Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1968, Síða 10

yrði að gera. Þt»Mi töi.nluðust þau
á langa stund. Þös; stungu upp á
ým.s, en víssu samt varla, hvað
ætti til bragðs að taka og þessu
lyktaði þannig, að pabbi Henriks
fékk mjög slæmr kast, svo að
hann varð að leggjast'á legubekk-
inn með dagblað fyrir andlitinu.
Það vildi ívo ti! að þennan dag
hafði komið út stórt aukablað, sem
fjallaði um hentuga fjölskyldu-
stærð, því að á næstunni átti að
fara fram ráðstefna um þessi mál
undir verndarvæng fjörgamallar
prinsessu. Þess vegna bráði ekki
af pabba Henriks. fyrr en næsta
morgun, og þá þnrfti hann auðvit-
að að fara í vinnuna. Þegar hann
kom heim seinni part dags, sagði
hann við mömniu Henriks, að þau
yrðu að reyna að finna Soffíu litlu
systur, áður en hann fengi kast
aítur. En það fékk hann skömmu
síðar.
Þau gleymdu Soffíu litlu systur
gjörsamlega, áðui en iangt var um
liðið. Þau höfðu nka í mörgu að
snúast. Mamma Henriks þurti að
sinna grænmetinu sínu sem hún
varð að þvo og .jóða á hverjum
degi, svo að ekki sé minnzt á allt
smjörlíkið, sem purfti að bræða.
Og pabbi Henriks vann á skrifstof-
unni með stólnum, sem var hægt
að snúa í bringi, vg maðurinn, sem
sat hinum megin við borðið, mátti
auðvitað ekki gleyma því, að hann
hefði ekki þannig stól Þar að auki
hrjáði veiKin haxin Og sjálfur var
Henrik niðunsokk'nn í alfræðiorða-
bók Salmonsens, aem hann ákvað
að læra utan að um þessar mund-
ir.
En lánið leikui ekki við fólk,
sem gætt er yfirnáttúrlegum gáf-
um. Þar kemur íyrr eða síðár, að
eðlilegar gáfur Rrökkva ekki til.
Ein kennslukonan, sem kenndi
Henrik í gagnfræðaskóla, hafði
þótt mjög fögur. Hún hafði eink-
um verið íríð til- augnanna, og
þess vegna vildi hún ekki nota
gleraugu, þótt hún hefði orðið
nærsýn þegar hún eltist Þetta olli
því, að henní hætti til að villast
á Henrik og öðrum dreng, sem
Mktist honum að visu að útliti —
því að á þeim árum voru dæmi-
•gerðir kringluleitit danskir strák-
ar ekki fáséðir á Norðurbrú — en
aðeins að útliti, þvi að þessi dreng-
ur var gjörólíkur Henrik að öllu
innræti, guðsótti og góðir siðir
voru þessum peyja sízt að skapi.
Þess vegna kom Henrik ákaflega
Ilá, að kennslukonan með fallegu
augun villtist á þeim og gaf hin-
um drengnum aUar háu eink-
unnirnar, sem Henrik átti að fá, og
í staðinn hlaut hann athugasemdir
og var látinn sitja eftir vegna ó-
knytti hins. Þetta nóði hámarki,
eitt sinn í þriðja bekk, þegar
kennslukonan kvaddi Henrik á
sinn fund og lét bann hafa það ó-
þvegið og gaf í siryn, að hún sæi
sér ekki fært að mæla með því,
að hann fengi að flytjast upp í
næsta bekk.
Henri'k varð hugsað til móður
sinnar síúðrandi og heilsulítils föð-
ur síns og sagði-
— Burt með yður, ungfrú Mad-
sen.
Og hún hvarf samstundis.
