Nýja dagblaðið - 06.03.1938, Blaðsíða 4

REYKJAVÍK, 6. MARZ 1938.
NYJA DAGBLAÐIÐ
6. ÁRGANGUR — 54. BLAÐ
V.W.V, 1*4 A AV.W.
jwv.v.1 «amla isio v.vav
San
Francísco \
■: í
!; Heímsfræg, amer- ■;
isk stórmynd. ;•
Aðalhlutverkin leika !■
af framúrskarandi snilld : ■;
Janetle McDonald ;•
og Clark Gable. í
Sýnd kl. 61/2 og 9. ;j
Barnasýning kl. 4i/2 V
FÓSTBRÆÐUR. !•
ÞRlR
§
uiiNtui tnúiTdit
»Fyrírvínnan«
Eftir W. Sommerset Maugham.
SJónleikur í 3 þáttum.
Sýning í kvöld kl. 8.
Lækkað verð.
Aðgöngumiðar seldir eftir kl. 1
í dag.
KAUPI0
Formennska
Sjálfsfæðisllokksíns
(Frh. af 3. síðuj
og „meðhjálpari“ hans sýnt það
á stundum bæði í orði og æði, að
hugur þeirra stendur meir til
annara aðferða um stjórnar-
hætti en þeirra, sem 1 strang-
asta skilningi geta talizt lýð-
ræðislegar eða þingræðislegar.
Nægir hér að benda á það, þeg-
ar Ó. Th. „sleppti sér“ í þingrof-
inu 1931 svo og þau dæmi, sem
áður var getið hér í blaðinu.
Munu það að vísu einhverjir
mæla, að hér mætti satt kyrrt
liggja. En þegar Ó. Th. og hans
nótar eru farnir að vegsama
sjálfa sig hástöfum fyrir trú-
mennsku við þingræðið — verð-
ur ekki hjá því komizt að benda
þeim á, hvar þeir raunverulega
standa í þeim málum.
Nýja dagblaðið hefir út af
fyrir sig enga ástæðu til að
vinna að því að veikja aðstöðu
Ó. Th. til þess að vera formaður
í Sjálfstæðisflokknum. Meðan
afstaða flokkanna hvers til ann
ars er eins og hún hefir yfir
leitt verið hingað til, er það af
ýmsum ástæðum mjög hag-
kvæmt fyrir Framsóknarflokk-
inn, að formannssæti aðal and-
stæðinganna sé skipað eins og
nú er. Hinsvegar gæti hreyfing
sú, sem verið hefir á sl. ári um
að leysa Ó. Th frá þessum
vanda, og setja Jóhann Jósefs-
son eða Magnús Jónsson í hans
stað, borið vott um það, að
Sjálfstæðismenn líti öðrum aug-
um á þetta mál. Um slíka
breytingu má sjálfsagt margt
segja almennt, bæði með og
móti. En ekki myndi þó Jóhann
Jósefsson, sem þekktur er að
nazistadekri árum saman, setja
mikið meiri þingræðisblæ á
flokkinn en Ó. Th. hefir gert.
VERÐ VIDTÆKJA ER LÆGRA HER A
LANDI, EN I ÖÐRUM LÖNDUM ALF-
UNNAR.
Viðtœkjaverzlunln veitlr kaupendum vlðtækja melrl
tryggingu um hagkvæm vlðskipti en nokkur önnur
verzlun mundi gera, þegar bilanir koma fram i tækj-
unum eða óhöpp bera aO höndum.
Ágóða VlOtækjaverzlunarinnar er lögum aamkvæmt
elngðngu varið til reksturs útvarpsins, almennrar út-
breiðslu þess og tll hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið er: Viðtæki inn á hvert helmili.
Víðtækjaverzlun ríkísíns
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.
Bóksalahroki
(Frh. af 2. síðu.)
Og manni finnst að þá „blæði
íslenzku hjarta“ hans, þegar
hann og hans nótar geta ekki
komið í peninga öllu þvi prent-
aða dóti, er þeir hafa i fórum
sínum.
Mér er það ekkert hryggðar-
efni, ef ég hefi orðið til þess að
hann opinberaði fjandskap
sinn til útvarpsins. Það er mjög
sennilegt að útvarpið rýri til
muna tekjur farandbóksalanna, ;
og eru þá skiljanlegar tilffinn- )
ingar Snæbjarnar til útvarps- !i
ins.
