Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1968, Side 6

fafmælið á Kálfafellsstað. Var þar
'.vel og greinilega skýrt frá, svo
isem hans er vandi, en mér þótti
! það á vanta, að séra Sveins Eiríks-
sonar var ekki getið, þar sem
margra presta var minnzt, er
höfðu setið Kálfafellsstað.
Séra Sveini Eiríkssyni megum
við ekki gleyma. Hann var fallegur
maður og vel gefinn. Fyrir utan
prestverk sín vitjaði hann og lækn-
aði sjúka, ekki sem meðalalæknir,
heldur sem handlæknir. Hann var
sá bezti yfirsetumaður og var leit-
að til hans við erfiðar fæðingar.
Mér hefur verið sagt, að hann hafi
reist baðstofuna á Kálfafellsstað og
! smíðað búsáhöld og skeifur undir
hesta sína. Hann átti trausta hesta
og var ágætur ferðamaður yfir
. vötn og vegleysur. Þá man ég síð-
ast eftir honum, kom hann austan
. yfir Hornafjarðarfljót í stórrign-
; ingu og gífurlegum vatnavöxtum.
Hann var að skila af sér hesti, sem
Páll Benediktsson, nábúi minn,
lánaði honum í ferðalagið. Þegar
' hann kom í hlaðið á Smyrlabjörg-
um, stóð móðir mín þar að taka
á móti honum og segir:
„Oft kemur góður þá getið er“.
„Og illur þá um er rætt, Sigríð-
ur mín“, svarar hann.
Hún segir: „Það nær ekki til
yðar“.
En svo stóð á, að kona Páls
Benediktssonar var búin að taka
léttasóttina fyrir sólarhring og var
þungt haldin. Þá var séra Sveinn
fljótur að henda af sér regnfötum
og snarast inn til konunnar, því að
ljósmóðirin var að gefast upp, var
hún þó vön að taka á móti börn-
um. Á augabragði var hann búinn
að leysa konuna frá öllum þjáning-
; um, en barnið var dáið. Harmaði
Þeir sem senda Sunnu
dagsblaðinu efni til
birtingar, eru vinsam-
lega beðnir að vanda
til handrita eftir föng-
um og helzt að láta vél-
rita þau, ef kostur er.
Ekki má þó vélrita
þéttar en í aðra hverja
j línu.
846
séra Sveinn það að hafa ekki kom-
ið fyrr. — Konan hét Guðrún og
var Hallsdóttir. Afar hennar voru
séra Magnús Ólafsson í Bjarnanesi
og Bergur Benediktsson danne-
brogsmaður og settur sýslumaður
i Árnanesi. Guðrúnu vatnaði einn
mánuð í 100 ár, þegar hún dó, og
hafði ferlivist til hins síðasta, en
hafði verið blind i mörg ár.
Séra Sveinn Eiríksson var prest-
ur á Kálfafellsstað í fjögur ár.
Hans var vitjað til að binda um
beinbrot og kippa í lið, svo eitt-
hvað sé nefnt. Séra Jóhann Knút-
ur Benediktsson var næst á und-
an honum, en séra Pétur Jónsson
háyfirdómara næst á eftir. Frú
Helga Skúladóttir, kona séra Pét-
urs, var mikil búsýslukona, hjarta-
hlý og mikil sómakona í öllum
greinum. Hún stjórnaði mann-
mörgu heimili svo, að allir voru
ánægðir. Hún dó í Reykja-vík hjá
Jóhönnu dóttur sinni, var búin að
óska eftir að hvíla í Kálfafells-
staðarkirkjugarði við hlið manns
síns, en það gat ekki orðið. Kálfa-
fellsstaður var henni helgur stað-
ur. Þau komu þangað eignalaus,
en blómguðust þar vel, eins og
fleiri, sem þar hafa setið. Við höf-
um átt því láni að fagna, að prest-
ar okkar hafa verið góðir menn.
Þessir þrír, sem hér hafa síðast set-
ið, hafa ekki tekið fyrir aukaverk
af sínum sóknarbörnum.
Af mér er það að segja, að ég
ólst upp hjá góðum og guðhrædd-
um foreldrum, vönduðum til orðs
og æðis. Sá vondi var þar aldrei
nefndur nema paurinn eða anzinn.