Og því næst fo’- hann að finna
hinn drenginn, sem sat á salerninu
með blýant í hendinni og uggði
ekki að sér. Henrik iét hann líka
hverfa til að koma í veg fyrir, að
villzt yrði á þeim framvegis. Fyrst
brýndi hann samt fyrir kauða að
haga sér vei eftirleiðis
Það þótti næsta kynlegt, að
drengurinn og kennslukonan sá-
ust hvergi nokkurs staðar daginn
eftir. Vitni voru yfirheyrð, en
framburður þeirra var mótsagna-
kenndur og ruglingslegur. Yfirlög
regluþjónarnir fengu dökka bauga
undir augun og byrjuðu að naga
á sér neglurnar, en þau týndu
fundust auðvitað eirki að heldur.
y
Yfirvöldin lögðu árar í bát að
lokinni málamyndarransókn og
lýstu því yfir i skyndi, að þau
týndu væru bæði látin Falleg at-
höfn var haldin nl minningar um
þau og síðan gleyrodust þau.
Nú efaðist Hen’ik ekki lengur
um, að hann væa gæddur yfir-
náttúrlegum gáfum. Og í laumi
skemmti hann sér löngum við að
hugsa um, að hann gæti látið
hvern sem væri nverfa. En þetta
jók líka umburðarlyndi hans, því
að hann gerði sér grein fyrir því,
að sér væri ætlað mikil hlutskipti.
Hann tamdi sér nægjusemi og
taldi alltaf upp að tíu, áður en
hann lét nokkurn hverfa. En hon-
um varð á einu sinni, þegar móð-
ir hans hafði búið til rétt úr öll-
urn þeim tegundum grænmetis
sem fengust. Hún lofaði matinn
hástöfum og þá datt upp úr hon-
um, áður en hann óttaði sig:
— Burt með þig.
Hann æiJaði að láta grænmetið
hverfa, en nú va.; það um seinan.
Það eina sem minnti áþreifanlega
á móður bans var potturinn með
grænmetinu, sem kraumaði hóg-
lega yfir gasloganum. Hann flýtti
sér að kasta þvi í vaskinn, svo að
hann færi ekki að gráta.
Hann var miður sín i margar
klukkustundir, þvi að hann hafði
alltaf elskað móður sína og óbrigð-
ula umhyggju hennar fyrir sér.
En hann hughreysti sjálfan sig
með því, að svona væri heimin-
um einu sinni farið. Börnin yrðu
að sjá á bak foreldrum sínum. Og
honum var það nka mikil rauna-
bót að hafa hlíft henni við lang-
vinnum veikindum og hörðu dauða
stríði, sem líkast til hefði beðið
hennar e’.Ia.
Þegar hér var komið hafði föð-
ur hans hrakað =vo, að hann fékk
tæpast skixið, hviliku áfalli hann
hefði orðið fyrir. Þetta var Henrik
líka raunabót, því að honum hafði
sagt þungt hugur um viðbrögð
pabba síns. Þeim var þetta auðvit-
að mikið áfall, en þeir jöfnuðu sig
smám saman.
Það var bót i máli, að Henrik
tók prýðdegt g tgnfræðapróf. En
hann var nú líka mjög skynugur
drengur. Og þar að auki hafði
hann lesið alfræðiorðabók Salmon
sens svo vel, að hann vissi alla
skapaða hiuti.
í próflok lét hann 1 síðasta sinn
eftir sér að gera að gamni sínu.
Hann lét skólastjó.'ann hverfa, þeg
ar hann var hálfnaður með áhrifa-
ríka ræðu, í miðri setningunni: . . .
enginn er ömissandi.
Nú voru Henrik allai leiðir fær-
ar.
Hann vissi, að sér væri ætlað
hefði kjörið hanr. til starfa í þágu
mikið hlutverk. Æðri máttarvöld
höfðu kjörið hann til starfa í þágu
mannkynsir.s. Hai'n var líka "svo
víðlesinn í alfræðiorðabók Sal-
monsens, að hann vissi allt, svo
að honum varð fljótlega ljóst, að
hann ætt: að gerast stjórnmála-
maður.
Hann gekk í Totk og hækkaði
bráitt í tign. Hann var þolinmóður
og vandvirkur og neytti hinna yf-
irnáttúrlegu gáfna sinna því að-
eins að ckki vær annarra kosta
völ. Smám saman komst hann til
mikilla metorða. Hann varð þing-
maður, hann var Kjörinn í fjárlaga
nefndina, hann va ð frummælandd
þingflokksins, og kirkjumálaráð
658
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