Nýja dagblaðið - 04.12.1934, Blaðsíða 3

n t j a
ÐAOBLABXB
8
NÝJA DAGBLAÐIÐ
Útgefandi: „Bl&S&útgáf&n h.f.“
Ritstjórar:
Gísli GuSmunds-wm
H&llgrímur Jón«Axcnci
Ritst jóm&nikrifstof um&r
Laugav. 10 Sínuir 4373ogS353
Ai'gr. og auglýsinga&knfNtafa:
Austuratmti 12. Simi 2SS.
Áskriftargjald kr. 2,00 á mán.
f l&usa&ðlu 10 aura eint.
Frentssniðjan Ajtto.
Tiltektlr
andstaðinganna
Annari umr. fjárlaganna er
nú lokið.
- Þingstörfunum miðar áfram
jafnt og að því er séð verður
farsællega.
Stjómarandstæðingar hafa
ekki treyst sér til að halda
uppi endalausu málþófi í ýms-
um hihum stórmerku málum,
sem fyrir Iágu til úrláusnar.
Sá siður hefir löngum tíðk-
ast, að þingmenn kepptust um
að bera fram tilíögur til fjár-
veitinga þessa eða hins í kjör-
dæmum þeirra. Þessar fjárveit-
ingar hafa oft hækltað útgjöld
ríkissjóðs að verulegu leyti, án
þess að séð væri fyrir tekju-
öflun't staðinn,- sem þeim svar-
aði. ' ' ' ' :
-I þéttá sínn er brugðið af
þessu ráði hvað stjórnarflokk-
ána snertir. Stjórnin hefir
samið' f járlagafrumvarp sitt af
hinni mesfeu vandvirkni og vit-
anlega í samráð við þá flokka,
sem’iað henni stóðu.
' Hún hefir tékið ýmsa liði
inn á það frumv., sem fyrv.
stjómir. höfðu ekki gert.en sem
þó kröfðust útgjalda úr ríkis-
sjóði og áttu því heima í fjár-
íagafrumv.
' Og í því sámbandi er um það
fuílt sámkoraulag innan þing-
flokka stjórnarinnar, að gera
af sinni hálfu ekkert, sem að
'neinu verulegu leyti gæti rask-
að þeirri tilraun að afgreiða
tekjuhallalaus fjárlög.
Þetta mæltist vel fyrir hjá
almenningi. Það ber vott um
vandvirkni, festu og rílta
ábyrgðartilfiningu.
En það mæltist illa fyrir hjá
íhaldsmönnum. Þetta er nú
ekki eftir þeirra kokkabólt,
enda hefir fjármálaráðherra
ljósast sýnt fram á hið taum-
lausa hirðuleysi þeirra umj út-
komu á fjárlögunum'.
En íhaldið ræður ekki.
Annað atriði, sem ef til vill
hefir vakið einna mesta athygli
í eldhúsumræðunum er það, að
í stað þess að áfellast stjóra-
ina fyrir unnin verk sín, eins
og andstæðinga er siður jafn-
an, gerðu íhaldsflokkarnir
tvennt annað.
1 fyrstá lagi lýstu þeir (eink-
um form. íhaldsfl.) niðurlæg-
' íngu og ófremd þess atvinnu-
vegar, sem þeir hafa sjálfir
stjórnað um langan aldur.
Sú lýsing var svo ljót, að
_ líkast var að þar hefðu menn
farið með mál, sem nokkuð
hefði. skort .á „þekkingu, vit og
ráðkænsku“ svo ekki sé meira
Suður um England
Ferðatnínningar frá 1931
Stór 28 manna bíll rennur
léttilega af stað út úr borg-
inni. Loksins komumst við af
stað 15 mínútum seinna en
áætlað var.
Höfuðstaður Skotlands ljóm-
ar allur í dag — af sól og fán-
um og prúðbúnu fólki.
En hvað hefir tafið hinn
stundvísa bílstjóra, sem reynir
að vinna upp tímann með svo
hröðum akstri og leyfilegt er?
Ekkert meira né minna en
sjálfur kóngurinn.
Ekki svo að skilja að hann
hefði átt neitt. erindi við okkur,
þess^ 28 ferðalanga, sem sitj-
um í vagninum og ætluðum
suður til Lundúna í nótt.
