Nýja dagblaðið - 24.05.1934, Blaðsíða 2

2
MT * J A
dasblabib
Ljóma
Titamíu-smiörlíki
heíir lagt fram vísindalegar sannanir
frá Statens vitamin Laboratorium um
að Ljóma smjörlíki innihaldi
sólskinsviíamínið * D vitamínið
Engin önnur smjörlíkisgerð á landinu
hefir getað lagt fram slíkar sannanir
frá þessari þekktu, ströngu og viður-
kenndu vísindastofnun.
2-3 duglejíir menn
geta fengið umboð til að líftryggja fyrir lífsábyrgðar-
félagið SVEA hér í Reykjavík og nærliggjandi aveitum.
Gióður hagnaður fyrir duglega menn.
Leitið upplýsinga hjá aðalumboði SVEA á Islandi:
C. A. Broberg
Lækjartorgi 1 S í m i 3 1 2 ‘d
NB. Fyrirspurnum þessu viðvíkjandi ekki svarað í síma
Barnavinafél. Sumargjöf
heldur bazar næsta sunnudag í Grænuborg. Gjöfum er þakksam-
lega veitt móttaka daglega eftir hádegi. Einnig tekið á móti um-
sóknum fyrir börn á dagheimilið, sem hefst 1. júní n. k. Sími 4860
Gatnla
laugardag 26. maí kl. 11
Skemmtilegt kvöld
Þrír kátir
náungar
Gellin og BorgntrHm
með aðstoð
Bjarna Björnssonar
enn fremur svna Helene
Jónssou og Egild Carl-
seu nýtízku stepdans,
með harmonikuundirspili
Aðgöngumiðar 2,00, 2,50
og 3,00 í Hljóðfærahús-
inu, Atlabúð, Eymundsen
og Pennanum.
NINON
OC3IO • s— 'T
Nýtisku peysur, blússur, plls og
kjólar alltaf að koma.
Sauugjarnt verð.
NINON
AUJTTUDJTRÆTI • 12
^ MV
Mynda og nammavepzl.
FREYJUG. 11 Sími 2105
ÍSLENZK MflLVERK
Ursmlðavinnustofa
mín er í Austurstræti 8.
H&r&ldnr Hagan
Sími: 8890.
AHráttarafl Mihara eldfjallsins
á japanska sjáifsmorðingja
Mörg hundruð manna
hafa kastað sér ofan í
gíginn og fyrirfarið sér
síðastliðið ár. .Tapanska
stjórnin stendur ráð-
þrota gagnvart þessu
sjálfsmorðaæði.
I Tokioflóanum við strendur
Japans liggur lítil eyja, sem
heitir Oshima. Þar er eldfjallið
Mihara. Er það ægilegur gígur,
sem alltaf sýður og kraumar
í, og stígur upp af honum sí-
felldur reykjar og gufumökkur.
Það var 7. janúar 1933, að
tvær ungar japanskar háskóla-
stúlkur frá Tokio komu til eyj-
arinnar, og gengu upp á fjallið.
Er þær höfðu dvalið á rönd eld-
gígsins nokkra stund, og horft
ofan í reykjarhafið, skrifaði
önnur þeirra kvæði, þar sem
hún lýsti því, hversu fagur
dauðdagi það væri að kasta sér
ofan í sjóðandi gíginn, og leys-
ast þar sundur og stíga svo til
himins með reyknum. Skýrði
hún skólasystur sinni frá því,
að hún væri staðráðin í því að
íyrirfara sér á þennan hátt, og
eftir að hún fékk loforð hjá
hinni að þegja yfir dauða sín-
um í fimm ár, þá hljóp hún
fram af.
En hin gat ekki haldið þagn-
arheitið, og sagði einni skóla-
systur þeirra frá því. Hún
tók sér samstundis ferð á hend-
ur til eyjarinnar og endaði þar
líf sitt á sama hátt. En þetta
varð uppvíst og komst í blöðin,
og það var ritað um hinn fagra
og skáldlega dauðdaga stúd-
entanna Mieko Ueki og Kiyoko
Matsumoto, og breiddur yfir
það einskonar helgiblær og
það varð, að því er menn álíta,
orsökin til þess æðis, er greip
fólkið.