Eins og áður segir er ég fædd
á Smyrlabjörgum 1 Austur-Skafta-
fellssýslu. Ég fluttist að Uppsölum,
næsta bæ, 1903 og bjó þar með
manni mínum, Gísla Bjarnasyni,
bónda þar í þrjátíu og sjö ár. Hann
dó 1940. Ég fluttist að Skálafelli
í sömu sveit 1942 með Jóni syni
mlnum og Pálínu Gísladóttur,
konu hans, og hef verið þar síðan.
Það er nú öðru vísi en áður var
með öll þægindi og vinnubrögð. Á
mínum uppvaxtarárum voru börn
snemma vanin við vinnu og ekki
hlíft við vosi. Frá sjö til átta ára
aldri var farið að láta þau fylgjast
með á engjar. Frá klukkan 8 að
morgni til klukkan 9 að kvöldi
stóð maður á svakkandi engjum,
blautur í fætur. Hlífðarföt þekkt-
ust ekki, og reið maður í bleyt-
unni heim, einna og hálfrar eða
tveggja stunda lestagang, og var
yfir mikið og vont vatnsfall að
fara, þar sem Kolgríma er.
En þrátt fyrir vöntun á ýmsu,
til fæðis og klæðis, þá hef ég
aldrei fengið svo mikið sem bólu
á minn líkama, og ekki Iegið nein-
ar legur fyrr en um haustið 1966.
Þá var ég í Reykjavík, mér til
gamans, hjá þeim heiðurshjónum
að Hátúni 6, Ingunni sonardótt-
ur minni, og manni hennar, Egg-
ert Bergssyni. Ég fór í rannsókn á
Landakot, var þar í þrjár vikur.
Halldór Hansen var læknir minn.
Sá blessaði maður kom til mín á
hverjum degi, en mér gat ekki
batnað þar. Svo var ég flutt á Sól-
heima. Þar hafði ég ágæta hjúkrun
undir hendi Guðrúnar Sveinsdótt-
ur. En mér lakraði alltaf og var
nú orðin sárþjáð og máttfarin. Þá
kom þar Haukur Jónasson með
meðul og önnur góð ráð til lækn-
ingar. Þá linuðust mínar mestu
þrautir. Svo leið tíminn fram þar
til snemma í febrúar. Þá leit Hauk-
ur svo á, að ég mætti fara til Ing-
unnar sonardóttur, sem vildi fá
mig til sín. Mér versnaði við ferð-
ina og lá nú lengi og gat tæpast
reist höfuð frá kodda, þurfti mikla
hjúkrun, en fann þar engan mun
á því, sem verið hafði á spítölun-
um, svo var vel að mér hlynnt í
allan máta. Hjúkrunarkona spraut-
aði mig tvisvar í viku, svo notaði
ég meðul frá Hauki. Það var tek-
in mynd, bæði af maga og ristli,
og var víst lítið að sjá. Mér voru
gefnir tveir pottar af blóði og
margar blóðsprautur, sem Ólafur
læknir Jónsson framkvæmdi, ein-
hver sá indpslasti maður, sem ég
hef kynnzt. Svo leið tíminn til 10.
marz, að Inga studdi mig til að
stíga i fæturna á áttatíu og fimm
ára afmæli mínu. Lengi þurfti Inga
að styðja mig inn í stofuna, en
tíminn leið og heim var ég kom-
in þann 10. maí, og Inga með mér.
Þá stóðu fyrir dyrum alþingiskosn-
ing og ferming og vildi ég af hvor-
ugu missa.
Með þessum línum vildi ég
senda mínar beztu kveðjur lækn-
um, hjúkrunarkonum og sjúkraliði
á Sólheimum og Landakoti. Einn-
ig öllum sjúklingum, þvl að allir
sýndu mér kærleika og alúð. Bið
ég guð að blessa allt þetta fólk.
Þarna naut ég mikils góðs, þar sem
fimm barnabörn mín og þeirra
skyldulið kom til mín og lagði
blessun sína yfir mig og margir
vinir og vandamenn.
I 1 M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