Tíminn Sunnudagsblað - 15.01.1967, Side 17

Frásögn af ferðalagi í Víðidal í Stafafellsf jðllum:
ÁTTA I ÓBYGGÐAFERD
Víðidalur — þetta nafn bregður
fyrir hugskotssjónunum upp mynd
af búskap og örlögum fólks á fyrri
tíma, baráttu þess við óblíð náttúru
öfl og voveiflegum hrakningum
og dauða. En þó leynist í nafninu
ilmur íslenzkra öræfa og kyrrð
hinnar ósnortnu náttúru, djúp og
holl þögn, ásamt tign og mikilleik.
En í önnum daganna muna ekki
margir eftir Víðidal, enda er þess
varla von. Hann lætur ekki mikið
yfir sér, þar sem hann leynist inn
á milli hárra fjalla og jökla. En
nánar til tekið er Víðidalur upp
af Lóni í Austur-Skaftafellssýslu
og er þaðan sem næst í landnorð-
ur. Austan við hann rís Hofsjökull
(eystri) en suðvestan og vestan
hans Kollumúli og Kollumúlaheiði.
Og næstu nágrannar hans í vestri
eru Tröllakrókar, stórhrikalegir,
klettadrangar, og stærsti jökull
landsins. í norðri endar Víðidalur
í svokölluðum Víðidalsdrögum,
sem ná að Hrauni, sem skilur að
Fljótsdal og dalina inn af suður-
fjörðum Austfjarða.
Þann ll._ágúst í sumar ákváðum
við, nokkrir menn á Breiðdalsvík,
að takast ferð á hendur til þess
að skoða þennan afskekkta dal og
fara um leið í hina stórhrikalegu
Tröllakróka. Við höfðum rætt þetta
nokkrum sinnum áður, og svo
hafði einn leiðangursmanna, Stefán
Stefánsson, verið við raflagnir suð
ur í Geithellnum í Álftafirði, þar
sem hann hafði fregnað að kom-
ast mætti á bílum langt inn í Geit-
hellnadal. Væri þá ekki nema um
tveggja stunda liðugur gangur í
Víðidal. Um svipað leyti sáum við
kvikmynd, sem Ásgeir Long sýndi
hér austur frá. Var hún af för
nokkurra manna og kvenna í Víði-
dal og Tröllakróka í fyrra. Þetta
var góð mynd og kveikti hún ferða
hug í brjóstum okkar. Því að hvað
er skemmtilegra og hollara en
ferðir í óbyggðir vors fagra lands?
Við ákváðum því að hefja för-
ina 12. ágúst og útbjuggum okkur
í skyndi með nesti og nýja striga-
skó, ásamt svefnpokum, tveim
tjöldum, eldunartækjum, matvæl-
um, korti og öðru fleira, að ó-
gleymdum myndavélum, því að
allt skyldi myndað, jafnt dautt
sem lifandi. Fara skyldi á tveim bif
reiðum, nánar tilgreint Rússajepp-
um. Það skal tekið fram, að það
var ekki af stjórnmálalegum á-
stæðum, heldur hafa jeppar þessir
sýnt og sannað ágæti sitt og yfir-
burði yfir aðra bíla, er fara þarf
vegleysur og vötn.
Jepparnir voru „teknir í gegn“
kvöldið áður: Smurðir, athugaðir
hjólbarðar og sitthvað fleira, er
gætnir ferðamenn gera, áður en
lagt er í langa för. Það voru
horfur á góðu veðri, því að veður-
stofan spáði hæð yfir landinu.
Greinarhöfundur hafði líka litið í
almanak Þjóðvinafélagsins og þótt-
ist þar sjá af göngu og stöðu tungls-
ins, að gott veður væri framundan
og lét þess getið við ferðafélaga
sína með spámannlegu látbragði).
Það var því varla á betra kosið.
Föstudagsmorguninn 12. ágúst
vaknaði ég snemma. Ég hafði ein-
hvern fiðring í maganum, ekki ó-
líkan þeim er ég hafði morguninn,
sem ég fermdist. Ég rakaði af mér
vikugamalt skegg og tók svo að
binda saman föggur mínar. Brátt
var hafurtaskið komið í jeppana,
og leiðangursmenn stigu inn.
í jeppann U-938 fór mestallur
farangurinn, ásamt undirrituðum
og bifreiðaeiganda og stjóra, Sigur-
steini G. Melsteð verkstæðisfor-
manni. Þar sem þessi jeppi var
með blæju, en liinn trónaði með
30 þúsund króna trefjaplasthús,
þótti betra og skemmtilegra að
hafa meira af farþegunum þar,
því að úr honum mátti sjá svo
vítt, er séð varð. í þann jeppa,
sem bar einkennisstafina X-455,
stigu þeir eigandi og ökumaður,
Stefán Stefánsson rafvirkjameistari
Arnþór Andrésson iðnnemi og
Árni Guðmundsson stýrimaður.
Það var því harðsnúið lið, sem ók
úr hlaði klukkan hálftíu. Veðrið.
var, ehss og til stóð, norðangola '
og glaðasólskin, (enda vitnaði
greinarhöfundur mjög í sína spá-
dóma). Var nú ekið, sem leið ligg-
ur inn Breiðdal, áleiðis til Álfta-
fjarðar.
Berufjörður heilsaði okkur a!úð-
lega, og sjaldan hef ég séð eins
vel til vesturs frá Streitishvarfi og
þennan dag. Papey glóði í hafinu,
og hvarflaði að mér vísa, sem er
eftir Eirík Sigurðsson, skólastjóra
á Akureyri og tek ég mér það
bessaleyfi að hafa hana eftir:
Útvörður við Austurland
ertu, ljúfa sögueyja.
Berðu sægrænt silfurband,
seiðandi sem æskumeyja.
Og enn vestar gnæfði Eystra-
Horn í blárri fjarlægðarmóðu, en
þó sáust glöggt hinar bröttu slcrið-
ur þess og stæltu hamranef.
Við komum við í Krossgerði á
Berufj arðarströnd og ætluðum að
vita, hvort Ingólf Árnason, bónda
þar, myndi fýsa að slást í okkar
félagsskap, þar sem við vissíim, að
hann er áhugasamur náttúruskoð-
ari og skemmtilegur ferðafélagi.
Bóndi tók okkur vel og vorum við
drifnir inn í kaffi. Og á meðan
við drukkum það, útbjó Ingólfur
sig í förina, þar sem hann var ný-
búinn að hirða upp og átti lítið
hey undir. Hver getur líka hafnað
þátttöku í slíkri ferð. Við lukum
kaffinu og fengum í nefið hjá
Ingólfi, þeir sem það vildu, og var
síðan ekið úr hlaði. Næsti viðkomu-
staður var Djúpivogur, því að þar
ætlaði Ingólfur að fá sér strigaskó
Berufjörður er langur (um 22-
23 km.) en inn fyrir hann þarf að
fara, til þess að komaít á Djúpa
vog. Mér datt í hug, að frændu:
vorir Norðmenn myndu vera bún-
ir að brúa hann, því að þetta er
fjölfarin leið og vegur mjög vond-
ur, nema inni við fjarðarbotn. Og
Fyrri hluti frásagnar Guðjóns
Sveinssonar á Breiðdalsvík
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
41