Fjöldi manna flykkist til
eyjarinnar og allir stefndu upp
að eldgígnum og margir end-
uðu þar líf sitt. Það var mjög
fámenn lögregla á eyjunni, og
hún g-at ekki reist rönd við
þessu. Það voru sendir lög-
reglumenn í tugatali frá Tokio,
en það tókst samt ekki að
hindra fólkið. Þrátt fyrir það
að lögreglan náði í fjölda
manna, sem ætlaði að fyrir-
fara sér, þá sluppu alltaf ein-
hverjir úr höndum hennar, og
dag nokkurn síðastliðið sumar
sáust sjö menn steypa sér ofan
í gíginn.
Annað sinni stóð hópur
manna á barmi gígsins. Spurði
þá einn meðal þeirra, hvort hér
væri nokkur, sem vildi kasta
sér fram af. Samstundis tók
mig'ur maður sig út úr hópnum
ög' stökk fram al'.
Japanir líta á dauðann eins
og vissa leið til paradísar, þar
sem þeir síðan lifi í eilífum
sæludraumi. í þeirra augum er
ekkert rangt við að taka sitt
eigið líf, og sökum þess, að
þeir hafa auðugt ímyndunaráfl,
og eru næmir fyrir fegurð, þá
ráða þeir sig af dögum á sem
skáldlegastan hátt, og nær allt-
af á fegurstu stöðum, eins og
í Kegonfossinum eða á strönd-
inni við Kamakura, eða þá í
Mihara eldgígnum. Allir þessir
staðir eru rómaðir fyrir fegurð
sína.
Stjórnarvöldin ha'fa staðið
ráðalaus gagnvart þessu æði,
sem greip um sig méðal fólks-
ins síðastliðið ár. Er talið, að
ekki verði tekið fyrir það að
fullu fyr en almenningi verði
komið í skilning um, að þéssi
dauðdagi er hvorki fagur eða
skáldlegur og fólkið líður lim-
lesting og kvalir, áður en það
deyr. z
HILLIN Q IslenzkurTango
eftir Þóri Jónsson, útsett af Roy Wat-
ling — Fœst i Hljóðfærahúsi Reykja-
vikur, Atlabúð og hjá K. Viðar.
RAUÐA HÚSIÐ.
einn eftir af fjölskyldunni, síðan systir hans dó fyrir
ári síðan. Ég efast um það, að hún hafi vitað, hvort
Robert var á lífi eða ekki. Það var aldrei minnst á
hann.
Næstu tvo daga unnum við Mark að framkvæmd
þessa áforms. Þér skiljið það nú, að tilgangur okkar
beggja var ekki hinn sami. Erfiði Marks byggðist á
því að þessi grikkur hans skyldi auka frægð hans
um nokkurn tíma, mitt, aftur á móti, að það skyldi
fara í gröfina með honum. Hann þurfti bara að gabba
Miss Norris og hina gestina, ég varð að gabba alla.
Þegar hann var kominn í gerfi Marks, ætlaði ég að
myrða hann. Robert átti þá að vera dauður og. Mark
(auðvitað) horfinn. Hvað var þá hægt að ímynda sér
annað en að Mark hefði myrt Robert? En þér getið
skilið, hversu þýðingarmikið það var, að Mark bjó
sig með lífi og sál undir þetta seinasta hlutverk sitt.
Þér segið kannske, að það hafi verið ómögulegt að
koma þessu verulega hagkvæmlega fyrir. Ég svara
þessu þannig ennþá einu sinni, að þér þekktuð aldrei
Mark. Hann varð einu sinni það, sem hann óskaði
lielzt að vera — listamaður. Enginn Othello litaði
hörund sitt dökkt með meiru kappi en Mark. Skeggið
ætlaði hann að raka af sér ■— nokkrar athugasemdir
frá Miss Norris höfðu stutt að þeirri ákvörðun. En
það var líka þýðingarmikið fyrir mig, að ihendur
hins dauða væru ekki velþrifnar og snyrtilegar herra.
mannshendur. Með því að tala um þeta við hann í
fimm mínútur og nota sér trú hans á listamanns-
hæfileikum sínuni var tekinn fullnaðarákvörðun um
hendumar. Hann lét neglurnar vaxa og klippti þær
síðan-ójafnar. — Miss Norris tekur óðar eftir hönd-
unum á þér, sagði ég. Með hæfileikum listamannsins
þar að auki ...
