag til
að líta þar eftir bát. Þeir segj-
ast hafa gengið út eftir eyj-
unni til að bíða eftir háflæði.
Þegar þeir komu til baka, segj-
ast þeir hafa mætt H. J. í
miðri eyjunni með riffil og
hafi hann farið út eftir eyj-
unni. Segjast þeir svo hafa
staðið undir prömmum syðst
í eyjunni, til að standa af sér
hríðarél. Segja þeir, að H. J.
hafi þá snúið við, að því er
þeir álíta undan hríðarélinu
(en hefði reyndar verið móti),
en hiúðarélin segja þeir að hafi
skollið á öðru hverju, og
stormur hafi verið á suðvestan.
„Æðarkollan“.
Vitnin segja svo frá, að þeg-
ar H. J. hafi verið kominn rétt
að segja til þeirra, hafi hann
skotið einu skoti vestur á sjó-
inn út í brimið. Hafi æðarkolla
orðið fyrir skotinu og „legið“,
enda hafi verið á hana miðað.
Segja vitnin, að H. J. hafi þá
litið til þeirra og virzt vera
illa við nærveru þeirra. Síðan
hafi H. J. komið til þeirra, tal-
að við þá, boðið þeim að reyna
riffilinn, skotið síðan sjálfur í
mark og þvínæst farið í land.
Telja þau, að klukkan hafi þá
verið nokkuð gengin í þrjú.
Nánar aðspurð hafa vitnin
staðfastlega borið það, að II.
J. hafi verið 1 eyjunni nokkru
fyrir og um háflóð og farið í
land, þegar byrjað var lítið eitt
að fjara út.
Klukkan var tvö um háílóð.
Háflóð hefir samkvæmt
almanaki 1930 verið nákvæm-
lega kl. 2 þennan dag.
Æðarkolluna segja vitnin
hafa rekið á land, og hafi þeir
ekki hirt hana, en lagt hana
upp á eyjuna. Skothylki segj-
ast þeir hafa fundið, sem H.
J. hafi skilið eftir, og hefir
Stefán lagt það fram í réttin-
um sem sönnunargagn. En það ,
er samskonar og seld eru hér í ,
hundrað þúsunda tali hjá Jó- f
hanni Ólafssyni. En þetta skot- ,
hylki segist vitnið hafa geymt
þessi þrjú ár.
Maðurinn með fjárhópinn.
Þessi vitni voru fyrst yfir- ,
heyrð áður en framburður vitn- !
anna frá sl. hausti ónýttist. ’
En eftir það tók dómarinn þau
til nýrrar yfirheyrslu og end-
urbættu þau þá framburðinn.
Sögðust þau þá m. a. hafa
séð gamlan mann reka fjárhóp
í land eftir grandagarðinum,
og hafi þessi gamli maður með
fjárhópinn mætt H. J., þegar
hann var á leiðinni út í eyjuna.
Hafi H. J. þá verið að skjóta
á máfa á flugi, og þá að sjálf-
sögðu gengið gegnum fjárhóp-
inn, sem gamli maðurinn rak,
því að garðurinn er, eins og
menn vita, ekki breiður.
Vitnunum bar ekki saman.
Þrátt fyrir tvöfalda prófun,
urðu þessi vitni líka ósam-
hljóða, þegar Ií. J. fór að láta
spyrja þau.
Egill segir, að „kollan“ hafi
verið blóðug að framan. Stefán
segir, að ekkert blóð hafi á
henni verið, en skotsár á henni
miðri.
Stefán segir, að H. J. hafi,
eftir að hann skaut „kolluna“,
skotið einu skoti austur yfir
eyjuna, og muni það liafa farið
í sjóinn. Egill segir, að H. J.
hafi aðeins skotið þessu eina
skoti vestur, en síðan engu
fyr en hann hafi komið til
vitnanna og farið að skjóta í
mark.
Stefán segir, að „kolluna“
hafi rekið upp á þurrt land.
Egill segir, að hún hafi legið í
NÝJA DAGBLAÐIÐ |
Útgeíandi: „Blaðaútgáían h.í.“ |
Ritstjóri:
Dr. phil. þorkell Jóhannesson. |
Ritstj ómarskrif stoí ur:
Laugav. 10. Simar 4373 og 2353. |
Afgr. og auglýsingaskrifstofa: |
(Vusturstræti 12. Simi 2323.
' Framkv.stjóri:
Vigfús Guðmundsson.
Áskriítargj. kr. 2,00 á mánuði. |
í lausasölu 10 aura cint. |
| Prentsmiðjan Acta. I
sjónum, þegar þeir tóku hana.
Svipað ósamræmi er í nokkr-
um öðrum atriðum.
pórarinn á Melnum.
Það er mörgum Reykviking-
urn kunnugt, að maðurinn, sem
hefir fé í eyjunni, og er oft
á ferð með það um granda-
garðinn, heitir Þórarinn Jóns-
son og á heima í Smiðjuhúsi,
oft kallaður Þórarinn Jónsson á
Melnum, af því að hann átti
áður heima suður á Melum.
Hann er 64 ára að aldri, kunn-
ur borgari hér í bænum. Hann
hefir einnig mætt í réttinum.
Aðspurður kveðst Þórarinn
, hafa rekið fé út í eyjuna á
vetrum í hverju færu veðri
síðan grandagarðurinn vai'
byggður. Kvaðst hann fara út
í eyna tvisvar í sólarhring —
til að reka féð og sækja — og
oftar, þegar stórstreymt sé
eða vont veður eða útlit fyrir
það. Hann kvaðst ekki muna,
hvort hann hefði verið þarna á
ferðinni 1. des. 1930, en ef
maður hefði verið á ferð með
fé á garðinum þann dag, væri
ekki öðrum til að dreifa en
sér, því að aðrir hefðu ekki
haft fé í eyjunni á vetrum í
mörg ár.
Þórarinn kveðst hafa þekkt
Hermann Jónasson í sjón, síð-
an hann varð lögreglustjóri,
og kvað hann H. J. aldrei hafa
borið fyrir sín augu í eyjiumi,
eða á grandagarðinum.
ítarlega aðspurður kveðst
hann ekki efast um, að hann
myndi muna eftir því, ef hann
hefði mætt H. J. þama, hvað
þá ef hann hefði mætt honum
með skotvopn.
„Föll3“ og hríðarélin.
öllum vitnunum segist svo
frá, að hríðarél hafi verið,
þegar þessir atburðir gerðust.
Miða þau ýmislegt í framburði
sínum einmitt við þessi hríðar-
él og „föl“, sem verið hafi á
á jörðu eftir éljaganginn. Til
viðbótar við það, sem áður er
nefnt, segist Stefán hafa séð að
farið var að fjara út, þegar
þeir fundu „kolluna", því að
ekkert föl hafi verið á fjöru-
borðinu eins og annarsstaðar í
fjörunni.
Ennfremur segja bæði vitn-
in, að ef „kolluna“ hafi ekki
rekið beint að landi, muni hana
heldur hafa rekið inn með
landinu, þ. e. þegar nánar er
aðgætt, talsvert móti vindi.
Vottorð veðurstofunnar.
Þegar vitnin áttu að fara að
vinna eið að þessum framburði