Tíminn Sunnudagsblað - 14.02.1971, Page 20

Drottin til að bænheyra sig. Þvl
þreyttari sem líkami hans varð,
því meiri raunveruleik og lífi urðu
sýnirnar sem hugur hans skynjaði,
gæddar. ílann sá borgarmúra
hrynja og hús falla. Æpandi flokk-
ar af skelfdu fólki æddu framhjá
honum, og á eftir þeim þeystu
sendiboðar hefndar og tortímingar,
stórvaxnar verur, með strangan
svip yfir fagurleitum ásjónum.
Þær voru klæddar silfruðum her
tygjum, ríðandi svörtum fákum og
sveifluðu sprotum fléttuðum úr
ljómandi leiftrum.
Erlurnar litlu ófu og fléttuðu af
iðni, daginn á enda, og verkið sótt-
ist þeim vel. Á þessari þýfðu heiði
með alla störina, og við þetta fljót
með allt vatnið og öll sefstráin, var
engin þurrð á byggingarefnum.
Þær tóku heldur engan tíma til
hádegis- eða kvöldverðarh /ítdar.
Af logandi áhuga og ánægju þutu
þær fram og aftur, og þegar kvöld-
ið kom var aðeins eftir að þekja
bústaöinn.
En áður en kvöldið kom var ein
setumaðurinn farinn að gefa þeim
allnánar gætur. Hann fylgdist með
ferðalagi þeirra, nöldraði við þær,
ef þær báru sig heimskulega að,
harmaði ef stormurinn olli þeim
skaða og var óþolinmóður ef þær
gerðu hlé á vinnunni.
Og sólsetur varð og fuglarnir
settust til næturhvíldar á sínum
vanastað inni í sefrunnunum.
Sá sem gengur að kvöldlagi yfir
heiðina. verður að beygja sig nið-
ur, svo að augu hans nemi' í hæð
við þúfurnar, þá mun hann líta
furðulegar sýnir koma í ljós með
bjartleitan vesturhimininn að bak
sýn. Uglur með stóra, hvelfda
vængi þeytast yfir landslagið. ó-
sýnilegar hverjum sem stendur
uppréttur. Höggormar rísla þar
áfram, liðugir, snarir, með mjóu
höfuðin uppteygð líkt og svana
hálsa. Stórvaxnar eðlur skríða stirð-
lega áfram, hérar og íkornar fiýja
rándýrin, og refurinn tefcur stökk
eftir Ieðurblöku, sem er að elta
flugur meðfram pollalænum. Svo
er, sem hver þúfa hafi öðlazt !if.
En á meðan þessu fer fram sofa
smáfuglarnir á vaggandi sefstráun
um, i öruggu skjóíi fyrir hverju
óláni. Ilvílustaði þeirra getur eng-
inn nálgazt, án þess að vatnið
hevrist skvampa og stráin fart að
titra, og þá vakna fuglarnir.
Þegar morgunninn rann upp
álitu erlurnar fyrst, að viðburðir
dagslns I gær hefðu verlð fagur
draumur.
Þær höfðu sett sín kennimerki
og flugu beint til hreiðurs síns, en
það var horfið. Þær þutu í leit
út um alla heiði og sentust beint
í loft upp, til að fá betri yfirsýn.
Þær sáu þó hvorki tangur né
tetur, hvorki af hreiðrinu né
trénu. Loks settust þær á tvo
steina niðri við fljótið og hugsuðu
margt, vippuðu stélunum og höll-
uðu undir flatt. Hvað var oi’ðið af
hreiðri og tré?
Sólin hafði varla hafizt eina
þverhandarbreidd upp yfir skógar
röndina hinum megin fljótsins, áð-
ur en tréð þeirra kom gangandi
og staðnæmdist á sama stað og
daginn áður. Alveg jafn svart og
kræklótt og þá, og það var hreiðr-
ið þeirra efst á toppinum á ein
hverju. sem hlaut að vera visnuð
grein, er tevgðist svona upp i loft
ið.
Þá tóku erlurnar aftur til við
bygginguna, án þess að hugsa
meira um margskonar undur nát-t-
úrunnar.
