Tíminn Sunnudagsblað - 09.08.1970, Síða 9

ODDNÝ GUDMUNDSDÓTTIRi
KVÖLDVAKA
„Þá skal hundur heita 1 haús
minn, ef ég fer oftar í brú?íkaup,“
■sagði Tómas, um leið og hann kom
upp úr stigagatinu.
Jóhannes rétti úr sér þai- sem
hann stóð hálfboginn við eldstóna
og anzaði alúðlega: „Ertu enn að
vonzkast út af veizlunni í Kana-
bæ?“
„Þetta eru þá húsakynnin“, hélt
Tómas áfram og litaðist um. Hann
leit varkár til gluggans. „Verra
gat það verið, en helzt ættum við
dð halda héðan í kvöld og hætta
við þessa málltíð“.
Pétur þvoði ryk af löngu, hruf-
óttu borði, áhyggjufullur á svip
og anzaði dræmt: „Meistari okkar
blessaður, treystir gæfunni. Jó-
hannes, ætlar þú ekki að steikja
lambkreistuna? Meistari er alltaf
ánægðastur með þína matreiðslu.
Ég vona, að Dassi fari ekki að
eyða þessum fáu skildingum fyrir
vín“.
Tómas yppti öxlum. „Ef þið
væruð ekki alltaf með þetta vín-
sull, hefðum við fyrir löngu losn-
að við Dassa greyið. Hann klípur
af aurunum okkar, til þess að
komast yfir sopa. Og við eigum
upp á hann allar þessar gáfulegu
sögur um veizluna í Kanabæ. Það
eru komnar á kreik kyniasögur
um það, að meistari hafi galdrað
vín í allar kirnur og krukkur Allt
er þetta drykkjuraus úr honum
Dassa. Fólk trúir þessu eins og
nýju neti. Og siðan höfum við eng-
an frið fyrir brennivínsberserkj-
um og strákalýð, sem kemur með
allavega dalla, fleytifulla af vatni,
og heimtar, að við breytum þessu
í brennivín. Segi ég enn: ÞA skal
hundur heita í haus minn, ef ég
fer oftar í brúðkaup".
Jóhannes var að lífga eldinn og
sagði góðlátlega, án þess að líta
við: „Fólk hlýtur að átta sig á
þessu“.
Tómas færði borðið lítið eitt fjær
glugganum. „Það þykir mér trú-
legt, að hann Dassi eigi eftir að
gera okkur skráveifur, sem um
munar, ef hann þambar svona“.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
Pétur fór að raða diskum og
krukkum á nýþvegið borðið og
svaraði þessu glaðlega: „Dassi er
ágætur, þegar hann er ófulur. Sá
getur nú hnýflað prestana. Þeir
mundu svitna, ef þeir heyrðu tiT
hans stundum“.
. „Eða fariseana“, tók Jakob und-
ir. „Dassi er bezta skinn, ófullur“.
Jakob var að hagræða litlu ljós-
keri á borðinu, því að senn var
mál að kveikja. Hann tók knippi
af trjágreinum, sem lá við dyrn-
ar og raðaði hríslunum í glugga-
kistuna. Þær hölluðust upp að
gluggagrindinni og birgðu útsýn-
lna ofurlitið.
Tómas tók leirkrukku, fyllti
hana af vatni úr stórum belg og
kreisti í hana nokkra ávexti.
„Þetta er víst fullgóður drykkur.
Æ, ekki er ég nú ósköp hrifinn
af honum Dassa þegar hann set-
ur sig á háan hest yfir fariseun-
um. Satt að segja er ég fariseun-
um alveg sammála um, að ekki á
að dekra við tollheimtumenn,
þetta illþýði, sem rekur erindi
Rómverja og pínir fé út úr þjóð-
inni.
En ef hann verður ekki orðinn
svínfuRur, þegar liann kemur
heim, heldur hann vitglórunni i
kvöld. En það verður víst eins og
vant er, að einhverjir verða til
.þess að hella í hann og hafa út
úr honum þessa skildinga, sem
meistari trúði honum fyrir að
geyma. Hvað sem það nú á að
þýða að trúa honum Dassa fyrir
peningum“.
Pétur var bjartsýnni. „Meistari
gerir hann að betra manni með
því að treysta honum. Maður, sem
hefur stolið sjóði og er tekinn í
sátt, fær sjálfsvirðingu slna
aftur“, sagði hann.
„Æ, jæja“, hreytti Tómas út úr
sér. „Hvað á hann Dassi að stela
oft frá ykkur? MiMa sjálfsvirð-
ingu hlýtur maðurinn að vera bú-
ínn að fá. Svo oft hefur hann stot-
ið, og svo oft hafið þið tekið hann
í sátt“.
„En Dassi stelur bara aldrei ó-
fullm-“, skaut Jóhannes inn
íátÆ-ega.
„Steli hann og steli Mlur eða
ófullur“, nöldraði Tómas. „Ep
hræddur er ég um, að eitthvað
verra hljótist af vínþambinu hans
Dassa en hnupl og lygasögur“.
Jakob iauk við að byrgja glugg- ,
ann með trjáliminu. „Gerðu ekki
lítið úr lyginni“- sagði hann. „Hún
er mikið ofurefli. Öll dýr merk-
urinnar og öll dýr lofts og lagar
geta mennirnir tamið. En tungu
sína auvirðitegan lim, sem þeir
gætu haft allt vald yfir, geta þeir
ekki tamið. Með henni vegsama
þeir Drottinn, og með henni for-
mæla þeir börnum Drottins —.
mönnunum“.
Nú var farið að loga gíatt í
stónni hjá Jóhannesi. Bjarminn lék
um unglegt andlit hans. Hann virt-
ist skyndilega hafa gleymt þræt-
unum og starfði í eldinn, líkt og
í djúpri leiðslu. Annars hugar
þvoði hann sér um hendurnar fyr-
ir matseldina.
En Jakob hélt nöldrinu við:
„Meistara skjátlast oft. Hann ratar
og aldrei talar hann vanhugsuð
orð, hvað þá, að honum verði laus
höndin“. , |
Tómas var ekki seinn til svars:
.Meistara skjátlast oft. Hann ratar -•
sjálfur gullna meðalhófið. Og .jafn
vel þó að hann drykki ámu af
brennivíni, mundi hann aldrei ■
hnupla eyrisvirði og ekki fara með
lausmælgi, vegna þess, að hann er.
i eðli sínu hjartahreinn og luit*ar
ekki á neinum sora í djúpum sál-
arinnar. En Dassi, veslingur, veit
það vel fyrirfram, að súpi hann á
stút, stelur hann og svíkur. Þess
vegna sýpur Dassi á og segir svo
hnakkakerrtur: Bakkusi er um að
kenna, en ekki mér. Og þá_ sættist ‘
meistari við Dassa sinn. Ég segi.
fyrir mig, að ég þori ekki að bragða ■
brennivín, því að þá mundi ég um- i
svifalaust gera það, sem mig lang-;
ar mest til“.
„Og hvað er það?“ spurði Jakob.
„Það er að leysa ofan um hann,
Dassa og flengja hann rösklega
með rennblautri þvögu. En meist-;
ari er atltaf að brýna fyrir okkur
hógværð og mildi. Þess vegna ætla
ég ekki að berja neinn og hafá
Bakkus, ræfilinn, fyrir skálka-
skjól“.
„Meistara seinkar", sagði Pétur,
.,Jlinir ættu ííka að fara að koma“,]
,,Ég hef efcki áhyggjur af nein-l
um mema Dassa, skinninu. Hann’
j
16lj