Tíminn Sunnudagsblað - 08.07.1962, Síða 21

Glettur og gamansögur
Bónorð úti undir vegg
Maður, sem Stefán hét, kom á bæ
þeirra erinda að biðja sér konu.
Stúlkan, sem hann lagði hug á, hét
Helga. Kallaði hann hana á eintal
út undir bæjarvegg, en þegar á hólm
inn kom, gat hann með engu móti
Xomig orðum að erindi sínu.
— Nú — hvern skrattann viltu
mér, Stefán? sagði Helga, þegar
henni fór að leiðast þófið. Viltu eiga
mig — eða hvað?
— Ja, það var nú einmitt það, 'sem
u*
stóð í mér, Helga mín, svaraði biðill
inn.
Var þá ísinn brotinn, og allt féll
í Ijúfa löð.
U*
Óvenjuleg sjóferð
Ólafur Olavius segir frá því í ferða
bók sinni, ag árið 1775 hafi bóndi
einn í Reykjarfirði í Grunnavíkur-
hreppi, misst á flot bát, er hann
hafði vanrækt að draga nógu vel und
an sjó. Bónda þótti að vonum illt að
missa bátinn, og með því að hann
flaut ekki langt undan landi, hratt
bóndi á flot rekaviðartré og settist
þar klofvega á það. Ætlaði hann að
stjaka sér á trénu ag bátnum.
Nú tók hvort tveggja að reka, bát-
inn og tréð, og bar bátinn undan,
Reig bóndi trénu á sjó úti nálega
heila nótt, unz vindur snerist svo,
að allt bar aftur að landi. Þá var
bóndi orðinn svo örmagna af vosbúð
og kulda, marinn og blóðrisa á
hnjám og olnbogum, að hann gat með
naumindum skriðið til bæjar á fjór-
um fótum.
*
Enn var hún komin
Lengi var siður að leiða konur í
kirkju eftir barnsburð.
Prestur einn leiddi konu í kirkju
með þessum formála:
— Enn ertu komin, enn hefurðu
viljað það, og enn skaltu fá það, því
að mikið vill meira. Amen.
Betra að biðja Þorlák
Séra Sigurður Árnason á Hálsi í
Fnjóskadal var á leið suður á iand
meg lest til skreiðarkaupa. í för
með honum var Þorlákur bóndi á
Þórðarstöðum.
Það gerðist í ferð þeirra, að klyf-
beri bilaði á einum af hestum séra
Sigurðar. Þegar prestur sér, hvernig
komið er, kallar hann upp yfir sig:
— Guð hjálpi mér!! En til hvers
er það? Það má biðja Þorlák.
u*
Bágt á þessi aumingi
Björn bóndi á Herjólfsstöðum í
Laxárdal var drykkfellrlu: nokkuð, og
varð honum oft tíðrætt um djöful-
inn, þegar svo stóð á Með aldrinum
fór hann þó meir að temja sér gælu
nöfn á þeim höfðingja. Eitt sinn
sagði hann:
— Eg er nú öldungis hættur að
nefna þann gamla, en ég kalla hann
aumingja, því að bæði er það fínna,
og svo finnst mér enginn vera annar
eins aumingi og lianri. ■ - ■> 'iolvaði
aumingi, sem er útrekinn frá allr.i
guðs nág og miskunnsemi.
í annað sinn táraðist hann að sögn
yfir meðferðinni á Kölska og aumk
aði hann sáran:
— Bágt á þessi aumingi, svoleiðis,
sem engan á að, en allir skamma.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
453