Nei! Við höfðum einungis
verið svo óheppin — eða ham-
ingjusöm, að lenda inni í miðri
þvögu af fólki, sem vildi sjá
konunginn og drottninguna.
Þau höfðu komið daginn áður
norður til Edinborgar í sumár-
leyfi og ætluðu að búa fáeina
daga J gömlu Holyrood hölinni,
þeirri, sem geymir m. a. svo
mörg kynleg æfintýri úr lífi
Maríu Stuart.
Við vorum stödd á 'breiðu
torgi við hið undur fagra
Princesstreet, rétt hjá mál-
verkasöfnunum fallegu. Þar
inni vom þau nú einmitt þessa
stundina, hans og hennar há-
tign, að líta á listaverkin. Og
úti fyrir bylgjaðist manngrú-
inn í fíkinni eftirvæntíngu.
Ég brölti út úr bílnum --
hann komst hvort eð var ekki
spannarlengd — rétt mátulega
til þess að geta látið forvitin
augu hvíla andartak á Játvarði
konungi og drottningu hans,
það var hvort eð var óvíst að
ég sæi þau seinna. Mannbreið-
an hrópaði þeim til dýrðar með-
an þau gengu vingjarnleg og
hljóðlát miili lögregluvarðanna
úr annari safnbyggingunni og
yfir í hina.
Þó var sú dýrð um garð
gengin og sæmst að flýta sér
í sæti sitt aftur.
Litlu seinna smaug vagninn
út úr mannhafinu og tók á rós
suður úr borginni
sagt. En það vorui þær dyggð-
ir og eiginleikar, sem Kveld-
úlfsforstjórinn taldi sína höfuð-
prýði.
í öðru lagi kepptust stjóra-
arandstæðingar við að eigna
sjálfum sér verk stjórnarinnar
í afurðasölumálunum.
En það voru höfuðmálin,
sem hrundið var fram til úi>
lausna, þegar eftir stjómar-
skiptin.
Mun það fullkomið einsdæmi,
að framkvæmdir ríkisstjórnar
hér á landi, hljóta þær afburða
vinsældir, að heiftrammir and-
stöðuflokkar, sjá sér þann kost
kænastan, að eigna sér þau
verk, eftir því sem hugur og
óskammfeilni leyflr.
En sú hefir orðið raunin á
1 þettó siiux.. . ..
Eftir 15 klst. áttum við að
vera í Lundúnum, eða um 8
leytið næsta morgun.
Vegalengdin er 700 km., en
er nær helmingi fljótfamari í
hraðlest. Bílfarið er aftur
stórum ódýrara og miklu meir
sést af landslagi og náttúm úr
bíl en brautarvagni. Og þótt
nótt fari í hönd, nýtur birtu
hins fagra júlídags langt fram
á kveldið.
Að vísu hefði ferðin notast
betur að degi til, en fyrir al-
ólcunna er naumast fýsilegt að
komá til Lundúna um! hánótt.
Eftir stutta stund er borgin
að baki og vagninn þýtur suð-
ur öldótt akurlendi með óslit-
inn trjágróður báðum megin
við eggsléttan veg.
Langt í suðvestri sér til
bungumýndaðra fjalla í bláleitri
hitamóðu kveldsins. Það er
nyrðsti hluti Penninahálendis-
ins, er um margt svipar meir
til hásléttu en fjallgarðs. 1
suðaustri og beint framundan,
glampar sólin á ávalar Che-
viots-hæðir, skóglitlar, en róm-
aðar fyrir ágætt haglendi, fé
og ullardúka.
Hér er fátt um stöðuvötn,
lík þeim norður í Hálöndunum
og loftslag er svo rakt og svalt
að kornyrkja þrífst einungis á
hinum lægri svæðum landsins.
Fram með veginum sjást stór
vaxnar, fjárhjarðir á beit
og reisuleg bændabýli úr rauð-
um, brenndum1 leirsteini og með
helluþaki, en á stöku stað sér
á mosagróin stráþök, líkt og
víða í Damnörku. Á hinum
brennda tígulsteini. ber annars
svo mildð í húsagerð Englands
og Norðurlanda, að manni verð-
ur að spyrja, hvort heima finn-
ist engin lík leirefni til húsa-
gerðar.
Það orð hefir legið á Bret-
um, að þeir séu lítt málgefnir
við ókunnuga, hvort sem í hlut
ættu landar þeirra eða útlend-
ingar. Einkum á það þó við á
ferðalögum.
