Tíminn Sunnudagsblað - 27.10.1968, Blaðsíða 20

en eftir það — aldrei. TvúSu mér.
Náðú þér í laglega stelpu í kvöld
og þegar þú hefur legið með henni
skaltu hugsa um Hörpu. Þá kemstu
að raun um að það sem unglingar
kalla ást er lítið meira en bæld
kynhvöt og sérð þetta í skaplegri
hlutföllum. Ást er annað og meira,
væni minn ogGfyrir hana ert T>ú
ekki móttækilegur enn, hún er
himnaríki og helvíti og tómarúm-
ið þar á milli, fullt af logandi and-
vökum og afbrýðissemi. Og ást er
peningar, miklir peningar. suðræn
vín og svitastorkin lök á heitari
breiddargráðu en þú þekkir. Hérna
— fáðu þér í nefið og hnerraðu
duglega.
Tósti horfir þögull í gaupnir
sér.
Arkitektinn myndaí’ kíki með
greipinni og einblínir gegnum
hana á uppdráttinn: Ég skal segja
þér hvernig ég hef þetta og hef
ailtaf haft — nema í einu tilviki.
Ég stjana ekki við stúlkur. ég hag-
nýti þær. Ég strýk þær og læt þær
strjúka mig og vekia og þegar mér
rís hoid afklæði ég þær ekki endi-
lega, ekki ef ég á þær vísar. Ef
þær eru fallegar og ungar jú og
hæpið að ég fái færi á þeirn síðar,
annars ekki. Neí — Gauti rís á
fætur með fjörið óskert til að
teikna — til að skapa — því að
það eru fínar olíur sem þarf til að
skapa kúnst — og þeim metai sóa
és ekki í hverja sem er.
Tósti einblinir á Gauta sem skipt
ir um auga á kíkinum og hallar
höfðinu á ýmsa vegu: Heyrðu —
þú veizt að Gígja er meistarakokk-
ur á italska rétti — Tósti.
Tósti starir enn á arkitektinn:
Ég er ekki svangur.
Nei — en þú verður það kannski,
það er heilsubót að útiveru. fæst-
ir vita það — en ég á erfitt með
að teikna ef ég revnj mikið á hand-
leggina. Ég þarf að láta dytta að
grindverkinu og mála það — rSutt
— til að striða ráðherranum hérna
við hliðina — og *vo þarf að skipta
um hjarir á hliðinu. Þú ert svo
asskoti laghentur. Ég mundi taka
í þetta með þér svoná við og við —
skilurðu. Ég skal gera þér greiða
í staðinn.
Tósti brosir — örstutt — alveg
óvart.
Gauti seilist í túxpennann og
l.ýtur aftur yfir teikninguna: Það
er útlit fyrir gott veður næstu
daga.
Tósti drepur höfði — og strikar
gólfið með skóhælnum: Já — jæja
— mér er sosum sama.
Túxpenninn hvissar: Það er kaffi
niðri. Gígja vísar þér á verkfærin.
Ég á von á heimsókn.
Úti skyggir — og kviknar á
götuljóskerunum.
Gauti grúfir sig enn yfir vinnu
sina — þangað til gengið er fis-
léttum skrefum upp turnstigann
og drepið ofurlétt á dyr. Gauti hef-
ur reist sig og birt yfir honum:
bros hans er allt að þvi heillandi
þegar dyrnar opnast og stúlkan
stígur hljóðlaust yfir þröskuldinn,
rauðskóuð í ísblárri regnkápu og
heldur á böggli.
Rómur Gauta er eins og dimm-
ar raddir geta orðið mýkstar:
Neí — gyðjur á ferð svona lágt
með jörðu.
Og færandi hendi, svarar hún
kímileit og lýtur að honum vara-
mjúk: hárið uppsett á egypzka vísu
ber net regndropa sem hrjóta á
pappírinn þegar hún tyllir sér á
kné arkitektsins og lítur yfir upp-
dráttinn. Gauti hefur lokað augun-
um og dregur d.júpt að sér ilm-
inn úr fingerðu hári hennar og
húð og blæs létt á perlurnar um
leið og hann leggur pakkann frá
sér. Það rétt rifar í augun. Svo
lokað hann þeim aftur — og blæs
enn, ofurlétt.
