Tíminn Sunnudagsblað - 08.07.1962, Síða 10

Ólafur Thorlacíus á reiðhesti sínum.
allan daginn, þvaðraði af láglendi,
festi fönn í fjöll. Fáir á ferli, sízt að
nauðsynjalausu.
En Ólafur læknir lét eigi deigan á
síga. Eiríkur Einarsson í Þorgeirsstöð
um fylgdi honum austur yfir Jökulsá.
Læknirinn hjálpaði sjúklingnum í
Hraunkoti.
Svo lagði Ólafur Thorlacius út í
olotahríðina á nýjan leik, settist þó að
i Svínhólum; þótti ekki leggjandi á
Lónsheiði.
Hann reis árla úr rekkju næsta
morgun.
Og þarna var hann kominn!
Hann sagði, að ég yrði aff snúa við
og koma með sér, því að hann ætla'ði
að senda Bjarna meðöl.
Já, já, ég var fjöðrum fenginn yfir
þessum góðu tíðindum og taldi ekki
eftir mér að skreppa í Búlandsnes.
Mér lá ekkert á, gat farið í hægðum
minum og tekið lífinu rólega.
Eg náði í Melrakkanes fyrir hátta-
tíma, baðst gistingar hjá Helga bónda
Einarssyni — hann er systursonur
Bjarna Þorsteinssonar. Fékk prýðileg-
ustu viðtökur á-Melrakkanesi, eins og
alls staðar, sem ég kom. Þegar ég
var háttaður ofan í ágætt rúm, hugs-
aði ég gott til að bæta mér upp und-
anfarandi svefnleysi. En þá var eitt-
hvað farið að bila — ég sofnaði ekki
dúr um nóttina, blundaði kannske und
ir morguninn.
Daginn eftir — sem var miðvikudag
ur — komum við gamli Rauður í
Svinhólum hsim í Lón. Skilaði meðöl-
unum frá Ólafi lækni í Hraunkot.
Bjarni var kátur og furðuhress. Það
var mér sannarlega gleðiefni, bjóst
við, að' hann væri illa kraminn eftir
sjúkdóminn, sem raunar var, þó að
hann harkaði af sér.
Þennan dag hafði ég farið hægt yf-
ir, var farinn að hvílast og svaf vært
í rúmi mínu næstu nótt. Eg fékk samt
í mig slæmsku — hlupu upp ígerðir
og bólur á bakinu, svo vondar, að ég
fór til læknis.
Þá var Þorvaldur Pálsson kominn
heim.
Hann taldi, að þetta væri af of-
þreytú, gerði við kýlin, skar í þau
mörg, þessa nabba, og mér leið ágæt-
lega — þurfti ekkert að liggja.
Bjarni Þorsteinsson spurði, hvað ég
setti ferðina. Eg setti hana auðvitað
ekki neitt; ferðalagið kostaði mig
varla annað en erfiðið. Endirinn varð
góður — orðið sá sami, þó að ég hefði
hvergi farið austur.
Bjarna fannst þetta samt fjarska
vel gert og var mér árciðanlega mjög
þakklátur. Þegar ég var farinn að búa
og vantaði mann 1 verk, var hann
alltaf boðinn og búinn að rétta rnér
hönd.
IVLGIERÉF:
Hér lýkur frásögninni „Leitað lækn
is“. En að lokum verður gerð nánari
grein fyrir sögumanninum og dregin
fram fáein atriði til skýringar á þætt-
inum.
Jón Eiríksson er fæddur 29. jan.
1880 á Viðborði á Mýrum, sonur
hjónanna Eiríks Jónssonar og Guð-
nýjar Ijósmóður Sigurðardóttur, sem
þá bjuggu á nefndum bæ.
Eiríkur var sonur Jóns bónda á
Rauðabergi, Eiríkssonar bónda á
Þinganesi og Flatey, Árnasonar. Kona
Eiríks Árnasonar var Þorbjörg Sig-
urðardóttir frá- Heggsgerð'i í Suður-
sveit, komin í móðurætt frá Ófeigi
bónda Þorlákssyni í Byggðarholti í
Lóni.
— Annar sonur Þorbjargir og Ei-
ríks var Árni bóndi á Sævarhólum í
Suðursveit. Kvöld eitt í haustkauptíð
var hann staddur á Djúpavogi, vék
úr búð kaupmannsins hýr af góðri
veig og batt klyfjar ásamt félögum
sínum. Þeir höfðu lagt upp í nýlýsi
sunnan úr Hornafirði, orðið tafsamt
eins og oft vildi verða í votviðrum,
þegar vötn ultu fram og stóðu á fjár
rekstrum. Nú stafaði fullt tungl
bjarma á voginn og fagrar klettaborg-
ir.
Árni leit til lof.ts og mælti:
„Tarna er myndarlegt tungl, það
er munur en helvízkur Hornafjarðar-
máninn!“
Austanmenn skildu ekki gamansem-
ina og reiknuðú hojium ummælin til
fákaháttar. —
Móðir Eiríks Jónssonar á Viðborði
var Jórunn dóttir Jóns bónda í Borg-
arhöfn, Þorleifssonar og konu hans
Katrínar Jónsdóttur. Þorleiíur afi
Jórunnar var sonur Sigurðar Stefáns-
sonar yfirvalds Austur-Skai'tfellinga,
fyrirrennara Jóns Helgasonar í Hof-
felli. Tveir synir Sigurðar sýsluman.ns
442
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