Hattó einsetumaður, sem eltl
burt smábörnin sem ‘komu nálægt
jarðhellinum hans, og sagði að
bezt mundi þeim að hafa aldrei
litið lifsins ljós, hann sem hentist
út í fen og foræði til að senda
bannfæringarorð til hinna ungu og
glöðu. sem reru völtum bátum sín-
um upp eftir fljótinu, hann sem
hirðarnir á heiðinni vernduðu hjarð
ir sínar fyrir, vegna hins illa augna
ráð hans, — hann sneri ekki nft-
ur til síns staðar á fljótsbakkan-
um vegna smáfuglanna. En hann
vissi, að eigi einungis hver bókstaf
ur i heilögum ritningunum hefir
sina dulu, leyndardómsþrungnu
þýðingu, heldur og það allt. sem
Drottinn lætur gerast í heimi nátt-
úrunnar. Nú hafði hann ráðið gát
una um hvað þýða mundi, að erl
urnar byggðu hreiður sitt í hönd
hans. Guð vildi að hann stæði kyrr
og flytti bænir sínar með upplyft-
um örmum, þangað til fuglarnir
hefðu lokið við að ala upp unga
sína ,Ef hann gæti það, mundi
hann verða bænheyrður.
Á þessum degi sá hann mun
færri dómsdagssýnir. En því meiri
áhuga haf-ði hann á starfi fugl-
anna. Hreiðrið var skjótt fullgert.
Litlu byggingarmeistararnir flögr-
uðu kringum það, sem þá værl
síðasta yfirlit. Erlurnar sóttu nokk
ur smálauf frá raunverulega píl-
viðartrénu og þÖkfcu ru$ð þpifft
hreiðrið að utan. Það skyldi ta'kníi
lagfæringar og málun. Þær sótfen
blóm, og kvenfuglinn tók dún gf
brjóstl sínu, og með þessu fóðraði
hún hreiðrið að innan. Það táknaðí
innanígerð og húsgögn.
Bændurnir sem óttuðust hinn
refsandi mátt, er bænir einsetu
mannsins ef til vill gætu framkall-
að frá hástóli Drottins, báru jafn
an til hans brauð og rnjólk, í þvl
augnamiði að lægja reiði hans.
Einnig nú komu þeir og hittu hann
standandi hreyfingarlausan, með
erluhreiðrið í hönd sér.
— Sjá, hversu sá góði maður er
mikill vinur litlu fuglanna! sögðu
þeir og hræddust hann ekki fram
ar, Ivftu mjólkurfötununi að vör-
um hans og stungu brauðinu inn
í munninn á honum. Þegar hann
hafði etið og drukkið, skammaði
hann mennina burt frá sér, en þeir
bara hlógu að illskunni í honum.
Fyrir langa löngu hafði líkami
einsetumannsins orðið að gerast
þjónn hans sterka vilja. Við hung-
ur og þjáningar, daglöng knéföll
og vikulangar vökur liafði hann
lært þá hlýðni. Nú héldu járnharð-
ir vöðvar örmunum uppréttum daga
og vikur, og meðan kvenfuglinn
lá á eggjunum og var alltaf heima
í hreiðrinu, fór einsetumaðurinn
ekki einu sinni um nætur í jarð-
helli sinn. Hann vandi sig á að
sofa sitjandi, með upprétta hönd.
Meðal eyðimerkurbúa finnast
vissulega þeir, seni orkað hafa
meira en þessu.
Hann vandi sig við að horfa i
iitlu, órólegu fuglsaugun. sem
gægðust til hans yfir hreiðurbrún-
ina. Hann hafði gætur á hagléljum
og regni, og gætti hreiðursins svo
vel sem hann mátti.
Einn dag er svo kvenfuglinn
laus frá varðsetu sinni. Erlurnar
sítja báðar á hreiðurbrúninni,
vippa stélunum. leggja á ráð, og
sýnast vera svo hjartanlega ánægð-
ar þó að hreiðrið virðist líkt og
barmafullt af angistarfullu tisti.
Að stundu liðínni þjóta þær burt
á áköfustu flugnaveiðar.
Og fluga eftir flugu er veidd og
færð helm handa þessu sem tístir
uppi í lófa einsetumannsins. Og
þegar maturinn kemur, kveður við
tístið allra hæst. Heilagi maðurinn
truflast í bænum sínum, af þeim
pípuleik.
Og ofurhægt sígur armur hans
niður, á Ilðamótum, sem næstum
140
TÍIUINN ~ SUNNUDAGSBLAÐ