Þannig var það einnig með nærfötin hans. Það var
naumast þörf að vera utan yfir sokkunum; sem
listamaður hafði hann ákveðið hvaða tegund hann
ætlaði að tak, sem átti að vera sambærileg við Ro-
bert. Ég keypti þetta og aðra hluti fyrir hann í
London. Ef ég hefði ekki tekið burtu hvert einasta
merki um það, hvaðan þeir væru, þá hefði hann
sjálfur gert það af eðlishvöt sinni. Eins og regluleg-
ur Ástralíani og listamaður gat hann ekki haft merki
frá austurhverfi London í næríötum sínum. Já,
við hugsuðum málið rækilega, báðir tveir; hann sem
listamaður, ég sem — nú, við getum sagt morðingi,
ef þér viljið. Því skipti ég mér ekki af lengur.
Fyrir ætlanir okkar voru glöggar. Á mánudaginn
fór ég til London og skrifaði þaðan bréf frá Robert
til Mark. (Jafnvel þar ennþá einu sinni hinn lista-
mannlegi næmleiki). Ég kevpti einnig byssu. A
þriðjudagsmorguninn skýrði hann frá því við morg-
unverðinn að Robert myndi koma. Robert var enn á
lífi — við höfðum sex vitni, sem gátu sannað það,
sex vitni, sent vissu, að hann ætlaði að koma síðari
hluta dagsins. Okkar leynilegu ráðagerðir voru þann-
ig, að Robert ætti að koma klukkan þrjú, svo hann
væri við, þegar gestirnir kæmu frá leikvellinum
nokkru s einna. Vinnukonan átti að svipast eftir
Mark og þegai' hún fann hann ekki, átti hún að koma
aftur til vinnustofunnar og taka eftir því, að ég
hefði ofan af fyrir Robert í fjarveru Marks. Ég átti
að segja, að Mark hefði brugðið sér eitthvað frá og
ég myndi kynna hinn týnda bróður við teborðið.
Burtvera Marks átti ekki að vekja neina sérstaka
undrun, því gestirnir áttu að hafa það á tilfinning-
unni — já, Robert átti raunverulega að finna það —
að honum var illa við, að hitta bróður sinn. Svo átti
Robert að gera sér leik að því, að vera ókurteis við
gestina og þó auðvitað mest við miss Noris, þangaö
til hann héldi að það gengi full langt.
Frósög*nin við morgunverðinn gekk ágætlega. Eft-
ir að gestirnir voru farnir, höfðum við morguninn
fyrir okkur til að ljúka undirbúningi okkar. Mér var
einkum umhugað, að fá sem beztar staðfestingar
fyrir því, að þetta væri Robert. Þessvegna stakk ég
upp á því við Mark, að hann, þegar hann hefði búið
sig, ætti að fara eftir leyniganginum niður til leik-
vallarins, svo eftir lengri veginum til baka og stilla
svo til, að hann hitti hliðvörðinn. Á þennan hátt
myndi ég fyrir það fyrsta fá tvö vitni, sem urðu
vör við komu Roberts — fyrst hliðvörðinn, og svo
einn jarðyrkjumanninn, sem ég lét vera að vinna á
grasflötinni fyrir framan húsið. Mark var náttúrlega
fús til þessa. Hann gat gert tilraun með málróm sinn
við hliðvörðinn. Það var sannarlega skemmtilegt að
vita til þess, hversu fúslega hann gekk inn á allar til-
lögur mínar. Aldrei hefir nokkurt morð verið undir-
húið jafn umhyggjusamlega af þeim, sem átti að
myrða.
Hann fór í búning Roberts inni í svefnherberginu
við hliðina á vinnustofunni. Það var öruggasti stað-
urinn — fyrir okkur báða. Þegar hann var búinn,
kallaði hann á mig, og ég virti hann fyrir mér. Hann
lék hlutverk sitt óvenjulega vel. Ég hygg, að merki
hinna óhollu nautna hafi verið farin að sjást á and-