Tíminn Sunnudagsblað - 08.10.1967, Blaðsíða 22

1

þegar ég fór með Guddu,“ segir
hann.
En hvað skeður? Við erum rétt
komin yfir Sandá, þegar ein felg-
an er búin að vera, og þar með
rættist draumur Stefáns. Fótgang-
andi iverðum við að leggja í síð-
asta spölinn. En bíll ekur fram á
okkur. Ég segi honum númerið á
bil mínum, bið hann að hafa upp
á bílstjóranum og biðja hann að
koma. til móts við okkur. Það
stvtti göngu okkar nokkuð.
Við tökum Nilla með okkur á-
leiðis suður, hann getur fengið
farkost í Laugarási. Við ökum með
Ragnheiði heim til hennar, hún á
heima í Flóanum. Þar þiggjum við
kvöldmat.
Um níuleytið komum við heim.
Þrjár viðburðaríkar vikur í óbyggð
um eru að baki. Auk þess að hafa
bætt heilsu mína að mun við þessa
vist á fjöllum, veit ég, að hugur-
inn mun oft leita fjallanna, og
myndrik .minning verður honum
stundum hvíld í þrasi rúmhelg-
innar.
Frá Suður-Afríku —
Framhald af 874. síðu.
það er. Það kemur þó ekki til af
góðu: Japanirnir eiga sér að baki
volduga stórþjóð, sem ekki er ráð
legt að móðga, og Suður-Afríku-
menn eiga mikil verzlunarviðskipti
við hana. Þegar um nægjanlega
mikla peninga er að tefla, verða
kynþáttakenningarnar að víkja.
Varla kemur þáð á óvænt, þótt
mikil brögð séu að drykkjuskap
meðal hins svarta kynþáttar.
Blökkumennirnir geta með þeim
hætti einum gleymt hörmumgum
sínum um stundar sakir. En
með því að tekjurnar eru rýrar,
verða þeir að leita á heldur óhugn-
anlega staði, þír sem áfengi er
ódýrt — og vont að sama skapi.
Yfirvöldin vilja líka helzt, að
blökkumennirnir drekki svokall
að bantúöl. Það lætur ríkisstjórn
in sjálf brugga handa þeim, og'
gróðinn af þeim drykk rennur til
sveitarfélagana. Óvíða er öðrum
peningum varið til lýðhjálpar með-
al blökkut'ólks. Þannig er unnt að
losna við framlög til þeirra af al-
mannafé.
Enginn mun reka upp stór augu,
þótt mörgum virðist fýsilegra að
sjá sér farborða með ólöglegum
hætti en sæta þeirri vinnu, sem
886
blökkumönnum býðst. *-eir kt
nefndir tsStíai, *em þann veg
kjósa. Það eru afbrotamenn, sem
lifa á ránum, þjófnaði og eitur-
lyfjasölu. Ep þetta fyrirbæri er
hinum hvítu mönnum í Suður-
Afríku ekki að öllu leyti þyrnir
í auga. Það er einmitt mjög not
að til þess að réttlæta skilnaðar-
stefnuna og kynþáttakúgunina. í
•'aun og veru eru þó tsótíarnir
fyrst og fremst ávöxtur þess
skipulags, sem komið hefur
verið á í Suður-Afríku. Ungum
mönnum eru lokaðar allar dyr
til viðunandi lífs, og refsisvipan
vofir jafnan yfir þeim, hvort sem
þeir aðhafast nokkuð ólöglcgt eða
ekki. Það er engu að tapa. Þess
vegna leggja miklu fleiri út á
glæpabrautina en ella myndi.
Frá árdögum útvarpsins
Framhald af 879. síðu.
þyngzt um daginn, sá ekkert
frá sér. Var ég því í lengra lagi
á leiðinni. Þegar farið var að halla
greinilega til Skorradals, breyttist
veðrið skyndilega: vindur gekk í
austur og jafnskjótt kippti úr
frosti, svo að úrkoman varð snjó-
bleyta, en síðar rigning, og hvessti
einnig mjög. Ég átti því enn eftir
æðispöl niður að vatninu, sem
enn var autt, þegar drifið úr þvi
mætti mér. Beygði ég þá inn að
Háafelli en þangað var skammur
spölur. Þá var veðrið mótdrægt
svo að ég rennblotnaði, bæði af
krapahríðinni og drifinu, og var
mikið hrakinn, þegar ég kom til
bæjar.
Daninn var þar í bezta yfirlti,
eins og ég hafði vonazt eftir. Ekki
stóð á kaffinu hjá Guðnýju, frem-
ur en vant var og gisting var okk-
ur boðin báðum. En þar sem við
gátum illa verið báðir að heiman
til morguns, var ekki um annað
að raeða en hraða sér heimleiðis.
Þá var komin úrhellisrigning.
Ég hafði búizt út í hríðarbyl, þeg
ar ég fór að heiman, létt og frem
ur skylt, og ekki átt von á stór-
rigningu. Blotnaði því fljótlega á
Lausn
36. krossgátu
mér Irver spjör, sem ekki var
þej'ar gegndrepa. Daninn var aft-
ur á inóti í allvel heldri kápu
yzt fata, svo að hann hraktist ekki
að ráði. Eftir að fór að rigna, var
vandalaust að rata, þótt dimmt
væri af nótt. Sóttist okkur mun
greiðar en mér áður, enda veðrið
á eftir okkur.
Hestinn tókum við á Snartarstöð
um, en þegar kom að Grímsá, var
ég alvotur svo- að mig munaði
ekkert um að vaða hana, þó að
hún væri vel í klof. En Petersen
notaði hestinn og urðu því engar
tafir. Heim náðum við rétt fyrir
háttatíma, eftir að hafa gengið
frá liestinum.
Ekki hef ég rifjað þetta atvik
upp, vegna þess að það þætti
merkilegt á sinni tíð. En „tímarn-
ir breytast“ og nú grunar mig, að
einhverjum þættu þetta harðsótt
útvarpsnot — þótt ekki séu liðn-
ir nema þrír áratugir síðan þetta
var.
Þægileg handbók —
Framhald af 866. siSu.
oft og tíðum að hafa hana nær-
tæka, er í tal berast menn, er fólk
vill vita skil á. Sýnist mér einsætt,
að þetta rit þyki fljótlega sjálfsavt
innan veggja margra stofnana cg
fyrirtækja, þar sem vitneskjan af
því tagi, er fá má í íslenzkum sam-
tíðarmönnum, getur iðulega kom-
ið að haldi. Hér kemur og til, að
íslenzkir samtíðarmenn virðast
hin traustasta heimild, svo
mikla natni sem þó þarf til þess
að gera þvílíkar bækur vel úr
garði.
/