Tíminn Sunnudagsblað - 15.01.1967, Blaðsíða 18

þetta er læknisleið, því að læknir-
inn á Djúpavogi er einnig læknir
Breiðdælinga.
Það var rjómalogn í Fossár-
víkinni og sást til botns langt út.
En handan fjarðarins móktu bænda
býlin í grænum og gulum túnum
og brött og svipmikil fjöll gnæfðu
í baksýn og spegluðu sig mikillát
í bláskærum græðinum. Því verður
ekki neitað, að Berufjarðarströnd
er falleg sveit og umgengni þar til
sóma, og mætti þar margur af
læra.
Á Djúpavogi var bátur frá Hafn-
arfirði að landa síld og fólk að
vinna við síldarfrystingu. Síldar-
bræðslan sendi hvítan mökk upp
í tært loftið, og það var peninga-
lykt og annríki í plássinu. Ingólf-
ur fékk sína strigaskó, og hann
keypti einnig nokkrar flöskur af
malti. Á götunni mættum við
manni, svarthærðum og snoð-
klipptum. Hann hét Hrafnkell Kára
son og var í vinnu á Djúpavogi,
en þó Reykvíkingur. Það fór fyr
ir honum eins og bóndanum í
Krossgerði: Hann stóðst ekki mát-
ið, sótti sinn svefnsekk ,keypti sér
strigaskó og skellti sér með okkur.
Við vorum því orðnir sjö talsins.
er við héldum inn Hamarsfjörð.
Og þá fór að rigna (til hrellingar
fyrir veðurspámanninn). En við
töldum þetta ekki nema skúr.
Hamarsfjörður er stuttur, en fag
ur fjörður. Dalurinn inn af hon-
um er alllangur og víst talinn mjög
fallegur. í Hamarsfirði átti okkar
ágæti listamaður, Ríkarður Jóns-
son eitt sinn heima. Og Hamars-
fjörður tengist Víðidal örlítið, því
að á Bragðavelli í Hamarsfirði flutt
ist bóndi sá, er síðast bjó í Víði-
dal, Iaust fyrir síðustu aldamót.
Fljótlega var Hamarsfjörður að
baki, og Álftafjörður heilsaði okk-
ur með álftasöng, því að þar voru
stórir hópar af þessum tígulegu
fuglum. Enn voru skúraleiðingar í
lofti, en þó farið að létta til. Við
kviðum engu. Við höfðum ákveð-
ið að stanza á Geithellnum og fá
þar nánari vitneskju um hina fyr-
irhuguðu leið.
Á Geithellnum er tvíbýli, og búa
þar bræður tveir, Einar og Þor-
finnur. Við hittum hinn síðar-
nefnda við hlöðu, þar sem hann
var að moka heyi í blásara, þrátt
fyrir regnið. Þetta var maður í
lægra^ meðallagi, en kviklegur og
glettinn á svip. Honum leizt auð-
sýnilega ekki kempulega á okkur,
og var auðheyrt, að hann hafðí
litla trú á því, að við næðum fyr-
irhuguðum áfangastað. Hann efað-
ist meira að segja um, að við kæm-
umst eins langt inn Geithellnadal
á okkar jeppum og þeir Álftfirðing
ar á sínum.
— En það er hábölvað fyrir ykk
ur að hafa engan kunnugan ineð
ykkur, sagði Þorfinnur.
Við játtum því, og Ingólfur jnnti
eftir því, hvort Skari í Nesi myndi
ekki vera fáanlegur til þess að
koma með okkur.
Þorfinnur taldi það ekki útilok-
að.
— Ég skal hringja í hann. Þið
komið inn á meðan og fáið ykkur
kaffi.
Og inn fórum við og settumst
í stofu. Brátt kom Þorfinnur til
okkar og sagði okkur, að Óskar
ætlaði að koma með okkur, og yrði
hann ferðbúinn eftir skamma
stund. í því kom kona Þorfinns,
Guðný Jónsdóttir, í dyrnar og bað
okkur að gera svo vel að setjast
að kaffiborðinu. Þetta var kona
hvít fyrir hærum og sköruleg. Á
meðan kaffið var drukkið og kök-
um gerð góð skil, ræddu þeir
bændurnir um heyskap og gras-
sprettu. Síðan barst talið að hin-
um fornu ábúendum Víðidals, og
42
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