Tíminn Sunnudagsblað - 29.09.1968, Blaðsíða 20

Guðmundur Jóhannesson í Vík:
FIMMBYLTUR
FYRIR NORÐAN
Að fá símakvaðningu fyrir
nærri 30 árum austur á Fljótsdals-
héraði — það þótti ekki hversdags
viðburður pá til dags. Að einhver
ætti við mann svo brýnt erindi. að
svo mikils þætti við þurfa — það
var fátítt. Enda var reyndin sú, að
þessu sinni, siðla júnímánaðar
1939, að erindið var brýnt. í hin-
um endanum kvað við hressileg og
afge-randi rödd Þórarins Sveins-
sonar á Eiðum Og kom sér eins
og þeir, sem hann þekkja, geta í*
myndað sér, vafningalaust að efn-
inu. Það var — eitthvað á þessa
leið:
Eins og þú hefur sjálfsagt
heyrt, á fjórðungsmótið að vera á
Húsavík næsta sunnudag. Þingey-
ingar gera þá kröfu, að einnig
verði keppt í glímu Þrír pátttak-
endur frá hvorum, og einn glími
við alla og allir við einn. Nú vant-
ar okkur tilfinnanlega einn mann
i glimuna. Getur þú ekki komið
með norður og tekið þátt í henni9
Þetta verður jafnframt skemmti-
ferð, og fríar ferðir og uppihald.
Að vonum hálf stirðnaði ég upp
undir slíkum lestri, stundi þó upp
sannleikanum: að ég gæti bara því
miður ekkert í glímu. Viðurkenndi
þó að hafa lítilsháttar æft hana
einn vetur fyrir 5 árum, en ekki
svo mikið sem spennt glímubelti
síðan. Gæti þar af leiðandi hreint
ekki neitt. En við Þórarin þýddi
engar skynsamlegar úrtölur. Ég
kæmist ekki upp með moðreyk.
Hann sagði fullskipað hjá þeiin í
allar greinar nema þessa, hyggði
gott til heildarúrslita, hvernig sem
glíman færi, en þar byggist hann
ekki við miklum árangri, því að
norðanmenn ættu glímumenn
góða. En ég vrði að koma.
f símaviðtali er ekki langur tími
til umhwg.«tnar. Nú, sþöramin var
þá alveg eins mikil fyrir Þórarin
og aðra framámenn íþróttamanna
austan lands áð fara með mig, og
það í annan landsfjórðung til op-
inberrar keppni. Svo ég hét ferð-
inni.
Ágætt, sagði Þórarinn, og
bætti við: Þú verður að vera á
Egilsstöðum snemma á föstudags-
morguninn. Við fórum norður
þann dag, svo að við höfum laug-
ardaginn til hvíldar fyrir mótið
Vissulega var ég ekki fyrr bú-
inn að leggja tólið á en mér var
Ijóst, hver fásinna það var að ætla
taka þátt í slíkri keppni, og það
al'ls óæfður. En úr því sem_ komið
var, pýddi ekki að æðrast. Ég varð
að taka því, sem að höndum bæri,
og reyna þá að falla með sæmd.
Hver skrattinn var það á tímum
kreppu og kæruleysis að taka út
fimm byltur og fá í staðinn
skemmtilega ferð með góðum fé-
lögum? Og kanna jafnframt ó-
kunna stigu. Hafði þá til dæmis
aldrei komið norðar en á Jökuldal,
og það ekki lengra en að Hofteigi,
þá í krapahríð á vörubíl með
Magnúsi Stefánsyni að sækja
kindur til slátrunar.
Jú, slík ferð hlyti, hvað sem öll-
um byltum og skömm liði, að
borga sig.
Það var næsta kærulaus maður,
sem lagðist á koddann á Egilstöð-
um síðla kvölds fyrir hinn ákveðna
norðurfarardag, staðráðinn í að
láta ekki á sér standa að morgni.
Stóð þó ekki betur en svo við þáð
góða áform, að rífa varð hann upp
með andfælum morguninn eftir
með þeirri frétt, að iþróttaflokkur-
inn væri kominn og biði. Þótt doka
þyrfti aðeins við eftir svo þýðing-
armiklum þátttakanda, datt áð
sjálfsögðu engum í hug að taka til
þess. Vissulega samt lágmarkshátt-
vísi að láta ekki lengi bíða eftir
sér.
Þarna var samankominn upp á
ferðina mannvænlegur hópur
ungs fólks, undir stjórn þeirra á-
gætu manna, Þórarins Þórarins-
sonar og Þórarins Sveinssonar,
skólastjóna og kennara á Eiðum.
Þótt ég þekkti hér næsta fá and-
lit, flest fólkið neðan af fjörðum,
mátti fljótt sjá, að hér yrði um
glaðan og f góðan félagsskap að
ræða.
Af íþróttamönnum þekkti ég
Hrólf Ingólfsson, Guttorm Sigur-
björnsson og lítils háttar þá bræð-
ur frá Hánefsstöðum, Þorvarð og
Tómas Árnasyni. Allt eru þetta nú
orðnir virðulegir borgarar: Bæjar-
stjóri, forstjóri, hæstaréttarlög-
maður. Ef til vill eiga þeir eftir
að verða alþingismenn, kannski
hæstvirtir ráðherrar. En hvað um
það — ég mun minnast þeirra
sem góðra stráka frá ungdómsár-
um. Auk þess íþróttamanna, sem
til sóma voru sínu byggðarlagi.
Einn þekkti ég enn, sem ekki
myndi spilla ferðinni, þótt hann
hvorki kastaði langt, hlypi hart né
stykki hátt Svavar Benediktsson,
harmónikuspilara og tónskáld.
Meira að segja sá, sem þetta skrif-.
ar, gat gaulað einn og einn lagstúf
fram eftir öllu sumri eftir ferðina,
þótt allt slikt sé nú löngu gleymt
og grafið. List getur enginn lært.
Nú er ekl’i að orðlengja það, að
þegar síðasti „íþróttamaðurinn“ er
kominn í bíiinn á Egilsstöðum, var
snúið stefni til norðurs og ekið
sem leið lá áleiðis norður í land
Enda myndi ekki af veita að nota
tímann. Séu íslenzkir akvegir
ófullkomnir nú, voru þeir nánast
sagt götusióðir og ruðningatr fyrir
þrjátíu árum.
Tíminn leið óðfluga við hvers
kyns gamanmál, söng og harmón-
ikuspil. Upp á ýmsu var fundið.
Til dæmis fór fram skriftarkeppni
öðru hverju, þó ævinlega þar, sem
vegur var verstur og hoss mest
Var þá um deilt, hversu mönnum
hefði tekizt að taka lag. Kom oft
út furðuleg stafagerð. Auðvitað
kom það svo í hlut skólastjóra og
kennara að dæma og fékk pá
margur lága einkunn í skrift.
Ekki vorum við þó langt kom-
in áleiðis, er mér þótti heldur
syrta i álinn, mitt í glaðværðinni.
Ég komst að þvi, að peningaveski
mitt var ekki með í förinni. Hafði
örugglega legið eftir á Egilsstöð-
um um morguninn. Að vísu var
það ekki úttroðið af bankaseðlum,
en engu að síður hafði ég átt smá-
vegis af skotsilfri, sem duga átti
tn'fararinnar. Greip ég þá til þess,
sem nærtækast var, krossbölvaði
sjálfum mér hátt og í hljóði fyrir
asnaskapin, svo að Þórarni Sveins
764
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