Hún sem skírð er Finna.
Hún er alsæl og makindaleg
í aftursætinu — hárið uppsett og
lakkborið, eyrun smágerð. í auga-
steininum — undir örsmáum svört
um kömbum — streyma Ijósa-
staurar í bognum röðum og fald-
ur satínkjólsins hefur undizt upp
fyrir hnjákollana. Hún heldur
hendinni enn á lofti og hring-
skreyttir fingurnir á iði: Þessi —
á löngutöng — hann er úr átján
karata gulli, pápi gaf lipurtánni
sinni hann þegar hún varð stúdent
— og litla kortínu fjögurra sæta,
það var sama árið og ég fékk fram-
tönnina. Þessa sjáðu. Finnst þér
hún ekki ekta, þú gætir aldrei get-
ið upp á að hún værj gervi. Pabbi
er alveg makalaus, skal ég segja
þér. Hann er múltimilli, bílaum-
boð og innflutningur á byggingar-
efni og svoleiðis dóti, hann hafði
stærsta kvótann skilurðu — í stríð-
inu — gegnum flokkinn. Hann er
alveg stórkostlegur þegar stór-
eignaskattinum var skellt á, 'þess-
um nýja, Hann hélt ræðu, það var
alveg bráðfyndið, hann byrjaði á
því að rífa af sér skyrtulhnappana
og bretti upp ermarnar og steytti
hnefana — svona sjáðu — og sýndi
okkur handleggina á sér og svo
hrópaði hann: Og ég sem hef unn-
ið fyrir eignum mínum með þess-
um hérna. Hann hrópaði það þrisv-
ar, ég ætlaði að tryllast af hlátri
og hljóp fram á gang og mamma
fékk svo fyrir hjartað, að hún
drakk tvö glös af Chatrouse —
úr stóru kristalsglösunum. Hand-
leggirnir á pabba, skilurðu, peir
voru skyrhvítar pípur — eins og
á hvitvoðungi. Guð hvað ég hló,
ég hló alveg undir drep og ætl-
aði aldrei að geta hætt. Þú rýtir
eins og svín. Hlæðu á hærri nót-
um svo ég viti hvort þú hefur
kímnigáfu. Ég vil að karlmenn hafi
kímnigáfu og ég vil að karlmenn
séu þungir. Hvað ertu þungur?
Má ég sjá, þú ert nítíu kíló, alveg
á takmörkunum. Sjáðu nú, pabbi
lyfti handleggjunum hátt, herjans
hátt. Skilurðu. Hann segir við skrif
stofustjórann: pantaðu þúsund
tonn af sementi eða timbri og svo
fer hann í siglingu eða að spila
golf, hann er slyngur golfspilari,
og hann þarf ekki einu sinni að
undirrita pöntunina og sér ekki
einu sinni skipin sem koma með
vörurnar sem eru rifnar út úr
pakkhúsunum og hann verður
alltaf rikari og rikari af því að
hann er örlátur við þá sem létu
hann hafa kvótann. Og við erum
bara tvö systkinin og ég veit ekki
aura mir”’1 tal. Þessi kióll — sérðu
— er módel. Hvert erum við að
fara? Ætlarðu að halda mér
veizlu? Ekkert annað? Mikið ertu
alminlegur. Og gáfaður. Ég held
þú sért næstum eins eáfaður og
bróðir minn, það er nú enginn
smáræðisheili sem hann hefur,
ég er elsku systir hans þegar ég
ekki drekk — en hann er alveg
á nálum begar ég dett í það og
lokar mig inni ef hann fær færi
á því. Eins og þurfi að passa konu
sem hefur verið gift. Þennan hérna
— sjáðu — gaf maðurinn minn
mér, það eru fimm rúbínar í hon-
um, hann gaf mér hann í morgun-
gjöf — fyrir meydóminn — jap-
anskan — úr plasti, hann varð
svo glaður að hann reitti af sér
br.jósthárin með öllum fingrunum,
þau svifu yfir rúmið eins og skæða
drífa. Iíann gat verið stórfyndinn
án þess að vita af því. Þegar ég
var búinn áð fá mér elsklhuga og
960
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