Ég ætla ekki að fara að svara i
fyrir útvarpið, en ég vil geta þess
þó hér, að vandfundið mun það
fólk út um sveitir landsins, er
skifta myndu vilja á útvarpinu
og flökkubóksölunum — enda
þótt Snæbjörn Jónsson bættist
þar við 1 hópinn.
Og útvarpið er óneitanlega
heppilegri leið til að kynna
Hljómsveit Reykjavikur
Bláa kápan
(Tre smaa Pfger).
Operetta í 4 sýningum, eftir
WALTER KOLLO.
verður leikin i dag kl. 3. e. h.
tTSELT!
Nánar auglýst síðar um næstu
sýningu.
Kaupið leikskrána og kynnið
ykkur söngvana.
fólki útkomu nýrra góðra bóka
heldur en sú aðferð er Snæbjörn
Jónsson vill svo mjög halda í —
en honum gerir nú líklega nokk-
uð matarskammturinn.
Teitur Eyjólfsson.
IwSSv Nýja Bíó Sw.vA*
í í
Gotti getur
:• allt •:
"■ *■
;■ (My man Godfrey). :•
Bráðfyndin og fjörug am-
erísk gamanmynd. — Aðal-
hlutverk leika: William
Powell og Carole Lombard.
Sýnd kl. 7 og 9.
Með liiiefuiniisi
hefst það.
Hin fjöruga Cowboy-mynd
með Ken Maynard og hest-
inum Tarzan.
Börnin innan 12 ára fá
ekki aðgang.
Sýnd kl. 5 (Lækkað verð).
Barnasýumg kl. 3.
Bílastöð Mickeys (tvær
Mickey Mouse myndir) lit-
streyttar teiknimyndir, í-
þróttamyndir o. fl.
í

.■.V
„Dettifoss'*
fer á mánudagskvöld
7. rnarz, um Vestm.eyj-
ar til Grimsby og Ham
borgar.
Farseðlar óskast
sóttir fyrir hádegi sama
dag.
FESTARMEY FORSTJÓRANS 35
Fyrir kveldverðinn hafði Theo fullvissað mig um, að
kjóllinn væri guðdómlegur og ég væri eins og engill í
honum.
Engill? Jæja. Ég fann nú, að lítið var englalegt við
þetta. En ég veit vel, að ég leit prýðilega út; ég var
eins falleg og í gamla daga, þegar ég hafði ekki um
annað að hugsa en útlit mitt.
Meðvitundin um að vera falleg, geíur konunni ætíð
hugrekki til að gera sitt bezta. (Eða sitt versta, ef í
það fer).
Auk þess sá ég á forstjóranum, að ég hafði getið rétt
til við kveldverðarborðið. Hann var í fyrsta sinn á æf-
inni — feiminn.
Þetta orsakaði — líka í fyrsta sinn — að mér fannst
ég hafa sterkari aðstöðu en hann.
Þess vegna stóð ég og beið; lét sem ég kæmi ekki upp
orði og biði eftir, að hann tæki til máls.
Hann muldraði „þakka fyrir“, er hann tók við boll-
anum af mér. Svo varð þögn, sem — ef ég mætti ráða
— átti að verða sú fyrsta af mörgum. Og svo bætti
hann við hálf hikandi: „Það mun hafa verið móðir
mín, sem sendi yður hingað?“
„Já. Já, auðvitað", flýtti ég mér að segja. Ég stóð á
öndinni af óstyrkleika og auðmýkt. „Hún virtist halda
-----og ég vissi ekki, hvað átti að gera--er ég til
óþæginda?'1 Nú leit ég upp til hans kvíðafullu, biðjandi
augnaráði, eins og ég vildi segja: „Er það mér að
kenna? Ha?‘
Þögn.
„Ég held", sagði forstjórinn, eins og hann talaði á
móti vilja sínum, „að ég verði að biðja yður um að
sætta yður við þessi óþægindi svo sem hálftíma. Vilj-
ið þér ekki fá yður sæti, ungfrú Trant?"
Hann ýtti öðrum stóra hægindastólnum til mln og
kom honum fyrir eins langt og hæga var frá arninum.