Það heyrðist heldur ekki hósti
né stuna til þeirra, vel flestra,
þennan 700 km. vegarspöl. Þeir
hreiðmðu um sig í sætum sín-
um og reyndu að sofa —þegar
á kveldið leið. Skrafhreifnastur
reyndist miðaldra Indverji í
næsta sæti fyrir aftan mig,
sveipaður víðum slopp og ber-
fættur. Hann hafði oft farið
þessa leið og kunni ljós skil á
borgarlífi Lundúna.
Þegar að landamærunum dró
féll yfír skozka mistrið umi
stund.
Það er afarfíngerð þoka, en
oftast úrkomulaus. En er suð-
ur kom1 1 England, birti upp
og hélzt skínandi veður það
sem1 eftir var kvöldsins.
Um það bil, að sól gekk til
viðar, var haldið upp víðáttu-
mikinn heiðafláka. Skógargróð-
ur var enginn, en landið vaxið
lyngi og víðikjarri. Byggð var
enga að sjá, nema Utian bónda-
Fegurð Alpanna er víðfræg og heillandi. Á sumrum skipt-
ast. þar á glampandi stöðuvötn, iðgrænir akrar, skógar og
skriðjöklar, én uppi yfir gnæfa himinháir tindar fjallanna.
En á vetrum þykir fegurðin ekki síður aðdáunarverð, enda
flykkjast þangað stórir hópar fólks úr nær og fjærliggjandi
löndum, til þess að njóta unaðs fjallanna við íþróttir útiveru.
Vetur í bá-Ölpunum
bæ uppi í há-heiðinni, norðan-
megin. Húsin voru fá og lág-
vaxin og tún ekkert. Fé var á
beit um hæðadrögin, tveir hest-
ar sáust nasla móana heima-
undir bænum og stór, loðinn
rakki lá fram á lappir sínar
í hlaðvarpanum.
Þama var svo undur sviklíkt
og heima í manns eigin átt-
högum.
Hið hrj óstraga strjálbyggða
land, búsmalinn á beit í frelsi
víðáttunnar, lognkyrrð kvelds-
ins og unaður undir fölvablæ
sólarinnar, sem slær um! byggð
og heiði draummildum1 geisla-
hjúp vestan yfir hálendið um
leið og hún hylst að baki fjar-
lægra fjalla.
Sessunautur minn getur ekki
frætt mig á því, hvað þessi
kyrláta heiði heitir og sá vagn-
stjórinn, sem ekki er við stýr-
ið, dottar ofan í bringu sína
fremst í vagninum.
Ég fer að hugsa uml, hvort
hér muni ekki einhversstaðar
vera Vinuheiði, sem sagt cr
frá í Eglu, þar sem Þórólfur
barðist og féll í málaUði Aðal-
steins konungs í hinni mann-
skæðustu orustu.
Ef til vill hefir hér — nær
en mig grunar — runnið bana-
blóð hins rammeflda íslenzka
víkings.
En fyrr en varir erum1 við á
hæsta heiðarásnum og mikil-
fenglega sýn gefur suður yfir
lágt og flatt landsvæði norð-
austur Englands.
Vegurinn Uggur i aneiðing-
um, niður hallana. Þaj: hefst
iðgrænt akurlendi, sundur-
greint af skógarálmum. Allt
umhverfis blasa við bóndabæir,
en lengra suður er aÖ sjá þétta
þorpabyggð, en fjarst út við
sjóndeildarhringinn hefjast
tumar víðáttumikillar borgar
— við dökkblátt kvöldloftið.
I austri sér niður til strandár
og á haf út, þar sem svartir
eimknerir k.ljúfa kyrran haf-
flötinn með ströndum fram.
Framh. H. J.
p SORÉN — án rafmagns.
E WELLA (3 teg. olíu —
R niðursett verð).
M Lótið okkur krulla hár
A yðar með þeirri aðferð,
N sem ó bezt við hár yðar.
E N T Hárgreiðslustolan
PERLA Sími 3895. Berg.str. 1.
Góð bók
Ier einhver bezta tæki-
færisgjöfin. — Flestir
bókamenn lesa Nýja
dagblaðið. Vegna þessa
er gott að minna é
| góðar bækur t blaðinu.
Verzliö við þé.
að öðru jöfnu, sem auglýsa
1 Nýja dagblaðinu