Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1968, Síða 8

í Ihvert skipti. sem hún las
sunnudag'jpistil prestsins í safn-
aðarblaðinu, varð henni hugsað til
sonar síns, og hana langaði oft tll
að vera honum góð En safnaðar-
blaðið hætti því miður að koma
út haustið sem Henrik varð fimm
ára.
Honum ’eið samt ágætlega uppi
á þriðju hæð til vinstri við Mím-
isgötu. Já, seinna sagði hann blaða-
mönnum, 0em komu til að tala við
hann, að hann hefði verið ham-
ingjusamur í bernsku, þótt þröngt
hefði verið í búi, enda væri eng-
in minnkun að því, sagði hann.
Auðvitað var hunn ekki alltaf
hamingjusamur í bernsku, en því
gleymdi hann smám saman, Það
hefði líka verið dálaglegt eða hitt
þó 'heldur,'ef blöffin hefðu sagt frá
þyí, að Henrik Petersen hefði ver-
ið óhamingjusamui í æsku. Menn
eiga líka að vera orðvarir, þegar
þeir tala við blaðamenn. Og síðast
en ekki sízt er alit auðveldara við-
fangs, ef menn hafa verið ham-
ingjusamir í bernsku Með því
móti losna peir við alls kyns þref.
En á hinn bóginn var Henrik
Petersen i'rómt frá sagt ekki alltaf
eins hamingjusamur og honum
fannst hann ætti að vera
Það var til dæmis hún Soffía
litla systir hans. Hún var með stór
ljósblá augu. Hann var viss um,
að hann. hefði verið mjög ham-
ingjusamur, ef hún hefði ekki gert
honum lífið leitt. En hún starði
alltaf svo undarlega á hann með
þessum ljósbláu augum og stakk
upp á þvi, að þau léku sér að
gaskveikjaranm eða hleyptu kan-
arífuglinum út eða færu í læknis-
leik og annað þess- líkt. Hann kaf-
roðnaði, þegar hún bar þessar til-
lögur fram, stamaði og fór að
hiksta, en hún héit áfram að ein-
blina á hann á sv-j óeðlilegan hátt,
að hann vissi ekk: sitt rjúkandi
ráð undir lokin.
Hún kiykkti ahtaf út með því
að segja:
— Þú ert nú meiri mömmu-
drentgurinn, feitabollan þín.
Hún hélt áfran: að kalla hann
feitabollu, þótt hann margsegði
henni, að hann væri nauðbeygður
til að vera svona pattaralegur, af
því að höfuðið á sér væri svo stórt
og hnöttóit. Hún stóð bara og
starði á faann á pennan óeðlilega
hótt og sagði í liálfum hljóðum:
feitabolla, feitatooiia, feitatoolla. Og
loks varð hann sv:> rauður í fram-
LEIF PANDURO:
Bezti heimurinn
Henrik Petersen ólst upp úti á
Norðurbrú. Hann átti heima við
Mímisgötu, í ítoúðinni á þriðju toæð
til vinstri, ásamt föður sínum og
móður og Soffíu litlu systur sinni.
Á skilti niðri við útidyrnar stend-
ur skráð, að hér hafi Henrik Pet-
v ersen toúið.
Ættin hafði heitið Petersen í
marga liðu, og þ.tð var ekki laust
við, að þaa væru hreykin af því.
— Henrjk Petersen, það er
prýðilegt danskt nafn, sagði sókn-
arpresturinn hreinskilnislega, þbg
ar hann skírði Henrik Ög Henrik
varð líka sahnarlega danskur að
öllu útliti, þegar hann stækkaði,
kringluleltur með lítil augu og
stór rauð eyru. Enginn sem sá
hann efaðist um, áð hann væri
dæmigerður danskur strákhnokki.
Mamma Hennks sagði síðar
meir, þegar henni varð hugsað til
sonar síns, að presturinn hefði eim-
biínt langa hríð á stórt og hnött-
ótt höfuð hans, ihugull á svip.
Hún sagði vinkonum sínum, að
hann hefði klappað drengnum
margsinnis á koílinn og úti í skrúð
húsinu, toætti hún við, hefði hann
sagt við ág, að hún ætti að vera
ánægð með svona stóran, hraust-
legan strák með annað eins höf-'
uð.
„Henrlk sat grafkyrr á gólfinu og fletti alfræðibók Salmonsens."
65Ö
1ÍM1NN - SUNNUDAGSBLAÐ