Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1968, Side 19

Teikning: Alfreö Flóki.
Mamma hennar hefur þrælatök
á henni — skilurðu, hún hefur vald
yfir henni.
Mundi stelpan taka þetta í mál
ef Kaspar væri bláfátækur, ef
hann væri til dæmis vörður á míg-
ildi?
Vörður á mígildi? Það kæmi
auðvitað aldrei til.
Af hverju ekki?
Af því bara. Hverju breytir
þetta?
Það breytir öllu.
Hvernig?
Stelpunni er undir niðri ekki
eins leitt og hún lætur. Kvenfólk
er gírugt í bíla, fín föt og munað.
Harpa er ekki þannig. Alls ekki.
Jæja. En af hverju ertu ekki bú-
inn að barna hana, það er gamalt
húsráð.
Ég veit það.
En —? Er hún með plast?
Neí — heyrðu. Hún er ekki
þannig — hún er — viðkvæm —
og hrædd. Svo fær hún ekki leng-
ur að fara út á kvöldin — nema
með systur 'sinni — eða Jóru
sjálfri. Kerlingin er ekkert nema
snegluskapurinn — núna bara allt
í einu.
Stelpan er daufgerð dúkka —
og ekki mikils í misst. En þú ætt-
ir að reyna að komast yfir hana,
svona upp á seinni tímann. Náðu
þér svo í ríka stelpu: þá færðu
sjálfkrafa allt kvenfólk sem hug-
urinn girnist.
Tósta er orðið heit í hamsi,
fingtfrnir á borðplötunni hvítna-.
Þú skilur þetta ekki.
Arkitektinn reisir sig: augun eru
rök og dimmblá bak við viðamikil
gleraugun, hann strýkur varfærn-
islega af túxpennanum og tínir
orðin út úr sér eitt í einu, dökk-
um rómi: Ég skal segja þér einn
hlut Tósti minn. Þeir sem ekki
eru tilbúnir að gera uppreisn þeg-
ar mikið liggur við — eru einskis
virði. Þessi stúlkukind hefði
kannski gagnazt þér einhvern spöl
— ef hennar hefði ekki verið
freistað með auðæfum Kaspars —
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
859*