Frú Waters hélt ef til vill, að við sætum þar nú á
þessu augnabliki — að geta hugsað sér slíkt — héld-
umst í hendur og--------, já og hvað nú ungt trúlofað
fólk gerir. O —því líkt og annað eins!
Ég settist, niðurlút með hendur í skauti.
Ný þögn.
„Ég — hm —,“ sagði forstjórinn. Svo þagnaði hann
og reyndi að láta líta út eins og hann hefði aldrei
byrjað á setningunni.
„Hvað er að? — Er nokkuð, sem ég get — nokkuð,
sem þér óskið að ég geri fyrir yður, hr. Waters?"
„Það væri máske viturlegra, ef þér hættuð að kalla
mig þessu nafni," — sagði hann loks þurlega. Hann
hafði sýnilega hert upp hugann, því að nú var hann
líkari sjálfum sér. En það hafði ekki hin minnstu á-
hrif á mig.
„Já, eðlilega", mælti ég bljúg, ég skal alltaf muna að
kalla yður Bil-----kalla yður skírnarnafni yðar, þeg-
ar við erum í viðurvist hinna".
„Já. En ég er hrædur um, að ef þér notið ættarnafn
mitt, þegar við erum ein, þá verði það að vana, og þér
notið það líka i viðurvist annara", svaraði hann og
leit á mig niður frá háa sætinu við arininn, „og — og
það er mjög líklegt, að systur mínar taki eftir þvi. Að
minnsta kosti Theodora — hún tekur eftir öllu".
„Já“, mælti ég blíð — „ég hefi tekið eftir því“.
„Og hún lætur allt fjúka, sem hún hugsar", mælti
bróðir hennar. „Þess vegna vildi ég — ef þér eruð því
ekki mótfallin — halda áfram að kalla yður Nancy,
líka þegar við erum ein“.
„Það er síður en svo að ég hafi nokkuð á móti því“,
mælti ég blíð og auðmjúk. „Ég verð víst líka að reyna
að vera ekki svona hrædd við yður".
Hann leit hvasst á mig. En ég veit, að ekkert var
hægt að lesa af andliti mínu, og það leit út fyrir að
ég væri upptekin af að skoða hendur minar og hring-
inn, sem ég í ráðaleysi snéri í ákafa á baugfingrinum.
„Hrædd við mig ‘, endurtók hann. „Þér?“
„Ó, herra Waters — æ, fyrirgefið þér; nú gleymdi
ég því aftur. Ég ætlaði að segja, að þér vissuð vel, að
við erum öll dauðhrædd við yður á skrifstofunni".
Ég veit vel, að hann hélt að ég meinti að nú væri ég
ekki á skrifstofunni og bæri ekki lengur snefil af
virðingu þeirri fyrir honum, sem ég bar í gær. Nú
væri ég ekki hræddari við hann en Cariad.
Ég sá, að skarpleita andlitið roðnaði lítið eitt undir
brúna litnum. — Þótt undarlegt sé, þá er þessi ungi
Lundúnabúi vel sólbrenndur — og einbeittar varirnar
hreyfðust eins og hann vildi segja eitthvað, en svo
hætti hann allt í einu við það. Eftir stutta þögn opn-
aði hann munninn og spurði:
„Reykið þér — hm — Nancy?
„Nei, þakka yður fyrir", svaraði ég stífnislega.
Aftur þögn. \
Forstjórinn ræskti sig.
Ég vissi, að hann var beinlínis í vandræðum með,
hvað hann ætti að segja og var mér það sönn ánægja.
Ég sá, að nú fékk ég dálitna. uppreisn fyrir allt, sem
ég hafði orðið að þola — ekki aðeins fyrir öll þau ó-
þægindi, er hlotizt höfðu af trúlofuninni, heldur líka
fyrir allt, er ég leið á skrifstofum skipamiðlunarfé-
lagsins — hina óþolandi ferð þangað dag eftir dag,
tilbreytingaleysið, stirðbusaháttinn, hinn sífellda ótta
við uppsögn, hinar andstyggilegu njósnarferðir Dun-
donalds í kring um okkur.
O — en nú á þessu augnabliki átti forstjórinn fáar
óskir heitari en að ég segði eitthvað — alveg sama
hvað — bara að ég byrjaði samtal.
En ég vildi það ekki. Ég hugsa, að ég hefði getað