Tíminn Sunnudagsblað - 15.01.1967, Side 10

r
✓
Hrafnadalur í HrútafirSi. ' Ljósmynd: Tryggvi Samúelsson.
Ingólfur Jónsson:
Gengið tii stofu
í Hrafnadal
Það er vordagur árið 1929. Tíu ára drengur er
á íerð upp með Prestsbakkaá.
„Gakktu bara upp með ánni, unz þú kemur þar
að, sem beygja er á heúni, taktu þá stefnu þvert
yfir holtið, og þegar þú kemur yfir það, ertu kominn
að Hrafnadal.“ Þetta hafði verið sagt áður en ég,
lagði af stað, því að drengurinn, sem þarna var á
ferð var sá, er þetta ritar, og ég hafði sagt, að ekki
væri hætta á, að ég villtist, svo oft hefði ég vitjað
kinda allt upp í Hlíðarbrekku móti Hrafnadal og eitt
sinn orðið svo langförull að koma að Stapavatni,
þar sem beitiland Prestsbakkajarðar endar og við
taka afréttir.
Ég hafði lagt upp í þessa för skömmu eftir há-
degið, en orðið tafsöm gangan með ánni. Áin varð
strax vinur, er ég fluttist norður, eins og sjórinn.
Niður árinnar barst á kvöldin inn í gömlu baðstofuna
heima og varð að svefnlagi vor, sumar og haust.
En á veturna, er hún rann þögul undir ísþaki, tók
sjórinn við og kvað hátt og beitti brimgný sínum
óspart í hljómkviðu stormsins. En sjórinn bar okkur
líka skeljar, kóralla og ótal óskagripi, sem mynduðu
fjársjóði barna, sem áður höfðu verið í dal langt
frá sjó.
En áin átti sína leyndardóma, eigi síður en sjórinn.
Hún átti faylji með silungum og laxi — fallegum,
spretthörðum og glitrandi fiskum — gljúfur, þar
sem klettar og snasir freistuðu þeirra, sem höfðu
gaman af klifri, og þar uxu eyrarróskir, undurfögur
blóm, en þeim var ekki auðnáð, þar sem þau voru
yfirleitt á illgengum stöðum. Svo var þar hrafns-
hreiður í háum kletti, sem við bræður vorum ákveðn-
ir að klifra upp í, en það var ekki enn orðið. En
síðast en ekki sízt voru smáhellisskútar, þar sem
hægt var að láta sig dreyma daglangt. Kyrrðin og
værðin við mildan nið árinnar var undursamleg. Þar
átti hugurinn samleið með álfum og dvergum og
öðrum góðvættum, sem bjuggu í björgum. Þá var
gott að vera til og eignast örlitla hlutdeild í heimi
verndarvættanna, sem flestum voru ósýnilegir.
Ég hafði fallið í þá freistni að staldra við, og sá
tími, sem mér fannst örstuttur, hafði orðið að klukku-
stundum. Það var því tekið að halla degi, þegar ég
var á leið yfii holtið heim að Hrafnadal. Ekki hafði
ég hugmynd um, að þetta holt höfðu forfeður mínir
oft gengið, þar sem Bjarni Halldórsson, faðir Jóns
á Fögiubrekku, langafa föður míns, hafði búið þar
um þrjátíu ár frá því fyrir aldamótin 1800 til 1826,
ásamt konu sinni, Sigríði Jónsdóttur. Hann hafði
komið þangað frá Litlu-Ávík í Víkursveit, nyrztu
sveit Strandasýslu, en á leiðinni fundið konuefni sitt,
Sigríði á Bræðrabrekku í Bitrufirði, og þá hætt við
fyrirhugaða ferð til Suðurnesja og setzt að í Hrafna-
34
TtlHINM — SUNNUDAGSBLAÐ