Tíminn Sunnudagsblað - 29.09.1968, Blaðsíða 7

fái gegnum þær nóg vatn í stað
þess sem það missir.
Já, ja, þau hafa það af. Þú sérð,
hvað þau hafa laufgazt í sum-
ar.“
Hann talar- um plöntumar sín-
ar eins og læknir um sjúkling,
nei, líklega 'öllu heldur eins og
móðir um born.
Við höldum áfram göngunni um
garðinn. Alltaf ber eitthvað nýtt
fyrir augu.
,.Bjarnargras,‘ segir Sigurbjörn,
þegar hann er spurður um dökk-
grænar þúfur með undarlega
hörðu grasi: Kannski hefur það
mintnf einhvern á bjarndýrshún,
mér finnst það líkjast grænum
broddgelti Sigurbjörn segir, að
það þurfi litla mold og sé víða í
Danmörku ræktað ofan á lágum
steinveggjum utan um garða.
Og þegar við sjáum, hvernig
þessi garðyrkjumaður, sem ekki
gekk í annan skóla en reynslunn-
ar, hefur á tveimur árum endur-
reist blómtega gróðrarstöð, sem er
strax orðin of lítil fyrir aílar þær
mörgu tegundir, sem þjóta upp úr
moldinni hjá honum, þá freistumst
við til að ieggja fyrir hann spurn-
ingu:
„Ætli íslendingar gætu ræktað
ofan í sig það, sem þeir þurfa af
nytjajuií. sern nefnist kartafla?“
„Blessuð vertu, enginn vandi, ef
rétt er að pví staðið. En sá, sem
vill fást við ræktun hér, verður
að muna, að hann býr á íslandi
og haga sér samkvæmt því. Það
er ekki nóg að henda kartöflun-
um niður í jörðina og ætlast til
þes að þær vaxi af sjálfu sér.
Það er býsna margt að athuga.
í fyrsta lagi þarf að undirbúa
jarðveginn vel, gefa réttan og næg
an áburð. Síðan verður að halda
iilgresi í skefjum, láta ekki allt
fara á kaf í arfa “
„En eru það ekki oft purrkar,
sem eyðileggja uppskeruna?“
„Það þ.ýðir náttúrlega ekkert að
góna upp í loftið og bíða eftir
því, að guð sendi rigningu. Guð
hjálpar fyrst þeim, sem hjálpa sér
sjálfir, hinir lenda á hakanum.
Þeir, sem ætla að rækta kart-
öflur í stórum stil, verða að hafa
góðan vökvunarúthúnað í görðun-
um, sjálfvirka vatnsúðara með
vissu millibiiL Á haustin er hægt
að verja kartöflurnar frosti með
vökvun, það er nýfundið ráð, og
þá geturðu á köldum nóttum sofið
áhyggjuiaus í rúmi þínu, því hita-
mælir í garðinum hringir klukku
við eyrað á þér Um leið og hit-
inn fer 'niður fyrir visst stig, segj-
um frostmark. Þá hleypur þú út
og'vökvar.
Bændu.r'gætu einnig haft not af
slíkuim vökvunartækjum á mikl-
um þurrkasumrum, _ en stofnkostn
aður er talsverður. Ég hef séð þau
út um tún á dönskum bóndahæj-
um.“
,En hvað þá með gulrætur og
kál. Gætum við verið sjálfum okk-
ur nógir með það grænmeti?1
„Við gætum ræktað miklu meira
en við gerum núna, Mér reyndist
sérstaklega vel tegund, sem er
kölluð Háleggur. Það er seinsprott
ið haustkál, sem vel má geyma
fram á útmánuðá, en það verður
að plamta því snemma og vökva
það vel.
Vegna þess, hve sumarið okkar
er stutt, verður að láta krók koma
á móti bragði og vera búinn áð sá
í gróðurhúsum löngu fyrir vorið.
Þegar ég var með blómin, byrjaði
ég að sá í febrúar sumum tegund-
tun: ljónsmunna, brúðarauga . . .
Ég kynti gróðurhúsið með olíu
og hagaði kyndingunni þannig, að
ég þurfti ekki að hleypa hitanum
á það allt í einu. Á hitamörkun-
um hafði ég plastþil, sem ég færði
eStir því, séW vorlð öéJfsðist ög
ég sáði fleiri tegundum.“
„En er ekki samt nokkuð lang-
uir „dauður timi“ hjá íslenzkum
garðy rkj umönum ? “
„Það er um að gera að nota
skammdegismánuðina til að und-
irbúa starfið firamundan, gera við
vélar og verkfæri, nálgast áburð
og þess háttair.“
„Vel á min-nzt, áburð, hvað seg-
ir þú um kjarnann og kalið?“
Sigurbjörn svarar: „Það er eng-
inn efi á því, að vfða skortir kalk
í jarðveginn hér á landi. Moldin
er of súr. Kalksaltpétur, sem inni-
heldur bæði kalk og köfnunarefni,
er því heppilegri áburður en tómt
köfnu-narefni eins og kjarninn.
Ég setti smálest af kalki í spild-
una mína í fyrra, aðra í vor.
Verst að það er svo miklu kaldara
hér uppi í Mosfellsheiðinni en
niðri í Fossvoginum, og klaki fer
seimna úr jörð. Það, sem óx þar á
tveimur árum, er þrjú ár að vaxa
hér......“
Þegar við snúum til bæjarins,
verður Sigurbjöm eftir. Hann ætl-
ar að nota dagimn til að hlúa að
plöntunum sínum, segist verða vit
laus úr leiðindum í rústunum við
Bústaðaveginn.
Sólskinið gljáir á birekkuvíðinum
lækjarsytran tuldrar í skurðinum
og Sigurbjöm brettir upp ermarn
ar og leitar sér að verkfærum.
„Hvað ætlarðu að gera í dag?“
köllum við til hans úr hliðinu.
Hann svarar: „Ég ætla í eftir-
litsferð og sjá, hvort ég finn ekki
einhvers staðar illgresi. Ein lítil
arfakló getuir borið mörg hundruð
frækom........“
Inga.
Sigurbjörn a3 störfum.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ f
751